ถึงคราวเพื่อนต้องสูญเสีย..แม่อันเป็นที่รักยิ่ง เมื่อราวๆปลายสัปดาห์ที่แล้ว ได้รับโทรศัพท์จาก ชายคนนึง((ที่ซึ่งเคยผูกพัน)) เค้าโทรมาหาพร้อมเสียงเศร้า.. "ตู๋ แม่เราเป็นมะเร็ง" ห๊า...อึ้งค่ะอึ้ง.. แล้วเราควรจะพูดยังไงดีละเนี่ย.. ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย ตัวเค้าเองก็คงไม่คาดคิดมาก่อนเช่นกัน เราเคยรู้มาคร่าวๆ ว่าแม่เค้าป่วยบ่อย ร่างกายอ่อนแอซึ่งเค้าก็พากันคิดว่าเป็นเพราะ หอบหืด ที่เป็นโรคประจำตัวแม่เค้า..ได้ยินข่าวแม่เค้าเข้าโรงพยาบาลเรื่อยๆ เห็นว่าล่าสุดเนี่ยไป ผ่าตัดกระดูก((ตรงไหนสักที่อ่ะ..แต่แปลกที่หมอไม่ยักกะเจอมะเร็ง)) แม่ปวดหลังเรื่อยๆ นั่งรถกระเทือนไม่ค่อยได้ เห็นว่าบ่นปวดหลังตลอด... เค้ากับครอบครัวปรึกษากันและก็คิดว่าเพราะรถเก่า โช๊คไม่นิ่ม เลยรวมตัวกันรวบรวมเงินซื้อรถใหม่ให้พ่อ เพื่อพาแม่นั่ง จะได้ไม่ปวดหลัง แต่...แม่ยังไม่ทันได้นั่งรถเลย.. อาทิตย์ก่อน แม่เค้ามีเหตุต้องเข้าโรงพยาบาลอีกรอบ.. หมอตรวจอาการ พบว่า เป็นมะเร็ง จึงได้แจ้งญาติและคนไข้ว่า "คุณเป็นมะเร็ง ระยะสุดท้าย.. ตอนนี้มันกินไปทั้งตัวแล้ว!!!" ...แม่เค้าช็อก.... จากวันนั้นมาไม่กี่วัน ...แม่เค้าก็สิ้นใจไปอย่างสงบ เมื่อวานเค้าโทรมาคุยด้วย เล่ารายละเอียดให้ฟัง..((ราวกับจะขอกำลังใจ..ไม่รู้คิดไปเองป่าวเหวอๆๆ)) เค้าเล่าให้ฟังถึง วันที่แม่เค้ามีความสุขมากที่สุด คือวันที่พ่อของเค้าได้เลื่อน ซี ๘ มีการฉลองเล็กๆภายในครอบครัวพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูกทั้งสาม โดยไม่รู้ว่านี่คือความสุขสุดท้ายของชีวิต... ภาพ แม่หอมแก้มพ่อ ((ซึ่งลูกๆไม่เคยเห็นมาก่อน)) ภาพแม่ยิ้มอย่างสดใสมีความสุขทีสุด เป็นภาพที่ลูกๆ จำได้ติดตา เค้าไม่เคยคิดเลยว่านี่คือภาพคววามสุขสุดท้ายที่เค้าจะได้เห็นระหว่าง พ่อ แม่ และลูก มาบัดนี้ ความรู้สึกเสียใจ ความรู้สึกโทษตัวเองที่ไม่ได้ดูแลแม่ ไม่เอาใจใส่ ประเดประดังเข้ามาในชีวิตของเค้าและครอบครัว พ่อซึ่งดูจะเป็นคนที่ยิ้มแย้มเสมอมา บัดนี้กลายเป็นคนเงียบขรึมไม่พูดไม่จา พร่ำโทษตัวเองที่ไม่มีเวลาให้ภรรยาที่แสนดี .. ไม่มีใครรู้ว่าวันที่เศร้าเสียใจที่สุดจะมาถึง.. ไม่มีคำปลอบใจจากปากเรา...พูดได้แค่เพียง " แม่เค้าคงเฝ้ามองใกล้ๆไม่ให้ห่าง ดูแลตัวเองและคนที่เหลืออยู่อย่างดีที่สุดดีกว่า ที่จะต้องมานั่งเฝ้าโทษตัวเอง เค้าคงจากไปอย่างไม่สงบ ถ้าคนในครอบครัวต่างก็มีความรู้สึกแบบนี้" เฮ้อ!!เศร้าใจแทนเค้าจริงๆ ตอนคุยกับเค้า เราก้อน้ำตาไหลนะ แต่ทำเสียงให้มันดูเฉยๆ เค้าจะได้ไม่เศร้าใจไปมากกว่านี้.. ณ วันนี้เค้ากำลังทำหน้าที่ลูกในวาระสุดท้ายของชีวิตแม่..เท่าที่เค้าจะทำเพื่อแม่ได้..ในงานพระราชทานเพลิงศพมารดาของเค้า... เสียใจด้วยนะคะ.. ขอให้แม่จากไปอย่างสงบ ไปสู่สุคติ..อย่าได้ห่วง อย่าได้กังวลเลยค่ะ..นอนหลับให้สบายนะคะ หลังจากที่ได้พูดคุยกัน ตอนสุดท้ายเค้าบอกกับเราว่าเค้าอยากให้วิญญาณแม่มาหา เค้าอยากพูด อยากคุย และมีคำพูดคำพูดนึงที่เค้าอยากบอกกับแม่เค้าว่า ""แม่ครับ ผมรักแม่ครับ"" เราคนฟังได้แต่น้ำตาไหล.. เศร้าใจจริงๆค่ะ.. ((เคยอ่านเมลประเภทนี้เวลาที่เค้าเสียบุคคลอันเป็นที่รักไป ทุกคนมักเสียใจว่าไม่ได้ดูแล ไม่ได้กอด ไม่ได้บอกรักกับคนที่เรารักเค้า เราก็เลยมานั่งคิดและเตือนสติตัวเองว่า.. วันนี้เราต้องกลับไปกอดและก็บอกรัก..คนที่เรารักมั่งแล้ว..เนอะ)) ปล. แล้ววันนี้คุณบอกรักคนที่คุณรักเค้าแล้วหรือยัง??   Create Date : 07 กุมภาพันธ์ 2549 8 comments Last Update : 1 มีนาคม 2549 22:51:07 น. Counter : 517 Pageviews. Share Tweet

