อยากหลับตา นอนฝัน ตลอดไป... ทำไงได้ เรามันพวกชอบเพ้อฝันนี่นา Middleme
Group Blog
 
 
กรกฏาคม 2551
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
30 กรกฏาคม 2551
 
All Blogs
 

แดด... ฝน... บนทางฝัน 1

“ไปก่อนนะคะ พ่อ...แม่... แล้วหนูจะโทรมาบ่อยๆ นะ”
ฉันพูดพร้อมกับโบกมือลา และกระชับสายสะพายเป้สีน้ำตาลลายตารางเอาไว้
“มีอะไรก็โทรมานะบัว ดูแลตัวเองดีดีล่ะ และก็รีบเข้าไปได้แล้ว สายแล้วนะ”
พ่อพูดพร้อมทั้งชำเลืองไปที่ทางเข้าตรวจหนังสือเดินทาง
“ค่ะๆ ไปละนะคะ” พ่อแม่เรานี่ ไม่จ๊ะจ๋าเหมือนคนอื่นเค้าบ้างเลยนะ ลูกจะไปต่างประเทศทั้งที... เฮ้อ
ชั้นคิดในใจพร้อมกับเดินผ่านเข้าไป เฮ้ย! ทำไมคนเยอะอย่างนี้ล่ะ
แทบจะไม่มีที่ให้ยืนเลย คนแน่นจัง ปลายแถวหนังสือเดินทางไทยอยู่ไหนล่ะ
ขอไปหน่อยค่ะ ขอไปหน่อย นึกว่าเข้ามาตรวจได้เลยนะ
คงเพราะใกล้สงกรานต์ ผู้คนเลยเลยพากันไปเที่ยวหมดเลยมั้ง
แล้วอย่างนี้ชั้นจะทันขึ้นเครื่องมั้ยนะ ไม่ได้เผื่อเวลาไว้ซะด้วย
เอ...คนเยอะจริงๆ นะ ทั้งคนไทย คนต่างชาติ ส่วนใหญ่มาเป็นครอบครัว
อือ..ก็นี่มันปิดเทอมแล้วนี่นะ พ่อแม่ก็พาลูกๆ ไปเที่ยวกัน ดีจังเลย .....

ทำไมแถวขยับช้าอย่างงี้เนี่ย..... กริ๊งๆ...
“ฮัลโหล...เออ ว่าไง ไอ้แพร ชั้นกำลังรอตรวจเข้าด่านอยู่ เออ ไม่เป็นไรหรอก
ไม่ต้องมาส่งหรอกแก นี่มันดึกแล้ว เออ.......ฯลฯ......โอเคจ้า บายๆ”
เฮ้อ ยังไม่ถึงอีก กี่โมงแล้วเนี่ย ตายล่ะ!!! 40 นาทีแล้ว เหลืออีก 10 กว่าคนแน่ะ กว่าจะถึงเรา
ไม่ไหวละ ขืนรออย่างนี้ต่อไป แย่แน่

“เอ่อ ขอโทษนะคะ คือ ขอไปก่อนได้มั้ยคะ” พร้อมทั้งยื่นตั๋วให้เค้าดูเวลา
คุณพี่ที่ดูเหมือนจะเป็นคุณแม่ของน้องตัวเล็กๆ 3 คนด้านหน้า ก็ชะโงกมาดู
“โหย!” แล้วก็บอกคนข้างหน้าว่า “ให้น้องคนนี้ไปก่อนเลยค่ะ เลยเวลามามากแล้ว”
ทุกคนก็เลยหลีกทางให้หมดเลย ต้องขอบคุณคุณพี่เค้าจริงๆ “ขอบคุณค่ะ” แล้วก็รีบรี่ไปหน้าสุด พร้อมหันมาขอบคุณทุกคนอีกที
แล้วก็รีบยื่นหนังสือเดินทางให้เจ้าหน้าที่ตรวจ พอคุณเธอเห็นเวลาเข้าก็ทำหน้าเซ็งๆ พร้อมกับพูดว่า
“นี่มันเลยเวลาประตูเปิดมา 40 นาทีแล้วนะคะ”
...อ้าว... เอ๊ะ... แล้วความผิดชั้นหรอ ใครจะไปรู้ว่าคนจะเยอะขนาดนั้น
และคุณก็ตรวจช้าซะขนาดนี้ อยากจะพูดออกไปเหลือเกินค่ะ แต่ทำได้แค่คิด
เลยพูดแบบนี้ไปแทน “แล้วจะยังทันมั้ยคะ” คุณเธอก็ทำหน้าเยาะๆ “ก็รีบไปดูละกันค่ะ อาจจะยังทัน”
แล้วก็ทำหน้าเซ็งๆ พร้อมกับยื่นหนังสือเดินทางกลับมา ชั้นก็รีบคว้าแล้วออกวิ่งทันที

