สุดถวิล ตอนที่ 1

ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ  ปรารถนาจะได้รับคำติชมจากผู้อ่านทุกท่านค่ะ

คำอธิบาย:

สาวงามอย่างนรีย์นุช มีอันต้องปวดศีรษะกับเพื่อนสุดแสบที่ดันสรรหาการสะกดจิตมาจากตำราเก่าคร่ำครึ เพื่อนำพาหล่อนไปพบกับชายเดียวในหัวใจที่ใฝ่ถวิล เสียแต่ว่า...เจ้าหล่อนยังไม่รู้ตัวเลยหน่ะสิ...ว่าถวิลใคร

ตอน 1 เรื่องกาลก่อนหน้าโน้น

“ นุช เมื่อไหร่จะรับรักเจ้าชายเวทย์มนตร์ซักทีอ่ะ”

เสียงเอ่ยถามอย่างอ่อนอกอ่อนใจของเพื่อนสาวร่วมห้อง ทำให้ฉันต้องเด้งตัวจากเตียงขึ้นมามองหน้าเจ้าหล่อนอย่างฉงน อมยิ้มรสโปรดยังคงคาอยู่ในปาก แม้ว่าจะทำให้พูดอย่างอู้อี้เต็มที

 “ไอ๋อ่า เอ๋าอายเอดอน”

“ ก็พ่อหนุ่มสุดหล่อคนล่าสุดที่เที่ยวส่งน้ำส่งขนมให้แกตลอดนะสิ ชั้นว่าถ้าเป็นไปได้นะ เค้าอาจจะไปแอบเอาน้ำมันพรายมาป้ายแกก็ได้นะ เอ บางทีชั้นอาจจะแนะนำให้เค้าลองใช้รากราคะกับแกดูบ้างดีมั๊ย เผื่อแกจะเห็นใจในความรักมั่นชั่วฟ้าดินสลายของเค้า”

“ลองใช้กับหล่อนไปก่อนเถอะย่ะ ถ้าผลเป็นยังไงก็บอกกันด้วยแล้วกันนะ เผื่อว่าชั้นอาจจะต้องเตรียมชุดไว้รอเป็นเพื่อนเจ้าสาว จะได้หาทัน”

ฉันเอาอมยิ้มยัดปากเหมือนเดิม แล้วก็เอานิยายเล่มล่าสุดที่เพิ่งวางแผงมาอ่านต่อ โธ่...ไอ้เรารึก็นึกว่าเรื่องอะไร! ที่แท้ก็เรื่องนายแบงค์สุดหล่อที่มาตามจีบได้สองเดือนกว่า อันที่จริงฉันก็ไม่ได้รังเกียจอะไรเค้าหรอก ออกจะยินดีซะด้วยซ้ำที่มีหนุ่มหน้ามนคนป๊อบมาตกหลุมเสน่ห์ แถมด้วยการคอยตามประเคนน้ำอาหารและขนมหวานสามเวลา แต่หลังจากเรื่องนี้หลุดไปเข้าหูคุณแม่สุดที่รัก ฉันก็ได้รับคำสั่งเด็ดขาดว่าอย่าไปรับของของคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล...เพราะแม่กลัวว่าฉันจะโดนเล่นของ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงนึกขันกับความคิดของยัยเพื่อนสนิทที่กลับคิดจะไปยุยงให้คนอื่นเล่นคุณไสยใส่เพื่อนตัวเองเสียได้    

“ นุช ชั้นสงสัยจริงๆเล้ยยย”

แป้งยังคงไม่หยุดดึงความสนใจจากฉันด้วยการลากเสียงสูงแหลมปรี๊ด เมื่อเห็นว่าฉันยังคงก้มหน้างุด จมอยู่ในนิยายจีนโดยไม่มีวี่แววจะสนใจเจ้าหล่อนเลยซักนิด แม่เพื่อนสนิทก็สุดทนเอื้อมมือไปยึดหนังสือเล่มนั้นซะเลย

“ เฮ้ย ทำอย่างงั้นได้ไง ยังไม่ได้คั่นเลยนะเว้ย โอ๊ย ท่านอ๋องเพิ่งจะตะลึงในความงามของเซียวหงเป็นครั้งแรกนะ”

“ เออ ปล่อยท่านอ๋องไปสบายก่อนเถอะ”

