ช่วงนี้เริ่มหันกลับมาให้ความสนใจกับblogของตัวเองอีกครั้ง...ประหนึ่งว่างจัด

(ทั้งที่ความจริงพุธหน้าก็จะสอบแล้ว)

เมื่อสองวันก่อนได้ดอดไปซื้อหนังสือเรื่อง "หลงเงานาง" ชุดมากกว่ารัก

แหม...เห็นแล้วแอบปวดหัวใจเมื่อคิดถึงว่าตอนที่มีงานมหกรรมหนังสือของ มช. ลดตั้ง 15%

ข้าเจ้าดันเอาแต่เดินเชิดไม่เหลือบมองสองเล่มนั้นซักนิด

แล้วพอตอนอยากได้ก็เลยต้องจำใจควักจ่ายไปเต็มราคาแบบหาส่วนลดก็บ่ได้

เข้าเรื่องดีกว่า...

หลงเงานาง...มีดีตรงไหน???

พอถามอย่างนี้แล้วตอบยากแฮะ แต่ละคนก็ชอบต่างกันไป จะตัดสินตรงไหนดีหล่ะ

งั้นชอบเรื่องนี้ที่ตรงไหน???

ฟู่...ถามอย่างนี้ตอบง่ายมาก ไม่อยากจะบอกว่าทั้งเรื่องชอบอยู่สองบรรทัด

แต่เป็นสองบรรทัดที่ทำเอานอนเพ้อมาสองคืน

 "จากไปครั้งนี้ข้าดีใจนัก จะได้พบผู้ซึ่งเป็นที่รัก

พักผ่อนเคียงคู่กันไปตลอดกาล ชีวตนี้ข้าพอใจแล้ว"

ซึ่งเป็นรับสั่งสุดท้ายก่อนสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิเทียนเต๋อ

ตอนต้นเรื่องก่อนที่จะขึ้นเป็นจักรพรรดิ ก่อนที่จะใช้เล่ห์กลจนได้นางเอกมาเคียงข้าง

เคยคิดว่าผู้ชายคนนี้ร้ายจัง!!! ถึงแม้จะดูเหมือนรัก แต่ก็ห้ามคิดเองเออเอง...ทุกอย่างมีแผนการไปซะหมด

ตอนที่นางเอกโดนหลอกให้กินยาพิษเพื่อแกล้งตาย พระเอกกระอักเลือดเพราะเสียใจมาก

คนอ่านก็แอบยิ้มดีใจ...ในที่สุดนางเอกก็ได้หัวใจพระเอกไปสักที

แล้วพอเลื่อนสายตาลงมาอีกบรรทัด...เยี่ยม! พระเอกกระอักเลือดปลอม!!!

หลังจากทำใจรับความเจ้าแผนการชนิดที่ผู้อ่านก็ยังงงงวยไปด้วย ก็ทำให้มองเห็นความรักลับๆนั่น

เป็นเหมือนความรักที่พระเอกมีมาตลอดแต่อำพรางเอาไว้ ไม่ยอมแสดง ไม่ยอมปล่อยตัวปล่อยใจ

เพราะกลัวจะเป็นจักรพรรดิที่ลุ่มหลงในอิสตรีซะงั้น!!! ต้องรอจน(คิดว่า)นางเอกตายไปอีกครั้งถึงตระหนักว่ารักมาก...เฮ้อ

แต่พอตระหนักได้แล้ว...ผู้อ่านก็ให้อภัยในสิ่งที่แล้วมาโดยทันที เพราะ...หวานมาก!!!

บางที...การมีความรักอาจไม่หนักหนาเท่ากับการรักษาความรักที่มีให้คงอยู่ตลอดไป...

แบบว่าด้วยความเพ้อ...พอเห็นคำพูดก่อนสิ้นพระชนม์แล้วมันตะหงิดใจ

ก็เลยเอามาแปลงเล็กๆให้มันคล้องจองเสียหน่อย (ก็เข้าใจนะว่าก่อนตายใครจะมีปัญญามาออกกลอนสั่งเสีย)

"จากไปครั้งนี้ข้าดีใจนัก

หวังเพียงพบพักตร์ผู้ซึ่งข้ารักหนักหนา

หวังพักผ่อนเคียงคู่ทอดกายา

ชั่วชีวาข้าพอใจในรักเรา"

Ps.เขียนมาตั้งนาน จิกกัดพระเอกไปเรื่อย จริงๆแล้วชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆ ร้องไห้ไปตั้งหลายที  ก็มันซึ้งอ่ะ

Pss. นักเขียนคนนี้เหมือนมีหมัดฮุกดีๆอยู่ที่ความรู้สึกก่อนการจากลา เล่มที่แล้ว (พระมาตุลาตัวดี) ก็ซึ้งตอนเรื่องพิเศษของพ่อกับลูก

Create Date : 09 ธันวาคม 2553
Last Update : 9 ธันวาคม 2553 0:13:33 น.		33 comments
Counter : 5669 Pageviews.
Share Tweet