บางทีเนี่ย..ถือว่าเป็นข้ออ้างได้มั้ย?

แต่คงต้องโทษอย่างอื่น..ที่ทำให้ไม่มีเวลามากกว่า หุหุ

บล็อกน่ะเหรอเขียนยาก..รึเป็นเพราะคนเขียนอารมณ์ละเมียดเกิน?


คนเฝ้าบล็อก..ขอน้อมรับด้วยความเต็มใจยิ่ง

เอาใจช่วยให้เขียนได้ไวไวนะค่ะ จะได้แวะมาอ่านมั้ง ว่าที่กว่าจะเขียนได้เนี่ยเรื่องเป็นแบบไหนน๊า
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

อย่าคิดมากกับการอัพบล็อก
อยากอัพก็อัพ
ไม่อยากอัพก็ไม่ต้องบังคับฝืนใจ
เพราะจะไม่สนุก
ถ้ากลัวคนอ่าน คนเฝ้าบล็อกรอ
ก็แวะมาส่งเสียงไว้ที่คอมเมนต์บล้อกตัวเองก็ได้
มีรูป มีเรื่องเมื่อไหร่ค่อยมาอัพ
เราเองบางช่วงก็อัพติดๆๆ กัน
บางช่วงก็หายหัว
ข้อนี้หนึ่งรู้ดี
ลองถามดูได้
ขอให้จขบ.มีความสุขแบบบล็อกๆ
ว่าแต่ วื่นวือแปลว่าอะไรอ่ะ



**กลับมาถึงบ้านตอนสี่ทุ่ม
นอนเล่นไปหนึ่งชั่วโมง
ลงมือทำงานไปแล้วหนึ่งชั่วโมง
ไม่รู้ว่าค่ำคืนนี้ที่เหลือจะต้องนั่งอยู่ตรงนี้
อีกกี่ชั่วโมง

^^

to หนึ่ง ขออภัยที่ทำตามสัญญาไม่ได้ ไว้พรุ่งนี้จริงๆ นะ มีเรื่อง+มีภาพแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาเด้อ

to แอม วื่นวือ ก็คือ วุ่นวาย เป็นศัพท์บัญญัติโดย vj ของ T Channel จอมต๊องคนนึง เป็นคำประหลาดๆ ที่ทำให้เห็นภาพของความวุ่นวายมากขึ้น มันมากกว่าวุ่นวาย ก็คือวื่นวือ ประมาณนี้

ตอนนี้ก็วื่นวือ แต่จัดการได้

ทุกครั้งที่ใช้ internet บล็อกของแอมกับเจี๊ยบน่ะ..เราเข้าประจำอยู่แล้ว

ถึงจะอัพ..รึไม่อัพ..เราก็เข้ามาเยี่ยมเยียนเสมอ

ไม่ดีเหรอ..ได้คุยกันผ่านตัวหนังสือบ่อยขึ้น

เจี๊ยบ ลืมตอบคอมเมนต์ของคุณ Cheerfully หรือเปล่า
เขาอาจจะกลับมาอีกรอบก็ได้นะ
เหมือนเราไง
อ้อ ไม่เหมือนซะทีเดียว
เรากลับมาหลายรอบ

ขอบคุณสำหรับวันนี้และทุกๆ วัน
ถ้าว่างๆ ก็ลองคลิกบล็อกเราในกรุ๊ปบล็อก "นั้น" อีกครั้งนะ
ว่าจะอัพ Our MEMORY
บางทีเราก็ซ่อนอะไรไว้ที่หลังบ้านบ้าง
ไม่ใช่คนเปิดเผยไปซะหมด



เสียดายแทนหนึ่ง
วันนี้เซี่ยงไฮ้ต้มยำอร่อยมาก
ขนมปังเย็นราดน้ำเขียวพร้อมนมร้อนก็อร่อย
และยังสายฝนชุ่มฉ่ำเปียกมาพอให้ชื่นใจ
มีแรงทำการบ้านขึ้นมาหน่อย
แต่กลัวง่วงเร็วกว่าปกติจัง



คุยผ่านทางตัวหนังสือ
เหมือนคุยแบบตัวต่อตัวไหมหนึ่ง
หรือว่าในนี้เราดุน้อยกว่า



ได้เวลานอนเอ๊ยทำรายงานต่อแล้ว
แวะมาเล่นแป๊บนึง
รับรองว่าเดือนหน้าเราจะมีเวลาให้ใครต่อใครมากขึ้น
จริงๆ นะ
^^

to cheerfully ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
แต่ที่จริงบล็อกเราไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย
ไม่ได้คุ้มค่าต่อการรอคอยซักเท่าไหร่
แต่มันใช้องค์ประกอบหลายๆ อย่างรวมกัน ทั้งเวลา อารมณ์ ความรู้สึก และความทรงจำ อ้อ บางทีอาจจะมีภาพเก่าๆ เอามาเล่าใหม่ สรุป..คือทำให้วื่นวือเข้าไว้ แบบว่ามันวื่นวือจริงๆ อ่ะ

วื่นวือได้ไม่หยุด
หนึ่งกะแอมมาเยี่ยม+เฝ้าบล็อกอีกแล้ว นี่คิดอยู่ว่าถ้าป่วยคงไม่ต้องจ้างพยาบาลพิเศษแล้ว เพราะมีคนเฝ้าอยู่หลายคน ว่าแต่รับเฝ้าอย่างอื่นบ้างรึเปล่านอกจากบล็อก

บล็อกนี้กลายเป็นที่พบปะสังสรรค์ไปแล้วเหรอเนี่ย

เฝ้าบล็อกน่ะ..มันง่าย แต่ถ้าเจี๊ยบไม่สบาย..คนเฝ้าข้างกายคงไม่ปล่อยถึงเราหรอก หุหุ

แอมนะ มาทำให้เราอิจฉาตาร้อน..อยากกินเซี่ยงไฮ้ต้มยำแห้งเป็นที่สุด

ป.ล. อัพ..ไม่อัพ..ก็ยังมาเหมือนเดิม