ฉันไม่ใช่คนติดบ้านมาแต่ไหนแต่ไร  เพราะเมื่อตอนเด็กๆ ที่จำได้ บ้านของฉันจะไม่ค่อยมีใครอยู่เท่าไหร่
พ่อกับแม่ต้องทำงานเวียนกะ พี่ชายที่โตกว่าหลายปีเริ่มทำงาน เริ่มมีสังคม ที่อยู่หลักๆ ของฉันคือบ้านยาย ไม่ก็บ้านพี่ที่อยู่ใกล้กัน  เล่นนอกบ้านมันทำให้ไม่เหงา...และฉันก็ติดนิสัยสาวขี้เหงา ติดเพื่อนมาจนโต

สมัยที่เรียนมหาวิทยาลัย ฉันบ้าทำกิจกรรม ไปไหนมาไหนกับเพื่อนที่คณะบ้าง ที่ชุมนุมบ้าง ไปค่ายบ้าง ตอนนั้นที่บ้านฉันเริ่มไม่เงียบเหงา พ่ออยู่กับบ้านไม่ได้ทำงาน แม่ก็ไม่ต้องทำงานเข้ากะ มีเวลาอยู่กับบ้านมากขึ้น ..แต่กลับเป็นฉันเอง ที่ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว  ฉันอยากออกไปท่องโลกกว้าง อยากไปอยู่หอพักอย่างอิสระ ทำอะไรด้วยตัวเอง

และเมื่อเริ่มทำงาน ในปีที่ 3 ของการทำงาน ด้วยข้อจำกัดของสถานที่ทำงานที่อยู่ไกลบ้าน และเลิกงานดึกหลายๆ ครั้ง ทำให้ฉันต้องตัดสินใจออกไปอยู่หอพัก ในช่วงแรก  ฉันรู้สึกว่ามันช่างเป็นชีวิตที่อิสระ จะทำอะไรก็ไม่มีใครจับจ้อง ต่อไปนี้ฉันจะเป็นผู้จัดการชีวิตของตัวเองซะที  และนี่ก็คือจุดที่ทำให้ฉันเริ่มเปลี่ยนความคิด

ชีวิตอิสระนอกบ้าน แม้จะเสรี แต่ก็เหงา...จะมีเพื่อนคนไหนที่พร้อมว่างให้เราตลอด 24 ชั่วโมง

ชีวิตงานที่สุมความเครียดเข้าสมองเรื่อยๆ เริ่มทำให้เหนื่อยล้า...แต่ฉันกลับพบว่า ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ ที่ได้กลับบ้าน คือวันที่สมองได้ผ่อนคลายที่สุด

รอยยิ้มของคนที่บ้าน  เสียงเรียกถามของแม่ว่ากินข้าวกับอะไรดี? เสียงหัวเราะของหลานๆ ทำให้บ้านของฉันในวันนี้ แสนอบอุ่น

ไม่ว่าจะเครียดค้างหัวมาจากที่ทำงาน จากเพื่อน หรือคนพิเศษยังไง  พอเดินเข้ารั้วบ้าน มันเหมือนจะละลายหายไป  ปัญหาไม่ได้หายไปไหน แต่บ้านคือที่ที่ถอดเครื่องแบบภาระ และน้ำหนักทุกข์ที่กดบ่าไว้ออกไปสิ้น

เมื่อก่อนฉันกลับบ้านตามหน้าที่ แต่ตอนนี้ ฉันกลับบ้าน เพราะหัวใจเรียกร้อง

ขอกลับมาพักกาย พักใจ นอนใต้ชายคาเดียวกับคนที่รักฉัน  กินกับข้าวที่อร่อยที่สุดในโลก..แค่นี้ก็สุขใจแล้ว

Create Date : 15 กรกฎาคม 2555
Last Update : 15 กรกฎาคม 2555 10:37:49 น.		2 comments
Counter : 3741 Pageviews.
Share Tweet