Bloggang.com : samurai_KYO : สาวจิตวิทยากับคาสโนว่าตัวร้าย...ตอนที่...18

สาวจิตวิทยากับคาสโนว่าตัวร้าย...ตอนที่...18

"......อ่านแล้วไม่เม้นต์ไม่ว่า ก็แค่ไม่อัพแค่นั้นเอง....."

มาแล้ว....มาแล้ว....

ตอนก่อนจบขอรับท่าน จะบอกว่าตอนหน้าจะจบแล้วนะขอรับ....เร็วดีมั้ยขอรับ....หึหึ...อ่านตอนนี้จบอย่าเพิ่งฆ่าข้าน้อยนะขอรับ....ห้ามแช่งด้วย เพราะข้าน้อยแช่งได้คนเดียว (แช่งคนไม่เม้นต์)

เอาละตอนนี้ไปอ่านนิยายกันเถอะ.....อะ!!!เกือบจะลืม ทุกท่านที่ส่งเมลล์มาและถามกันมาว่า ข้าน้อย มิบุ ซา'เคียว คนนี้เป็น ทอม หรือ ดี้ หรือเป็นอะไร??

ข้าน้อยขอถามกลับว่า แล้วทุกท่านคิดว่าข้าน้อยเป็นอะไร?? ลองทายกันดูนะ

เอาละ (รอบสอง) คราวนี้ก็เหมือนเดิม อ่านแล้วไม่เม้นต์แช่ง!!! และคราวนี้ อยากบอกว่าตอนหน้าจะจบแล้วนะขอรับ...ช่วยกันเม้นหน่อยนะขอรับ....

/*/*/*/*/*/*/ลัล....ลา....มีฟามสุข....คิคิ

เรย์เดินเข้ามาในบริษัทในตอนสาย ๆ ด้วยอารมณ์ที่ไม่ปรกตินัก เขาไม่ได้เดินไปที่ห้องทำงานของเขา แต่กลับเดินไปที่ห้องทำงานของจีนที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่
เรย์เปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานนั้นอย่างถือวิสาสะ เขาไม่เคาะประตู เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมามองสายตาเอาเรื่องของเรย์

“มีอะไรไอ้เรย์ ทำหน้ายังกับจะบอกรักฉันงั้นแหละ” จีนพูดพร้อมกับก้มหน้าลงสนใจกับกองเอกสารบนโต๊ะอีกครั้ง

“ถ้าฉันทำหน้าแบบนี้บอกรักใคร คงไม่มีใครรับรักหรอก แม้แต่เกี๊ยวก็เถอะ” ชื่อของบุคคลหนึ่งถูกเอ่ยขึ้นมา ทำให้จีนชะงักมือกับการเซ็นชื่อในเอกสารเล็กน้อย ก่อนจะปรับอารมณ์ให้ปรกติ

เกี๊ยว = จาร์ ..........

“ฉันขอเข้าเรื่องเลยนะไอ้จีน”

“ก็ว่ามาสิ”

“เมื่อคืนแกเจอเฟย...เอ้ย!!!ฟินรึเปล่า?” เรย์ไม่ถามอ้อมค้อม จีนนิ่งอีกก่อนจะพยักหน้า

“เจอ” เขาตอบสั้น ๆ เรย์ถอนหายใจยาวเหยียด

“ฟินอยู่ไหน?” เรย์ถามอีก จีนไม่ได้มองหน้าเพื่อน

“ไม่รู้....”

“เอาจริง ๆ” เรย์เริ่มเสียงเข้มกับจีน จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อน

“ไม่รู้จริง ๆ” จีนปฏิเสธอีกครั้ง เรย์เริ่มทำสีหน้าเป็นกังวลทันที

“แกมาถามเรื่องของผู้หญิงคนนั้นกับฉันทำไม ? เขาจะทำอะไรก็เรื่องของเขาสิ แกจะเดือดร้อนไปทำไม?” จีนย้อนกลับมา เรย์ส่ายหน้า

“ถ้าฟินไม่ใช่เพื่อนของแฟนฉันละก็ ต่อให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สนใจหรอกนะ” เรย์พูดด้วยเสียงเย็น

“แฟน????” จีนทวนคำของเรย์

“เกี๊ยวไง....” จีนเมินสายตาไปมองทางอื่นที่ไม่ใช่เรย์

“เอาละเข้าเรื่อง......แกเจอฟินที่ไหน?”

