Maria-sama ga Miteru:Volume1 (ตอนที่ 2 ส่วนที่ 3)

Maria-sama ga Miteru:Volume1 (ตอนที่ 2 ส่วนที่ 3)

เมื่อซาจิโกะซามะบอก ยูมิก็ไปหยิบกระเป๋าที่วางไว้บนโต๊ะ พร้อมกับคว้าเอาบันทึกเวรทำความสะอาดมาด้วย

เธอกำลังคิดว่าสมควรหรือเปล่าที่จะได้เดินไปพร้อมกับซาจิโกะซามะแบบนี้ แต่อย่างไรก็ตามเธอกลับเอียงคอเล็กน้อยแล้วตำหนิตัวเองที่คิดไม่ดีแบบนั้น

ถ้าละพฤติกรรมดื้อดึงเมื่อวานนี้แล้ว ซาจิโกะซาะมะคงเปรียบได้ดั่งเช่นพระแม่มารี บริสุทธิ์ เที่ยงตรงและงดงาม ราวกับท่านพี่ที่สมบูรณ์แบบในอุดมคติของศิลปิน ไม่ เธอยังคงเป็นแบบนั้นในความคิดของยูมิอยู่แล้ว

"มีอะไรเหรอยูมิ? ตามพี่มาสิ"

ซาจิโกะซามะเรียกมาจากทางเดินหน้าประตู

"ค่า มาแล้วค่ะ"

เมื่อยูมิเดินมา ซาจิโกะซามะก็บอกว่า "อยู่นิ่งๆนะ" แล้วก็จัดผ้าพันคอให้ยูมิ

ราวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนเช้าของเมื่อวาน ผสานกับเหตุการณ์ที่หน้าต้นแปะก๊วย

"เอ๊ะ"

ซาจิโกะซามะโพล่งขึ้นมา หยุดมือและมองยูมิ

"รูปนั้นถ่ายเมื่อวานตอนเช้าใช่ไหม?"

"เอ๋?"

ไม่น่าเชื่อ ซาจิโกะซามะนึกถึงตอนนั้นได้แล้ว

"ตอนที่เห็นรูป พี่จำไม่ได้เหรอคะ?"

"พี่เห็นแล้วว่าเป็นรูปพี่แล้วก็มียูมิอยู่ด้วย แต่พี่จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ ก็รูปของทาเคชิม่า ซึทาโกะซังไม่มีวันที่อยู่นี่"

นั่นไม่ใช่ปัญหาซะหน่อยค่ะ ยูมิคิด ไม่จำเป็นต้องยืนยันอีกครั้งหรอกว่า ตัวตนของยูมิไม่มีอะไรให้น่าจดจำเอาซะเลย

"งั้นยูมิกับพี่ก็พึ่งเคยพบกันเมื่อวาน"

"ค่ะ"

ยูมิพยักหน้าแล้วก็ปิดประตูห้องดนตรี ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นก่อนการประกาศรับน้องสาวของซาจิโกะซามะ เมื่อพวกพี่ๆพูดถึง"เศรษฐีฟาง"เธอจึงไม่ปฏิเสธ

"พี่รู้สึกดีขึ้นมากเลยล่ะที่นึกได้ซะที"

ทั้งคู่เดินไปตามทางเดินด้วยกัน ยูมิรู้สึกแปลกๆที่ต้องเดินด้วยกันแบบนี้ในวันเดียวกับที่ข่าวลือแพร่สะพัดไ ปราวกับไฟลามทุ่ง แต่ซาจิโกะซามะดูท่าจะไม่ใส่ใจอะไร เธอคงไม่สนใจที่จะปิดเรื่องนี้เอาไว้ แต่ถึงกระนั้นแล้ว ตรงระเบียงก็ไม่มีใครอยู่เลย

"ซาจิโกะซามะช่วยจัดผ้าพันคอให้รุ่นน้องแบบนี้ประจำเลยเหรอคะ?"

ถ้าเป็นแบบนั้น ยูมิก็รู้สึกว่าช่วยไม่ได้ที่เธอจะลืมยูมิ อย่างไรก็ตามคำตอบที่ออกมาจากปากของซาจิโกะซามะก็คือ...

