welcome to my world
Group Blog
 
<<
กรกฏาคม 2552
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
262728293031 
 
24 กรกฏาคม 2552
 
All Blogs
 
Maria-sama ga Miteru:Volume1 (ตอนที่ 3 ส่วนที่ 3)

Maria-sama ga Miteru:Volume1 (ตอนที่ 3 ส่วนที่ 3)



โรซา จิกองเตซึ่งนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างและมองออกไปข้างนอกนั้น สังเกตเห็นยูมิจึงหันไปมอง

"เยี่ยมมาก เราไม่ต้องไปรับเธออีกแล้วสินะ"

พี่ทำท่าทางเหมือนหนูเป็นเด็กอนุบาลที่พึ่งกลับบ้านได้เองงั้นแหล่ะค่ะ

"ก็หนูต้องรับบทพี่สาวบีแล้วนี่คะ คงไม่เหมาะนักที่จะไม่ยอมมา"

"โถ รู้จักต่อปากต่อคำด้วยหรือจ๊ะ น่ารักมาก"

โรซา จิกองเต กระโดดลงบนพื้น หัวเราะน้อยๆและขยี้ผมของยูมิ

"ดูเหมือนว่าหนูจะมาเร็วไปสินะคะ"

บนชั้นสองของคฤหาสน์กุหลาบ ไม่มีคนอื่นอยู่อีก

"ไม่เป็นไรหรอก อยากดื่มอะไรก็หาเอาเองนะจ๊ะ ตามสบาย"

มีถ้วยชาที่ยังส่งไอร้อนกรุ่นวางอยู่บนขอบหน้าต่าง ดูเหมือนว่าโรซา จิกองเตกำลังนั่งดื่มอยู่

"นั่นอะไรเหรอคะ?"

"ก็กาแฟสำเร็จรูปกับน้ำร้อนแค่นั้นเอง ถ้าเธออยากดื่มบ้างก็เอาเลย หาน้ำตาลมาด้วยล่ะ"

"ค่ะ"

โดยไม่ต้องเสียเวลามากนัก ยูมิก็เจอถ้วยชาที่คว่ำอยู่ เทกาแฟลงไปในนั้นแล้วก็รินน้ำร้อนตาม หม้อต้มน้ำนั้นเดือดอยู่แล้ว และด้วยน้ำตาลกับนมผง เธอก็ได้กาแฟที่รสชาติไม่เลวทีเดียว

"ยูมิจัง ทำเวรเสร็จแล้วเหรอ"

"อ๋อ วันนี้ชมรมนักร้องประสานเสียงขอใช้ห้องดนตรีค่ะ แล้วพวกนั้นก็บอกว่าจะช่วยทำความสะอาดให้"

ยูมิตอบ เธอวางช้อนคนกาแฟไว้ในอ่างล้างจาน

"ก็งานเทศกาลโรงเรียนใกล้เข้ามาแล้วนี่นะ ทุกคนก็เลยพยายามทำกันอย่างเต็มที่"

โรซา จิกองเตพูดราวกับว่างานนี้ไม่เกี่ยวกับตัวเองเลย

งานแสดงเรื่องซินเดอเรลล่าทำให้ทุกคนต้องวิ่งกันวุ่น ยูมิจึงเป็นกังวลว่าจะไม่เป็นไรเหรอที่จะมานั่งเรื่อยเฉื่อยอยู่อย่างนี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเวลาเหลือน้อยกว่าสิบวันแล้วด้วย แถมเรื่องการสลับบทก็ยังตกลงกันไม่ได้อีก

"แล้วโรซา จิกองเตล่ะคะ ทำเวรเสร็จแล้วเหรอ?"

ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่นักเรียนมัธยมปลายใช้ทำความสะอาด เพราะอย่างนั้นแล้วยูมิจึงมาที่คฤหาน์กุหลาบได้ก่อนเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ อย่างชิมาโกะซัง

"ถ้าเธอขึ้นปีสามแล้ว ก็จะมีวิธีจัดการกับเรื่องนี้เองแหล่ะ"

"พี่โดดเวรเหรอคะ?"

