Bloggang.com : : คนรักมิวฟิล : Maria-sama ga Miteru:Volume1 แปลไทย(ส่วนที่5)

Maria-sama ga Miteru:Volume1 แปลไทย(ส่วนที่5)

Maria-sama ga Miteru:Volume1 (ส่วนที่ 5 )

"เชิญจ้ะ"

ถ้วยชาสีขาวที่มีของเหลวสีแดงมีไอร้อน เติมอยู่ประมาณเจ็ดส่วนสิบของถ้วย วางอยู่ตรงหน้า ของเหลวนี้มีชื่อว่า "ชาดำ"

"จะเติมนมหรือน้ำตาลดีจ๊ะ?"

เด็กผู้หญิงร่างเล็ก ไว้ผมทรงหางม้า ยื่นประปุกจากตระกร้าให้ยูมิ ถ้าจำไม่ผิด เธอเป็นเด็กปีหนึ่งเหมือนกัน แต่ยูมิจำนามสกุลของเธอไม่ได้ รู้แต่ว่า เธอเป็นน้องสาวของ ฮาเซกุระ เรย์ซามะ,โรซา ฟัวติดา ออง บูตง ที่ชื่อว่า โยชิโน่ซัง

"ไม่ล่ะจ้ะ ขอบใจ"

หลังจากปฏิเสธไปแล้ว ยูมิก็คิดอย่างงงๆ เอ่อ นมอะไรนะ?

โอ๊ย ปวดหัวจัง

คนที่ประหลาดใจกับคำประกาศของซาจิโกะซามะ ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากตัวยูมิเอง เธอยืนตัวแข็งทื่อ ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงอื้ออึงรอบตัว กี่ครั้งแล้วนะที่ซาจิโกะซามะทำให้เธอต้องยืนตัวแข็งแบบนี้ภายในวันเดียว

มาคุยเรื่องนี้ดีๆกันหน่อยเถอะ ว่าแล้วทุกคนก็เดินเข้าไปในห้อง ผ่านประตูที่มีป้าย "กำลังประชุม"

ซาจิโกะซามะ ผู้ประกาศรับยูมิเป็นน้องสาวไปหยกๆ เดินเข้าห้องไปอย่างโกรธๆ ทิ้งยูมิเอาไว้ เพื่อเตรียมตัวเข้าสู่สนามรบ เรียกแบบนั้นคงจะเข้ากับท่าทางของเธอมากที่สุดแล้ว

"สงคราม กับซาจิโกะซามะ..."

จริงๆแล้ว ถ้ามองดูให้ดี ทั้งคู่ก็จัดว่าเหมาะสมกันดี แต่ในฐานะคู่ที่ตรงข้ามกันทุกอย่างนะ

"โธ่เอ๊ย ท่านพี่ประสาอะไรกันนี่ ที่ทิ้งน้องสาวเอาไว้แบบนี้น่ะ"

กระทั่งโรซา จิกองเต โอบไหล่ของยูมิ แล้วพาเดินเข้ามาในห้องนั่นแหล่ะ ซาจิโกะซามะถึงได้รู้ตัวว่าเธอลืมยูมิไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้น แล้วลากเก้าอี้ข้างๆตัวออกมา พร้อมกับบอกว่า "นั่งนี่สิจ๊ะ"

ทุกคนนั่งลงหมดแล้ว ชาดำก็พร้อมเสิร์ฟหมดแล้ว ทุกอย่างกำลังจะเริ่มขึ้น

ห้องนี้มีบรรยากาศที่ไม่เหมือนห้องใดในโรงเรียนเลย พื้นและผนังนั้นทำจากไม้ เช่นเดียวกับบันไดและทางเดิน ผนังด้านหนึ่งนั้นติดกับทางเดิน ส่วนอีกสามด้านก็มีหน้าต่างกรอบไม้ติดอยู่ บานหน้าต่างนั้นถูกเปิดออก ตรงริมหน้าต่างมีม่านผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตา ผูกรวบไว้ด้วยริบบิ้นเส้นบางๆ ขนาดของห้องนั้นกว้างราวๆครึ่งหนึ่งของห้องเรียน มีโต๊ะรูปวงรีที่นั่งได้ 8 คนตั้งอยู่กลางห้อง มีดอกไม้ประดับประดาอยู่ตรงที่ว่างกลางโต๊ะ ดูราวกับไม่ใช่ห้องประชุมคณะกรรมการนักเรียน แต่เหมือนกับเป็นห้องรับประทานอาหารแบบตะวันตกมากกว่า

