Bloggang.com : McPhee มีเธอ มีฉัน มีเราตลอดไป : ปืนใหญ่จอมสลัด (2008) .... งานรวมญาติทีมนักแสดงของ "นนทรีย์ นิมิบุตร" และ งานนี้เกือบสมบูรณ์แล้ว!

ปืนใหญ่จอมสลัด (2008) .... งานรวมญาติทีมนักแสดงของ "นนทรีย์ นิมิบุตร" และ งานนี้เกือบสมบูรณ์แล้ว!

***คำเตือน:มีเปิดเผยเนื้อเรื่อง***
8/10 GRADE B+, MATINEE
รับรองว่าไม่เสียดายตัง แต่คุ้มค่าราคาตั๋วมั๊ย ? อันนี้ต้องพิสูจน์เอาเอง

.... นนทรีย์ นิมิบุตร ถือว่าเป็นผู้กำกับที่คร่ำหวอดวงการภาพยนตร์ไทยมาเป็นเวลาเกือบ 10 ปีกว่าๆ เป็นผู้กำกับที่อยู่ในระดับแนวหน้าและผลงานส่วนใหญ่อยู่ในระดับน่าจดจำพอควร เมื่อลองดูผลงานช่วงเข้าวงการแรกๆส่วนใหญ่เป็นผลงานโฆษณาหรือมิวสิควิดีโอ ซึ่งเมื่อเขามีชื่อกับงานเล็กๆที่เขาทำมา มันก็เป็นใบเบิกทำให้เขา ได้ทำภาพยนตร์อย่างสมศักดิ์ศรีและที่เฮงสุดๆคือหนังเรื่องแรกของเขา กลายเป็นหนังระดับ 100 ล้านบาทที่ประสบความสำเร็จเมื่อ 10 ปีกว่าๆที่แล้ว ซึ่งนอกจากจะทำให้เขาแจ้งเกิดในอาชีพผู้กำกับอย่างเต็มภาคภูมิแล้ว หนังเรื่อง "2499 อันธพาลครองเมือง" กลายเป็นหนังขึ้นชื่อเขาและแจ้งเกิดนักแสดงนำของเรื่อง ซึ่งปัจจุบันเป็นนักแสดงที่รู้จักของปวงชนส่วนใหญ่ 2499 จะเรียกว่าหนึ่งในหนังไทยที่ผมชอบเรื่องนึงก็ว่าได้ เป็นหนังแอ๊คชั่นที่ลงตัวกับส่วนดราม่ามาก แล้วก็ตีแผ่เรื่องราวอันธพาลสมัยก่อนได้ลึกซึ้งดี ที่แน่ๆหนังเรื่องนี้ทำให้ผมรู้จักนักแสดงอย่าง "อรรถพร ธีมากร" เป็นทางการ ซึ่งถึงแม้ว่าหนังเรื่องนี้เขาอาจเป็นตัวรองมากกว่าตัวเอกแบบ "ติ๊ก-เจษฎาภรณ์ ผลดี" แต่ก็รู้สึกว่าเขาและตัวละครเขาเป็นหัวใจของหนังอย่างแท้จริง หากไม่มีตัวละคร "เปี๊ยก วิสุทธิกษัตริย์ " เป็นผู้เล่าเรื่อง ยอมรับว่าหนังคงไม่ลึกซึ้งและอิ่มเอมใจ

เมื่อถึงเรื่องต่อมาก็เป็นผลงานหนังที่พลิกแนวต่างจากเรื่องแรก "นางนาก" หลายๆคนคิดว่านี่เป็นหนังสยองขวัญสั่นประสาทหรือเป็นสยองหลอกคนดูให้กลัวแบบหนังสยองทั่วไป แต่ความจริงเป็นดรามม่ามากกว่าสยอง เพราะนี่เป็นแม่นาคที่ตีความแบบซีเรียสและใกล้เคียงความจริงมากสุด! ซึ่งเรื่องนี้ยังคุมโทนมาตรฐานการทำหนังของเขาไม่ต่างจากเรื่องแรก โดยเฉพาะใส่ความเป็นดราม่าที่ลงตัวดีเช่นกัน แน่นอนเรื่องนี้เขาได้แจ้งเกิด "วินัย ไกรบุตร" ซึ่งเป็นนักแสดงที่คนทั่วไปยังรู้จักกันถึงทุกวันนี้