“Gate C... ห๊า!!! สุดทางเดินเลยนี่นา...”ตายๆๆๆ วิ่งสุดชีวิต แล้วก็วิ่งเร็วซะเมื่อไหร่ล่ะ ชั้น...
โอย เป้ก็หนักชะมัด ไกลก็ไกล แถมยืนมาเกือบชั่วโมง เมื่อยจะตายอยู่แล้ว จะไปทันมั้ยเนี่ย...
แฮ่ก แฮ่ก...ตกเครื่องนี่ขำไม่ออกเลยนะ...แฮ่ก... ชั้นต้องซื้อตั๋วใหม่หรอ...
พ่อต้องด่าตายแน่ โธ่ ทันเหอะนะ ได้โปรดดดดด...
“flight TG622 ที่ไปโอซากาใช่มั้ยคะ” เจ้าหน้าที่ที่หน้า Gate C ถาม
“ใช่ค่ะ” วางกระเป๋าเป้เพื่อเอ็กซเรย์ “คนเยอะมากเลยนะคะ”
“ค่ะๆ รีบลงไปเลยค่ะ วิ่งเลยนะคะ” เจ้าหน้าที่คนนั้นบอก
พอลงบันไดเลื่อนลงไปก็ยื่นตั๋วเพื่อขึ้นเครื่อง และก็วิ่งลงบันไดเลื่อนอีกที
เพื่อไปต่อรถ แต่ปรากฏว่ารถของเราเป็นรถตู้ นั่นหมายความว่าคนอื่นเค้าไปกันหมดแล้วด้วยรถบัสสนามบินตามปกติ
เราก็รีบขึ้นไปนั่งทันที ทั้งคันมีเรานั่งอยู่คนเดียว “พี่ ต้องรออีกกี่คนหรอคะ” พี่คนขับหันกลับมายิ้ม
“ผมก็ไม่รู้เหมือนครับ” อ่อ... ชั้นคงไม่ได้สายที่สุดใช่มั้ย ก็คนมันเยอะจริงๆ นี่นา
ต้องมีคนสายเหมือนเราแหละน่า หลังจากนั้นไม่ถึง 3 นาที เจ้าหน้าที่คนหนึ่งก็เดินมาขึ้นมานั่งที่เก้าอี้หลัง
“ไปได้แล้ว” และปิดประตูรถ
“เอ๊ะ! คนครบแล้วหรอคะ” ชั้นสายสุดจริงๆ หรอเนี่ย แอบรู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“อ๋อ ยังหรอกครับ แต่ไม่รอแล้ว เลยเวลามาเยอะแล้ว” หา!!! จริงหรอ
โอ้! ขอบคุณพระเจ้า นี่ถ้าชั้นรอตรวจตามคิวคงตกเครื่องจริงๆ แน่...
แค่เริ่มเดินทางก็เอาซะแล้วนะเรา จะเป็นทริปที่ดีมั้ยน้า...
เอาน่าๆ จะได้ไปประเทศที่ใฝ่ฝันแล้ว มันต้องดีสิน่า คอยก่อนนะ
ญี่ปุ่นจ๋า...ชั้นมาแล้ว!!!

“ฮัลโหล! ไอ้บัว... ชั้นติดแล้วนะเว้ย อักษร จุฬาฯ ที่ชั้นเลือกอันดับแรกเลยอะ
กรี๊ดดด แล้วนี่นะ เมื่อกี้ชั้นโทรหาไอ้แพรแล้ว มันติดวิทยา เกษตรฯ หว่ะ
โคตรดีใจเลยอะ แล้วแกอะ แกได้ที่เดียวกะชั้นป่าววะ หรือที่ไหน
บอกมาเร็วๆ... เฮ้ย...ฮัลโหล...บัว...แกได้ยินป่าวเนี่ย...
บัว... ฮัลโหลๆ... ตื้ด...ตื้ด...ตื้ด.........”

“บัว...ไม่เป็นไรหรอกนะ มีมหาลัยอื่นอีกตั้งเยอะแยะ ลูกของเพื่อนแม่น่ะ
ก็ไปสอบตรงกันตั้งเยอะ บัวลองไปสอบมั่งมั้ย หรือจะลองดูของเอกชนก็ได้
ไม่เป็นไรหรอกนะ คนจบเอกชนมาเก่งๆ ก็มีเยอะไป
ไม่ต้องคิดมากหรอกลูก พ่อกับแม่ไม่ว่าหนูหรอกนะ“

“...ทำไมจะไปญี่ปุ่นล่ะ ภาษาก็ไม่รู้ คนญี่ปุ่นเค้าไม่ค่อยพูดอังกฤษกันนะ”


“ไม่ว่าจะเป็นยังไง หนูคิดว่ามันจะเป็นประสบการณ์ที่ดีแน่ๆ ค่ะ”

เฮ้อ! มาคิดๆ ดู ตอนนั้นก็ปากดีไปอย่างงั้นแหละน้า จริงๆ เราก็ไม่รู้หรอกว่าผลมันจะเป็นยังไง
รู้แต่ว่าอยากออกไปจากสภาพนี้ ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ก็คงจะโกหกไปหน่อยนะ ทั้งยัยแพร ยัยหวานก็ติดที่ที่อยากเข้ากันหมด มีแต่เราที่เอนท์ไม่ติด
เพราะคะแนนเลขไม่ถึงเกณฑ์ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ทำไมชั้นถึงได้โง่ขนาดนี้นะเนี่ย
ถึงคะแนนอังกฤษ สังคมและภาษาไทยจะนับได้ว่าน่าพอใจ แต่ก็ไม่มีระโยชน์อยู่ดีล่ะ
อีกอย่างถามว่าจะเรียนอะไร...คณะอะไร... ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
เราอยากทำอะไรหรอ เฮ้อ! ไม่รู้เว้ยยย... ขอหนีไปจากเรื่องพวกนี้ก่อนแล้วกัน
(ถ้าพูดให้หรูหน่อยก็ขอหยุดเพื่อหาตัวเอง...ฟังดูดีเนอะ)
ณ ประเทศที่คลั่งไคล้ใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก
ที่เหลือ...เดี๋ยวว่ากันอีกที




 

Create Date : 30 กรกฎาคม 2551
0 comments
Last Update : 30 กรกฎาคม 2551 16:33:16 น.
Counter : 373 Pageviews.

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


middleme
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




คนธรรมดาที่อยากใช้ชีวิตทุกวันให้มีความสุข
สีแบคกราวน์ สีตัวอักษร ทำให้แบคกราน์ไม่เลื่อน แบคกราวน์กล่องคอมเมนต์ ลบกรอบ
Friends' blogs
[Add middleme's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.