ไม่อยากรู้สึกแบบนี้เลย

เช้าวันนี้ อากาศดีนะ แต่ทำไมใจเศร้าจัง...บางครั้งการตั้งใจรอคอยอะไรบางอย่างนานๆ แล้วผลแห่งการรอคอยกลับไม่หอมหวานในแบบที่เราคิด เราต้องการ มันก็เจ็บปวดจังเลย...เค้าจะรู้บ้างมั้ย ว่าเรารอคอยที่จะได้ยินเสียงเค้า มานานแค่ไหน ระยะเวลา 24 ชม. สำหรับใครบางคนคงไม่มากไป แต่สำหรับคนที่รอมันยาวนานมากๆ ทุกๆเช้าที่เราหวังจะได้ยินเสียงอันเจื้อยแจ้วของเค้า เสียงที่ทำให้เรามีความสุขกับเช้าวันใหม่ แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เค้าโทรมา ด้วยความรีบร้อน และทักทายไม่กี่ประโยค ทั้งที่ก่อนหน้านี้เค้าว่างมาครึ่งชั่วโมง แต่เค้าไม่ได้คิดถึงเราเลย กลายเป็นการคุยกันแบบเสียไม่ได้ซะมากกว่า...เราก็อ้อนนะ ขอคุยต่อได้มั้ย ก็อยากได้ยินเสียงเค้านานๆนี่นา เมื่อวานก็แทบไม่ได้คุยกันเลย เค้ากลับตอบมาว่า "เดี๋ยวจะไปต่อแล้ว แค่นี้นะ" ทำไมน้ำเสียงดูตัดรอนจัง เค้าจะรู้บ้างมั้ย ว่าตอนที่คุยกันอยู่ เรากำลังทำอะไร เค้าถามเราบ้างมั้ย ว่าทำอะไรอยู่ ตอนนั้นเรากำลังอัดเป็นปลากระป๋องอยู่บนรถเมล์ ที่วันนี้รถติดมากๆ ออกมาเวลาเดิม แต่รถไม่เขยื้อนตัวไปไหนเลย ร้อน เหนื่อย ปวดแขนจัง ตอนได้ยินเสียงโทรศัพท์ทำให้ความล้าทั้งหมดแทบจะหายไป มือทั้งสองข้างที่โหนรถเมล์ ต้องปลดมาหนึ่งข้าง และเพิ่มความแข็งแรงของขามากขึ้น รีบหยิบโทรศัพท์ และเพิ่มเสียงดังที่สุด ก็รถเมล์เสียงดังนี่นา กลัวจะไม่ได้ยินเสียงเค้า หัวใจพองโต จนแทบจะหลุดออกมา ยิ้มกว้างยังกะตัวโจ๊กเกอร์...ไม่ถึงหนึ่งนาที หัวใจที่พองโต กลับเหี่ยวเฉาขึ้นมา...ความสุขนี่มันสั้นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย มันสั้นไปมั้ย ยี่สิบสี่ชั่วโมง กับไม่ถึงหนึ่งนาที ...ในใจก็ได้แต่ถามว่าทำไมๆๆ ทำไมเราเป็นได้ขนาดนี้ ทำไมเราต้องตั้งความหวังมากขนาดนี้ แล้วเป็นไงล่ะ พอไม่เป็นแบบที่หวังเศร้ามั้ย เสียใจมั้ย
นั่นน่ะสินะ เค้ามีอิทธิพลกับเรามากขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย ท้องฟ้าที่สดใส หม่นลงทันที...เรากำลังจะเป็นบ้ารึเปล่าเนี่ย เราเสียใจกับการกระทำที่เฉยชาของเค้ากี่ครั้งแล้ว รู้ก็รู้ว่าทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ เราก็ยังจะหวัง ก็ได้แค่หวังจริงๆ บอกกับใจตัวเองกี่ครั้งแล้ว ว่าจะไม่ทนแล้วนะ จะไม่รอแล้วนะ จะไม่คิดไม่รักแล้วนะ แล้วเคยทำได้ซักครั้งมั้ย แค่เค้าโทรมา ก็ลืมหมดทุกอย่าง สงสัยต้องรอจนเป็นบ้าซะก่อนล่ะมั้ง ถึงจะรู้สึกตัว ฮ่าๆๆๆๆ
คนเรานี่ก็แปลก คนที่สนใจเรา แคร์เรา เรากลับไม่สนใจ ไปสนใจอะไรกะคนที่เค้าไม่แคร์เรา เจ็บก็เจ็บ ทรมานก็ทรมาน หรือเพิ่งค้นพบว่าตัวเองซาดิส เอิ๊กๆๆ เรียนหนังสือมาก็เยอะ อ่านหนังสือมาก็แยะ มาตกม้าตายเอากับเรื่องนี้เนี่ยนะ เหอะๆๆ หกเดือนที่ผ่านมา ให้เป็นบทเรียนซะดีมั้ยเนี่ย มาหักดิบวันนี้ซะดีมั้ยเรา เค้าไม่แคร์นักใช่มั้ย โอเค้ๆๆ งั้นเราจะไม่แคร์บ้าง ไม่สนใจบ้าง ดูสิจะเกิดอะไรขึ้น จะเกิดการเปลี่ยนแปลงบ้างมั้ย ถ้าทุกอย่างมันเลวร้ายลงกว่าเดิม เราก็อย่าฝืนดีกว่านะ นึกเสียว่าเป็นหกเดือนแห่งความทรงจำสีจางๆของเราเองดีกว่า T_T

Create Date : 28 เมษายน 2553		1 comments
Last Update : 28 เมษายน 2553 13:35:45 น.
Counter : 328 Pageviews.
Share Tweet