มาถึงผลงานหลังจากนั้น ไม่ว่าจะ "จันดารา", "อารมณ์ อาถรรพ์ อาฆาต: The Wheel" และ "โอเคเบตง" ทั้ง 3 เรื่องเป็นผลงานที่ค่อนข้างเทียบฟอร์มกับ 2 เรื่องแรกยากมาก เพราะค่อนข้างแตกต่างและหลุดสุดขั้วกว่าที่เขาทำมา คือทั้ง 3 เรื่องมันยังเป็นตามมาตรฐานเขาอยู่ แต่ก็ด้อยกว่าแบบบอกไม่ถูก "จันดารา" ค่อนข้างกล้ามากสำหรับการทำหนังของเขาที่ผ่านมา ที่จะทำหนังประเภท "มือถือปาก ปากถือศีล" ซึ่งไม่ค่อยมีกับหนังไทยซักเท่าไหร่ แต่เขาทำได้สำเร็จ ถึงแม้ช่วงตอนออกฉายกระแสแรงมากๆ เป็นผลงานที่ยังอยู่ในระดับมาตรฐานและความลงตัวในการทำหนังของเขา (ถ้าหากมองแค่วิธีการเล่าเรื่องนะครับ) มาถึง "อารมณ์ อาถรรพ์ อาฆาต: The Wheel" อันนี้ดูจะน่าตกใจกับผลงานการทำหนังของเขาเป็นพิเศษ เพราะมันแย่จนบอกไม่ถูก และมันก็ไม่เหมือนกับตอนที่เขาทำ "นางนาก" ซึ่งเรื่องนั้นนำความสยองและความเป็นดราม่าเข้ากันลงตัวและถูกจังหวะ แต่เรื่องนี้เป็นหนังสยองขวัญแบบหลอกคนดูทั่วไป คือเนื้อเรื่องลั่วๆและการแสดงดูไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไหร่ ถึงแม้หนังจะได้ "สุวินิต ปัญจมะวัต" จาก "จันดารา" ก็ไม่สามารถช่วยหนังอะไรได้ อาจเป็นผลงานที่ดูแย่สุดที่เขาทำมาก็ว่าได้

ขณะที่ "โอเคเบตง" เป็นผลงานพักผ่อนของเขา และ ดูเหมือนว่าทำได้น่าประทับใจเกินคาด ซึ่งเป็นการสร้างความเซอร์ไพรซ์ให้กับคนดูสุดๆ เพราะงานในช่วงแรกๆของเขาเป็นงานที่หนักไปในทางซีเรียสมาก และดูเหมือนวิธีการเล่าของหนังทั้ง 3 เรื่องแรก จะ "แรง" และ "จริงจัง" แต่เรื่องนี้เขาก็ได้พิสูจน์ว่าเขาก็ทำหนังแนวสบายๆได้ ซึ่งผลงานที่ผ่านมาของเขามันก็เป็นบทพิสูจน์ว่า "เขาทำหนังได้ทุกแนวจริงๆ"