แป้งเอาหนังสือเล่มนั้นไปซ่อนด้านหลังให้พ้นจากสายตาของฉัน  เยี่ยม...ทีนี้ก็เป็นอันรู้กันว่า ฉันจะยังไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนั้นจนกว่าแม่เจ้าประคุณจะหมดข้อสงสัยใดๆเสียก่อน

 “ นุช...นี่ชั้นอยากรู้จริงๆเลยนะ ทำไมพระเจ้าถึงได้ลำเอียงขนาดนี้ พระองค์ประทานใบหน้าที่สวยเกินไปมาให้แก ชั้นที่เป็นเพื่อนก็เลยต้องกลายมาเป็นองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงตลอดเวลา แถมแกที่เป็นคนถูกพิทักษ์ก็ดันไม่สำรวมตัวเสียอีก  รู้บ้างมั๊ยว่าอย่าไปยิ้มมั่วซั่ว ทีเดียวครั้งเดียวเนี่ยเล่นเอาถึงตายเลยนะเว้ย”

“ถึงตายเนี่ย ใครตายเหรอ?”

แป้งถลึงตาใส่ฉันอย่างเหลือทน

“ก็ผู้ชายที่อยู่ในรัศมีรอยยิ้มของแกนั่นแหล่ะ ทุรนทุรายจะเป็นจะตายกับความงามของแกกันทุกคน”

“โธ่ แป้งจ๋า เรื่องนี้บ่นจนนุชหูชาแล้ว ก็แป้งบ่นตั้งแต่พวกเราอายุสิบสอง จนตอนนี้ปาเข้าไปจะยี่สิบแล้วนะ แป้งก็รู้นี่นา นุชแค่ยิ้มไปเรื่อย ไม่ได้คิดอะไรหรอก”

ว่าแล้วฉันก็ยิ้มหวานประจบอีกรอบ ทำเอาแป้งถอนหายใจไปเฮือกใหญ่อย่างอ่อนอกอ่อนใจ

“งั้นก็หัดทำหน้านิ่งๆ ไม่เอาๆ ทำหน้าบึ้งเหมือนจะฆ่าคนเลยดีกว่า พวกผู้ชายมันจะได้กลัวหัวหดไปหมดเลย”

“แป้งไม่เคยได้ยินเหรอ ยิ้มเป็นยารักษาโรคที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดเลยนะ พวกเราในฐานะนักเรียนแพทย์ก็ควรเริ่มปฏิบัติตัวให้สมกับฐานะหน่อยสิจ๊ะ”

ฉันพูดเสียงหวานเข้าอ้อน ก็รู้อยู่แก่ใจอย่างที่แป้งพูดออกมาทุกอย่าง ด้วยเพราะรู้และตระหนักว่าบางทีความสวยงามก็เป็นดาบสองคม ชักนำทั้งสิ่งที่มีค่ามหาศาลและอันตรายเกินพรรณนาได้ การที่เพื่อนรักเอ่ยเตือนด้วยความหวังดีออกมาตรงๆ ก็ทำให้ฉันยิ่งรักเพื่อนคนนี้มากขึ้นไปอีก

“แกไม่ลองคบใครจริงๆจังๆไปเลยหล่ะ คนอื่นจะได้รู้ว่าแกมีเจ้าของแล้วเค้าจะได้เลิกหวังไปซะ”

“อย่าบอกนะว่า แกเบื่อหน้าที่องครักษ์พิทักษ์นรีย์นุชเสียแล้ว”

เพี๊ยะ! แป้งฟาดฝ่ามืออย่างเหลืออดเข้าเต็มที่ที่บ่าของฉัน เล่นเอามือชาไปทั้งแขน

“โฮย ข้าน้อยอยากทราบยิ่งนักว่า แม่นางไปฝึกฝ่ามืออรหันต์มาจากสำนักไหนหรือ มันถึงได้บรรลุเร็วยิ่งนัก”

ฉันพูดเรียนแบบบทพูดในนิยายจีนที่กำลังอ่านอย่างติดลมในช่วงนี้ ไม่ได้ถือสาเลยแม้แต่น้อยที่ถูกเพื่อนฟาดเข้าให้แบบเต็มๆอย่างจัง ด้วยรู้ว่าคนตีก็คงตกใจอยู่เหมือนกัน