เหล่ากุหลาบทั้งสามนั่งอยู่ที่โต๊ะ เช่นเดียวกับซาจิโกะซามะ ยูมิ ชิมาโกะซัง และซึทาโกะซังที่เป็นแขก ส่วนเรย์ซามะและโยชิโน่ซังลากเก้าอี้มานั่งอยู่ตรงผนังติดกับอ่างล้างมือ

เสียงน้ำเดือดดังมาจากระติกน้ำร้อนไฟฟ้า ไม่เคยคิดเลยนะว่านักเรียนทั่วไปจะได้มานั่งละเลียดดื่มชาดำในอาคารเรียนหลั งเลิกเรียนแบบนี้ได้ แถมตรงหน้านั้นยังมีขนมคุ๊กกี้วางอยู่บนกระดาษทิชชู่อีก

แล้วก็ไม่เคยคิดเลยนะว่า การได้เป็นสมาชิกของยามายูริไคแล้ว จะได้รับการปฎิบัติที่ดีเช่นนี้

"บอกไว้ก่อนเลยนะ เกรงว่าเธอจะเข้าใจผิด พวกเราแต่ละคนต้องลงมือทำกันเองเพื่อจะทำให้ที่นี่ดูสะดวกสบายมากที่สุด"

ซาจิโกะซามะที่นั่งข้างๆยูมิกระซิบบอกราวกับจะอ่านใจยูมิได้ คล้ายจะบอกเธอว่า งบประมาณของยามายูริไคนั้นไม่ได้เอามาใช้เป็นค่าน้ำชาหรอกนะ สมาชิกแต่ละคนต่างก็นำชามามาด้วยตัวเอง และขนมคุ๊กกี้นั้นก็ได้รับมาจากชั้นเรียนทำอาหาร

"ถ้าเธออยากดื่มกาแฟหรือโกโก้ เราก็มี แต่รสชาติของมันก็ไม่ได้ดีมากนัก"

โรซา ชินองซียิ้ม

"มาเที่ยวเล่นที่นี่ได้ทุกเวลาเลยนะ เมื่อเธอเป็นน้องสาวของซาจิโกะแล้ว เธอก็เป็นเหมือนเพื่อนคนสำคัญของเราด้วยเช่นกัน"

การละเลยและมองข้ามผ่านปัญหาไปโดยไม่ทำอะไร ไม่ใช่นิสัยของคนอย่างกุหลาบทั้งสามแน่

(ใช่...ใช่แล้ว ประเด็นหลักยังไม่จบแค่นี้หรอก)

คำประกาศราวกับระเบิดลงของซาจิโกะซามะ ทำให้ทุกคนได้แต่มองหน้ากัน

ในขณะที่ทุกคนยังไม่ลืม แต่ยูมิกลับอยากจะลืมมันไปให้หมดจริงๆ เธอนึกอะไรไม่ออกเลย ในความเป็นจริง เธอเป็นแค่ผู้เคราะห์ร้ายที่ประสบอุบัติเหตุโดนชน แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงถูกจับมานั่ง ราวกับว่าเธอเป็นพยานในศาลหรือในสภาด้วย

"อ้าว โรซา ชินองซี เธอยอมรับคำประกาศของซาจิโกะแล้วเหรอ?"

"ใช่...โรซา ฟัวติด้า ถ้าซาจิโกะตัดสินใจแล้ว เราก็ไม่มีสิทธิที่จะคัดค้านนี่ จริงไหม? หรือว่าไง โรซา จิกองเต"

"ฉันว่าเรื่องที่เราจะยอมรับหรือไม่นั้น ควรจะไว้คุยกันทีหลังจะดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนที่นางเอกของเรายังตาโตด้วยความประหลาดใจแบบนี้น่ะ"

ทุกคนหันมามองยูมิทันที

(นะ...นางเอก หนูเหรอคะ!?)