5 ปีหลังจาก "โอเคเบตง" ดูเหมือนเขาจะทุ่มเทกับหนังฟอร์มใหญ่สุดที่เขาทำมาในชีวิตเขา "ปืนใหญ่จอมสลัด" แน่นอนครั้งแรกหลังจากที่เปิดตัวประกาศการสร้าง หลายๆคนคงคิดว่าหนังเรื่องนี้เลียนแบบ "Pirates of the Caribbean" มั๊ย ? ความจริงไม่ได้เลียนแบบ หนังดัดแปลงจากเรื่องที่กำลังจะเอามาเป็นนวนิยายตอนที่หนังออกฉาย "บุหงาปารี" ของ "คุณวินทร์ เลียววาริณ" ซึ่งอ้างอิงกับบุคคลประวัติศาสตร์และบุคคลในตำนานชื่อดังๆบางคน ซึ่งใครไม่เคยเรียนพวก "อักษรศาสตร์" อาจไม่รู้จักหรือไม่รู้ซึ้งลึกซึ้งกับบุคคลที่ปรากฏอยู่ในหนัง แต่ทางผู้กำกับเคยบอกว่า "ถึงแม้บางคนจะไม่รู้จักบางบุคคลที่ปรากฏอยู่ในหนัง แต่ให้สัญญาจะไม่ทำให้คนเว๋อขณะดูหนัง!" สิ่งนึงคือหนังเรื่องนี้ คุณอุ๋ย พยายามจะสร้างแบบพิถีพิถันให้เต็มที่เหมือนกับหนัง 2 เรื่องแรกของเขา และอยากให้เป็นผลงานที่คนไทยภูมิใจ ฉะนั้นการสร้างเรื่องนี้ก็ยาวนานมากๆกว่าจะออกมาเป็นรูปร่าง และผลลัพท์ที่ออกมาก็คือ "OK แหละ มันบันเทิง แต่ก็ทำได้แค่น่าพอใจ"

.... เรื่องราวประมาณว่า เมืองรัฐเดียวเมื่อย้อนไปสมัย 400 ปีที่แล้ว ลังกาสุกะ ซึ่งปกครองอย่างระบบประชาธิปไตยและปกครองโดยราชินีซึ่งเป็นองค์หญิงคนโต "องค์หญิงฮีเจา" กำลังจะมีภัยอย่างใหญ่หลวงและต้องรวบรวมพันธมิตรให้มากที่สุด เมื่อ เจ้าชายราไว นำกองกำลังกลุ่มกบฏและพันธมิตรโจรสลัดต่าง ๆ ล้วนหมายจะยึดครองดินแดนอันมั่งคั่งแห่งนี้ และฝ่ายทางเจ้าชายราไวมีแผนจะนำปืนใหญ่ในตำนานที่ประดิษฐ์โดย ยานิส บรี ปราชญ์แห่งอาวุธชาวดัชท์ ซึ่งจมอยู่ก้นมหาสมุทรเป็นเวลาหลายปี แล้ววิธีเดียวที่จะพานำคลังแสงปืนใหญ่นี้ ออกมา คือ วิชาดูหลำ ซึ่ง "อีกาดำ" องครักษ์และขุนศึกของกองทัพเจ้าชายราไว ยังไม่สามารถที่จะใช้พลังดูหลำนี้พาคลังแสงอาวุธปืนใหญ่ขึ้นมาบนฝั่งได้ สิ่งที่พวกเหล่าศัตรูทำได้คือ ต้องจับตัว "ลิ่มโต๊ะเคี่ยม" ซึ่งเป็นศิษย์ของ ยานิส บรี ที่หายตัวไปอย่างลึกลับ ให้มาทำคลังแสงปืนใหญ่เพื่อตีเมืองลังกาสุกะให้แตกสำเร็จ

