>Love Or Passion< ตอนที่ 2
"......อ่านแล้วไม่เม้นต์ไม่ว่า ก็แค่ไม่อัพแค่นั้นเอง....."ภายในรถที่ฉันนั่งมากับพีมีแต่ความเงียบเท่านั้น ความรู้สึกบางอย่างมันพุ่งเข้าปะทะกับฉัน จนรู้สึกจุกไปถึงคอหอย -นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไปเนี๊ยะ- ฉันนั่งต่อว่าตัวเองในใจ เมื่อนึกถึงความไม่สมควรที่ตนเองได้ทำลงไป-แล้วจะมองหน้ากันติดได้ยังไง- ฉันเกือบเผลอถอนหายใจออกมา ดูเหมือนพีก็ไม่รู้จะพูดอะไรกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นานนี้ เขาเอื้อมมือมาเปิดเพลงคลอไปเบา ๆ บรรยากาศมันดูดีกว่าเมื่อกี้นี้มากรถของพีแล่นไปเรื่อย ๆ ตอนนี้ไม่มีรถติดให้รู้สึกอารมณ์เสียอีกแล้ว เวลาเพียงไม่นานเขาก็มาจอดที่คอนโดที่ฉันอยู่ ฉันยังนั่งเงียบอยู่ พีก็เช่นกัน เสียงเพลงถูกปิดลงพร้อม ๆ กับรถยนต์"เดี๋ยวพีเดินขึ้นไปส่งนะ" เสียงเบา ๆ ของพีทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า"อืม" เราเดินมาขึ้นลิฟต์ตรงไปยังชั้นที่ฉันอยู่ ภายในลิฟต์เงียบงันเหมือนตอนที่อยู่ในรถ ทำไมมันรู้สึกอึดอัดอย่างนี้นะ เมื่อไหร่จะถึงห้องสักทีเสียงลิฟต์ดังขึ้น ฉันเดินออกมา แล้วเดินนำพีมาจนถึงห้อง พียืนอยู่ที่หน้าห้อง เขาไม่ได้ก้าวตามฉันมาในห้อง ฉันยืนที่ประตู มือถือลูกบิดไว้"ราตรีสวัสดิ์นะ" ฉันก็ยังทำได้แค่พยักหน้าเหมือนเดิน ไม่กล้าที่จะสบตาพีเลยด้วยซ้ำ ก่อนจะค่อย ๆ ปิดประตูและกดล็อคฉันไม่ได้เดินเข้ามาในห้อง ยังยืนมองประตูที่ปิดด้วยมือตัวเองอยู่ -ทำไมนะ พีไปแล้วน่าจะสบายใจไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงรู้สึกว่างเปล่าอย่างนี้ล่ะ- ฉันสับสนกับความรู้สึกของตนเอง ระหว่างพีอยู่ด้วยและไม่มีพี ทั้งความรู้สึกทั้งสองอย่างไม่ได้ดีกับตัวฉันเองเลยแต่ทำไมฉันรู้สึกว่าต้องเลือกล่ะ-พีอาจจะยังอยู่ข้างล่างก็ได้ ลองลงไปดูดีกว่า ฉันยังไม่ได้ราตรีสวัสดิ์เขาเลยนี่น่า- ฉันค่อย ๆ เปิดประตูอีกครั้ง ความรู้สึกเมื่อประตูเปิดออกเหมือนมีบางอย่างหลั่งไหลเข้ามาในร่างกายจะแทบล้นทะลัก พียังคงยืนอยู่ที่เดิมก่อนที่ฉันจะปิดประตู เขายังไม่ได้ก้าวออกไปไหนเลย สายตาของเขาก็ดูแปลกใจไม่น้อยเหมือนกันที่เห็นฉันเปิดประตูออกไป"แค่คิดว่า....จี้...จี้อาจจะเปิดประตูออกมาราตรีสวัสดิ์พีเท่านั้นเอง ก็เลย.....ยืนรอ" เสียงที่ดูประหลาดใจของพีบอกฉันเบา ๆ ฉันยิ้มบาง ๆ "เข้ามาสิพี" ฉันเปิดประตูให้พีเข้ามา และประตูก็ถูกปิดลง ราวกับว่ามีแม่เหล็กดึงดูดเราสองคนให้เข้าหากัน เหมือนกับกำลังเดินอยู่กลางทะเลทรายที่แห้งแล้งแล้วเจอโอเอซิส เราจึงรีบผวาเข้าหา........ร่างของเรากอดก่ายกันอยู่บนเตียงหนานุ่ม บทรักบทแล้วบทเล่าที่เราร่วมกันสรรสร้างขึ้นมาถูกบรรเลงอย่างไม่รู้จักคำว่าเบื่อหน่าย ยิ่งพีสัมผัสร่างกายฉันมากเท่าไหร่ ก็เหมือนกับว่าฉันต้องการเขามากเท่านั้น ฉันลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมว่าไม่ควรจะนอนดึกเพราะพรุ่งนี้ต้องทำงาน ลืมไปว่าเขาก็ต้องทำงานเหมือนกัน ลืมว่าตัวเองมีคนรักอยู่แล้ว และลืมไปว่าเราสองคนเป็นลูกน้องกับหัวหน้า ลืมว่าฉันกับพีเป็นเพื่อนกัน เพียงแค่พีสัมผัสฉันเท่านั้น เพียงแค่นี้เท่านั้นที่ฉันต้องการ.........