"น่าสงสารจัง เธอถูกลากเข้ามาโดยไม่รู้อะไรเลยสินะเนี่ย"

เหล่ากุหลาบหัวเราะคิ๊ก ยูมิเริ่มจะคิดว่าพวกพี่ๆกำลังล้อเธอเล่นอยู่สินะ

(แน่นอน ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ)

ยูมิไม่คิดว่าเหล่าสมาชิกผู้เลอโฉมเหล่านี้ จะถือเรื่องตลกเมื่อสักครู่นี้เป็นจริงเป็นจัง เพราะไม่ว่าจะในเงื่อนไขใดก็ตาม เป็นไปไม่ได้เลยที่ซาจิโกะซามะจะรับยูมิเป็นน้องสาว

(เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน)

บางที นี่อาจจะเป็นเรื่องตลกที่ซาจิโกะซามะมีส่วนร่วมก็ได้ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ งั้นก็เข้าทางล่ะ "ขอโทษที เราล้อเธอเล่นเกินไปหน่อย" ถ้าพวกพี่ๆพูดแบบนี้ล่ะก็ ยูมิก็เตรียมจะหัวเราะแล้วก็ตอบกลับไปว่า "หนูก็คิดอยู่แล้วว่ามันแปลกๆอยู่น่ะค่ะ" แล้วก็กลับออกมาได้อย่างปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม

"ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ยูมิก็เป็นน้องสาวของหนูค่ะ"

ซาจิโกะซามะ ยังยืนยันคำเดิม เธอคิดอะไรของเธอกันแน่นะ

"โดยส่วนตัวแล้ว ฉันอยากจะถามยูมิซังด้วย ไม่ใช่แค่ซาจิโกะ"

"นะ...หนูเหรอคะ!?"

ยูมิสะดุ้งทันทีที่ถูกถาม อย่างที่บอกไปแล้ว ยูมิไม่ได้เข้าใจในสถานการณ์นี้เลย ถ้าบอกไปว่า"หนูไม่ทราบค่ะ" มันคงจะง่ายกว่า แต่เธอนั้นรับรู้ได้จากบรรยากาศตอนนี้ว่า คำตอบแบบนั้น จะบีบให้ซาจิโกะซามะ ตกอยู่ในสถานะที่ลำบากกว่าเดิม

"เอ่อ..."

ถ้าเป็นไปได้ เธออยากจะเป็นพวกเดียวกับซาจิโกะซามะ แต่อย่างไรก็ตาม เราจะสู้ได้อย่างไร เมื่อไม่รู้ว่าใครเป็นมิตรใครเป็นศัตรู เธอภาวนาขอให้ซุนวูมาสอนพิชัยสงครามให้เธอซะเดี๋ยวนี้เลย

"ถ้าหนูบอกว่ามันเป็นแบบนั้น มันก็ต้องเป็นแบบนั้น ถูกไหมคะ? ไม่มีความจำเป็นต้องไปยืนยันกับยูมิหรอกค่ะ"

เธอยังคงยืนยันหนักแน่น ดูเหมือนซาจิโกะซามะคงจะไม่ยอมล้มครืนลงไปแน่

"เอ่อ..คือว่า"

"เราน่ะ เงียบไปเลย"

น้าน...แม้แต่พวกเดียวกันอย่างยูมิ เธอก็ยังคงไร้ซึ่งความปราณี

แน่นอนว่าในฐานะพี่สาวน้องสาวแล้ว คำสั่งของท่านพี่ถือเป็นเด็ดขาด ดังนั้นยูมิจึงควรจะเงียบซะ แต่ถึงอย่างนั้น ยูมิก็ยังรู้สึกว่า ซาจิโกะซามะน่าจะใจดีกว่านี้ซะหน่อย

"ดูเหมือนว่าเธออยากจะคุยกันโดยไม่ต้องมียูมิซังสินะ แต่พี่ไม่ยอมหรอก"

ตาของโรซา จิกองเต เป็นประกาย

"ซาจิโกะ เธอลากคนที่ผ่านมาเขามาเกี่ยวข้อง เพียงแค่จะหนีจากงานที่ได้รับมอบหมาย ใช่ไหม?"

(งานที่ได้รับมอบหมาย…?)

ขณะที่ยูมิกำลังเอียงคอ คนที่นั่งไกลออกไปก็ยกมือขึ้น แล้วพูดขึ้นว่า"เดี๋ยวก่อนค่ะ" นั่นคือซึทาโกะซัง ผู้ซึ่งยูมิลืมไปแล้วว่าเธออยู่ด้วย

"มีอะไรเหรอ ทาเคชิม่า ซึทาโกะซัง?"