แต่หลังจาก "ลิ่มโต๊ะเคี่ยม" หายตัวไป เขาก็กลายเป็นบุคคลทั่วไปในหมู่บ้านชาวเล ซึ่งเป็นเมืองที่ถูกปกครองจาก ลังกาสุกะ อีกที เขาได้กลายเป็นนักประดิษฐ์วัตถุหลายชนิดมากมายให้กับผู้คนชาวเล ซึ่งเขาเองซุ่มแอบอยู่ในเมืองนี้ นับตั้งแต่ที่ ยานิส บรี ถูกฆ่า เขาเองได้ผูกพันธ์กับหนุ่มน้อยชาวเลผู้มั่งคั่งและซื่อสัตย์ต่อคนรัก, ครอบครัว และ มิตรสหาย ทั้งหลาย "ปารี" ชายหนุ่มผู้ซึ่งฝึกพลังดูหลำในด้านธรรมะ ถูก ลิ่มโต๊ะเคี่ยม เชื้อชวนเข้าขบวนการอีกาดำ (ซึ่งก็ประมาณโจรสลัดแบบโรบิน ฮู๊ด) ไปปล้นเรือสำเภาเพื่อเอาทรัพย์สินทร์ให้แก่ผู้คนชาวเล ขณะเดียวกัน ณ. ลังกาสุกะ ราชินีฮีเจา ให้ องค์หญิงอูงู น้องคนเล็กของราชินี อภิเษกกับ "เจ้าชายปาหัง" เพื่อหนุนแรงพันธมิตรกับศึกที่กำลังจะมา และทัพของ ลังกาสุกะ ก็ให้องครักษ์ฝีมือเยี่ยม ยะรัง เป็นแม่ทัพนำเหล่าทหารสู้ศึกกับเหล่ากบฏสลัด แต่เรื่องราวเริ่มต้นจริงๆ เมื่อวันนึงขณะที่ขบวนการอีกาดำได้เข้าปล้นสำเภาแห่งนึง และมีการวางกับดักอย่างร้ายกาจทำให้ ปารี และ ลิ่มโต๊ะเคี่ยม เป็นแค่ผู้รอดชีวิตจากภารกิจนี้ และเมื่อเขาทั้งสองได้กลับมาที่หมู่บ้าน ก็พบว่าชาวเมืองทุกคนได้ถูกฆ่าไปส่วนนึงและถูกจับไปส่วนนึงโดยเหล่าทัพทหารเจ้าชายราไว ฉะนั้นเมื่อแรงแค้นของปารีก็ได้บังเกิดขึ้น เขาก็ไปตามล่าหาเหล่าทหาร ที่พรากทุกอย่างไปจากเขา แต่ก็ไม่ทันเพราะว่าเหล่าทหารมีเต็มไปหมดและมีเขาคนเดียวที่ไปต่อกร ซึ่งเหมือน "น้ำน้อยแพ้ไฟ" เขาถูกจัดการโยนลงทะเลและทางเหล่าทหารเจ้าชายราไวก็คิดว่า "ปารีตายแล้ว"!

.... ขณะที่เหล่าองค์หญิงคนกลางและคนเล็ก "บิรู" และ "อูงู" ได้เดินทางไปหมู่บ้านชาวเล พร้อมกับองครักษ์ ยะรัง แล้วก็พบว่าหมู่บ้านได้ถูกทำลาย เมื่อเห็นดังนั้นพวกเขาจึงรีบไปหา "ลิ่มโต๊ะเคี่ยม" เพื่อชวนให้เขามาทำคลังแสงอาวุธปืนใหญ่ ให้กับกองทัพลังกาสุกะ แต่ก็ไม่ทันใด ทั้งองค์หญิงบิรู และองค์หญิงอูงู พร้อมกับลิ่มโต๊ะเคี่ยม ถูกเหล่าทหารเจ้าชายราไวจับตัว และ ยะรัง ถูกจัดการ ซึ่งเขาพยายามตามรอยถิ่นฐานของเจ้าชายราไวเพื่อไปช่วย และ เมื่อปารีรู้สึกตัวก็หาทางไปถิ่นฐานแห่งเดียวเช่นเดียวกัน แล้วทั้ง ยะรัง และ ปารี ก็ได้พบกันและทั้งคู่ร่วมแรงเพื่อช่วยองค์หญิงทั้งสองและลิ่มโต๊ะเคี่ยม แต่เหตุการณ์ที่ไม่ควรเกิดก็เกิดขึ้น เมื่อ "ยะรัง" ช่วย "บิรู" ได้ กลับไปเมือง ลังกาสุกะ และ "ปารี" ช่วย "อูงู" ซึ่งได้รับความช่วยเหลือจาก กระเบนขาว ผู้เป็นอาจารย์สอนดูหลำให้กับปารีตั้งแต่วัยเด็ก

