กรี๊ดดดด....โดน Tag เข้าแล้วสิเรา วันนี้ตั้งแต่เช้าก็สาระวนอยู่แต่ในครัว เพราะตั้งใจว่าจะทำ "เค้กชิฟฟอนใบเตย" ทั้งทำเค้ก ทั้งถ่ายรูป ยืนจนเมื่อย หลังจากที่เอาเค้กเข้าเตาอบแล้ว..เลยหาโอกาสนั่งพักซักหน่อย ก็มานั่งเปิดคอมฯเข้า "PANTIP" เจ้าเก่า ขาประจำ แล้วก็เข้า "Bloggang" เช็ค "Blog" ตัวเอง .....ก็เจอ..เอ้ย!!! อารายเนี่ย.. "Blog Tag"..... พออ่านแล้วถึงได้เข้าใจ แต่ก็ยังไม่มีเวลา ไป Tag คนอื่นต่อทันที เพราะยังต้องไปทำเค้กต่อ ครีมบัทเตอร์ยังไม่ได้ตีเลยง่ะ ทำเค้กเสร็จก็ตอนบ่าย กินข้าวแล้วต้องทำธุระอีก เพิ่งว่างก็ตอนนี้ล่ะ(ตี 2) ทำไงดี ป่านนี้เค้า Tag กันไปหมด Bloggang แล้วยังน้า รอเราด้วยยยย........ เออ...ให้เล่าเรื่องของตัวเอง 5 เรื่อง..อืม... ..เริ่มด้วยเรื่องนี้แล้วกันนะ.. เรื่องที่1 มีเรื่องนึงที่แมวน้อยตาพราวไม่ค่อยจะแน่ใจเสมอ ถ้ามีคนมาถามว่าเป็นคนที่ไหน หรือว่าภูมิลำเนาอยู่ที่ไหน ก็แมวน้อยตาพราวเกิดที่เชียงใหม่ แต่ใช้ชีวิตอยู่ที่เชียงใหม่ ถึงแค่อายุประมาณ 3-4 ขวบ แล้วมาเติบโตที่บุรีรัมย์ จนถึงสอบเข้ามหาวิทยาลัย เวลาคนถามแมวน้อยมักจะตอบว่าเป็นคนบุรีรัมย์ เพื่อนๆ ว่าแมวน้อยตอบถูกต้องแล้วใช่มั้ยคะ หลังจากนั้นแมวน้อยฯ ก็ต้องระหกระเหินไปเรียนไกลถึง มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี ถึง 4 ปี แล้วทุกวันนี้ ก็ย้ายสัมโนครัว แต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝา มาใช้ชีวิตเป็นชาวกรุง โดยถาวรได้หลายๆ ปีดีดักแล้วจ้า เรื่องที่2 ....คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน.... แมวน้อยฯ กับสามี นั้น จริงๆ แล้ว เรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ชั้นอนุบาลจนถึงมอ6 แต่สามีเป็นรุ่นพี่ 1ปี เราไม่ได้อยู่บ้านใกล้กัน หรือว่าเป็นญาติกัน หรือว่าสนิทสนมกันเลย แค่รู้ว่าคนๆ นี้เป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนแค่นั้นเอง จนสามีจบมอ6 แล้วสอบเข้ามหาวิทยาลัยไปก่อน 1ปี สามีเอนท์ติด มช.(เชียงใหม่) หลังจากนั้น1 ปี เราก็เอนท์ติดมอ(ปัตตานี) พอเราเรียนไปได้ขึ้นปีที่2 ในวันรับน้องมหา'ลัย ด้วยความ..