"เป็นเกียรติอย่างมากค่ะ ที่พี่รู้จักหนู โรซา จิกองเต"

"ยูมิซังก็ว่าไปอย่าง แต่ว่าไม่มีนักเรียนคนไหนไม่รู้จักเธอหรอกนะ เธอน่ะชื่อดังจะตาย"

ขอโทษที่หนูมันไม่เด่นค่ะ ยูมิคิดในใจ

"ยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ"

ซึทาโกะซังพูดต่อหลังจากขยับแว่น

"หนูอาจจะเป็นแค่คนนอกในสายตาพี่ๆ แต่ในฐานะที่ได้ฟังเรื่องที่คุยกันทั้งหมดแล้ว ขอถามอะไรสักอย่างจะได้ไหมคะ?"

"ได้สิ"

"หนูไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นค่ะ"

ดูเหมือนว่าซึทาโกะซังอยากจะทราบว่า ทำไมซาจิโกะซามะถึงประกาศให้ยูมิเป็นน้องสาว แล้วเกี่ยวข้องอะไรกับ"งานที่ได้รับมอบหมาย"

"จริงด้วย ขอโทษทีที่พวกเราไม่ได้อธิบายก่อน"

โรซา ฟัวติด้าพยักหน้า แต่ซาจิโกะซามะลุกขึ้นยืนทันที

"ไม่มีอะไรต้องอธิบายแล้วค่ะ หนูเลือกน้องสาวแล้วก็แค่นั้น การประชุมจบแล้ว"

"เห็นแก่ตัวจัง ถ้าเธออยากจะเลิกประชุม ก็กลับไปได้เลย แน่นอนว่า ยูมิซังต้องอยู่กับพวกเราที่นี่ก่อน"

ซาจิโกะซามะไม่มีทางเลือก นอกจากนั่งลงเหมือนเดิม

"สั้นๆเลยนะ วันนี้ซาจิโกะปฏิเสธงานช่วงเทศกาลโรงเรียน ทั้งที่เธอเคยรับปากเอาไว้นานแล้ว"

"นั่นเพราะพวกท่านพี่เปลี่ยนเรื่องนี่คะ"

ซาจิโกะซามะประท้วง แต่โรซา ชินองซียังพูดต่อ

"เรื่องไม่ได้เปลี่ยน ถึงตอนนั้นเราจะยังไม่ได้กำหนดรายละเอียดมากนัก แต่ยังไงบทหลักก็ต้องเป็นของเธอ"

"เอ่อ...แล้วงานของซาจิโกะซามะ คืออะไรเหรอคะ?"

คราวนี้ยูมิเป็นคนถาม

"อ้าว...อธิบายข้ามไปอีกแล้ว คือแบบนี้ งานโรงเรียนปีนี้ เราตั้งใจว่าจะแสดงละครกัน"

"สมาชิกยามายูริไคทั้งหมด จะร่วมแสดงด้วยกัน"

มันฟังดูอลังการมาก ยูมิคิดว่าจะไม่พลาดชมแน่ๆ

"แต่พวกเราสามคนต้องจัดการเรื่องงานเทศกาล จึงยุ่งอยู่ทั้งวัน ดังนั้นน้องๆบูตองจึงต้องรับบทหลักในการแสดง"

โรซ่า ฟัวติด้าเสริมว่า พวกเธอตั้งใจจะขอยืมคนจากชมรมลีลาศให้มาช่วยด้วย

"ชมรมลีลาศ? พี่จะแสดงเรื่องอะไรกันคะ?"

ซึทาโกะซังถามแทรกเข้ามา ดูเหมือนว่าเลือดตากล้องของเธอกำลังสูบฉีด

"ซินเดอเรลล่า ฉากงานเต้นรำ"

ว้าว

"แล้ว..แล้วบทนำล่ะคะ?"

