+++++ เมื่อรัก +++++

อย่ากลัวจะรักเพราะกลัวเจ็บ หากว่าเธอยังไม่เคย
อย่ากลัววจะรักเพราะว่าเคย ต้องเจ็บปวดต้องช้ำมา




เมื่อกระต่ายน้อยของ มอคค่า มากิเอโต กำลังเดินทางไปเรื่อยๆ อย่างมีเป้าหมาย แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า ถ้ามีมือซักมือคอยช่วยฉุดรั้งมันหากกระต่ายน้อยพลัดตกหลุม มีมือซักมือ ที่จะช่วยผลักดันเมื่อมันต้องก้าวข้ามเนินดินสูง

อนาคตถูกกำหนดไว้แล้ว หรือเปลี่ยนแปลงได้กันนะ

มนุษย์หลายคนเลือกที่จะก้าวเดินบนเส้นด้าย เดินอยู่บนความเสี่ยงของหัวใจที่จะเจ็บปวด เพียงเพื่อให้หัวใจได้พบพานกับสิ่งที่เรียกว่า ....รัก .... แม้จะไม่เคยได้พบเจอแม้เพียงซักครั้ง เมื่อเลือกที่จะเปลี่ยนแปลง

กระต่ายน้อย เลือกที่จะอยู่ในความฝัน ปกป้องหัวใจตัวเองจากความเจ็บปวด เพราะกระต่ายรู้ซักวัน เจ้าของมือนั้นจะมาถึง แล้วหัวใจจะไม่เจ็บปวด เพราะรู้อนาคตถูกกำหนดไว้แล้ว เพียงแค่ซักวัน ในวันนั้นที่เจ้าของมือนั้นจะเข้ามาเดินข้างๆกัน



กระต่ายน้อยกับคนอื่นๆอาจจะไม่ต่างกัน เพราะไม่ว่าใครก็ไม่เคยได้พบพาน...ความรัก...

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นิทานของฉัน


ลูกหมาน้อยๆตัวหนึ่ง มันเคยอบอุ่นอยู่กับครอบครัวของมัน มันเคยมีความสุขกับพี่ๆน้องๆของมัน มันเคยคิดว่าชีวิตของมันเพียงพอแล้วกับความสุข กับความรัก


แต่แล้ววันหนึ่ง เมื่อทุกอย่างกลายเป็นแค่ "เคย" เมื่อความสุขเหล่านั้นห่างไกลออกไป ไกลตัว ไกลใจ ความหนาว ว่างเปล่า อ้างว้าง เข้ามาแทนที่ ราวกับบ่อโคลนที่ยิ่งขยับตัวดิ้นหนี ก็ยิ่งจมลึกลงไปนากเท่านั้น ยิ่งดิ้น ยิ่งหนี ยิ่งพยามมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งจมลงในความเหงามากเท่านั้น

ที่ทำได้ก็แค่ อยู่นิ่งๆ ทำเป็นลืมไปซะว่ากำลังอยู่เพียงตัวเดียวในบ่อแห่งความเหงาอันไร้ก้นบึ้ง ลืมไปซะว่าเคยมีความสุขแค่ไหน


กระต่ายน้อยหนึ่งตัวเดินผ่านสายตาของมัน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น แต่ละก้าวเต็มไปด้วยความหวัง ลูกหมามองกระต่ายน้อยตัวนั้นเดินผ่านไป
สัตว์อื่นๆเดินผ่านสายตาของมัน มันเห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง และก็เห็นน้ำตาแห่งความผิดหวังในเวลาอันรวดเร็วนัก ลูกหมาน้อยมองสัตว์นั้นเดินผ่านไป
สัตว์อีกตัวผ่านเข้ามาในสายตา มันเห็นรอยยิ้มช่างเสแสร้ง ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสาใจ เมื่อสัตว์ตัวนั้นได้มาในสิ่งที่มันต้องการ ลูกหมาน้อยมองสัตว์นั้นเดินผ่านไป


ลูกหมาน้อยเริ่มเคยชินกับความหนาว กับคราบน้ำตาที่ยังคงเหลือค้างอยู่บนหน้า ลูกหมาพยายามที่จะทำความเคยชินกับบ่อโคลนเย็นยะเยือก ทำตัวเองให้เข้มแข็ง แกล้งทำตัวเป็นกุรุที่แตกฉาน ยิ้มและปลงกับสิ่งที่สัตว์อื่นๆพยายามตามหา พยายามไขว่คว้า...ความรัก...

แต่ในขณะเดียวกัน กลับไม่มีแม้แต่วินาทีเดียวที่ลูกหมาน้อยจะสามารถลืมได้ว่า มันกำลังหนาวและ...เหงา...มากแค่ไหน เพราะมันก็แค่เปลือกนอกที่ใช้เพียงแต่จินตนาการสร้างเกราะปกป้อง...หัวใจ....ของมันเอง


ลูกหมาน้อยไม่กล้าแม้จะกลับมามองหัวใจของตัวเอง ไม่กล้าที่จะค้นหาสิ่งที่ตัวมันเองต้องการ เพราะมันรู้ว่าไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นอะไร เล็กน้อยแค่ไหน มันก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้นอกจากลอยนิ่งอยู่บนบ่อโคลนนี้ . . . . . . ก็แค่ซักวัน ซักวันที่มันจะจมลง










และฝังตัวอยู่ใต้บ่อโคลนอันหนาวเย็น ตัวเดียว


อ้างอิง..นิทานหลอกเด็กเรื่องกระต่ายขาวกลัวฝน โดย มอคค่า มากิเอโต

Create Date : 03 ตุลาคม 2549		1 comments
Last Update : 3 ตุลาคม 2549 22:15:23 น.
Counter : 581 Pageviews.
Share Tweet