...มองฟ้า ดูดาว นั่งเหงา ลำพัง...
<<
พฤศจิกายน 2549
 1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930 
13 พฤศจิกายน 2549

ผลลัพธ์

จากที่วันก่อนข้าได้เล่าว่า ข้าจะไปช่วยสอนคนตาบอด
ข้าได้ไปมาแล้ว

ผลลัพธ์...

ข้าได้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่าง แต่ข้าจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอสังเขปก่อนละกัน

วันนั้น[วันพุธ] ข้านัดไอ้เดเพื่อนข้าไว้ที่อนุสาวรีย์ตอนบ่ายโมงครึ่ง
เดไปถึงก่อนมันโทรมาบอกข้าว่าจะรอหน้า Dunkin Donut ที่ติดกับ 7-11 ข้าบอกว่าโอเคใกล้ถึงแล้ว
ไปถึงข้ายืนหน้า Dunkin โทรหาไอเดว่าถึงแล้ว เดบอกมันก็ยืนรอนานแล้วเหมือนกัน ข้าเถียงกันทางโทรศัพท์อยู่นาน หลังจากนั้นข้าก็ได้รู้ว่า ที่อนุสาวรีย์มี Dunkin Donut ที่ติดกับ 7-11 อยู่ 2 ที่หรือมากกว่านี้[ข้าไม่แน่ใจและไม่อาจจะรู้ได้]
ไอเดพาข้าเดินไปทาง โรงพยบาลพระมงกุฎ เดินไปไกลมากๆ แถมอากาศก็ร้อนมากๆ ทำเอาข้าอยากจะล้มเลิกไปเที่ยวสยามซะอย่างนั้น แต่ข้าก็ไปจนถึงจนได้
ไปถึงมีเพื่อนข้าอีกคนชื่อเล็ก กำลังอ่าหนังสือให้น้องคนนึงฟังอยู่ ข้ามองไปที่หนังสือเล่มนั้น หนาประมาณ Harry Potter เล่ม 2 ได้
ข้าอึ้ง ข้าคิดในใจว่า ข้าต้องอ่านออกเสียงกี่ชั่วโมงถึงจะจบวะนั่น
เดินตามไอเดไปที่ ห้องของ ครูใหญ่ เพื่อไปลงชื่อเป็น Volunteer เพื่อคนตาบอด
ข้าสังเกตเห็นนักศึกษาหลายคนที่มาเหมือนกับข้า

ข้าตื้นตัน บางคนแต่งตัวดี หน้าตาดี ที่สำคัญคือ จิตใจดี ยังมีคนที่คิดเหมือนกับข้า ข้าคิดเช่นนั้น