ยูมิตื่นเต้นไปด้วยจนลืมสถานะการณ์ที่เธอกำลังเผชิญไปแล้ว เลือด"แฟนคลับของซาจิโกะซามะ"ก็กำลังสูบฉีดเช่นกัน

"แน่นอน ซาจิโกะน่ะสิ"

กรี๊ดดดดดด

ซาจิโกะซามะจะเป็นซินเดอเรลล่า

งั้นเรย์ซามะก็ต้องเป็นเจ้าชาย การเข้าคู่กันอย่างวิเศษของบูตองทั้งสอง

มันงดงามดั่งภาพในจินตนาการ สวยงามดั่งภาพในนิยาย

ไม่ว่ายังไงต้องจองตั๋ววันนั้นให้ได้ จะมีตั๋วขายเฉพาะงานไหมนะ? ต้องลองไปหาดูก่อนจะกลับบ้านแล้วล่ะ

แต่เดี๋ยวก่อน

เมื่อกี้พี่ๆบอกว่าซาจิโกะซามะปฏิเสธงานนี้ งั้นก็หมายความว่า เธอไม่อยากจะเล่นเป็นนางเอกน่ะสิ

"ปีนี้เราตั้งใจจะเชิญแขกจากฮานาเดระ ซาจิโกะก็เลยไม่เห็นด้วย"

"แขก?"

"มันเป็นประเพณีที่สองโรงเรียนเพื่อนบ้านบนเนินเดียวกัน ลิลเลียนกับฮานาเดระ ต้องร่วมมือกับสภานักเรียนของอีกฝ่ายในช่วงงานเทศกาล เราช่วยงานโรงเรียนของพวกนั้นเมื่อเดือนที่แล้ว"

ก็คล้ายกับการสร้างความสัมพันธ์อันดีกับเพื่อนบ้าน เวลามีงานศพ งานแต่งงาน ไฟไหม้ ย้ายบ้าน ฯลฯ ทุกคนก็จะวางมือจากงานของตัวเองมาช่วยเหลือกัน

ตอนที่คุณปู่ของยูมิที่ยามานิชิเสีย เพื่อนบ้านก็ลางานที่ธนาคารมาช่วยรับโทรศัพท์แสดงความเสียใจ แม้ว่าจะเป็นเวลาวุ่นๆในช่วงปิดรอบบัญชีก็ตาม แต่การได้มาเห็นเรื่องเดียวกันนี้เกิดขึ้นใกล้ๆตัว และเกิดกับนักเรียนมัธยมปลายเช่นนี้ ก็ออกจะแปลกๆเหมือนกัน

"หนูไม่ขัดข้องถ้าจะเชิญแขกมาค่ะ แต่หนูไม่เข้าใจว่า ทำไมหัวหน้าคณะกรรมการนักเรียนฮานาเดระ ต้องมารับบทเจ้าชายด้วย"

อ้อ เข้าใจแล้วล่ะ เรย์ซามะไม่ได้เล่นเป็นเจ้าชายสินะ

"งั้นเธอจะให้เขารับบทอะไร ซินเดอเรลล่างั้นเหรอ แล้วเธอก็จะรับบทเจ้าชายแทนงั้นสิ?"

ไม่ใช่แค่ยูมิเท่านั้นที่คิดว่า "แบบนั้นมันก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ"

"หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ ก็ยังมีงานหลังเวทีอยู่อีก อย่างพวกงานขนของประกอบฉาก..."

"เธอจะเชิญแขกมาช่วยงานใช้้แรงเหรอ เราเป็นกรรมการตัดสินในงานของพวกเขานะ ถึงจะเป็นงานเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่ได้ขอให้เราไปช่วยชงชาให้สักหน่อย บางทีซาจิโกะอาจจะไม่ทราบเรื่องนี้ เพราะโดดประชุมทุกที"

"หนูรับไม่ได้ที่จะเปลี่ยนตัวแสดง ทั้งที่เหลือเวลาซ้อมอีกแค่สองสัปดาห์เท่านั้นค่ะ"

นั่นเป็นการถกเถียงกันระหว่างซาจิโกะซามะและโรซา ชินองซี การดวลกันระหว่างพี่น้อง

"พี่บอกไปแล้วนี่ว่า หัวหน้าคณะกรรมการนักเรียนฮานาเดระ ถูกวางให้รับบทเจ้าชายตั้งแต่แรกแล้ว"

"โกหกค่ะ เมื่อวานนี้เรย์ยังซ้อมบทพูดของเจ้าชายอยู่เลย"

"ฉันรู้มาก่อนแล้วล่ะว่า จะได้เล่นเป็นตัวสำรองน่ะ"