เรื่องราวที่ผมเล่าในสามย่อหน้านี้คือช่วง 45 นาทีแรกที่ค่อนข้างเฉื่อยและน่าเบื่อสุดๆ ซึ่งผมเชื่อว่าถ้าใครดูไม่ผ่านช่วงนี้หรือเดินออกประมาณช่วง 45 นาทีแรก ผมยอมรับเลยว่า หลังจาก 45 นาทีแรก คุณคงพลาดความสนุกอย่างไม่น่าเชื่อ! ผมยอมรับเลยว่าช่วงหลัง 45 นาทีแรกนี้ ทำได้สนุกและตื่นเต้นดี เรื่องส่วนเมืองลังกาสุกะคงดูไม่น่าสนใจเท่าไหร่ อาจจะต้องถูกตัดความสำคัญไปช่วงระหว่างกลางเรื่อง เรื่องของเจ้าชายราไวและกองทหารของเขา ซึ่งบังคับให้ "ลิ่มโต๊ะเคี่ยม" ทำคลังแสงปืนใหญ่ อาจดูน่าสนใจกว่าส่วนเมืองลังกาสุกะ แต่ช่วงตอนกลางๆ เรื่องที่น่าสนใจสุดคือ การฝึกฝนวิชาดูหลำในด้านมืดของปารี เมื่อเขาทราบว่าในถ้ำตระเบนขาวที่เขาอาศัยอยู่ มีตระเบนดำถูกขังไว้อยู่ในช่องแคบถ้ำ ซึ่งธรรมดาเมื่อตระเบนขาวสอนดูหลำให้กับปารีก็มักสอนว่า "หากเกลียดก็ไม่ควรที่จะเรียนรู้วิชานี้ด้วยความเกลียด" แต่กลับตระเบนดำสอนให้ปารีรู้ว่า "หากเกลียดก็เรียนรู้วิชานี้ต่อไปด้วยความเกลียดชัง" ซึ่งปารีก็ได้เรียนวิชาด้านมืด และก็พบว่าตระเบนขาวกับตระเบนดำเป็นคนเดียว ผมพูดจริงๆส่วนนี้ดูเหมือน JEDI กับ Sith แหละครับ ? คือมันก็ไม่ได้ถือว่าเป็นการลอกเลียนแบบอะไรหรอกครับ

แต่เป็นการได้แรงบันดาลใจนิดๆแล้วมาแปลงเรื่องราวให้มันดูประมาณหนังไพเรทเจอกับสตาร์วอรส์แบบเหม่งๆ ผมเชื่อว่าคนที่ไม่ค่อยดูหนังจะไม่ค่อยคิดอะไร แต่พวกที่ดูหนังบ่อยๆจะคิดว่า เหมือนหนังไม่มีความเป็นของตัวเอง จริงๆอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมจะอธิบายให้ฟัง โอเคแหละ หนังหลายๆเรื่องบางเรื่องก็ได้รับแรงบันดาลใจจากหนังเรื่องนั้น บางเรื่องก็โดนใจยกให้เป็นอริจินัล หรือบางเรื่องก็หาว่าห่วยก็ไปหาว่าเขาริพ-ออฟมาอีกที! แต่กลับ "ปืนใหญ่จอมสลัด" นี้แตกต่างกัน!

.... ในส่วนวิชาดูหลำที่มันค่อนข้างคล้ายคลึมหรือเหมือนไปได้แรงบันดาลใจอีกทีจาก Star Wars ผมว่ายังพอมีเหตุผล คนเราจะมีอยู่สองด้าน คือด้านดีหรือด้านชั่วร้าย ด้านที่เป็นง่ายที่สุดก็คือด้านชั่วร้าย เพราะมันเข้าแทรกซึมคนได้ง่าย และมันเป็นหนทางการเกิดกิเลศมนุษย์เสมอ ขณะที่ความดีใครที่ถูกซึมซับมาตั้งแต่แรก จะรู้ว่าถ้าคุณถูกปลูกฝังตั้งแต่แรกเกิด มันก็จะสานต่อความดีงามและเกิดคุณธรรมแบบไม่มีสิ้นสุด (ถึงแม้จะมีความชั่วร้ายแทรกซึมแต่ก็สามารถเยียวยาได้) จนสุดท้ายเราจะเข้าใจว่าบางครั้งความดีไม่ต้องหวังผล แค่เราทำปรโยชน์เราก็พอเข้าใจแล้ว วิชาดูหลำประมาณอารมณ์คน หากเราเรียนวิชานี้ด้วยความดี พลังอันยิ่งใหญ่จะเข้าสู่เราเมื่อถึงเวลาจำเป็น แต่หากเราเรียนวิชานี้ด้วยเกลียดชัง-ชั่วร้าย พลังอันยิ่งใหญ่ก็จะมาเร็วแต่ผลลัพท์ที่ตามมาไม่สวย (เช่นเสียงร้องหวยโหนที่ชวนหนวกหู และ พลังที่ยิ่งใหญ่ก็จะหมดเร็ว) ฉะนั้นตัวอาจารย์ ตระเบนขาว/ตระเบนดำ คือสัญลักษณ์ดาบสองคมมนุษย์! แต่เมื่อตระเบนขาวรู้ตัวว่ากำลังจะจิตรตกตอนไหน เขาก็รู้ตัวว่าจะควบคุมอารมณ์อย่างไหร่! นี่คือสาระที่หนังสอนเราซึ่งคือจุดเด่นของหนัง แต่ในความรู้สึกจริงๆขณะที่ดู อะไรที่มากไปก็น่าจะลดๆหน่อย แล้วอะไรที่น้อยไปควรจะเพิ่มเติมซักนิดก็ยังดี