"ตรงกันข้ามน่ะสิ"

"เอ๋?"

"นานๆครั้ง ไม่สิ ไม่เคยเลย พี่ยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมถึงทำแบบนั้น"

พวกเธอเดินลงมาตามบันได ซาจิโกะซามะสงสัย หรือออกจะแปลกใจมากกว่า เธอกำลังคิดทบทวนถึงเรื่องนั้น และเมื่อเดินลงมาจนเกือบถึงบันไดชั้นล่าง เธอก็มีคำตอบ

"พี่ไม่ใช่คนตื่นเช้านัก เพราะงั้นพี่ถึงรู้สึกมึนๆเสมอเวลาเช้าๆ แล้วก็เลยอาจจะเรียกเธอโดยที่ไม่รู้ตัว และนั่นก็อธิบายได้ว่าทำไมพี่ถึงจำเหตุการณ์ตอนนั้นไม่ได้ทันที"

"ซาจิโกะซามะดูไม่เหมือนคนที่ไม่ชอบตื่นเช้าเลยนะคะ"

"ก็มีคนบอกแบบนั้นตลอดล่ะนะ แต่จริงๆแล้วพี่เป็นคนความดันต่ำ"

"อ้อ ความดันต่ำ"

ดูเหมือนว่าตัวตนของโอกาซาวาระ ซาจิโกะซามะ จะยิ่งลึกลับมากยิ่งขึ้น เธอนั้นดูเป็นคนที่น่าชื่นชม แต่ภาพพจน์ของเธอค่อยๆเปลี่ยนไปทีละเล็กทีละน้อยตั้งแต่สามวันที่ผ่านมา

ใช่แล้ว ยูมิควรจะต้องใช้เวลาศึกษาคนๆนี้ให้มากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

..................................................

พวกเธอมาที่ห้องพักครูเพื่อส่งบันทึก อ.ยามามูระที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นของยูมิพูดขึ้นว่า"อ้าว"

"ครูคิดว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดซะอีก แต่ข่าวลือนั้นเป็นจริงสินะ"

ดูเหมือนว่าข่าวลือนั้นจะแพร่ไปถึงพวกอาจารย์ด้วย

"แต่แปลกจัง ครูได้ยินมาว่า โอกาซาวาระซังถูกฟุคุซาว่าซังปฎิเสธแล้วนี่จ๊ะ แล้วทำไมเธอสองคนถึงมาเดินด้วยกันได้ล่ะ?หรือจริงๆแล้วเธอยอมรับจ๊ะ?"

สมแล้วที่อาจารย์เป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนสตรีลิลเลียน ตาของเธอเป็นประกาย น้ำเสียงที่ถามก็คล้ายกับว่าเธอเป็นเด็กสาวๆ ลืมความแตกต่างของอายุ 20 กว่าปีนั้นไปได้เลย

"เอ่อ...คือว่า"

ยูมิอ้ำอึ้ง แต่ซาจิโกะซามะกลับพูดขึ้นมาจากข้างๆว่า

"เราขอโทษที่ทำให้สับสนค่ะ แต่หนูคงต้องฝากเรื่องของเราไว้ตามแต่อาจารย์จะคิดเอานะคะ"

เธอยิ้มแล้วก็พูดต่อว่า "ขอตัวก่อนค่ะ" จากนั้นก็จับมือของยูมิพาเดินออกจากห้องพักครูไปอย่างสง่าผ่าเผย

อ.ยามามูระได้แต่ยิ้มฝืดๆ หมดโอกาสที่จะพูดต่อ

"ซะ...ซาจิโกะซามะ"

เมื่อพวกเธอเดินออกมาห่างจากห้องพักครูพอประมาณแล้ว ซาจิโกะซามะก็ปล่อยมือของยูมิ

"ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเกินกว่าที่จำเป็น"

"แต่ว่า..."