"บ้าน่ะสิ สมาชิกยามายูริไคจะโดดเวรได้ยังไงกันจ๊ะ เดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องเล่าไม่รู้จบหรอก เราใช้วิธีการแบ่งเวรออกเป็นสองกลุ่มน่ะ แล้วก็ให้ทั้งสองกลุ่มสลับกันทำเวรคนละวัน ที่ทำแบบนี้ได้ก็เพราะพอขึ้นปีสามแล้ว เธอก็จะไม่มีที่ให้ทำความสะอาดมากนักหรอก"

แน่นอนว่าขนาดของกลุ่มนั้นต้องใหญ่พอสมควรด้วย มันเป็นระบบที่ว่าใช้คนน้อยแต่ทำงานครบมือดีกว่าใช้คนมากมาเดินเล่น

"ดีจัง หนูอยากให้พวกเราทำแบบนั้นบ้าง"

ยูมิพูดออกมาอย่างเป็นกันเอง ไม่รู้ทำไม พอมาอยู่ใกล้กับโรซา จิกองเตแล้ว ยูมิจึงไม่รู้สึกเกร็งอะไร แถมบางครั้งยังไม่รู้สึกว่าโรซา จิกองเตนั้นเป็นรุ่นพี่ที่ห่างกันถึงสองปีอีกด้วย

"ก็เอาสิ แต่ตอนที่พวกพี่อยู่ปีหนึ่งก็ยังขยันทำเวรอยู่นะ"

"โรซา จิกองเตตอนปีหนึ่ง"

"ทำท่าแบบนั้นหมายความว่าไงกันจ๊ะ"

ยูมิถอนหายใจแทนคำตอบ โรซาจิ กองเตจึงแสร้งทำหน้ายุ่ง

"หนูกำลังคิดว่าไม่น่าเชื่อเลยนะคะ"

โรซา จิกองเตเหมือนกับจะเป็นรุ่นพี่ม.6ไปตลอดกาล

"หวังว่านั่นคงเป็นคำชมนะ"

"แน่นอนสิคะ"

ยูมิยืนยันหนักแน่น โรซา จิกองเตหัวเราะ"ฮ่าๆๆๆๆ" แล้วก็กลับไปนั่งบนขอบหน้าต่าง ตามองออกไปข้างนอก

เมื่อมาคิดดูแล้ว

ถึงจะเป็นพี่ๆปีสาม แต่พวกเธอก็ต้องเคยผ่านปีหนึ่งและปีสองที่โรงเรียนลิลเลี่ยนแห่งนี้มาก่อน แม้แต่โรซา จิกองเตเองก็เคยเป็นน้องใหม่และเคยได้รับสร้อยกางเขน ยูมินั้นรู้สึกเคลิ้มไปเลย เมื่อคิดว่าในพิธีการเช่นนั้น โรซา จิกองเตเองก็คงรู้สึกไม่มั่นใจและกังวลด้วยเหมือนกัน

"เอ่อ..."

"หือ?"

"ขอหนูถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?"

"พี่ไม่ชอบคำถามยากๆนะ"

โรซา จิกองเตบอกว่าเธอพึ่งจะเรียนวิชาคณิตศาสตร์มา สมองจึงล้า แม้แต่คนที่ได้คะแนนติดหนึ่งในสิบของโรงเรียนอย่างเธอก็ต้องเจอกับสถานการณ์ การสู้รบระหว่างสูตรคณิตศาสตร์กับปีศาจแห่งความง่วง

"ทำไมพี่ถึงเลือกชิมาโกะซังมาเป็นน้องสาวล่ะคะ?"

"คำถามไม่ยากแต่แปลกดีนะ คงไม่มีใครถามถึงเหตุผลที่พี่เลือกชิมาโกะหรอกมั้ง"

"คงเพราะว่าเธอเหมือนจะถูกกำหนดไว้ว่าจะได้รับเลือกสินะคะ"

"ใช่แล้ว"

เนื่องจากทุกคนล้วนยอมรับถึงพรสวรรค์ในทุกๆด้านของเธอ จึงไม่มีใครไม่เห็นด้วยกับการเลือกนั้น ซึ่งมัน...แน่นอนว่า...

"แตกต่างจากหนูโดนสิ้นเชิง"

ยูมิรู้สึกเศร้าเล็กน้อยเมื่อคิดแบบนั้น

"ยูมิเป็นพวกขี้กลัวหรอกเหรอเนี่ย?"

"ก็หนูเป็นฟางข้าวนี่คะ"

"ฟางข้าวอะไร?"