งงงวย.. เราก็เจอสามีมาเป็นน้องใหม่ ที่มหา'ลัย ฮิฮิฮิ.. มาเป็นรุ่นน้องเรา (เขาเอนท์ใหม่ เพราะอยากเรียนสาขาวิชาหนึ่งที่เปิดสอน เฉพาะที่มอ.ปัตตานีเท่านั้น (ตอนนั้น)) แต่เราก็ยังใช้ชีวิตแบบพี่น้องร่วมมหา'ลัย แค่เจอกันก็ทักทายกัน และขอบอกเลยว่าตลอดเวลาที่แมวน้อยฯ เรียนที่ มอ. แมวน้อยเจอกับสามีนับครั้งได้ 4 ปี คิดว่าไม่เกิน 5 ครั้ง เราเรียนคนละคณะ คนละแนวกันเลย จากนั้นแมวน้อยฯ ก็จบก่อน แล้วก็มาทำงานที่กรุงเทพ หลังจากนั้นสามีก็จบ เค้าก็ไปทำธุระกิจที่กระบี่ 2 ปี แล้วก็เข้ามาทำงานที่กรุงเทพเหมือนกัน ......โชคชะตาฟ้าลิขิต...... แล้วเราก็ได้เจอกันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เพราะครั้งนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ต้องแยกจากกันไปไหนอีกแล้ว... เรื่องที่3 จนทุกวันนี้แมวน้อยก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองถนัด หรือว่ามีพรสวรรค์ด้านไหน อย่างขนมนมเนย ที่ทำมาได้ 3 ปีแล้วทุกวันนี้ก็ยังมีทำผิดพลาด ต้องมีทิ้งๆ ไปบ้างเหมือนกัน เรื่องเย็บปักถักร้อย นี่ยิ่งแล้วใหญ่ จักรเย็บผ้าซื้อมาสองหมื่นกว่าบาท ป่านนี้ยังไม่ได้ใช้เย็บอะไรเล้ย!! เอ้อ!!..อีกอย่างที่ชอบ ก็วาดรูปขีดๆ เขียนๆ นี่แหล่ะ วาดมาตั้งแต่เด็กพร้อมกันกันน้องชาย ตอนนี้ก็ยังวาดได้งั้นๆ จะวาดได้ดีๆ ก็เป็นบางอารมณ์เท่านั้น ส่วนน้องชายตอนนี้วาดได้แทบเป็นนักวาดนักวาดการ์ตูนได้เลย อ้อ!!.. ยังมีอีกอย่างหนึ่งที่สนใจเหมือนกันคือ ดนตรี ตอนเด็กๆอยากเล่นอีเล็คโทน ก็ร้องให้พ่อซื้อมาให้ เล่นได้ไม่เท่าไหร่ก็เบื่อ พอโตมาหน่อยก็ไปเรียนกีตาร์ เรียนได้ 2-3 ครั้ง ก็เลิกเรียน ทั้ง อีเล็คโทน,กีต้าร์ ก็ตกไปเป็นของน้องชาย ทุกวันนี้ มันเล่นได้เก่งไม่เบา อ่านโน้ตก็เป็นด้วยแฮะ.. ส่วนเราเป็นคนเริ่มต้นไม่ได้เรื่องซักอย่าง..