++++The Wedding , Nicholas Sparks++++

ชีวิตคู่ของโนอาร์สิ้นสุดเมื่อ 5 ปีที่แล้ว หากหลายคนอาจจะหยันเอาได้ว่า แท้ที่จริงมันจบสิ้นไปนานแล้ว แอลลี่เป็นโรคอัลไซเมอร์ในบั้นปลายชีวิต สำหรับผมมันเป็นโรคแห่งความโฉดชั่วโดยแท้ มันจะค่อยๆพรากตัวตนของคนๆนั้นไป
“คน” ถ้าปราศจากความทรงจำ ไร้ความฝันจะเป็นอะไรไปได้เล่า การต้องทนดูอาการที่ทรุดลงทุกวี่วัน เหมือนการนั่งมองโศกนาฏกรรมอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทนดูมันเกิดขึ้นอย่างช้าๆต่อหน้าต่อตา สุดทนนักสำหรับเจนและผมที่ต้องไปเห็นสภาพของแอลลี่ เจนอยากจดจำเพียงภาพของแม่ในอดีต ผมไม่เคยรบเร้าเธอ เพราะผมเองก็เจ็บร้าวไม่แพ้กัน แล้วโนอาร์เล่าจะตรอมตรมสักเพียงใด
“จำได้มั้ยเมื่อตอนที่แอลลี่ป่วย ฉันนั่งอ่านบันทึกให้เธอฟัง?”
“ครับ” ผมตอบ ความทรงจำกำลังฉีกทำลายความรู้สึกของผม เขาเคยอ่านบันทึกรักที่เขาจำหลักไว้ก้อนที่จะย้ายมาที่ครีกไซด์ บันทึกซึ่งเล่าขานถึงเรื่องราวที่เขากับแอลลี่เริ่มรักกัน อัลไซเมอร์ลุกลามรุนแรง แต่บางครั้งหลังจากที่เขาเฝ้าเพียรพยายามอ่านบันทึกให้เธอฟังแอลลี่จะรู้สึกตัวขึ้นมาชั่วขณะ ความทรงจำแจ่มชัดไม่เคยอยู่นาน และไม่เคยกลับมาอีกเลยเมื่ออาการทรุดหนักลงเรื่อยๆ เมื่อแอลลี่รู้สึกตัวขึ้นมานั้น ผู้เชี่ยวชาญจากชาเพลฮิลล์จะมาที่ครีกไซด์เพื่อทำความเข้าใจ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการที่โนอาร์อ่านบันทึกให้เธอฟังได้ผลในบางครั้ง หากสาเหตุที่ได้ผลนั้นผู้เชี่ยวชาญไม่สามารถให้คำตอบได้
“เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น?”เขาถาม
ผมรวบมือไว้บนตัก “คิดว่าทราบครับ” ผมตอบ “มันช่วยแอลลี่ได้ และเพราะเธอทำให้คุณรักษาสัญญา”
“ใช่” เขาตอบ “ถูกต้อง” เขาหยุดไปอีก ผมได้ยินเสียงลมหายใจฮืดๆ ฟังไม่ต่างจากเสียงลมที่ผ่านหีบเพลงเก่าคร่ำคร่า “แต่นั้นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวหรอกนะ ฉันทำเพื่อตัวเองด้วย หลายคนไม่เข้าใจเรื่องนี้”
เสียงของเขาขากหายไป หากผมรู้ดีว่าเขายังพูดไม่จบ ผมจึงไม่ได้กล่าวอะไรท่ามกลางความเงียบ
“รู้ไหมว่าฉันจำอะไรได้แม่นยำที่สุดในวันดีๆ?” เขาถาม
ผมรู้ดี นั้นหมายถึงวันที่แอลลี่จำเขาได้ ซึ่งเกิดขึ้นน้อยครั้งมาก ผมสั่นศีรษะ “ไม่ทราบครับ” ผมตอบ
“อยู่ในห้วงแห่งความรัก” เขาตอบ “นั่นคือสิ่งที่ฉันจำได้ ในวันดีๆของเธอ ฉันรู้สึกเหมือนเราได้เริ่มรักกันอีกครั้ง” เขายิ้ม “ฉันหมายความอย่างนั้นเมื่อบอกเธอว่าฉันทำเพื่อตัวเอง ทุกครั้งที่ฉันอ่านให้เธอฟัง เมื่อฉันกำลังสานสายใยแห่งรักกับเธออีกครั้ง เพราะบางครั้ง-บางครั้งเท่านั้น ที่เธอจะรักตอบฉันดังเช่นวันวานอันแสนนานในอดีต นั่นเป็นความรู้สึกที่ลึกล้ำที่สุดในโลก สักกี่คนที่ได้รับโอกาสเยี่ยงนี้บ้าง ทำให้คนที่เธอรักหลงรักเธออีก-ครั้งแล้วครั้งเล่า”

จาก The Wedding , Nicholas Sparks. แปลโดย พิกุล ธนะพรพันธุ์

เป็นการร้องไห้ครั้งแรกจากการอ่านหนังสือเรื่องนี้ทั้งที่ยังอยู่ในบทแรกของหนังสือความยาว 296 หน้า
ความรู้สึกที่ผสมปนเปไปทั้งอิ่มเอิบใจ และความปวดร้าวจากการสูญเสียที่ไม่อาจเยี่ยวยาได้

Create Date : 27 มีนาคม 2549		1 comments
Last Update : 27 มีนาคม 2549 17:47:09 น.
Counter : 780 Pageviews.
Share Tweet