โรซา จิกองเต คงจะลืมบทสนทนาเมื่อวานซืนไปหมดแล้ว ยูมิจึงอธิบายให้ฟัง และเมื่อเธอระลึกขึ้นมาได้ ก็หัวเราะจนน้ำตาไหล "โอ้ ใช่เลย" แน่นอนอยู่แล้วที่คนที่ถูกพูดถึงก็คงจะจดจำได้ดีที่สุด(หรือไม่ก็เก็บคำพูด เหล่านั้นไว้ในใจ)

"เป็นฟางก็ดีออก"

โรซา จิกองเต พูดพร้อมกับปาดน้ำตา

"พูดอะไรแบบนั้นกันคะ?"

"ก็เพราะว่าอย่างซาจิโกะน่ะ คงจะกำฟางข้าวไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลยน่ะสิ"

โรซา จิกองเต ดื่มกาแฟดำสำเร็จรูปนั้นจนหมด แล้ววางถ้วยเปล่าไว้บนขอบหน้าต่าง

"อ้อ"

นั่นสินะ การที่ได้คุยกันคนฉลาดๆย่อมจะช่วยให้ทราบในสิ่งที่คาดไม่ถึง ไม่ว่าพวกเธอจะพูดไปตามสัญชาติญาณ หรืออาจจะใช้วิธีเล่นคำเพื่อเปลี่ยนบทสรุปให้เป็นไปตามใจ ก็ไม่อาจทราบได้

"แล้วยูมิไม่คิดหรอกเหรอว่าคนเก่งๆอย่างชิมาโกะน่าจะได้อยู่ในยามายูริไคอยู่แล้ว?"

"แต่นั่นไม่ใช่คำตอบของคำถามนี่คะ"

"ถ้าจะให้พี่ตอบในฐานะโรซา จิกองเต นั่นก็คือคำตอบแล้วล่ะ โดยส่วนตัวแล้ว พี่ก็มีเหตุผลอื่นอยู่หรอกนะ แต่ว่ามันเป็นความลับจ้ะ"

โรซา จิกองเต เอามือทั้งคู่แนบกับหน้าอกเอาไว้ ดูเหมือนว่าเธออยากจะพูดสิ่งที่เก็บงำไว้ในใจ

"ชิมาโกะซังบอกว่าพวกพี่มีความคิดเรื่องการเป็นคู่คล้ายๆกัน"

"หืมม...ก็ใช่นะ นั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง พวกเราคล้ายกันในกรณีที่รู้ว่าควรจะรักษาระยะห่างกันเท่าไหร่ เราจึงรู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ด้วยกัน"

โรซา จิกองเต ไม่ได้เลือกน้องสาวเลย จนกระทั่งเธอเหลือเวลาในโรงเรียนมัธยมปลายแค่ครึ่งปี ยังมีบุคคลที่แสนวิเศษอีกหลายคนในหมู่พี่ๆชั้นปีที่สอง แต่เธอก็ตัดสินใจแล้วว่าพวกนั้นไม่ใช่สำหรับเธอ แต่ชิมาโกะซังนั้นใช่

และในขณะเดียวกันนั้น ชิมาโกะซังก็คิดว่า ซาจิโกะซามะไม่ใช่สำหรับเธอ แต่เลือกโรซา จิกองเตแทน ความสัมพันธ์ของคนเราเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันกับความรู้สึกลึกๆในใจ ไม่ว่ามันจะดูเหมือนง่ายหรือซับซ้อนก็ตาม

"จากมุมมองของพี่ พี่ว่าชิมาโกะอาจจะอิจฉายูมิจังอยู่หน่อยๆนะ"

"อีกแล้วนะคะ ทำไมพี่ชอบเปลี่ยนเรื่องจัง"

ยูมิเกือบสำลักกาแฟเพราะการเปลี่ยนประเด็นอย่างรวดเร็วของโรซา จิกองเต

"นั่น..."

ยูมิกำลังคิดว่าเธอกำลังจะพูดอะไร แต่โรซา จิกองเตกลับตรงเข้ากอดยูมิเอาไว้อย่างแนบแน่น

"..ก็เพราะว่า พี่อยากจะเห็นส่วนที่น่ารักของยูมิจังไงล่ะ"

"โรซา จิกองเตคะ!!"

กาแฟในถ้วยนั้นเกือบหก

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเกิดมีใครเข้ามาเห็นโดยที่ไม่รู้ว่าโรซา จิกองเตคิดอะไรอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะยิ่งวุนวายมากขึ้น

แล้วในตอนนั้น มันก็เกิดขึ้นจริงๆ

ยูมิกระเถิบถอยหนีขณะประคองถ้วยกาแฟเอาไว้ รู้สึกเหมือนตัวเบาขึ้นมาก

"ท่านเศรษฐีมาซะแล้ว หมดเวลาเล่นแล้วสิ"

"เศรษฐี?"

