หลวงปู่มั่นแก้จิต ๓ วาระ

วาระที่ ๑ ....เรานั่งสมาธิตลอดรุ่งติดต่อกันหลายวันจนกระทั่งก้นพุพองแตก น้ำเหลืองไหลเยิ้ม ท่านได้ให้อุบายว่า "กิเลสมันไม่ได้อยู่ที่กายนะ มันอยู่ที่ใจ เหมือนสารถีฝึกม้า ถ้าม้าหายพยศ การฝึกหนักควรลดลง"
   ท่านก็ยกเปรียบเทียบกับม้า ม้าตัวมันคึกคะนอง ตัวมันผาดโผนโลดเต้น ต้องทรมานมันอย่างหนัก  นายสารถีต้องทรมานอย่างหนัก ไม่ควรให้กินหญ้า ไม่ให้กิน ดัดสันดานจนกว่ามันจะอ่อนกำลัง  เมื่ออ่อนกำลังลงยอมรับการฝึกของเรา เราก็ผ่อนให้มัน  ให้กินหญ้ากินอะไรบ้าง ถ้าม้ามันเป็นการเป็นงานแล้ว เราก็ไม่ทรมานมันให้การรักษาการระมัดระวังการบำรุงมันไป  เวลาต้องการจะใช้ประโยชน์อะไรก็ใช้มันฉันใด
    จิตเวลามันกำลังคึกคะนองผาดโผนโลดเต้นก็เอามันอย่างหนักฉันนั้นเหมือนกัน  ท่านพูดกับเรา เหมือนว่าให้เอาไม้ทั้งท่อนโยนให้ตูมๆไปเลื่อยเอง ท่านจะไม่แจกแจง ให้ไปไสกบลบเหลี่ยมเจียระไนเอง ท่านคิดอย่างนั้นกับเรา

วาระที่ ๒ .....เราติดสมาธิอยู่ถึง ๕ ปี จิตสงบแน่วไม่หวั่นไหวดั่งภูผาหิน อยู่ที่ไหนสงบสบายหมด
     เข้าไปหาท่าน ท่านถามว่า "เป็นยังไงท่านมหา จิตสงบดีอยู่เหรอ"
     เราก็บอก "สงบดีอยู่"
     ท่านก็นิ่งไป สักเดี๋ยวท่านก็ถามขึ้นอีกว่า "เป็นยังไงจิตสงบดีอยู่เหรอ"
     เราก็ตอบว่า "สงบดีอยู่" คือไม่ทราบว่าท่านจะเอาแง่ไหน
พอถึงขั้นที่ท่านจะเอาแล้วก็ว่า " ท่านจะนอนตายอยู่นั่นเหรอ สมาธิมันเหมือนหมูขึ้นเขียง มันถอดถอนกิเลสตัณหาที่ตรงไหน สมาธิทั้งแท่งเป็นสมทัยทั้งแท่ง ท่านรู้ไหม สุขในสมาธิเท่ากับเนื้อติดฟัน  เนื้อติดฟันเรามันเป็นสุขที่ไหน ท่านรู้ไหมๆๆๆ"     ท่านซัดเข้าไปอย่างหนัก ไล่ออกจากติดสมาธิ
      ทางเราก็งัดวิชาออกมาสู้ท่านว่า "ถ้าว่าสมาธิเป็นสมุทัยทั้งแท่ง แล้วสัมมาสมาธิจะให้เดินที่ไหนในมรรคแปด"
       "สมาธิของพระพุทธเจ้า ไม่ได้เป็นเหมือนสมาธิแบบหมูขึ้นเขียงอย่างท่านนี่นะ" พอท่านซัดเอา เราก็หมอบ
        พอลงมาจากท่านแล้วก็มาตำหนิตัวเอง เราทำไมจึงไปซัดกับท่านอย่างนี้  เรามาหาท่านเพื่อหวังเป็นครูเป็นอาจารย์ มอบกายถวายตัวกับท่านแล้ว  แล้วทำไมจึงต่อสู้กับท่านแบบนี้ล่ะ  ถ้าเราเก่งมาหาท่านทำไม ถ้าไม่เก่งไปเถียงท่านทำไม  เรื่องทิฐิมานะมันไม่มี  แต่มีสอดแทรกหาเหตุหาผล หลังจากนั่งสมาธิภาวนามาตลอดรุ่ง
       ..พอรุ่งเช้าวันหนึ่งได้โอกาสก็ขึ้นไปกราบเรียนท่าน  ซึ่งตามปกติมีความกลัวท่านมาก แต่วันนั้นไม่ได้กลัวเลย  อยากจะกราบเรียนเรื่องความจริงให้ท่านได้ทราบ ให้ท่านเห็นผลแห่งความจริงของเราว่าปฏิบัติมาอย่างไรจึงได้ปรากฏเช่นนี้ พูดขึ้นอย่างอาจหาญเลย ทั้งที่เราไม่เคยพูดกับท่านอย่างนั้น พูดขึงขังตึงตังใส่เปรี้ยงๆ
         เวลาเราพูดท่านก็นิ่งฟัง  พอเราพูดจบท่านก็พูดผางออกมาเลย เราก็หมอบฟัง ท่านว่า " มันต้องอย่างนั้นสิ เอ้า! เกิดชาติหนึ่งมันไม่ตายถึง ๕ หน ฟาดกันลงไปเลย เอ้า ! ได้หลักใจแล้วที่นี่ ได้การแล้ว ได้การแล้ว"
         เราเหมือนหมาตัวโง่ ทั้งจะกัดจะเห่า พอเว้นคืนหนึ่งสองคืนก็นั่งตลอดรุ่งอีก เว้น ๒-๓ คืนเอาอีก จนกระทั่งจิตเกิดความอัศจรรย์
         เรื่องความตายนี้หายหมดเวลามันรู้จริงๆ  แล้วแยกธาตุแยกขันธ์ดูความเป็นความตาย ธาตุ ๔  ดิน น้ำ ลม ไฟ สลายตัวลงไปแล้วก็เป็นดิน เป็นน้ำ เป็นลม เป็นไฟ ตามเดิม อากาศธาตุก็เป็นอากาศธาตุตามเดิม