เรย์ซามะยกมือขึ้นโบกไอน้ำร้อนจากกระติกไฟฟ้า

"เห็นไหม นอกจากซาจิโกะ ทุกคนก็รู้อยู่แล้ว ถ้าเธอยังไม่เชื่อ ก็ลองไปถามชมรมการฝีมือที่รับผิดชอบด้านเสื้อผ้าดูสิ ชุดของเจ้าชายเป็นขนาดของหัวหน้าคณะกรรมการนักเรียนฮานาเดระ"

"พวกพี่ตัดสินใจเรื่องนี้ตอนหนูไม่อยู่นี่คะ"

ซาจิโกะกัดฟันกรอดๆเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังตกเป็นรอง"

"เอ้าๆ ตื่นได้แล้ว พี่จำไม่ได้เลยนะว่าเราประชุมลับกันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มาคิดดูแล้วบางทีอาจเป็นเพราะว่าซาจิโกะโดดประชุมหลายต่อหลายครั้ง แล้วเราคงตัดสินใจไปตอนนั้นล่ะมั้ง แต่อย่างไรก็ตาม นั่นเป็นความรับผิดชอบของเธอเองนะ เธอโดดประชุมทุกครั้งที่โรงเรียนฮานาเดระมา เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอไม่ยอมทำอะไรกับความไม่ชอบผู้ชายของเธอมากกว่า"

ไม่ชอบผู้ชาย

เข้าใจแล้ว ยูมิตบมือในใจ

ถ้าเอาทุกอย่างมารวมกันแล้ว ซาจิโกะซามะยอมรับบทนำในเรื่องแทนที่เหล่ากุหลาบทั้งสาม ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม การสื่อสารคงจะผิดพลาด มีเพียงซาจิโกะซามะเท่านั้นที่ไม่ทราบว่าหัวหน้าคณะกรรมการนักเรียนฮานาเดระ ได้รับบทเจ้าชาย เมื่อรู้แล้ววันนี้ ซาจิโกะซามะก็เลยโกรธจัด แล้วก็บอกว่าจะขอถอนตัวจากบทนำ ด้วยเหตุผลที่ว่า เอ่อ....เธอเกลียดผู้ชาย

(ว่าแต่ เกลียดผู้ชายเนี่ยนะ)

ยูมิไม่เคยคิดมาก่อนเลย แต่ซาจิโกะซามะกับ"เกลียดผู้ชาย"นี่ ก็เข้ากันดีเหลือเกิน ในห้องของเธอเองก็มีเพื่อนบางคนที่เป็นโรคกลัวเพศตรงข้าม พูดง่ายๆก็คึอ เกลียดผู้ชาย แล้วพวกนั้นก็มีท่าทางคล้ายๆกันนี่แหล่ะ

(สงสัยจังว่าเธอเกลียดคุณพ่อด้วยหรือเปล่านะ?)

ในขณะที่ยูมิกำลังใจลอยคิดอยู่นั้น เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าโดนจ้องอยู่ แล้วเมื่อมองกลับไป ก็เห็นโรซา จิกองเต ยื่นปาก หรี่ตา หัวเราะเธออยู่

"เธอนี่ตลกดีนะ"

"คะ?"

"ท่าทางจะผ่านชีวิตมามาก"

"เอ๋?"

ยูมิรีบปรับสีหน้า แต่อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้ว เธอไม่อาจจะปรับการ"ผ่านชีวิตมามาก"ได้ทัน แล้วคลื่นความอายก็เข้าโจมตี ยูมิรู้สึกราวกับว่าโดนจู่โจมด้วยท่าไม้ตาย

"เธอนี่คาดเดาอะไรไม่ได้เลยนะ ตลกดี"

นั่น...

คงไม่ใช่คำชมหรอกมั้ง ถึงคะแนนภาษาญี่ปุ่นของหนูจะได้แค่ระดับกลางๆก็เถอะ แต่หนูก็เข้าใจนะคะ โรซา จิกองเต

"อืมม...ว่าแต่ว่า การที่ซาจิโกะซามะไม่ยอมรับบทนำ เกี่ยวอะไรกับการที่รับยูมิซังเป็นน้องสาวด้วยล่ะคะ ป้ายหน้าห้องบอกว่า "กำลังประชุม" แต่ดูเหมือนว่า พวกพี่ๆจะเถียงกันเรื่องเปลี่ยนบทมากกว่านะคะ"

ซึทาโกะซังเริ่มถามคำถามต่อ โรซา ฟัวติด้ายิ้มและลดไหล่ลง

"คือ...ตอนแรกมันก็เป็นการประชุมดีอยู่หรอก"