ซาจิโกะซามะยืนอยู่ที่ประตูรูปขนมปังกรอบนั่น

"ดูเหมือนทั้งสองคนจะสนุกกันมากเลยนะคะ ขนาดหนูเดินขึ้นบันไดจนมีเสียง แต่ก็ยังสนุกกันไม่เลิก จนไม่ทันสังเกตุว่ามีคนมา"

ซาจิโกะซามะเดินเข้ามาในห้องและวางกระเป๋าไว้บนเก้าอี้ ยูมิค่อยๆคืบห่างจากโรซา จิกองเต ด้วยสถานการณ์ที่กำลังคับขัน

"โธ่เอ๊ย พี่เห็นแล้วล่ะว่าซาจิโกะกำลังเดินมา เพราะงั้นก็เลยเซอร์วิสให้นิดหน่อยไงล่ะ"

โรซา จิกองเตพูดอย่างซื่อๆ

"เซอร์วิส?"

ซาจิโกะซามะเลิกคิ้ว

"ถ้าพี่จะจัดการกับยูมิแล้วล่ะก็ หาที่ที่ไม่มีคนเห็นไม่ดีกว่าหรอกเหรอ?"

อ่ะ...เอ่อ...ไม่ดีหรอกค่ะ

โรซา จิกองเตตั้งใจพูดเพื่อยั่วซาจิโกะซามะ แล้วแบบนี้เราควรจะทำยังไงดี ต้องเปลี่ยนเรื่องสิ เปลี่ยนเรื่อง เปลี่ยนเรื่อง

"อ๊าาาา!" ยูมิร้องลั่น

"มีอะไร!?"

โรซา จิกองเตและซาจิโกะซามะหันมาพร้อมกัน

"เอ่อ..."

ยูมิตะโกนออกไปโดยที่ไม่ได้เตรียมเอาไว้ว่าจะพูดอะไรต่อ จึงได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ แล้วก็เสไปมองนาฬิกาข้อมือ

"ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย ทุกคนคงใกล้จะมาแล้วใช่ไหมคะ โรซา จิกองเต? พี่ดื่มกาแฟหมดรึยังคะ? หนูจะเอาถ้วยไปล้างให้"

โธ่ ทำไมถึงทำได้แค่นี้นะ ยูมิคิดว่าถ้าเป็นคนอื่นคงจะมีวิธีที่แนบเนียนกว่านี้แน่ แต่ก็ยังดีที่เลี่ยงการอาละวาดจากซาจิโกะซามะไปได้

"ดีมากจ้ะ ยูมิจัง"

โรซา จิกองเตยื่นถ้วยกาแฟให้ ไหล่ของเธอกำลังสั่น ดูเหมือนว่าถ้าเธอมองยูมิตรงๆแล้วล่ะก็ เธอคงจะหลุดหัวเราะออกมาแน่ โรซา จิกองเตกระซิบเบาๆกับยูมิ

"พี่ทำให้ซาจิโกะหึงได้ด้วยล่ะ"

"เอ๋?"

ยูมิหันกลับไป แต่โรซา จิกองเตกำลังบิดขี้เกียจแล้วก็เดินออกไป พร้อมกับบอกว่า "พี่ว่าจะลงไปดูข้างล่างหน่อยนะ"

ดูเหมือนว่าโรซาจิกองเตคงจะเข้าใจผิดอย่างมาก เพราะซาจิโกะซามะไม่ใช่คนที่จะหึงอะไรกับการกอดกันแค่นี้หรอก

ยูมิวางถ้วยกาแฟทั้งสองใบลงในอ่างล้างจาน แล้วรินล้ำยาล้างจานลงไป

ซาจิโกะซามะดึงเก้าอี้ตัวที่ติดกับตัวที่ใช้วางกระเป๋าออกมา แล้วนั่งลง จากนั้นก็เริ่มต้นอ่านหนังสือ

(เห็นไหมล่ะ)

ซาจิโกะซามะไม่สนใจอะไรยูมินักหรอก

"อ้าว ไม่มีน้ำร้อนนี่"

ท่าทางแก๊สจะหมด เครื่องต้มน้ำจึงไม่ทำงาน ยูมิจึงต้องล้างด้วยน้ำเย็น ยังดีที่ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง

"ตอนหน้าหนาว น้ำจะแข็ง"