ปัญหาของหนังก็คือหนังมีเรื่องราวเดิน 3 ส่วน คือเรื่องในเมืองลังกาสุกะ, เรื่องของฝั่งโจรสลัด และเรื่องของการฝึกวิชาดูหลำ โอเค? ฟังดูมันอาจจะไม่เลวร้ายอะไร เหมือนว่าหนังจะประคองเรื่องราวทั้ง 3 ส่วนแบบไร้ปัญหา แต่ในขณะดูผมกลับไปนึกถึง "นเรศวร 2" และ "The Golden Compass" คือมันเป็นหนังฟอร์มใหญ่ที่กระจายความสำคัญของซับพล็อตที่แยกและตัวละครได้ไม่พร้อมเพรียงกัน!

ตอนกลางเรื่องค่อนข้างเห็นได้ชัดว่า หนังถูกฉับๆบางเหตุการณ์อย่างห้วนๆ เพื่อไม่ให้หนังมันยาวไป ผลลัพท์คือบางเหตุการณ์ต้องคิดเองขณะที่เห็นฉากนั้นอยู่บนจอ โดยที่ภาพแรกนั้นไม่รู้ว่ามันคืออะไร เช่นการใส่ Flashback ของบางตัวละคร คือบางตัวละครมันก็จำเป็นก็ต้องใส่ไป

.... เพราะตัวละครนั้นตั้งแต่เห็นครั้งแรก จริงๆเราเองก็อาจไม่รู้ว่าเขามีความสำคัญอะไรกับเรื่อง ก็คงต้องเป็นอะไรที่มันย้อนเหตุการณ์แบบ Flashback แต่สิ่งผมจะบอกก็คือ มันควรจะมาถูกจังหวะกว่านี้ และมันก็บ่อยครั้งเกินไปที่ผมอารมณ์สะดุดกับหนังเพราะ Flashback ของเรื่อง บางตอนมาก็สมเหตุผลดี บางตอนมาก็จัดมาอย่างดื้อๆ ทำให้ผมเกิดความรำคาญและเริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับงานของ นนทรีย์ นิมิบุตร ชิ้นนี้! เพราะปกติงานเขาจะดีเรื่องการเล่าเรื่อง,การตัดสลับ, การตัดต่อที่ถูกสื่อออกมาแบบเนิ๊บๆ แต่กลับชิ้นนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี๊ย ? นอกจาก Flashback บางช่วงที่มาแบบดื้อๆ, การกระจายบทตัวละครที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่! และการตัดภาพแบบฉับๆของหนังยังไม่พอ ปัญหาหนักอย่างนึงของหนังคือการแสดงของนักแสดงครับ