เง้อ!!.. เรื่องที่4 เรื่องโรคกลัวความสูง เราว่าเมือก่อนเราไม่ได้เป็นโรคกลัวความสูงนะ(คิดเอาเอง) แต่เมื่อ 10 กว่าปีมานี่แหล่ะ เราไปเที่ยวออสเตรเลีย แล้วก็ไปเล่น "ไวกิ้ง" ไวกิ้งของเมืองนอกนี่มันจะใหญ่มากๆ เลยแล้วก็สูงมากๆ ด้วย เราก็คิดว่าตัวเองแน่ เพราะก่อนหน้านี้ก็ขึ้น รถไฟเหาะ รถไฟตีลังกาได้ เราก็นั่งชั้นสูงสุดเลย(ชั้นปริญญาเอก) แล้วก็นั่งเกือบริมสุดด้วย พอเครื่องเครื่องมันเริ่มแกว่งเท่านั้นแหล่ะ ถ้ากระโดลงมาได้แทบอยากจะกระโดลงมาตอนนั้นเลย ตอนที่มันแกว่งขึ้นยังไม่เท่าไหร่ แต่ตอนแกว่งลงนี่สิ หัวใจมันเคลื่อนไปอยู่ที่ตาตุ่มจริงๆ คนที่นั่งข้างเรา เค้าบอกว่าหน้าเรานี่เป็นสีม่วงเลย.. พอลงมาแทบจะเดิน ไม่ได้ พอไปนั่งดูเค้าโชว์เจ็ทสกี ขานี่สั่นพั่บๆๆ ไม่หยุดเลย เข็ด... แล้วก็เวลาจะลงสะพานลอยนี่ ถ้าไม่เดินชิดติดกับราวสะพานนี่ ลงไม่ได้เลย ระเบียงสูงๆ นี่ก็ก็ยื่นชิดๆ ไม่ได้เหมือนกัน ถึงจะมีราวระเบียงกั้นก็เถอะใจมันหวิวๆ ยังไงไม่รู้ เดี๋ยวนี้ขึ้นเครื่องบินเวลาเครื่องขึ้น กับเครื่องลงนี่ กลัวสุดๆ นั่งกับสามีนี่ จับมือสามีแน่นเชียว แต่เราก็แปลกนะ ที่ชอบฝันว่าตัวเองบินได้ หรือไม่ก็ขึ้นบอลลูน ในฝันก็กลัวความสูงเหมือนกันนีแหล่ะ พอตกใจตื่นก็ดีใจว่า เห้อ!! ดีที่เป็นแค่ความฝัน เรื่องที่5 เมื่อก่อนนี้เราไม่ได้ใช้ล็อคอินชื่อนี้หรอก เราใช้ชื่อ "ปิรันย่าพร" (มาจากชื่อจริงเราน่ะ) แต่สามีเราว่าชื่อมันน่าเกลียด เราก็ เออ.. มันน่าเกลียดจริงแหล่ะ แล้วก็ตลกด้วย จนหลังๆไม่กล้าตั้งกระทู้ ไม่กล้าตอบกระทู้ .....จวบจนมาได้ล็อคอินใหม่นี่แหล่ะ..... ชื่อนี้เราใช้ชื่อ "แมวน้อย" เป็นชื่อน้องแมวลายเสือ ของเรา บวกกับคำว่า ตาพราว เราว่ามันน่ารักดี ทำให้นึกถึงตาแมวเวลากลางคืนมันจะ กลมๆ โตๆ พราวๆ น่ารักกว่าตอนกลางวันที่ตาเป็นรีๆ เพื่อนๆ ว่าอย่างนั้น มั้ยจ้ะ.. เย้!! ครบ 5 เรื่องแล้วของเรา พิมพ์ซะยืดยาว.....เชียว กี่โมงแล้วนี่ ว้าย!! ตี 2 แล้ว ต้องไปนอนแล้ว Tag ต่อใครดีน๊า ใครดีน๊า...ผู้โชคดี 1.ม่ามี๋สามเจ (เจโลไดด้า ) 2.kate (Cutekate79) 3.น้องโรส(คนตาพิการ) 4.I am SeRaPh(คนแรกที่มาตอบ Blog เรา) 5.พี่หลี (กินๆ เที่ยวๆ)   Create Date : 14 มกราคม 2550 15 comments Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2550 10:55:00 น. Counter : 1494 Pageviews. Share Tweet