"เหรอคะ…!" ยูมิประหลาดใจ

ไม่ใช่เพราะน้ำแข็งอะไรนั่นหรอก แต่เป็นเพราะเรื่องที่ซาจิโกะซามะใส่ใจในเรื่องที่ยูมิพูดกับตัวเองมากกว่า เนื่องจากเธอทำท่าอ่านหนังสือ เหมือนเป็นสัญญาณว่าอย่ามายุ่งกับฉัน แถมตายังจ้องอยู่แต่ในหนังสืออีกด้วย

หลังจากเก็บถ้วยและช้อนลงในตระกร้า ปิดฝา แล้วยูมิก็หมุนตัว 180 องศาไปทางขวา

"ขอบคุณสำหรับหนังสือบทละครเมื่อตอนเที่ยงนะคะ ซาจิโกะซามะ"

ซาจิโกะซามะพลิกหน้ากระดาษ เมื่อมองดูดีๆแล้วจะเห็นว่ามีแต่คำยากๆในหนังสือเล่มนั้น

"ลองเปิดดูบ้างแล้วรึยัง?"

"เอ่อ...ก็นิดหน่อยค่ะ"

"ทำไมต้องพูดเสียงค่อยด้วย"

ในที่สุดซาจิโกะซามะก็เงยหน้าขึ้น

"หนูคิดว่าคงจะจำบทของซินเดอเรลล่าได้ไม่ทัน..."

ยูมิพึมพำ กระสับกระส่าย เก็บเอาคำว่า"ไม่ทันแน่นอน"เอาไว้อย่างสิ้นหวัง

"ฉันไม่ขออะไรมากหรอก"

งั้นพี่จะขอเท่าไหร่เหรอคะ? ยูมิกำลังคิด แต่ซาจิโกะซามะกลับวางหนังสือลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นยืน แล้วพูดต่อ

"ฉันจะสวมชุดกำมะหยี่สีแดงกับครุยแบบอังกฤษ"

เป็นอะไรไปเหรอคะ ซาจิโกะซามะ!? ยูมิคิด ก่อนที่จะนึกขึ้นมาได้ว่าเธอเคยได้ยินประโยคนี้มาก่อน หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ เธอเคยอ่านมาก่อนแล้ว ในหนังสือบทซินเดอเรลล่าเวอร์ชั่นโรงเรียนสตรีลิลเลี่ยน ประโยคก่อนบทพูดของพี่สาวบีที่ขีดไว้ด้วยเส้นสีน้ำเงิน นั่นคือบทพูดของพี่สาวเอ

ยูมิไม่รู้ว่าทำไมซาจิโกะซามะถึงพูดบทนั้น แต่เห็นได้ชัดเลยว่าเธอกำลังรอคำตอบอยู่ ถ้ายูมิไม่ตอบตอนนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ซาจิโกะซามะต้องไม่พอใจแน่ๆ

"ของฉันขอแค่กระโปรงธรรมดาก็พอ"

เมื่อรวบรวมสติได้แล้ว ยูมิก็เริ่มพูด

"แต่อย่างไรก็ตาม ฉันจะสวมผ้าคลุมลายดอกไม้สีทองกับเข็มกลัดเพชรที่เป็นงานฝีมือชั้นสูงด้วย

เมื่อยูมิพูดบทจบ ซาจิโกะซามะก็ก้าวเข้ามาใกล้แล้วอ้อมไปยืนอยู่ข้างหลัง

"พี่คะ ทรงนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?"

ฉากนั้นเปลี่ยน คราวนี้ซาจิโกะซามะเป็นซินเดอเรลล่า

หนีเสือปะจรเข้ ยูมิพยายามนึกถึงบทเพื่อเอาชีวิตรอด เอ่อ...

"ซินเดอเรลล่า หล่อนไม่อยากไปงานเต้นรำด้วยหรือ?"

"ดีมากจ้ะ"

ซาจิโกะซามะแตะไหล่ของยูมิ

"เธอจำบทของเธอได้แล้วนี่"

(หือ...?)

เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงใจเต้นแบบนี้ล่ะ

ซาจิโกะซามะ แตะไหล่ของยูมิสองครั้งแล้ว สัมผัสที่นุ่มนวลนั้นให้ความรู้สึกสดชื่นแตกต่างจาก "เด็กดีนะ"และ"น่าๆ"

เพราะแบบนั้นเองสินะ แม้ว่าโรซา จิกองเตจะขยี้ผมหรือเข้ามากอด ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกใจเต้นเช่นนี้เลย

"มาช้ากันจัง"

ซาจิโกะซามะหันกลับแล้วเดินไปที่ประตู ยูมิถอนหายใจโล่งอกเบาๆ

เธอเขิน และหัวใจก็กำลังเต้นรัวเร็ว

"โรซา จิกองเตก็ยังไม่ขึ้นมาจากชั้นล่างด้วยค่ะ"

"บางทีพวกนั้นอาจจะเปลี่ยนที่ประชุมล่ะมั้ง เดี๋ยวพี่จะลงไปดูหน่อย"

"งั้นหนูไปด้วยค่ะ"

ยูมิเดินตามไป เอามือแนบแก้มเพื่อลดความร้อนจากใบหน้าที่แดงก่ำ

เมื่อถึงกลางบันได ซาจิโกะซามะก็หยุดแล้วหันกลับมา

"ระวังหน่อยนะ"

ตอนแรกยูมิคิดว่าคงจะถูกเตือนเรื่องบันไดผุ แต่ยูมิเหมือนจะได้ยินซาจิโกะซามะพูดว่า"โรซา จิกองเต"

"ระวังอะไรเหรอคะ?"

ซาจิโกะซามะตอบ "ก็บันไดน่ะสิ"แล้วก็เดินลงบันไดไป

(โอ้)

ยูมิคิดว่าซาจิโกะซามะ คงจะห่วงเธอนิดหน่อยกระมัง

ในโลกนี้ ทุกสิ่งไม่ได้เป็นไปอย่างที่คิดนักหรอกนะ

เธอเชื่อฟังซาจิโกะซามะ แล้วก้าวเดินลงบันไดอย่างระมัดระวัง

Maria-sama ga Miteru:Volume1 (ตอนที่ 3 จบส่วนที่ 3)


Create Date : 24 กรกฎาคม 2552
Last Update : 24 กรกฎาคม 2552 20:53:54 น. 7 comments
Counter : 1647 Pageviews.

 
อ่านแบบนิยาย ที่คุณแปลแล้วรู้สึกดีจังค่ะ

ทีแรกที่เริ่มๆดูอนิเมะ คิดว่าคงไม่ดูต่อ เพราะตัวละครเยอะเหลือเกิน

ได้เข้ามาอ่านบล๊อกของคุณ ช่วยได้เยอะมากค่ะ เลยดูต่อจนจบภาค 4 ไปแล้ว

ใครว่าเรื่องนี้มัีน ยูริ แต่ดูจนจบรู้สึกว่ามันเหมือนความรักแบบพี่สาวน้องสาวมากกว่า

อบอุ่นดีค่ะ....กรุณาแปลต่อจนจบเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ


โดย: walnutsoda IP: 96.233.38.91 วันที่: 6 สิงหาคม 2552 เวลา:23:16:02 น.  

 
ขอบคุณสำหรับคำแปลจ้า ทำให้ดู anime สนุกขึ้นเยอะเลย ยังติดตามอยู่น้า


โดย: MeTRY IP: 203.149.23.13 วันที่: 7 สิงหาคม 2552 เวลา:18:33:29 น.  

 
สู้ๆ ต่อไปนะคะ คอยติดตามผลงานอย่างเหนียวแน่น ^v^


โดย: kuma IP: 124.120.173.176 วันที่: 16 กันยายน 2552 เวลา:22:11:25 น.  

 
ขอบคุณค่ะ วันนี้ก็เข้ามาอ่านต่อค่ะ แบบนิยายสนุกมากค่ะ ละเอียด บรรยายได้ภาพของซาจิโกะที่งดงามมากๆค่ะ


โดย: austen IP: 110.164.135.72 วันที่: 5 มกราคม 2553 เวลา:16:55:44 น.  

 
with love of GOD | u will be able to pass
every difficulity in this world
belive in him and wait for the miracal


โดย: da IP: 203.144.144.164 วันที่: 7 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:23:06:15 น.  

 
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ชอบเซย์ซามะเซอวิสจังเลย ฮ่ะๆๆ^^


โดย: oay IP: 118.174.67.234 วันที่: 2 เมษายน 2553 เวลา:11:52:16 น.  

 
ยูมินี่เป็นพวกแอบอ่ะ

แอบมอง
แอบชอบ
แอบนินทา(ในใจ)

แต่ที่สำคัญ

แอบขี้บ่น นะหนู


โดย: noon IP: 14.207.173.75 วันที่: 15 มกราคม 2556 เวลา:12:19:05 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

คนรักมิวฟิล
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add คนรักมิวฟิล's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.