.... ผมก็คนนึงแหละ ที่อยากดู จารุณี สุขสวัสดิ์ ในบทราชีนีฮีเจาอย่างมาก เพราะผมก็ได้ดูหนังเก่าๆของคุณจารุณีสมัยยังสาวๆ และก็เป็นนักแสดงที่มีคุณภาพคนนึงในวงการ แต่แทนที่จะทำให้ผมกลับรู้สึกว่าตัวละครนี้มีความน่าเกรงขาม กลายเป็นว่าตัวละครนี้ "แทบไม่มีอะไรให้น่าจดจำเลย" ผมไม่รู้บทของคุณจารุณีเรื่องนี้ถูกตัดให้เหลือสั้นเกินไปรึเปล่า ? ทำให้การออกมาแต่ละครั้งที่น่าจะดูมีพลังกลับดูจืดจางไปทันที !? น่าเสียดายคุณจารุณี สุขสวัสดิ์ ไม่สามารถใช้พลังการแสดงอย่างเต็มที่กับหนังเรื่องนี้ได้ อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจว่าเป็นที่บทหรือการตัดต่อกันแน่ แต่ในขณะที่ดู หากเขานำสินจัยมารับบทนี้อาจจะดูมีพลังกว่านี้ก็ได้! (อันนี้ความเห็นส่วนตัวนะ)

คุณ สรงพงศ์ ชาตรี นี่ เป็นนักแสดงไทยที่ผมยกย่องเป็นพิเศษ ตั้งแต่ผมดูหนังไทยมาเลย แต่กลับเรื่องนี้ไม่น่าเชื่อว่าการแสดงของเขา มันดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่! โดยเฉพาะการที่ต้องมาเป็นตระเบนดำ ผมยังรู้สึกว่าเขายังร้ายได้ไม่พอที่จะเข้าด้านมืด และก็บางครั้งรู้สึกว่าเขาเล่นแข็งแบบไม่น่าเชื่อ! ซึ่งถึงผมจะผิดหวังกับการแสดงของเขาเรื่องนี้ แต่ก็ไม่ได้กระทบกระเทือนกับความรู้สึกดีๆผ่านมาที่ผมมีต่อนักแสดงผู้นี้!

ตัวชูโรงจริงๆของหนังเรื่องนี้ก็คงจะหนีไม่พ้น อนันดา เอเวอร์ริ่งแฮม ยังคงทำได้ดีตามคาด และที่เกินคาดก็คือ เดี่ยว ชูพงศ์ เรื่องนี้เป็นบทดูดีสุดๆในการแสดงเขาที่ผ่านมา ขณะที่นักแสดงรับบทเป็น "องค์หญิงบิรู" และ "องค์หญิงอูงู" เลือกคนเล่นได้น่าพอใจมากและน่ารักทั้งคู่ แต่นักแสดงคนอื่นๆในหนัง ? ผมคงต้องบอกว่าพวกดาวสมทบในเรื่องคงไม่มีใครเด่นเท่า เอ๊กซ์-จักรกฤษณ์ พณิชย์ผาติกรรม ในบท ลิ่มโต๊ะเคี่ยม ทำได้น่าประทับใจและน่าจดจำอย่างมาก (เผลอๆอาจน่าจดจำกว่าบทราชีนีเสียอีก) แต่นักแสดงนอกนั้น เสียเวลาสำหรับพวกเขาจริงๆ! เพราะผมรู้สึกเลยว่าเป็นการรวมญาตินักแสดงที่เคยร่วมงานกับคุณอุ๋ย-นนทรีย์ได้ไม่จำเป็นเท่าไหร่ คงไม่ต้องพูดถึงพวกแก๊งค์ 2499 ที่โผล่มาในหนังทั้งฉากเล็กหรือฉากใหญ่ หรือแม้กระทั่งการมาของ วินัย ไกรบุตร กลับไม่ค่อยมีประโยชน์ต่อหนังเท่าไหร่นัก!