“ร้าน...แต่แค่แป๊บเดียว แล้งเขาก็ไป” จีนตอบ เขานึกถึงเหตุการณ์และคำพูดของฟินเมื่อคืน เขาเม้มปากสนิท

“แล้วเขาไปไหน?” เรย์ถามอีก

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงละ” จีนตอบ เขายังไม่ได้สบตาเรย์ที่จ้องเขาราวกับจะซักฟอก ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีก

“เมื่อคืนฉันอยู่กับเกี๊ยว ไปส่งเกี๊ยวเมื่อเช้าที่ห้อง แต่ไปแล้วไม่เจอใครเลย รถก็หายไป นึกว่าฟินอยู่กับแก ติดต่อก็ไม่ได้....ไม่รู้หายไปไหน?” เรย์ทำหน้าเหนื่อยใจ เขาไม่ได้ซีเรียจเรื่องที่เกี๊ยวโกหกเท่าไหร่ แค่ความรู้สึกที่เกี๊ยวมีให้เขาเป็นความจริงอย่างอื่นเขาไม่สนใจ โดยนิสัยส่วนตัวแล้วเขาก็ไม่ใช่คนที่จะสนใจเรื่องหยุมหยิมอย่างนี้หรอก ตรงข้ามกับจีน

เมื่อได้ยินว่าคนที่ตนรักหายตัวไปจีนก็หันมาทางคนที่กำลังบอกเขาอยู่ แต่เพราะทิฐิที่มีอยู่เลยทำเป็นไม่สนใจ

“เขาจะไปอยู่ที่ไหนก็เรื่องของเขาสิ ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย อยู่กับเพื่อนเขามั้ง?” จีนพูดเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ข้างในกลับรู้สึกใจหาย

“โทรถามแล้ว แต่ไม่มี ที่บ้านก็ไม่ได้กลับ.......ที่ที่ฟินน่าจะไปเกี๊ยวก็ตามจนหมดแล้วแต่ไม่รู้ไปไหน”

“แกกลับไปคบกับจาร์เหรอ?” จีนถามเบา ๆ

“เกี๊ยว...ไม่ใช่จาร์ นั่นนะไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกแล้ว” เรย์แก้

“ก็คน ๆ เดียวกัน แกไม่โกรธเขาเหรอ”

“เรื่องอะไรละ?” เรย์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ที่เขาหลอกแกเรื่อง....” จีนพูดค้างไว้

มันก็แค่ชื่อกับอะไรอีกนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ใช่หรือไง? .......... ภายในใจของจีนมันร้องบอกเขา ทำให้เขาต้องเงียบ เรย์มองเพื่อนรัก ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ

“มันก็เรื่องไม่เป็นเรื่องไม่ใช่หรือไงวะ...ไร้สาระ....คนเราก็ต้องมีบ้างที่ต้องโกหกไม่ใช่เหรอ แกก็เคยโกหก....ฉันก็เคย แค่ความรู้สึกที่เขามีให้เราเป็นเรื่องจริงก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง แกอยากได้อะไรมากกว่านั้นอีกละ” คำพูดของเรย์แทงใจจีนจัง ๆ ยิ่งสายตาที่เหมือนพี่สอนน้องของเรย์มองมาทางเขา ก็ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรงี่เง่าลงไปอีกแล้ว.........

“มันก็แล้วแต่แกนั่นแหละว่าจะเอายังไง........ฉันมาพูดแค่นี้แหละ ไปละ” เรย์หันหลังให้กับจีน เขาเดินตรงไปที่ประตู

“แกจะไปไหน?” จีนถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตัวเองกำลังเดินจากไป

“ไปช่วยเกี๊ยวตามหาฟิน......รู้สึกว่าจะไม่ได้แกล้งหายตัวไป แต่หายไปจริง ๆ” เรย์พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไป เขาคงบังคับให้จีนกลับไปคบกับฟินไม่ได้ เพราะเขารู้ดีว่าหากเพื่อนเขาไม่เต็มใจจะทำ ก็ไม่มีใครบังคับเขาได้ ปล่อยให้จีนตัดสินใจเองคงจะดีที่สุด

