หลังจากกลับจากภูเก็ตแล้ว สิ่งที่น่าเสียดายมากที่สุดก็คือ...มิสามารถงัดเอากล้องที่แบกไปหนักแสนหนัก ขึ้นมาถ่ายภาพแม้แต่ภาพเดียว เพราะเวลามันหมดไปกับการทำงาน แถมบางช่วงก็ฝนตก บางช่วงก็แดดออก เรี่ยวแรงก็หมดตามไปด้วย แปลกถิ่นแปลกที่ จากภูเก็ต ระเห็ดไปพังงา ไปกลับสองวันติดกัน..บักโกรกเหมือนกันแฮะเรา..
นี่แหละนา อารมณ์อันสุนทรีย์ อยากจะถ่ายรูป มันดันหายตามไปด้วย
อย่างน้อย...ได้อาศัยเจ้าคอมแพ๊ค พกพาสะดวก ตัวเก่งก็ยังทำงานแทน นายดีเอสแอลอาร์ มีแวะแว๊บ ๆ ไปดูภาพวาดสีน้ำมัน ดูรูปปั้นบ้าง อิจฉาคนที่เป็นเจ้าของแกลลอรี่แห่งนั้นจัง ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่ไม่ต้องตกแต่งอะไรมาก ทุกอย่างรีไซเคิลทั้งนั้น อะไร ๆ หลาย ๆ อย่างถูกปลูกสร้างมาจากไอเีดีย สร้างสรรทุกอย่างลงตัวได้ดีทีเดียว
หลังจากไม่ได้หยิบกล้องตัวใหญ่ พอกลับมากรุงเทพฯ ก็ให้รู้สึกสงสารเจ้ายิ่งนัก...วันนี้ หลังจากเป็นแจ๋วถูบ้านซักผ้า เรียบร้อย กาแฟดอยช้างที่ดันทุรังไปหอบมาจากพังงา ก็ถูกเอาปั่น ๆ ๆ ๆ ชงกินเอร็ดอร่อยไป รสนุ่มลิ้น ละมุน
มองออกไปนอกบ้าน บ่ายคล้อยแล้ว ไม่มีแสงแดด แต่ดูแสงแล้วก็น่าจะลองถ่ายรูปแถว ๆ บ้านนี่แหล่ะ ไม่ต้องระเห็ดไปใหนไกล ๆ แล้ว ไปไกลก็ไม่ได้ทำตามที่คิด...
เริ่มจากดอกไม้ในบ้าน แล้วก็เลื้อยไปตามริมถนนในหมู่บ้าน...ส่องกล้องเก็บภาพไปเรื่อยเปื่อย อารมณ์นี้ ยามนี้...เลยได้มาแบบนี้...
(1)
(2)
(3)
(4)
(5)
(6)
(7)
(8)
(9)
(10)
(11)
(12)
(13)
(14)
(15)
(16)
(17)
(18)
(19)
(20)
(21)
- - -
อีกครั้ง...ที่ความสุขอยู่แค่เอื้อม...เดินทางรอนแรมไปไกลอักโข..วาดหวัง..ว่าจะไ้ด้ทำอะไรตามที่ปราถนา แต่ไม่มีแม้เวลาที่จะเื้อื้ออำนวยให้ 30 กิโลเมตร จะถึงแหลมพรหมเทพ ... ก็ยังได้แค่มองป้าย โห..สงสารตัวเองชะมัดยาดเลย
This is a life....ชีวิตก็เป็นเช่นนี้แล...
ทีหลัง...หนีไปเที่ยวอย่างเดียวดีกว่า ...ไม่ต้องไปทำงานด้วย และหวังจะเที่ยวด้วย ยากส์...เกินบรรยาย ก็ดันเกิดมาต้องรับผิดชอบอะไรเยอะแยะมากมายก่ายกอง..!
- - - -
MM
[LostView* nearby my home & บ่น คิ คิ..]
เจ้าของบ้าน...วันนี้ บ่นกระจาย
เพราะว่าไม่ได้ถ่ายรูปจากภูเก็ต
...
อิอิ..ขำ ๆ