“แกนี่นะ ชั้นอุตส่าห์เชียร์ให้มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วไปซะ ทำไมไม่มองใครเลยวะ นี่...แกรู้มั๊ยว่าบางคนคิดว่าพวกเราเป็นคู่เลสเบี้ยนกัน ชั้นหล่ะจะบ้าตาย”

“อ๋อ แกก็เลยยิ่งเป็นเดือดเป็นร้อนในเรื่องของฉันใช่มั๊ย”

ฉันยิ้มกริ่ม แกล้งทำเป็นเข้าใจอะไรไปคนละเรื่องกับที่แป้งต้องการจะสื่อ

“ใช่ เพราะเรื่องนี้มันรวมถึงชื่อเสียงของฉันด้วยเหมือนกัน ฉันต้องรักษามันไว้ยิ่งชีพก่อนที่มันจะถูกแกทำลายมากไปกว่านี้”

อ้าว ซวย! จากที่ฉันแกล้งทำเป็นเข้าใจว่าแป้งเป็นห่วงแต่ตัวเอง เพื่อยั่วให้เจ้าหล่อนน๊อกตหลุดอีกรอบ ยัยเพื่อนรักดันยอมรับมาหน้าตาเฉยว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันกับชื่อเสียงของเจ้าหล่อนอย่างมาก ผิดแผนเสียแล้ว! ฉันที่คบกับแป้งมาอย่างยาวนานย่อมรู้ว่าเรื่องมันต้องไม่จบแค่นี้แน่ เมื่อเรื่องใดมีความเกี่ยวพันกับภาพลักษณ์แล้ว เจ้าหล่อนยอมทำทุกวิถีทางจริงๆ!

“นุช ชั้นว่าจะต้องหาสาเหตุแล้วหล่ะว่า ทำไมแกถึงไม่ชอบผู้ชายเลย เท่าที่เห็นมาเนี่ย แกไม่สนเลยสักนิด ไม่ว่าจะหล่อ รวย ฉลาด แสนดีขนาดไหน ฉันก็เลยคิดว่าอาจจะยังไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับแก...ไหนแกลองบอกสเป็คของแกแบบเจาะจงมาเลยได้มั๊ย เดี๋ยวชั้นจะลองไปตามหาดู”

“อืม...”

ฉันหลับตาคิด ขมวดคิ้วเล็กๆ เก็กมาดให้ดูทรงภูมิเหมือนคนที่กำลังใช้ความคิดอย่างเต็มที่ แกล้งเอามือคลึงตรงระหว่างหัวคิ้วเหมือนกำลังคิดหนักอย่างมาก และเพื่อความสมบูรณ์แบบ ฉันก็เลยระบายลมหายใจออกมาบางเบา แต่ก็เน้นเสียงให้แป้งได้ยินอยู่ดี

“มันบรรยายยากนะ”

ฉันมองเห็นดวงตาของแป้งเต้นระริกด้วยความอยากรู้ อันที่จริงฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายอย่างกระหายด้วยนะ!

“ขอกระดาษหน่อย เดี๋ยววาดให้ดู”

ฉันแบมือกระดิกดิ๊กๆ แล้วก็ได้เห็นแป้ง สาวน้อยอ้วนจ้ำม่ำไซส์กระทัดรัดกระโดดข้ามห้องด้วยความเร็วอย่างเหลือเชื่อ เพื่อคว้าดินสอไม้กับกระดาษขาว มาวางใส่มือของฉันที่วางแบอยู่ตรงหน้า ทำเอาฉันแอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยบ้าง ...ความอยากรู้ของคนช่างมีอานุภาพน่ากลัวยิ่งนัก...

“อย่าแอบดูหล่ะ”

ฉันลงมือวาดภาพสเก็ตหนุ่มหล่อโดยทันที แต่ก็ไม่วายหันหลังกลับมาเตือนเจ้าหล่อนไม่ให้แอบดูจากด้านหลัง แหม! นานๆจะได้ทำอะไรสนุกๆบ้าง...ถือเป็นการคลายเครียดจากการสอบที่แสนหนักหน่วง

เมื่อวาดภาพเสร็จแล้ว ฉันก็ม้วนภาพเข้าด้วยกัน แล้วถือไปให้แป้งที่นั่งรออยู่บนเตียงนอน หลังจากนั้นฉันก็รีบเดินออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว

“เดี๋ยว”

เสียงแป้งที่เรียกจากด้านหลัง เล่นเอาฉันขนลุกซู่เมื่อได้ยิน อย่าบอกนะว่า...