ตอนนั้นเป็นเวลาประมาณ บ่ายสามกว่าๆได้ นักเรียนเลิกแล้ว
ก็จะเป็นเวลาที่พวกเราต้องสอนเด็กๆแล้วมีงานหลายอย่าง เช่น อ่านหนังสือให้น้องๆฟัง อ่านนิทานบันทึกใส่เทปไว้ สอนการบ้าน ช่วยทำรายงาน
...อยู่ๆอาจารย์ก็เรียกข้าให้ไปช่วยสอนน้องคนนึงที่เดินเข้ามา ข้ารู้สึกทำอะไรไม่ถูกมาถึงก็รู้สึกโหวงๆอยู่แล้ว แต่ข้าก็เดินตามเด็กคนนั้นไปอย่างไม่ลังเล
ข้าจูงมือน้องคนนั้น[ข้ามารู้ทีหลังว่าข้าไม่ควรไปจับมือน้องแบบนั้น เพราะสำหรับคนตาบอดแล้วการสัมผัสถือเป็นสิ่งละเอียดอ่อน]เดินไปตามทางเดินแคบๆ ระหว่างทางข้าคิดในใจว่าน้องเค้ารู้ทางได้อย่างไร แต่ข้าก็ไม่กล้าถาม กลัวน้องเค้าสะเทือนใจ...
งานของข้าคือ น้องจะบอกหัวข้อรายงานมาแล้วข้าจะต้องหาข้อมูลนั้นจาก Internet แล้วอ่านให้น้องเค้าฟังถึงข้อมูลที่หาได้ หาไปซักพักไอเดก็เดินเข้ามากับน้องอีกคนนึงมาหารายงานเหมือนกัน นั่งหาไปซักพักข้าถามน้องว่าจะพักก่อนไหม น้องบอกว่ายังไหว แต่พี่จะพักก่อนก็ได้ ในใจข้า หิวน้ำมากๆ แต่น้องเค้ายังไหวข้าก็เลยต้องไหวตาม ข้าเลยบอกว่าไว้ก่อน แต่เหมือนเค้าจะสัมผัสถึงความเหนื่อยอ่อนของข้าได้ เลยจะชวนข้าไปกินน้ำ บอกว่าจะพาไป แต่ข้าก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่ายังไหว ก็เลยสอนต่อไป [ข้าสังเกตว่าน้องเค้า fail fail]ข้าก็ทำของข้าไปเรื่อยๆ แต่รู้สึกไอเดเพื่อนข้ามันจะเริ่มขึ้น เพราะเด็กที่เดมันดูแลค่อนข้างเจ้าอารมณ์และขี้หงุดหงิด ข้าเห็นแล้วความสงสารในใจลดไปสิบ
เหลือบมองนาฟิกา เข็มสั้น เข็มยาวเคลื่อนที่จนอ่านเป็นเวลาได้ เจ็ดนาฟิกา สามสิบนาที ข้าพูดกับน้องว่าดึกแล้วจะกลับยัง น้องก็ว่ากลับ ข้าถามว่าให้ข้าเดินไปส่งไหม น้องบอกขอบคุณไม่ต้องค่ะ แล้วเดินออกไป ข้าไม่วางใจจนต้องออกมาดู เห็นเดินไปตามทางอย่างคล่องแคล่ว แต่ข้ามองเห็นเก้าอี้มันตั้งขวางทางอยู่ ข้ามองไปที่เก้าอี้นั้น โครมน้องเดินเตะเก้าอี้ล้มฟาดกับพื้น ข้าอึ้ง วิ่งตามไปดูน้องบอกว่าไม่เจ็บ แต่ข้าดูยังไงก็เจ็บแน่ๆ แต่น้องแกยิ้มแล้วบอกว่าไม่เปนไรแล้วรีบวิ่งกลับบ้านไป ข้ากับเดและเล็กมองตามไปด้วยความอึ้ง
ข้าคิดว่าเค้าไม่กล้าแสดงความอ่อนแอออกมามากกว่า
ข้าคิดว่าคนที่ตาบอดคนที่พิการ ไม่ได้ต้องการให้คนมาสงสารเวทนามองเหมือนเค้าไม่สามารถทำอะไรได้ แต่เค้าอยากให้คนยอมรับพวกเค้าในฐานะคนที่มีโอกาสเท่าๆกันมากกว่า การสงสารจะเป็นการดูถูกเค้ามากกว่า ข้าคิดอย่างนั้นมีคำพูดคำหนึ่งที่น้องพูดกับข้าก่อนกลับว่า "อาทิตย์หน้าพี่จะมาไหมคะ" ข้าคิดในใจว่า ข้าจะมีเวลาไหม ถึงมีข้าจะมามั๊ย สยามยังรอข้าอยู่ เพื่อนๆในสังคมยังเรียกหาข้าอยู่...ตอนแรกข้ายังลังเล แต่ตอนที่ข้าเห็นน้องเค้าล้ม พอลุกขึ้นมาก็ร้องโอดโอย แต่ทันทีที่ได้ยินเสียงข้าน้องก็ยิ้มและบอกว่าไม่เจ็บ
ข้าก็ตัดสินใจว่า ข้าจะไปทุกอาทิตย์ที่ข้าสามารถไปได้



Create Date : 13 พฤศจิกายน 2549
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2549 23:53:07 น. 4 comments
Counter : 609 Pageviews.  

 
โอโห...ประสบการณืนยี้น่าจะเป็นความประทับใจไปตลอดชีวิตเรยยยนะค่ะ
บางครั้งการออกไปแสวงหาประสบการณ์อย่างนี้
ก้อดีกว่าเที่ยวกลางคืนซะอีก
555+
จาลองไปทำดูบ้างค่ะ


โดย: Maxziezzz*** (Morsmortre ) วันที่: 14 พฤศจิกายน 2549 เวลา:13:46:22 น.  

 
ดีจังค่ะ

เมื่อก่อนเคยไปช่วยสอนการบ้านเหมือนกันค่ะ แต่หลังๆ นี่กลับบ้านเย็นเลยไม่ได้ไปช่วยสอนอีกเลยค่ะ


โดย: rebel วันที่: 14 พฤศจิกายน 2549 เวลา:18:13:47 น.  

 
เยี่ยมยอดเลยทั่น "บอดแต่ตาแต่ใจไม่บอด" นะจ๊ะ กลัวแต่ทั่นจะทำให้น้องใจบอดไปด้วยอ่ะสิ


โดย: เสียงซึง วันที่: 16 พฤศจิกายน 2549 เวลา:2:27:31 น.  

 
เคยได้รับเคสน้องตาบอดคนนึงค่ะ น้องเค้าเก่งมากเลยน่ะค่ะ ล้มยังไงก็บอกไม่เจ็บอ่ะ (พี่มันโดนหักคะแนนไปเยอะเลย)


สวัสดีวันอังคารค่ะ


โดย: หนุอุ๋ม (tenno_jung ) วันที่: 21 พฤศจิกายน 2549 เวลา:19:10:23 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

ร้อยวลี
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ฉันมองไม่เห็นอะไรเลย


[Add ร้อยวลี's blog to your web]