จีนนั่งมองดูแหวนที่ถืออยู่ในมือ เขาคลึงมันไปมา ในหัวสมองก็มีภาพและคำพูดกับเหตุการณ์หลาย ๆ อย่างที่ผ่านมาลอยเต็มไปหมด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาและเธอได้เจอกัน วันที่เขาได้คุยโทรศัพท์เธอครั้งแรก คืนที่เขามีเธออยู่ในอ้อมกอด ความตื่นเต้นตอนที่เขาบอกรักเธอ ค่ำคืนที่เขาและเธอสัมผัสความรักที่ต่างคนต่างมีให้กัน และคำพูดของเธอเมื่อคืนนี้.......ทุกอย่างอยู่ในความทรงจำของจีน มันเด่นชัดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นวันนี้ หรือพรุ่งนี้ หรืออีกกี่วันมันก็จะยังเด่นชัดแบบนี้ตลอด

จีนลุกขึ้น และเดินออกจากห้องไปเมื่อเขาตัดสินใจได้แล้ว มือของเขากดโทรศัพท์หาเรย์

“แกอยู่ไหน?”

(ที่รถ....กำลังจะออกไป)

“รอฉันก่อน”

(อืม) จีนกดวางโทรศัพท์และเขาก็รีบสาวเท้าไปที่ลานจอดรถ

เรย์มองเพื่อนรักที่วิ่งมาทางเขาอย่างร้อนรน

คงคิดได้แล้วสินะ.........เรย์ยิ้มให้เพื่อน

“ฉันจะหาด้วย น่าจะเจอเร็วขึ้น แกจะไปไหนก่อน?” จีนถามเมื่อมายืนอยู่ตรงหน้าเรย์

“ฉันจะไปหาเกี๊ยวก่อน รายนั้นคงใกล้บ้าไปแล้วละ?” เรย์บอก จีนพยักหน้า

“งั้นเดี๋ยวฉันจะวนรถตามที่ที่เคยไปก่อนละกัน เพื่อจะเจอ”

“กว่าจะคิดได้นะแก...” เรยพูดขึ้น เมื่อเห็นจีนหมุนตัวที่รถ

“เคยบอกแล้วไง ว่าฉันไม่คิดจะเสียเฟยไปหรอก ไม่ใช่สิ!! ฉันไม่คิดจะเสียฟินไปหรอก” จีนพูดแล้วเดินไปที่รถของตนก่อนจะขับออกไปอย่างรวดเร็ว เรย์ยิ้มบาง ๆ
“หาให้เจอนะเพื่อน......” เรย์พูดเบา ๆ เขาเอาโทรศัพท์ออกมา แล้วกดเบอร์ของเกี๊ยวทันที

(ฮัลโหล.....เป็นไงบ้าง?) เกี๊ยวถามมาอย่างเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่

“แจ้นออกไปแล้ว...แล้วเธอละเป็นไงบ้าง?”

(อีกสักพักคงถึงแหละ....ยัยฟินหลับอยู่ข้าง ๆ เนี๊ยะ)

“ อืม....อย่าให้แผนแตกละกัน กว่าฉันจะกล่อมมันได้ เครียดขนาดไหนรู้ป่าว?” (ข้าน้อยไม่เห็นว่าท่านจะทำอะไรเลยนะขอรับ)

(จ้า...ขอบคุณค่ะ แล้วจะตอบแทนนะคะที่รัก....” เกี๊ยวพูดเสียงหวานน่ารัก เรย์ยิ้มออกมา

“ดีมาก...เอาละบอกเดี่ยวกับโด่งขับรถดี ๆ ละ แล้วเย็น ๆ เจอกัน”

(ว่าแต่...ทำไมไม่พาจีนมาที่นี่เลยละ? ทำไมต้องรอให้เย็นด้วย?) เกี๊ยวถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่หมั่นไส้ ฟอร์มจัดเลยสั่งสอนให้รู้สำนึกสักหน่อย”

(นายนี่ร้ายจริง ๆ)

“ถึงร้ายก็รักนะคร้าบบบบ” เรย์พูดยิ้ม ๆ เล่นเอาคนฟังถึงกับอายม้วนต้วน

“เอาละ แค่นี้นะ เดี๋ยวต้องไปเป็นนักแสดงใหญ่ก่อน แล้วเจอกันนะครับ”