ไปหาเกดช้าไปหน่อยนิ แต่ไม่เป็นไร รับไว้ค่ะ เป็นคู่กันจริงๆเลยนะ นิ่แหละเค้าว่าคู่แล้วไม่แคล้วกัน เจอกันตั้งแต่เด็ก ยังมาแต่งงานกันอีก นับถือๆๆ จริงค่ะ ขอบครัวมีสุขตลอดไปจ้า   โดย: kate (Cutekate79 ) 14 มกราคม 2550 18:53:50 น.

อ่านเรื่องความรักของพี่แมวน้อยตาพราวแล้วอมยิ้มเลยค่ะ ^^ คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจริงๆ... แฮ่ๆ แพรชอบความสูงเอามากๆ เลยล่ะค่ะ ^^" เรานี่ไม่เหมือนกันเลยเนอะ... แพรชอบนั่งเครื่องบินเวลา take off กับ landing ที่สุดเลยยยย   โดย: +~%Chocolate Republic%~+ 16 มกราคม 2550 6:50:52 น.

ขอบคุณนะค่ะที่มา Tag ม่ามี๋กำลังรวบรวมเรื่องอยู่เนี่ย แวะมาดูว่าเล่าเรื่อง หรือยัง ส่วน Tag ก่อนเขียนเรื่องตัวเองได้รึเป่า อยาก Tag คนอื่นๆ บ้างอะค่ะ ไว้มาเยี่ยมใหม่ค่ะ   โดย: ม่ามี๋สามเจ (เจโลไดด้า ) 17 มกราคม 2550 13:41:38 น.

แวะมาอ่านความลับ แต่เจ๊หลีไม่มีความลับหงะ มีแต่ความน่ารักเอาปะคะเจ๊หลีเปงคนจริงใจเลยไม่มีความลับค่ะ คอยดูนะ อยู่ ๆ มา Tag เราจำไว้เลย ดาบนี้ต้องคืนสนอง   โดย: กิน ๆ เที่ยว ๆ 18 มกราคม 2550 6:54:39 น.

ชอบข้อ 2 มากค่ะ แบบว่าคู่แล้วไม่แคล้วกันจริงๆ อิจฉาจัง   โดย: icebridy 22 มกราคม 2550 20:31:27 น.

border="0"> แวะมาสารภาพบาปค่ะ ยังไม่ได้เริ่มเขียน tag ใหม่เลย เนื่องจากว่าเขียนไปคบ 5 เรื่องแล้ว พออัพปุ๊บเครื่องแฮงค์ปั๊บ หมดอารมณ์เลย นี่ขนาดเขียนอยู่นี่เป็นครั้งที่ 2 แล้วค่ะ กำลังจะอัพหายอีกแล้ว ต้องมาเขียนใหม่อีกค่ะ ไปดีก่า เดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่ค่ะ   โดย: ม่ามี๋สามเจ (เจโลไดด้า ) 25 มกราคม 2550 23:23:52 น.

เกิดอะไรขึ้นเนี่ย เดี๋ยวเอาใหม่ค่ะ...   โดย: ม่ามี๋สามเจ (เจโลไดด้า ) 25 มกราคม 2550 23:26:36 น.

แวะมาอ่าน tag ค่ะ น่ารักจัง โดยเฉพาะ คู่กันแล้วคงไม่แคล้วววววว.... .... เพิ่งรู้ว่าคุณแมวน้อยมา tag ปุ้ยด้วย อิอิ...แต่เสียใจด้วยค่ะ เพราะ...โดนคุณตะกร้า tag ไปแล้วค่ะ ตามไปอ่านได้ค่ะที่ https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=i-am-seraph&month=01-2007&date=13&group=3&blog=1   โดย: I am SeRaPh 2 กุมภาพันธ์ 2550 18:43:45 น.

แท็กหวานเชียวคู่แท้   โดย: อ้วนดำปื๊ดปื๊อ 5 กุมภาพันธ์ 2550 18:34:31 น.

Happy Valentine's Day   โดย: ม่ามี๋สามเจ (เจโลไดด้า ) 14 กุมภาพันธ์ 2550 18:43:24 น.

ส่วนเทศกาลตรุษจีนที่จะถึงนี้ ขอให้ร่ำให้รวย สวยๆ หล่อๆ กันทุกคนนะค่ะ...   โดย: เจโลไดด้า 17 กุมภาพันธ์ 2550 11:44:40 น.

มาแล้วค่ะ มาเยี่ยมค่ะ Have a nice day นะค่ะ   โดย: ม่ามี๋สามเจ (เจโลไดด้า ) 19 พฤษภาคม 2550 14:10:30 น.

แวะมาเยี่ยมค่ะ ขอบคุณนะคะที่ไปเยี่ยมที่บล็อก สุขสันต์วันแม่นะคะ มีความสุขมากๆนะคะ   โดย: Oil (~lovelybooth~ ) 13 สิงหาคม 2550 16:51:13 น.

ชอบเรื่องคู่กันแล้วไม่แคล้วกันจังเลยคะ อย่างงี้คู่แท้แน่นอน   โดย: เนเวอร์แลนด์ (เนเวอร์แลนด์ ) 13 สิงหาคม 2550 23:39:31 น.

เรื่องราวความรักน่ารักจังเลยคะ คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจริงๆนะคะ   โดย: mintny_n 14 สิงหาคม 2550 11:21:14 น.