ตกเหวเลย ตายห่า ทั้งตาตีน
ตากับตีน อยู่กันมา แสนผาสุข จะนั่งลุก ยืนเดิน เพลินหนักหนา มาวันหนึ่ง ตีนทะลึ่ง เอ่ยปรัชญา ว่าตีนมี คุณแก่ตา เสียจริงๆๆ
ตีนช่วยพา ตาไป ที่ต่างๆๆ ตาจึงได้ ชมนาง และสรรพสิ่ง เพราะฉะนั้น ดวงตา จงประวิง ว่าตีนนี้ เป็นสิ่ง ควรบูชา
ตาได้ฟัง ตีนคุยโม้ ก็หมั่นไส้ จึงร้องบอก ออกไป ด้วยโทสา ว่าที่ตีนเดิน ไปได้ ก็เพราะตา ดูมรรคา เศษแก้วหนาม ไม่ตำตีน
เพราะฉะนั้น ตาจึง สำคัญกว่า ตีนไม่ควร จะมา คิดดูหมิ่น สรุปแล้ว ตามีค่า สูงกว่า ตีน ทั่วธานินทร์ ตีไปได้ ก็เพราะตา
ตีนได้ฟัง ให้คั่งแค้น แสนจะโกรธ วิ่งกระโดด โลดไป ใกล้หน้าผา เพราะอวดดี คุยเบ่ง เก่งกว่าตา ดวงชีวา จะดับไป ไม่รู้เลย
ตาเห็นตีน ทำเก่ง เร่งกระโดด ก็พิโรธ แกล้งระงับ หลับตาเฉย ตีนพาตา ถลาล้ม ทั้งก้มเงย ตกแล้วเหวย หน้าผา ทั้งตาตีน (ตกเหวเลย ตายห่า ทั้งตาตีน) From: Dhamma in Maneger by k.nook2009
พระอาจารย์ ประสงค์ ปริปุณฺโณ เป็นผู้แต่ง...อาจมีพระท่านอื่นร่วมแต่งด้วย
Create Date : 27 มกราคม 2553 |
Last Update : 31 มกราคม 2553 15:26:39 น. |
|
1 comments
|
Counter : 856 Pageviews. |
|
|
นี่หละคะ น้ำพึ่งเรือ เสือพึ่งป่า หรือ อะไร ดี ใครมีสุภาษิตเปรียบเทียบดีๆมั่งเอ่ย
น้องณัฐเคยรู้จักนักยกน้ำหนัก ที่ชื่อ อะไร อรซักอย่างหนึ่งที่มี slogan สู้โว้ย ไหมค่ะ ถือคตินี้ดีที่สุดค่ะ อิอิ