(ค่ะ) เรย์กดวางโทรศัพท์ แล้วเข้าไปนั่งในรถ แผนการที่เขาวางไว้สำเร็จลุล่วงไปได้ดี ที่เหลือก็รอให้จีนพยายามด้วยตัวเองแล้ว

“สนุกจริง ๆ เกมส์ซ่อนหาเนี๊ยะ.....หาให้เจอนะ เพื่อนรัก”

จีนขับรถวนไปในสถานที่ต่าง ๆ ที่เขาและฟินเคยไปด้วยกัน หรือสถานที่ที่เธอเคยบอกเขาว่าอยากไป แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของฟินเลย

“อยู่ที่ไหนของเขานะ” จีนพึมพำเบา ในขณะที่เดินวนหาฟินบนห้างสรรพสินค้าที่เขาเคยพาเธอมาเดิน

“โรงหนังก็ไม่มี สวนสาธารณะก็ไม่มี อยู่ไหนของเขาเนี๊ยะ” จีนเริ่มอารมณ์เสีย เขายกนาฬิกาข้อมือมาดู 6 โมงเย็นแล้ว แต่ก็ยังไร้วี่แววของฟิน จีนโทรเช็คตามโรงพยาบาลก็ไม่มีรายงานว่ามีใครที่เหมือนฟินเข้ารักษาตัว แสดงว่าไม่ได้เกิดอุบัติเหตุ แล้วเธอไปอยู่ที่ไหนละ?...........

จีนกดโทรศัพท์หาเรย์เพื่อที่จะถามความคืบหน้า

“ฮัลโหล เป็นไงบ้าง? ได้เรื่องมั้ย?” จีนกรอกเสียงถามทันทีเมื่อเรย์รับสาย

(ยังไม่ได้เรื่องอะไรเลย แล้วแกละ?) เรย์ถามกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ แบบแกล้งทำสุด ๆ

“ไม่ได้เรื่องเหมือนกัน ลองโทรเช็คตามโรงพยาบาลแล้วก็ไม่มีวี่แววอะไร แล้วนี้แกไปหาที่ไหนวะ?”

(ก็....วนตามบ้านเพื่อนของฟินนะ แล้วก็บ้านญาติ ๆ)

“แกไปกับเกี๊ยวเหรอ?”

(อืม...)

“งั้นก็ไม่กวนแล้ว ได้เรื่องอะไรก็โทรหาฉันละกัน แค่นี้แหละ” จีนวางสาย เขาไม่มีทางรู้เลยว่าคนที่เขาคุยโทรศัพท์ด้วยนะไม่ได้ทำอย่างที่พูดหรอก เรย์ขับรถอยู่ก็จริง แต่ไม่ได้ขับรถอยู่ในกรุงเทพฯ เป้าหมายของเรย์ก็คือสถานที่ที่พวกเขามากันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว...................ชะอำ

จีนเดินยืนอยู่บนบันไดเลื่อน สายตาเขามองไปรอบ ๆ เผื่อหวังว่าจะเจอคนที่เขาตามหา

“นี่...ตัวเองถ้าเกิดเราทะเลาะกันแล้วฉันหายไปตัวเองจะตามหาเค้ามั้ย?” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นกับแฟนของเธอที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอเอง จีนมองสองคนนั้น เพราะทั้งคู่อยู่ตรงหน้าเขาพอดี

“หาสิ”

“แล้วจะหาที่ไหนละ?”

“ก็คงจะเป็นที่ที่เราเคยไปด้วยกันนั่นแหละ บ้านเพื่อน หลาย ๆ ที่”

“เหรอ คิดว่าที่ไหนที่เค้าน่าจะไปมากที่สุดละ”

“ก็คงเช่น ที่ที่เราเจอกันครั้งแรก หรือไม่ก็ที่ที่ฉันขอเธอเป็นแฟนละ” จีนยืนฟังเงียบ สมองของเขาคิดตามคำพูดเหล่านั้นทันที ที่ที่จีนของฟินเป็นแฟน(โรงหนัง)ไปมาแล้ว ที่ที่เจอกันไม่มีแน่นอน(ผับ) แล้วที่ไหนละที่ฟินจะไป