เราก็เลยมานั่งคิดและเตือนสติตัวเองว่า.. วันนี้เราต้องกลับไปกอดและก็บอกรัก..คนที่เรารักมั่งแล้ว..เนอะ อนุโมทนาบุญค่ะ เรายังมีโอกาสเพราะท่านที่รักของเรายังมีชีวิตอยู่ อย่าปล่อยโอกาสให้ผ่านไปเฉยๆนะคะ ...ความตายเป็นธรรมชาติของทุกคนไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้ ความจริงอันอาลัยเศร้าซึ้งนั้น เป็นเรื่องราวที่เราต้องได้พบกันทุกคน การพบมีความหมายของการจากควบคู่มาเสมอ ขอให้ไปสู่สุคติค่ะ   โดย: ป่ามืด 8 กุมภาพันธ์ 2549 11:27:00 น.

ช่วงเวลาสุดท้าย คุณน้าคนนั้นคงได้ใช้อย่างมีคุณค่าและความสุขใจอย่างเต็มทีแล้วครับ ตอนนี้คงได้ไปที่ที่ดีแน่ๆ...   โดย: นายเบียร์ 9 กุมภาพันธ์ 2549 0:28:01 น.

เป็นเรื่องที่เศร้ามากค่ะ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนคุณนะค่ะ ชีวิตคนเราเอาจริงกับอะไรไม่ได้หรอก บางคนนอนอยู่เฉย ๆ ก็ตายซึ่งไม่มีใครรู้มาก่อน คิดเสียว่าเค้าหมดเวรหมดกรรมแล้วนะค่ะ มีแต่คนที่มีชีวิตอยู่ที่ต้องใช้เวรใช้กรรมกันต่อไป ดีใจที่คุณแม่ของเพื่อนคุณท่านใช้เวลาที่เหลืออยู่อย่างมีค่าที่สุด แม้ท่านจะจากไปแล้วแต่ความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับตัวท่าน ก็ยังอยู่ในใจญาติพี่น้องอีกหลาย ๆ คนค่ะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมที่บล็อกค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้คุณและเพื่อนนะค่ะ   โดย: roslita 9 กุมภาพันธ์ 2549 0:52:10 น.

เศร้าเลยอ่ะ ขอแสดงความเสียใจกับเพื่อนเจ้าของบล๊องด้วยนะครับ ขอให้คุงแม่หลับให้สบายน๊า   โดย: Qooma 9 กุมภาพันธ์ 2549 13:44:55 น.

อ่านแล้วเศร้าจังเลยค่ะ.... พี่ก็นั่งนับวันจะกลัับไปเจอหน้าพ่อกับแม่เนี๊ยะค่ะ   โดย: แม่น้องธัย 9 กุมภาพันธ์ 2549 13:53:47 น.

ตอนก่อนที่คุณอาจะเสียด้วยมะเร็ง ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเป็นโรคนี้ จนอยู่ๆ ไปเช็คสุขภาพ แล้วพบว่าเป็นระยะสุดท้าย เป็นระยะสุดท้ายที่สั้นมากๆ ไม่ถึงสามเดือน คุณอาก็จากไป บางทีมานั่งคิดว่า ความสูญเสียของคนเรามันเกิดขึ้นได้เสมอ   โดย: อย่ามาทำหน้าเขียวใส่นะยะ 9 กุมภาพันธ์ 2549 14:40:20 น.

เศร้าค่ะ...เพิ่งทะเลาะกับแม่มาหยกๆ สงสัยเย็นนี้ต้องง้อซะแล้ว   โดย: นางกอแบกเป้ 9 กุมภาพันธ์ 2549 15:43:49 น.

........สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักน่ะคะ........ ......ว่างๆก็แวะไปเที่ยวชมบล็อคเจนนี่บ้างน่ะค่ะ ( เพิ่งหัดเขียนอ่ะค่ะ ).......   โดย: jenny (สาวอิตาลี ) 9 กุมภาพันธ์ 2549 21:23:42 น.