ผมเลี้ยงพี่ได้เหรอฮะ ...
เสียงแหบเล็กๆนั้นถามกลับมาอย่างไม่แน่ใจนัก
การเลี้ยงใครสักคนต้องใช้เงินเท่าไหร่ ใช้ใจมากแค่ไหน
นอกจากพ่อกับแม่ มีใครที่เขาต้องรับผิดชอบอีก
อนาคตเป็นยังไง เด็กหนุ่มจนปัญญากว่าที่จะนึกได้

ชายหนุ่มยิ้มบาง ขยับตัวขึ้นเล็กน้อยจากตำแหน่งเดิม
ไม่เป็นไร แค่นายมีความตั้งใจก็พอแล้ว
ร่างเล็กยืดหลังขึ้นตรง ใช้มือบางปาดรอยน้ำตาที่ข้างแก้ม
เด็กหนุ่มมองไม่เห็น เขาเองก็ไม่ต่างกัน

เขาไม่รู้ว่าความผูกพันแบบนี้เกิดชึ้นเมื่อไหร่
หรือมันอาจจะเป็นอย่างที่เขาเคยพูด แค่พบหน้าก็ผูกพัน

เลิกรายการแล้ว
เด็กหนุ่มหันมากอดชายหนุ่มเอาไว้แนบแน่น
เมื่อนี้ทำไมพี่ร้องไห้ฮะ

ตกใจล่ะสิ ขอโทษนะ
ชายหนุ่มตอบกลับด้วยเสียงทุ้มต่ำ หากแต้มด้วยรอยยิ้มบาง
เขาไม่อยากตอบ และรู้ว่าไม่ควรตอบ
ปล่อยให้เด็กหนุ่มอยู่ในโลกของความสดใสต่อไปคงดีกว่า

ทำไมขอโทษ ? พี่ยังไม่บอกผมเลยว่าร้องไห้ทำไม
เสียงของเด็กหนุ่มยังคงถามอย่างอ่อนโยน
แววตาดื้อดึงนั้นสบเข้ากับดวงตาคู่โตตรงหน้า
ริ้วรอยพี่เห็นชัดขึ้นทุกวัน ... เขาเก็บคำพูดนั้นไว้ในใจ

ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะ
ชายหนุ่มยิ้มรับ จนริ้วรอยที่ข้างดวงตานั้นปรากฏเด่นชัด
นายฉลาดพอที่จะเข้าใจ ฉันรู้ แค่รอให้นายโตอีกหน่อยเท่านั้น

แต่ผมโตแล้วนะ ใครว่ายังไม่โต
คิ้วหนาถูกขมวดอย่างไม่ถูกใจนัก พลางหันหลังให้คนตรงหน้า
เอื้อมแขนอันแข็งแกร่งไปด้านหลัง ส่งสัญญาณบางอย่าง

เสียงหัวเราะจากชายหนุ่มดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี
ร่างบางกระโดดขึ้นหลังเด็กหนุ่มด้วยความคุ้นเคย
สารถีตัวหนาพาคนตัวเล็กเดินวนรอบสตูดิโออย่างช้าๆ
คนรอบข้างหันมามองคนสองคนด้วยความเอ็นดู
ด้วยเคยชิน ด้วยความรัก ด้วยความเข้าใจ

ผมไม่รู้ว่าจะเลี้ยงพี่ไหวมั้ย แต่ผมอุ้มพี่ไหวแน่ๆ
รอผมนะ

...

อืม... นายอย่าทิ้งฉันก็แล้วกัน