“อ่อ..ไม่งั้นก็ที่ที่เธอกับฉันชอบมากที่สุด อย่างเช่น ตอนที่ไปเที่ยวที่เชียงใหม่ ที่ที่เราประทับใจแล้วก็มีความรู้สึกดีดีกับมันนะ”

ที่ที่รู้สึกดี มีความสุข ประทับใจงั้นเหรอ?......หรือว่า.........คู่รักคู่นั้นเดินออกจากบันไดเลื่อนจีนก็เช่นกัน สมองของเขาสั่งการให้เท้าของเขาวิ่งทันที แต่จีนไม่วายหันไปทางคู่รักที่เขาเมื่อกี้นี้

“ขอบคุณนะฮะ ที่ทำให้คิดออก” จีนหมุนตัววิ่งออกจากห้าง ไปยังรถ ปล่อยให้คู่รักคู่นั้นยืนมองงง ๆ

“เราทำอะไรให้เค้าเหรอตัวเอง?” แฟนหนุ่มส่ายหน้า กับคำถามของแฟนสาว

“ไม่รู้สิ สงสัยตามหาแฟนอยู่มั้ง?”

เขาขับรถด้วยอารมณ์หงุดหงิด การจราจรในกรุงเทพฯ ไม่เอื้ออำนวยความสะดวกให้กับเขาเลย จีนทุบกำปั้นกับพวงมาลัย เมื่อสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีแดงอีก เขาติดอยู่ที่แยกนี้เกือบชั่วโมงแล้ว

จีนหยิบโทรศัพท์ออกมา เขากดโทรหาเรย์อีกครั้ง

(ว่าไง?) เรย์ที่เพิ่งจอดรถที่บ้านพักต่างอากาศที่หัวหินกรอกเสียงใส่โทรศัพท์

“ฉันคิดว่าฉันรู้แล้วว่าฟินน่าจะอยู่ที่ไหน?”

(ที่ไหนละ?)

“ชะอำ....”

(ทำไมคิดว่าเป็นที่นั้นละ?) เรย์ถาม และเขาทำท่าจุ๊ปากกับเกี๊ยวที่กำลังวิ่งมาหาเขาทันที

“ไม่รู้ แต่ฉันคิดว่าน่าจะอยู่ที่นั่น แต่ถ้าไปแล้วไม่เจอ ก็คงต้องแจ้งความ ว่าแต่แกจะไปที่นั่นมั้ย?”

(ไปสิ...ยังไงเดี๋ยวเจอกันที่ชะอำเลยละกัน)

“โอเค...งั้นแค่นี้นะ บาย” ทันทีที่จีนพูดจบเรย์ก็กดวางโทรศัพท์ และบอกกับเกี๊ยวทันที

“ไอ้จีนมันรู้แล้วว่าฟินมาที่นี่ แต่มันคงมาถึงดึก ๆ ละ แล้วฟินอยู่ไหนละ?”

“นั่งเล่นที่หาดนะ...เหนื่อยมั้ย?” เกียวถามแฟนตัวเอง เรย์ยิ้มก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มแฟนสาว

“ไม่ครับ แต่หิว”

“งั้นไปหาอะไรกินกันค่ะ” เกี๊ยวดึงแขนเรย์ให้เดินตาม เรย์ขืนตัวนิด ๆ เกี๊ยวจึงหันมามอง

“มีอะไรเหรอ?”

“ไม่ได้หิวข้าว แต่หิวเธอต่างหาก”

“บ้า....” เกียวค้อนเรย์วงใหญ่ เรย์หัวเราะออกมา ก่อนจะเดินเคียงคู่กับเกี๊ยวไปตามทางเดิน

จีนขับรถเข้ามาจอดตรงหน้าบ้านพักต่างอากาศของเขา เขายังไม่เห็นรถของเรย์ จีนยกมือขึ้นดูนาฬิกาเรือนเล็ก ๆ ที่เขาได้มาเมื่อคืนเพราะฟินเอายัดใส่มือของเขาขึ้นมาดู มันยังคงเรืองแสงอยู่ 23.45 น. อีกไม่กี่นาทีก็จะหมดวันที่ 30 มิถุนายนแล้ว จีนเริ่มสอดส่ายสายตามองหาร่างของฟิน