"ยิ่งเธอตอบไปมากเท่าไหร่ ข่าวลือก็จะยิ่งแพร่กระจายมากขึ้นเท่านั้น ถ้าเธออยากอธิบายก็อธิบายให้ละเอียดในครั้งเดียวต่อหน้าคนมากๆดีกว่าจะมาอธิ บายทีละเล็กละน้อย ถ้าต้องอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย จงเป็นต้นไม้ใหญ่กลางสายลม"

แต่จะทำให้คนอื่นเงียบด้วยรอยยิ้มอย่างที่ซาจิโกะซามะทำนั้น ออกจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับนักเรียนม.ปลายอย่างยูมิ คำพูดของซาจิโกะซามะนั้นถูกต้อง แต่ปฏิบัติได้ยากยิ่งนัก

............................................................

ยูมิถูกพาไปยังโรงยิมที่สอง

มันอยู่ข้างหลังออกไปจากอาคารเรียนและก็เทียบไม่ได้เลยกับความกว้างขวางของโ รงยิมหลักที่จุนักเรียนม.ต้นและม.ปลายได้ทั้งโรงเรียน มันมีขนาดเท่ากับสนามบาสเก็ตบอลแต่ไม่มีเวที ในนั้นมีห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องอาบน้ำ ห้องซักผ้า และห้องพักผ่อน ก็เลยค่อนข้างจะเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนและถูกใช้บ่อยในการแข่งนัดกระชับม ิตรกับเพื่อนต่างโรงเรียน รวมถึงกีฬาอื่นๆและกิจกรรมชมรมด้วย

"ใส่รองเท้าแตะก่อนนะ แล้วค่อยเข้ามา"

ซาจิโกะซามะชี้ไปที่รองเท้าแตะยางบนชั้นที่เตรียมไว้สำหรับผู้ชม ในโรงยิมต้องใส่รองเท้าสำหรับเล่นกีฬาเข้ามา ส่วนรองเท้านักเรียนนั้นห้ามใช้

ยูมิถอดรองเท้าที่ใช้ในอาคารออกแล้วเปลี่ยนไปใส่รองเท้าแตะ แต่ซาจิโกะซามะนั้นเดินเข้าไปทั้งถุงเท้า

"อ้าว ซาจิโกะมาแล้ว"

"มาสายนะ"

ท่ามกลางเสียงก้องของเหล่ากุหลาบ ยูมิเดินตามซาจิโกะซามะเข้าไปในโรงยิม เธอรู้สึกว่ามีดวงตาหลายคู่คอยจ้องมองเธออยู่

ที่รอพวกเธออยู่นั้นคือผู้ร่วมในเหตุการณ์เมื่อวานทั้งหมดยกเว้นซึทาโกะซัง พร้อมด้วยนักเรียนคนอื่นอีกประมาณ 20 กว่าคน หนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนร่วมห้องของยูมิเอง เธอจึงรู้ว่าพวกเธอนั้นคือชมรมลีลาศ

ซาจิโกะซามะบอกให้ยูมิคอยดูอยู่ห่างๆและเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกนั้น

"ขออภัยที่มารบกวนการซ้อมจ้ะ เริ่มกันต่อได้เลย"

แล้วเสียงเพลงคลาสสิกก็ดังขึ้น ซาจิโกะซามะจับมือกับฮาเซกุระ เรย์ซามะอยู่ตรงกลาง นักเรียนคนอื่นๆก็จับคู่และเต้นรำไปตามเสียงดนตรี

มันเป็นเพลงวอลซ์จังหวะสาม

"ทางนี้จ้ะ ฟุคุซาว่า ยูมิจัง"

เมื่อยูมิหันกลับไปดูก็เห็นโรซา ชินองซีกำลังกวักมือเรียกอยู่

"ตรงนี้เห็นชัดกว่านะ"

โรซา จิกองเตกับโรซา ฟัวติด้ายืนอยู่ตรงนั้นด้วย ทั้งสามยืนพิงผนังและกำลังดูการเต้นรำนั้นอยู่ ยูมิเดินไปยืนอยู่ข้างโรซา ชินองซีตามคำเชิญ

เหล่าสุภาพสตรีวัยเยาว์กำลังเต้นรำไปตามเพลงที่ไพเราะ

แม้ว่าพวกเธอเหล่านั้นจะสวมเครื่องแบบที่เหมือนกัน แต่ตาของยูมินั้นกลับติดตรึงอยู่กับซาจิโกะซามะ เธอหมุนไปรอบๆราวกับเป็นดอกไม้ที่ถูกควบคุมโดยเสียงดนตรี แม้จังหวะที่ยากเธอก็ทำได้ราวกับว่าเป็นการก้าวเดินอย่างสบายๆ