.... ข้อด้อยสุดท้ายคือการเฉลยเรื่องอ่ะครับ ผมพอใจจุดหักมุมเฉลยเรื่อง "ตระเบนดำ" คือตัวการทั้งหมดและเป็นพ่อของเจ้าชายราไว โอเคยังดูน่าเชื่อถือ และคิดว่าถึงจะตัดต่อไม่ค่อยดี ผมก็ยังพอเข้าใจ (ถึงจะมึนๆกับการโผล่มาของ ตระเบนขาว/ตระเบนดำ ในแต่ละครั้ง!) แต่สิ่งที่ผมไมค่อยชอบคือการเฉลยเรื่อง "ไส้ศึก" คือ 1 ในองครักษ์ของราชินี เป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังและเป็นไส้ศึกแท้จริง การเฉลยเรื่องในส่วนนี้ค่อนข้างมากไปและ เกินความจำเป็นที่จะเอามาใส่ในช่วงเวลาเดียว แถมที่ไม่เข้าใจก็คือก่อนหน้านั้น หนังไม่เคยปูเรื่องให้กับตัวละครนี้ ทำไมจู่ๆโผล่มาอย่างไม่ได้บอกไม่ได้กล่าวอะไร นี่เป็นข้อนึงของหนังที่ผมค่อนข้างเสียดายครับ กับหนังไทยสเกลดีๆเรื่องนึง ที่ต้องมาพลาดเพราะข้อด้อยลักษณะนี้ ผมว่าน่าจะมีการให้บทบาทตัวละครนี้ ก่อนที่จะมาเฉลยว่า "แท้จริงแล้ว เขาเป็นใคร !?!?" แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่า มีฉากที่เกี่ยวตัวละครนี้แล้วคงต้องถูกตัดทอนออกไปรึเปล่า ?

ในความเห็นสุดท้าย: ผมยอมรับว่าไม่เคยอ่าน "บุหงาปารี" ของ "คุณวินทร์ เลียววาริณ" และหนังก็ยังมีจุดไม่ลงตัวหรือข้อด้อยอยู่เยอะ!

.... แต่สิ่งที่ยอมรับคือเป็นหนังไทยฟอร์มใหญ่ที่ดูแล้วพอรู้เรื่องและก็ภูมิใจกับผีมือคนไทย แถมฉากแอ๊คชั่นทำได้กลับแกล้มกับหนังดี และเพลิดเพลินดี ซึ่งก็ถือว่าไม่เสียดายตัง 140 บาทอ่ะครับ โอเคมันอาจจะไม่เป็นธรรมตอนช่วงแรกๆ แต่เมื่อถึงช่วงกลางๆเรื่องก็รู้สึกว่า "โอเคกำลังดี" ที่ชอบคือการปูเรื่องความรักและความสัมพันธ์ระหว่าง ปารี และ องค์หญิงอูงู มันดูน่าเชื่อถือพอควรกับความรักของทั้งสอง แต่ยังไงหากมีภาคต่อหวังว่าประเด็นนี้คงจะถูกพูดถึงในภาคต่อด้วย เพราะหนังได้ปูความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา แต่ก็ไม่ได้ถูกเมนชั่นในช่วงท้ายหนัง เป็นการทิ้งเชื้อไว้สำหรับภาคต่อได้ไม่น่าเกลียดเท่าไหร่! และก็คงจะไปหาหนังสือเรื่องนี้มาอ่าน เพราะมีหลายๆคนบอกผมว่า เรื่องนี้ "หนังสือ" ดีกว่า "หนัง" !

แต่อย่างไรซะ "ปืนใหญ่จอมสลัด" ในความเห็นผม เป็นหนังที่ไม่เสียดายค่าเข้าชมเลย ถึงแม้ข้อด้อยจะเยอะก็ตาม แต่ผมกลับรู้สึกว่านี่งานภาพยนตร์ไทยสเกลใหญ่ๆและดูดีอีกเรื่อง ที่ทำได้ไม่น่าเกลียดซักเท่าไหร่!

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2551

Last Update : 13 พฤศจิกายน 2551 17:51:04 น.

2 comments

Counter : 770 Pageviews.

พรุ่งนี้ไปดูแล้วจะกลับมาอ่านนะ

โดย: chalawanman

วันที่: 3 พฤศจิกายน 2551 เวลา:21:46:11 น.

แต่ผมกลับคิกว่าคุณดี่ยว เป็นคนที่แสดงได้แข็งมาก แม้จะได้รับบทเด่นก็ตาม และ"องค์หญิงฮีเจา"บทไม่มีพลังเลย

สรุปเรื่องนี้เหมือนทานอาหารที่อร่อย แต่เรากินแล้วไม่อิ่ม

โดย: ขุนขวาน IP: 203.151.120.204 วันที่: 6 พฤศจิกายน 2551 เวลา:15:51:49 น.