“เมื่อกี้ที่แกบอกว่า ยิ้มเป็นยารักษาโรค ถ้าชั้นจำไม่ผิด จริงๆแล้วมันควรเป็น เสียงหัวเราะเป็นยารักษาโรคนะ” 

“อ๋อ”

ฉันทำเสียงเป็นรับรู้อือออในคอให้แม่นักเรียนดีเด่นได้ยิน ก่อนจะแว้บหายออกจากห้องไปเลย

ฉันจำได้ว่าตอนนั้น ฉันแค่คิดจะแกล้งยัยแป้งสักหน่อย ก็เลยวาดภาพสเก็ตหนุ่มในฝันเป็นมนุษย์ก้างปลาซึ่งเหมือนปลาทูมีหัวเป็นคน ใส่เม็ดสาคูลงไปเป็นตาสองตา มีปากกับจมูกอย่าละหนึ่ง แล้วก็หูอีกสองหู โดยที่ฉันมั่นใจว่า ยัยแป้งคงตามหามนุษย์ในฝันให้ฉันได้ยากยิ่งนัก...แต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่า สิ่งที่ตามมา มันจะยากยิ่งกว่า...

สองวันหลังจากนั้น ยัยแป้งเดินมาหาฉันพร้อมหนังสือฝุ่นเขรอะสีน้ำตาลในมือ หล่อนยิ้มใส่ตาฉันอย่างยินดีพร้อมทั้งบอกว่าหล่อนพบวิธีตามหาคนในฝันของฉันได้แล้ว แป้งชูหนังสือเล่มนั้นโบกไปมาตรงหน้าฉัน เล่นเอาฉันกลั้นหายใจด้วยความกลัวเป็นภูมิแพ้ เมื่อเห็นปรากฏการณ์ทินดอลล์ ซึ่งแสงอาทิตย์ส่องเป็นลำเมื่อฝุ่นจากหนังสือในมือแป้งฟุ้งกระจายลอยอยู่ในอากาศ ด้วยความที่ตากับความสนใจของฉันมัวแต่มองฝุ่นปลิวไปมา ทำให้ไม่ได้สนใจว่ายัยแป้งพูดอะไรอยู่ข้างๆหู สิ่งที่คิดอยู่ในหัวตอนนั้นก็มีแค่ว่า หนังสือเล่มนี้เป็นสมบัติประจำตระกูลมันเหรอวะ..มันถึงได้เก่าซะขนาดนี้

ฉันจำได้ว่าตอนนั้นไม่ได้ยึกยักเลยแม้แต่นิดเดียวทั้งๆที่ควรจะห้ามหรือขัดขวาง เมื่อโดนยัยแป้งลากให้ไปนอนบนเตียง แล้วเจ้าหล่อนก็ประกาศกร้าวว่าจะสะกดจิตฉัน เพื่อตามหาหนุ่มในฝันให้ฉันให้จงได้ ตามวิธีที่หนังสือเก่าแก่เล่มนี้บอกไว้

ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็ดันหนังสือมาใส่ตรงหน้าให้ฉันได้เบิ่งชัดๆอีกรอบ หนนี้ฉันก็เลยได้กลิ่นเหม็นหืนแบบกระดาษเก่าเก็บในที่อับชืนและได้เห็นหน้าปกที่คงจะลงสีทองไว้ทั้งเล่มแต่ด้วยความเก่าเหลือเกิน สีก็เลยลอกจางกลายเป็นสีน้ำตาลเน่าๆชนิดหนึ่ง ที่ฉันไม่กล้าเปรียบเทียบกับส่งที่อยู่ในหัว

ฉันอือออรับคำบอกแป้งให้ทำได้เลยตามสบาย เพราะเคยได้ยินมาว่าสะกดจิตก็แค่หลับตาปล่อยใจให้ว่างแล้วก็ปล่อยให้ผู้ทำการสะกดถามอะไรไปเรื่อยตามแต่ต้องการ

แล้วไอ้ด้วยความคิดแบบเด็กๆตอนนั้นหน่ะสิ ที่เป็นต้นตอของปัญหาทั้งหมดที่ตามมา...

Create Date : 09 กันยายน 2553		3 comments
Last Update : 9 กันยายน 2553 21:47:06 น.
Counter : 386 Pageviews.
Share Tweet