วาระที่ ๓ ......เราเพลินในการพิจารณาทางด้านปัญญา ทั้งวันทั้งคืนเกินตัว ไม่หลับไม่นอน ไม่พักไม่ผ่อน  คิดตำหนิสมาธิว่านอนตายอยู่เฉยๆ ปัญญาต่างหากสามารถแก้กิเลสได้  ท่านให้อุบายว่า " บ้าหลงสังขาร"
          คือ การพิจารณาเพลินเกินตัว  ไม่รู้จักประมาณ  สมุทัยแทรกเข้าในจุดนี้  ให้พักจิตเข้าสมาธิ เหมือนถอดเสี้ยนหนาม...
          พอเวลามันออกทำงานทางด้านปัญญา  กลางคืนไม่ได้นอน  บางคืน ๒ คืน ๓ คืน ไม่ยอมนอน  กลางวันยังไม่ยอมนอนอีก
          คิดว่า " เอ้า ! กูนี่จะตายละนะ  มันยังไงนี่  บทเวลาอยู่เข้าในสมาธิมันก็อยู่อย่างนั้น เวลาออกทางด้านปัญญาก็ออก อย่างนี้ ทำไงนี่ "
          แล้วก็ขึ้นไปหาท่านอีก  กราบเรียนท่านว่า " ที่พ่อแม่ครูอาจารย์สอนให้ออกทางด้านปัญญา เวลานี้มันออกแล้วนะ ถึงขนาดที่ว่าไม่ได้นอน ๒-๓ คืนแล้ว  กลางวันมันยังไม่นอนอีก"
          "นั่นละมันหลงสังขาร บ้าหลงสังขาร" ท่านว่าเอาใหญ่เลย คราวนี้หมอบเลยนะ งูเห่าค่อยหมอบลง
           แม้ระลึกถึงคำของท่านพูด "มันหลงสังขาร" นั้นอยู่เสมอ แต่อำนาจแห่งการเพลินในการพิจารณานี้มีกำลังมากกว่า มันถึงไม่ยอมพักง่ายๆ
         จิตขั้นนั้นต้องบังคับเรื่องหลับเรื่องนอน  ไม่บังคับไม่ได้  ที่จะให้มันง่วงเหงาหาวนอนนี่ ผมยังระลึกไม่ได้เลยว่าได้ง่วงเหงาหาวนอนในเวลาสติปัญญาขั้นนี้ออกทำงานต้องได้บังคับให้มันหลับมันนอน  เดินจงกรมจนกระทั่งฝ่าเท้านี้ออกร้อน  เหมือนไฟเผาลน เดินอยู่อย่างนั้นทั้งวัน  ตั้งแต่ฉันเสร็จแล้วจนกระทั่งถึงเวลาปัดกวาด มันลืมไปหมดเวล่ำเวลาความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า  หมุนอยู่บนเวที " หัวใจนั่นเอง" คือ "เวที"
         เวลามันเต็มที่เต็มฐานแล้วจะไปไม่รอด เพราะมันอ่อนไปหมดสกนธ์กาย การทำงานด้วยปัญญา  การคิดด้วยปัญญาเป็นอัตโนมัติก็ตาม แต่ก็เป็นงานของจิตควรที่จะได้พัก  เห็นว่ามันหนักเกินไปแล้วก็บังคับ ให้บริกรรมพุทโธถี่ยิบไม่ยอมให้ออก คือออกจะทำงาน ไม่ใช่ออกฟุ้งซ่านรำคาญไปที่ไหนๆ จนกระทั่งถึงสุดท้ายจิตก็ลงแน่ว เงียบเลย  และปรากฏว่ากำลังวังชานี้  โอ้โห  เพิ่มขึ้นมา ทีนี้เลยพูดไม่ถูกนะ
        เมื่อใจมีกำลังในการพักสมาธิแล้ว พอถอนเท่านั้นละโดดผึงใส่งานไปเลย ทีนี้เหมือนกับว่าเราได้พักผ่อนนอนหลับแล้ว

Create Date : 14 ธันวาคม 2553
Last Update : 14 ธันวาคม 2553 20:24:39 น.		2 comments
Counter : 1335 Pageviews.
Share Tweet