ใช่ว่านักเรียนคนอื่นๆจะไม่มีความสามารถ พวกเธอนั้นเต้นรำได้อย่างสวยงามและมีชีวิตชีวาสมกับชื่อเสียงของชมรมลีลาศแห ่งโรงเรียนสตรีลิลเลี่ยน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีใครจะเปรียบได้กับซาจิโกะซามะที่ดูราวกับดอกไม้ที่เบ่ง บานได้ แม้จะไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่ใช้ในการแสดง แต่ก็เห็นได้ชัดเลยว่า ซาจิโกะซามะนั้นเป็นคนรับบทนำ

"ก็พอใช้ได้ ว่าไหมจ๊ะ?"

โรซา ชินองซีถามยูมิ ตายังมองตรงไปข้างหน้า

"พอใช้ได้เหรอคะ หนูว่ามันเยี่ยมไปเลย"

เมื่อยูมิถามว่าพวกเธอฝึกมานานเท่าไหร่แล้ว เธอยิ่งประหลาดใจมากขึ้นเมื่อได้ยินว่าพึ่งจะเริ่มวันนี้เอง

"ก็ราวๆ 30 นาทีก่อนซาจิโกะจะมาล่ะมั้ง ชิมาโกะกับเรย์เรียนจังหวะการก้าวเท้าจากชมรมลีลาศแล้วก็พึ่งจะลองด้วยกันครั้งแรกนี่แหล่ะ"

"ครั้งแรกเหรอคะ?"

"พวกเธอต้องเรียนความรู้เบื้องต้นของการเต้นรำในชั้นเรียนอยู่แล้วนี่ แล้วชิมาโกะก็เคยรำญี่ปุ่นมาก่อน ดูท่าเธอจะทำความเข้าใจเรื่องการเต้นรำได้เก่งนะ ส่วนเรย์ก็คงจะจำมันได้จากทักษะการใช้สมาธิที่ได้จากการฝึกการต่อสู้ด้วยมือ เปล่า แต่ดูท่าจะยังลำบากซักหน่อย นั่นไง เหยียบเท้าซาจิโกะเข้าให้แล้ว"

เรย์ซามะพึ่งจะย่ำลงไปบนเท้าของซาจิโกะซามะ แต่ทั้งคู่ก็ยังเต้นรำต่อไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ที่พวกเธอไม่สวมรองเท้าคงเพราะอาจจะไปเหยียบเท้าของอีกฝ่ายได้ ก็พึ่งจะเป็นการซ้อมครั้งแรกเอง

"ส่วนในกรณีของซาจิโกะ ก็อย่างที่รู้กัน เธอเป็นคุณหนูที่ต้องออกงานสังคมบ่อยๆอยู่แล้ว"

โรซา ชินองซีพูดถึงซาจิโกะซามะอย่างภาคภูมิใจ เธอเรียนบัลเล่ท์มาตั้งแต่อายุ 5 ขวบ แต่พึ่งเริ่มเรียนเรื่องการเต้นรำออกสังคมเป็นการส่วนตัวเมื่อตอนม.1 แล้วก็เรียนการสนทนาภาษาอังกฤษ เปียโน พิธีชงชา การจัดดอกไม้ ตลอดช่วงที่เรียนมัธยมต้น เธอจะต้องเรียนกับอาจารย์กวดวิชาอย่างน้อยหนึ่งคนทุกวัน

"รู้สึกเหมือนกับว่าเธอมาจากคนละโลกเลยล่ะค่ะ"

ยูมิถอนใจ เธอโตมา 15 ปีแล้ว แต่เรื่องการเข้าสังคมนั้นเป็นเรื่องไกลตัวเหลือเกิน

"ใช่ไหมล่ะ? แค่ได้ฟังเธอยังเหนื่อยแทนเลย ดังนั้นแล้วพี่ก็เลยทำให้เธอเลิกซะทุกอย่าง...พี่ทำให้เธอต้องเลิกมากกว่า คิดว่างั้นนะ พี่รับเธอมาเป็นน้องสาวแล้วก็ดึงเธอมาทำงานทุกอย่างที่ทำได้ที่ยามายูริไค"