“ถ้าเธอมาที่นี่ เธอต้องอยู่ที่นั่นแน่เลย” จีนพึมพำเหมือนคิดอะไรได้อีก เขารีบวิ่งไปยังเป้าหมายที่เขาคิดทันที

“เรย์ว่าจะทันมั้ย?” เกี๊ยวถามเรย์ขึ้น เมื่อเห็นว่าจีนวิ่งออกไปแล้ว ทั้งสองคนซ่อนอยู่ข้าง ๆ บ้านพัก เดี่ยวและโด่งเดินออกมาจากพุ่มไม้อีกทาง ทั้งหมดซ่อนตัวอยู่ในบริเวณบ้านพักโดยที่จีนไม่ได้สังเกตเห็นเลย ดีว่าตอนหัวคำเรย์และโด่งขับรถไปจอดไว้อีกที่หนึ่งไม่งั้นจีนอาจจะสงสัยก็ได้

“น่าจะทันนะ พวกเราก็ไปพักผ่อนกันเถอะ ที่เหลือให้สองคนนั้นจัดการกันเองเถอะ” เรย์หันไปบอกทุกคน โด่งและเดี่ยวของตัวไปนอน ส่วนเกี๊ยวกับเรย์แยกไปพักอีกห้องหนึ่ง จีนตามมาถึงขนาดนี้แล้ว คำตอบของเรื่องนี้ก็คลี่คลายออกแล้ว..........

จีนเร่งฝีเท้ามาหยุดที่โขดหินสูงตะหง่าน เขาค่อย ๆ แทรกตัวเขาช่องเล็ก ๆ ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยพาคนรักมาที่นี่ จีนผ่านช่องนั้นมาไม่ยากเย็นนัก สายตาของเขามองไปทั่วบริเวณนั้น

-

-

-

-

ไม่มีร่างของคนที่เขาตามหา..........จีนทรุดร่างลงนั่งกับพื้นทรายละเอียด ก่อนจะซบหน้าลงกับเข่าที่ตั้งชันขึ้น ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นตรง ทุกอย่างถูกปกคลุมด้วยความมืด เละความเงียบ จะมีก็แค่เพียง เสียงของเกลียวคลื่นที่ซัดกับโขดหินใกล้ ๆ

“ฉันขอโทษ.......” เสียงแผ่วเบาของจีนสั่นพร่า ภาพเหตุการณ์ต่าง ๆ ระหว่างเขากับฟินค่อย ๆ ไหลเข้ามาในความคิดทีละฉาก

ทำไมเขาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยอย่างนี้ แค่เรื่อง ชื่อกับอะไรนิด ๆ หน่อย ๆ กลับทำให้ต้องเสียคนที่ตัวเองรัก......หลาย ๆ สิ่งระหว่างเขาและฟินมันฟ้องอยู่แล้วว่า เธอไม่ได้หลอกเขาเรื่องความรู้สึก เธอรักเขา เหมือนกับที่เขารักเธอ ทำไมเขามองข้ามตรงนี้ไป..........

หากเขาไม่ฟังไม่สนใจคำพูดที่โอมาปั่นหัว....หากเขาเชื่อและฟังเหตุผลของฟินบ้าง.....เธอก็คงไม่หายออกไปจากชีวิตของเขาแบบนี้..........

ภาพตอนฟินเดินจากเขาเมื่อคืน มันย้อนกลับไปกลับมาในสมองของเขา ทำไมเขารั้งเธอไว้ เขาแค่รั้งเธอไว้เท่านั้นทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้.........

ร่างของจีนค่อย ๆ เอนนอนลงกับพื้นทรายละเอียด บนท้องฟ้ามีหมู่ดาวมากมายนับล้านดวง มีสักดวงมั้ย?? ที่จะช่วยให้เขาได้พบกับฟิน......มีสักดวงมั้ย?? ที่เข้าใจความรู้สึกของเขาตอนนี้ ความท้อแท้ อ่อนแอ......และมีสักดวงมั้ย???? ที่จะเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาจากดวงตาทั้งคู่ของเขา.........................................

"......อย่าลืมเม้นต์กันนะจ๊ะ....."

<ตอนที่17

ตอนที่19>

Create Date : 15 กันยายน 2549

Last Update : 30 พฤศจิกายน 2549 2:09:24 น.

0 comments

Counter : 708 Pageviews.