|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
|
|
|
|
|
|
|
I'm glad to have my family to thinking about
นั้นแหละ เพราะบล๊อกของคุณพี่สาวในสถานการณ์แบบนี้ทำให้เค้าร้องไห้เอาได้ง่ายๆ จะว่าไปถึงจะเหตุการณ์ปกติ แต่เค้าก็คงน้ำตาไหลอยู่ดี รู้สึกว่าตัวเองอ่อนไหวทุกครั้งกับเรื่องของครอบครัว เรื่องของบ้าน เรื่องของคนใกล้ตัว มันควรจะเป็นเรื่องปกติ แต่ตัวฉันเองต่างหากที่คิดว่ามันแปลกไป ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองอ่อนไหว แล้วก็ไม่เคยเห็นภาพตัวเองร้องไห้พร้อมกับรอยยิ้มเมื่อคิดถึงภาพที่เคยเกิดขึ้นเหมือนที่เป็นอยู่ เหตุการณ์ที่มีทุกคนอยู่ใกล้ ยิ้ม หัวเราะ พูดคุยแลกเปลี่ยนกันตามบ้านงานจนโดนแซวว่าอยู่บ้านเดียวกันไม่ได้คุยกันเหรอ....ก็แหม ต่างคนก็ต่างยุ่งนี่น่า....
เอาเถอะ ก็อย่างที่บอก..คุณน้องคนนี้ยังจำได้ว่าตื่นเต้นแค่ไหนในงานแต่งงานของพี่สองเอ๋ ยังจำได้ว่าเคยคุยกับพี่จ๋าน......า......น..................จนแม่ต้องมาตามกลับบ้าน ยังจำได้ว่าสงสัยอยู่ไม่หายว่าทำไมพี่เอกตัวใหญ่ขนาดนี้ ยังจำได้ว่าตัวเองแอบเขินพี่พรในตอนที่เจอตอนแรกๆ ยังจำได้ว่าพี่หวานใส่รองเท้าบู๊ตไปเดินสวนได้อย่างเก๋ไก๋ แล้วก็เดินเต้นเข้ามาในห้องที่เราทำเป็นเธคเล็กๆได้อย่างมั่นใจสุดๆ ยังจำได้ว่าพี่นุ๊กเป็นWorking womanชั้นเยี่ยมพอๆกับที่เป็นนักเที่ยวตัวยง ยังจำได้ว่าพี่ออมเล่มมุขขำได้ตลอดเวลา แม้บางทีจะไม่ได้ตั้งใจแล้วคนอื่นก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันตลกก็เถอะ แต่เค้าก็แอบขำอยู่เงียบๆ ยังจำได้ว่าเคยบ้ากับพี่ท๊อปแค่ไหน.....เพลงเล่นของสูงวันนั้นยังเป็นสิ่งที่จะจำจนตาย ยังจำได้ว่าเพื่อนๆพี่ๆในซุ้มแทบจะบีบคอเค้นว่าพี่โน๊ตเป็นใครทำไมมารับคุณน้องคนนี้ที่ซุ้ม... ยังจำได้ว่าเคยกลัวพี่ป๊อกมากๆ แล้วก็จำได้ว่าก็เขียนฝากพี่ฝ้ายด้วยความรู้สึกที่แฮปปี้แค่ไหนในงานแต่งของพี่ฝ้ายกับพี่ป๊อก ยังจำได้ว่ามอมเหล้าเมย์ แต่ตัวเองกลับบ้านมาได้ยังไงไม่รู้ ยังจำได้ว่าคุณหลานทั้งสองแย่งกันอวดของเล่นใหม่ แข่งกันโชว์ฮุลาฮุบ แล้วก็การตีลังกาของน้องพอชที่ทำเอาเราอยากส่งคุณหลานไปออดิชั้นตะหงิดๆ และอีกหลายๆอย่างที่คุณน้องคนนี้ยังจะได้และสัญญาให้ตายก็จะไม่ลืม
คุณน้องคนนี้ยังจำได้ว่าตัวเองพารานอยแค่ไหนตอนที่มีข่าวลือว่าที่บ้านจะถูกเวรคืน กลัวแค่ไหนถ้าทุกบ้านจะต้องอยู่แยกกัน เศร้าแค่ไหนเพียงแค่นึกว่าบ้านใหญ่จะกลายเป็นแค่ความทรงจำที่ไม่อาจจับต้องได้อีก
ถึงตอนนี้ทุกอย่างจะเป็นแค่ความทรงจำ ถึงแม้จะเป็นแค่ความคิดถึงที่ไม่สามารถจับต้องได้ ถึงจะทำได้แค่จินตนาการถึงทุกๆคนที่บ้าน แต่ความอบอุ่นที่ยังคงวนอยู่รอบๆตัวฉัน รอยยิ้มที่เกิดได้ง่ายๆแค่คิดถึง และอีกไม่นานฉันก็จะกลับไป กลับไปยืนตรงที่เดิมอีกครั้งที่บ้าน ที่ๆทุกๆคนในครอบครัวของฉันยืนอยู่ กลับไปร่วมกินข้าวสังสรรค์เดือนล่ะครั้งกับสมาชิกร่วม20ชีวิต จาก5ครอบครัว ที่เริ่มแตกขยายออกอีก ^_^ เพราะนั้นเป็นที่เดียวที่เป็นของชั้น ที่ๆอบอุ่นที่สุด ที่ๆเป็นความผูกพัน ที่ๆเป็นชีวิต และที่ๆสร้างชีวิตของคุณน้องคนนี้ขึ้นมา
ปล. ยังจำได้ว่าวินโดว์ฉลาดแล้วก็ขี้อ้อนแค่ไหน ยังจำได้ว่าเจ้าลูกหมาทั้วกวน ทั้งเฮี้ยวแล้วก็น่ารักมากแค่ไหนด้วย ยังจำได้ว่ามาสด้าโคลโนสที่รักที่พาฉันออกไปไหนต่อไหนพร้อมกับสโลแกนที่ว่า"ทุกชีวิตปลอดภัยในรถข้าพเจ้า" แม้ว่าจะชนมาแล้งกี่ครั้งก็ตาม //หัวเราะ//
รักแล้วก็คิดถึงทุกคนที่สุด เป็นห่วงมากๆนะ รอคุณน้องคนนี้กลับไปด้วยนะ
Create Date : 21 กันยายน 2549 |
Last Update : 21 กันยายน 2549 2:10:01 น. |
|
2 comments
|
Counter : 326 Pageviews. |
|
|
|
โดย: กิ่งไม้ไทย วันที่: 21 กันยายน 2549 เวลา:4:08:56 น. |
|
|
|
โดย: berry shortcake IP: 58.147.28.104 วันที่: 24 กันยายน 2549 เวลา:19:42:32 น. |
|
|
|
|
|
|
---=_=---//*// เรื่องราวในวันไร้สาระของข้าพเจ้า //*// ---=_=
|
|
|
|
|
|
|
เพราะมันยังไม่จบซะหน่อย
แล้วยังมีประเด็นที่ว่า ถ้ามีแฟนแล้ว แฟนเข้ากะที่บ้านไมได้ นี่ ก็ จบ เลย อีกนะ
โอ๊ย เมื่อไหร่จะได้เจอ ของสูง เมื่อไหร่จะได้เจอเธออ่ะ