"ว้าว"

ซาจิโกะซามะสามารถทำทุกอย่างได้อย่างน่ามหัศจรรย์มาตลอดช่วงมัธยมต้น แต่โรซาชินองซีที่เป็นพี่ม.5 ผู้ซึ่งสามารถทำให้เธอเลิกทุกอย่างได้ ก็น่าอัศจรรย์เช่นเดียวกัน

"ซาจิโกะเป็นคนขยันอยู่แล้ว ถ้าจะมีใครคาดหวังบางสิ่งบางอย่างจากเธอ เธอก็จะทำให้ได้ตามนั้น เพราะงั้นแล้ว บางครั้งเธอก็ควรจะได้มีโอกาสหยุดหายใจบ้าง เข้าใจไหมจ๊ะ?"

"...คิดว่างั้นค่ะ"

"งั้นก็ดีแล้วล่ะจ้ะ"

เสียงเพลงเล่นมาถึงช่วงใกล้จบ ซาจิโกะซามะเหงื่อออกเล็กน้อย ผมเส้นสีดำติดอยู่ที่ลำคอขาวของเธอ

"ถึงซาจิโกะซามะจะเต้นรำเป็น แต่ว่าเธอจะมีโอกาสได้เต้นรำด้วยเหรอคะ?"

ยูมิถามขึ้นมา แต่โรซาชินองซีกลับถามกลับ "ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะจ๊ะ?"

"ก็ถ้าเธอเต้นรำอยู่บ่อยๆ หนูก็ไม่คิดว่าจู่ๆเธอจะปฏิเสธที่จะเต้นรำกับผู้ชายนี่คะ"

"ถูกต้อง จริงๆแล้วเราก็สงสัยในประเด็นนี้เหมือนกัน สำหรับซาจิโกะแล้วมันก็แค่การเต้นรำ แต่เธอกลับปฏิเสธเสียงแข็งและอยากจะถอนตัวเต็มที่ เราอยากจะรู้เหตุผล แต่เราก็อยากจะรอจนกว่าเธอจะเอ่ยปากออกมา แต่ว่า..."

ถึงตอนนี้โรซาชินองซีกลับหัวเราะอย่างมีความสุข

"เครื่องปรุงที่ชื่อว่า ฟุคุซาวะ ยูมิก็มาร่วมผสมโรงด้วย พี่ก็เลยอยากจะตั้งหน้าตั้งตารอดูว่าผลมันจะออกมาเป็นยังไง"

(อ๊ายยย…)

ยูมิรู้สึกเหมือนกับว่ามีสายลมแห้งๆกรีดผ่านร่างของเธอ

เหมือนกับฉากในหนังเก่าๆ เมื่อตัวเอกไม่มีที่จะอยู่ และก็ไม่มีที่ไหนต้องการให้อยู่แม้แต่โรงแรมในเมือง เขาต้องยืนอยู่ในที่โล่งเพียงลำพัง สายลมแห้งๆเต็มไปด้วยฝุ่นพัดกระทบผิวหนัง ศัตรูยืนอยู่ทั้งซ้ายและขวา แถมยังไม่รู้ว่าจะมีอนาคตอันใดในภายหน้า

แต่กระนั้นกลับมีเสียงเพลงวอล์ซที่แสนไพเราะคลออยู่ ช่างไม่เข้ากันเอาซะเลย

"เหมือนที่โรซา จิกองเตพูดเลยนะ"

"เอ๋?"

"ก็ตอนที่ยูมิจังเริ่มคิดอะไรบางอย่าง เธอก็จะเหมือนกับผ่านชีวิตมามาก"

ใบหน้าอันชาญฉลาดของโรซาชินองซีเปลี่ยนไปเมื่อเธอหัวเราะ

Maria-sama ga Miteru:Volume1 (ตอนที่ 2 จบส่วนที่ 3)

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2552		6 comments
Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2552 22:15:17 น.
Counter : 958 Pageviews.
Share Tweet