สมาชิกสภากรรมการนักเรียนจะมารวมตัวกันที่คฤหาสน์กุหลาบทุกวันหลังเลิกเรียน เพื่อเตรียมงานเทศกาลโรงเรียน ซึ่งโดยปกติแล้วก็จะเป็นการปรึกษากันถึงปัญหาต่างๆที่เจอ

พวกเธอเริ่มประชุมโดยไม่ได้รอชิมาโกะซังผู้ซึ่งจะมาสายเพราะมีเวรที่ห้อง แล้วเธอก็ยังเป็นแค่บูตอง การเข้าประชุมของเธอจึงไม่จำเป็นนัก

ขออธิบายเรื่องนี้เพิ่มเติมเล็กน้อย ยามายูริไคเป็นคณะกรรมการนักเรียนเหมือนกับที่เรียกกันในโรงเรียนอื่น สมาชิกสภากรรมการนักเรียนประกอบไปด้วยสามกุหลาบ โรซา ชินองซี โรซา จิกองเต และโรซา ฟัวติด้า ทั้งสามทำหน้าที่ประธาน รองประธาน เลขานุการ และบัญชี ซึ่งโครงสร้างเช่นนี้จะถูกส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น

ไม่มีใครทราบว่า บทบาทของคณะกรรมการถูกเอาไปเปรียบเทียบกับดอกกุหลาบตั้งแต่เมื่อไหร่ เช่นเดียวกับคำถามที่ว่า ไก่กับไข่ อะไรเกิดก่อนกัน อย่างไรก็ตาม เมื่อพูดถึงสมาชิกยามายูริไคแล้ว ก็จะหมายถึง กุหลาบแดง ขาว และเหลือง

และแม้ว่า งานจะเริ่มจากคณะกรรมการนักเรียน แต่ก็มีคณะกรรมการเฉพาะกิจ เพื่อจัดงานเทศกาลโรงเรียนด้วยเช่นกัน พวกเธอจะจัดการงานต่างๆ เช่น งานเลี้ยงต้อนรับน้องใหม่ และงานจบการศึกษา นอกจากนั้นก็ยังมีคณะกรรมการด้านงบประมาณ ที่คอยควบคุมการเงิน รวมถึงนักเรียนที่ทำงานด้านต่างๆอีกหลายอย่างที่มากเกินกว่าที่กุหลาบทั้งสา มจะทำได้หมด ซึ่งพวกเธอนั้นก็จะมีน้องสาวคอยช่วยด้วยในฐานะเด็กฝึกงาน ถ้าไม่มีอะไรผิดความคาดหมาย ระบบการจัดการของยามายูริไคก็จะถูกส่งต่อด้วยวิธีเช่นนี้ ดังนั้น น้องสาวของเหล่ากุหลาบจะถูกเรียกว่า บูตอง และทุกคนก็จะยอมรับพวกเธอในฐานะดอกกุหลาบที่กำลังจะบาน

"วาระการประชุมทั้งหมดผ่านการพิจารณา การประชุมก็ผ่านไปได้อย่างราบลื่น"

"แล้วซาจิโกะก็เริ่มบ่นเกี่ยวกับการคัดเลือกตัวแสดง"

"เราก็เลยล้อเธอ ตั้งใจจะให้เธอเงียบ แต่เธอกลับโกรธมาก ตอนอยู่ข้างนอกซาจิโกะจะควบคุมตัวเองเอาไว้ เธอก็เลยเป็นที่ชื่นชม แต่จริงๆแล้วเธอค่อนข้างจะมีอารมณ์รุนแรง ก็เลยยากที่จะจัดการเธอได้"

เหล่ากุหลาบพูดเรียบๆ

"ล้อเหรอคะ !? ไม่ใช่การล้อแล้วค่ะ พวกพี่พูดแทงใจหนู!"

เมื่อระลึกขึ้นมาได้ ซาจิโกะซามะก็เริ่มโวยอีกครั้ง

"พวกพี่บอกว่าหนูไม่มีสิทธิ์พูด เพราะแค่หาน้องสาว หนูยังทำไม่ได้"

"พี่พูดแบบนั้นก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่า จะเอาใครก็ได้มาเป็นน้องสาวนี่ ไปจับเอาเด็กปีหนึ่งที่เจอกันข้างนอกมาเป็น มันเร็วเกินไป ง่ายเกินไป เธอไม่ใช่เศรษฐีฟางนะ"(note:เศรษฐีฟาง นิทานเกี่ยวกับชายยากจนคนหนึ่ง ที่เริ่มต้นจากกองฟาง เอาไปแลกของต่างๆไปเรื่อยๆ จนในที่สุดเขาก็กลายเป็นเศรษฐีได้จากฟางเพียงกองเดียว)

(เศรษฐีฟาง)

เหงื่อเป็นเม็ดๆ ส่องประกายบนหน้าผากของยูมิ

(งั้นหนูก็เป็นฟางสินะคะ)

เพราะคำอธิบายของของพี่ๆ หนูเลยเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้วค่ะ แต่นี่มันแย่จริงๆ

"เศรษฐีฟางก็วิเศษสิคะ ถ้าหนูจำไม่ผิด เรื่องนั้นมันแฮปปี้เอนดิ้ง จริงไหมคะ"

ไม่เกี่ยวกันเลยค่ะ ซาจิโกะซามะ

"งั้นเธอก็ตั้งใจจะรับยูมิเอาไว้ จนกว่าจะหาคนที่ดีกว่าได้สินะ พี่ไม่ยอมรับเรื่องแบบนั้นหรอก ศักดิ์ศรีของพี่ในฐานะพี่สาวของเธอก็จะพังไปด้วย"

โรซา ชินองซีถอนหายใจ ไม่เห็นด้วย อย่างไรก็ตาม ซาจิโกะกลับจ้องตรงไปที่ท่านพี่ของเธอ พร้อมกับตอบทันทีว่า

"หนูจะดูแลยูมิตลอดไปค่ะ หนูจะอบรมเธอ และทำให้เธอเป็นกุหลาบที่เหมาะสมให้ได้ แบบนั้นคงไม่มีปัญหานะคะ?"

แม้ว่านั่นเป็นสิ่งที่ควรพูดออกไป แต่ว่ามันจะไม่โม้เกินไปหน่อยเหรอ คงจะน่าขายหน้าอย่างมาก ถ้าเธอทำไม่ได้อย่างที่พูด

"หยุดพูดสิ่งที่เธอคิดได้แล้ว ซาจิโกะ"

"ทำไมพี่ถึงไม่คิดว่าหนูจะทำได้อย่างที่พูดล่ะคะ?"

"ก็เธอพึ่งจะพบกับยูมิซังเมื่อกี้ เธอจะให้สัญญาแบบนั้นได้ไง?"

ดอกไม้ไฟที่มองไม่เห็น กำลังจะเริ่มประทุ

อย่างไรก็ดี นี่มันสามต่อหนึ่งนะ แถมทั้งสามยังเป็นนักเรียนปีสามที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่นักเรียนโรงเรียนสตรีลิลเลียนอีกด้วย

"นั่นมัน..."

เสียงของซาจิโกะซามะค่อยลง เมื่อได้โอกาส โรซา จิกองเตก็พูดปลอบ

"พอได้รึยัง เลิกดื้อได้แล้วนะจ๊ะ"

ใช่แล้ว ยูมิคิด ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างสง่างามน่าจะดีกว่านะ ถ้าพี่ไม่อยากเล่นเป็นซินเดอเรลล่าแล้วล่ะก็ มันก็น่าที่จะมีทางออกอื่นอยู่อีก เรื่องของน้องสาวไม่ควรจะเร่งรีบแบบนี้ พี่ควรจะพิจารณาหาคู่ที่ดีกว่าหนูนะคะ

แน่นอน

ถ้าซาจิโกะซามะเลือกเด็กปีหนึ่งคนอื่น เธอก็คงจะตกใจ แต่อย่างไรก็ตาม ยูมิก็ยังคงมีความสุขที่ซาจิโกะซามะประกาศว่าเธอเป็นน้องสาว แม้ว่าจะเป็นการกระทำตามอำเภอใจก็เถอะ

"เดี๋ยวก่อนนะคะ"

ตอนนั้นเองที่ชิมาโกะซังยืนขึ้น

Maria-sama ga Miteru:Volume1 (จบส่วนที่ 5 )

Create Date : 04 ตุลาคม 2551

Last Update : 4 ตุลาคม 2551 23:01:11 น.

0 comments

Counter : 744 Pageviews.