รีบห้อตะบึงมาเต็มเหยียด  ยังไงวันนี้ก็ต้องอัพบันทึกให้สำเร็จ   ภาพดอกไม้วันนี้มาประกอบเฉยๆ   ที่จริง "เพลง" ต่างหากที่สำคัญ   วันสองวันนี้ได้ข่าวการเสียชีวิตหลากหลาย  ทั้งที่ลมหายใจไม่ยินดีทำงานเองและที่เจตนาไม่หายใจ    อย่างไรเสียก็เคารพต่อการมีชีวิตของทุกท่าน    ไม่ว่าจะเกิดอะไรรักษาชีวิตไว้ก็ยังสำคัญกว่าอย่างอื่น   โดยเฉพาะกับความเป็นแพทย์กับหลายคนที่ป่วยกาย  เราพยายามอย่างที่สุดที่จะรักษาชีวิตของคนไข้ให้ยืนยาว   แม้จะเสียอวัยวะเพื่อจะรักษาชีวิตไว้ก็ตาม   หลักการของเราเป็นอย่างนั้น    ดังนั้นถ้าเสียไปโดยที่ยังเก็บไว้ใช้ประโยชน์ได้ก็น่าเสียดาย 

               สองสามวันนี้  อาการบาดเจ็บของร่างกาย  ทำให้ต้องทำสมาธิหรือเข้าชานบ้านชานเรือนอะไรก็แล้วแต่ยิ่งยวดกว่าปกติเพื่อลดอาการเจ็บปวด    เมื่อจิตเป็นสมาธิมากกว่าระดับปกติก็มีสภาวะรู้เห็นแปลกๆตามมา  ได้พิจารณาเรื่องราวต่างๆไปด้วย   ตื่นนอนบ่ายนี้   เรานั่งร้องเพลงเพลงนึงขึ้นมาเอง   ร้องไปเรื่อยๆ  ร้องผิดบ้างถูกบ้าง  เหมือนเป็นเพลงในความทรงจำ   แต่มันก็คงลึกมาก   เราไม่รู้แม้แต่ชื่อเพลง   ไม่รู้เนื้อร้องหลายๆตอน   และเมื่อยุ่งกับภารกิจช่วงเย็นก็จำไม่ได้ว่านั่งร้องเพลงอะไรอยู่เป็นนาน    เราค่อยๆคลำเนื้อร้องบางตอนที่ร้องเมื่อสักครู่   จนหาพบในที่สุดว่าน่าจะเป็นเพลงนี้ล่ะ ...   สองวันนี้   เราเที่ยวไปรู้ความคิดของคนอื่นซะมากเลย   ที่จริงมันก็รู้มานานแล้ว  เพียงแต่เราไม่นิ่งพอจะสังเกตเท่านั้นเอง  ..   เราเลือกเพลงหลายเวอร์ชั่น   แต่เขาคนอารมณ์นี้ล่ะ  

                ถามว่าถ้าเป็นเราจะทำยังงี้มั้ย   ตอบไม่ได้หรอก  บางครั้งถ้ากรรมหรืออกุศลส่งผลก็อาจทำให้คิดไม่ได้ปลงไม่ตก   ตัดสินทำอะไรที่ผิดพลาดได้   ดังนั้น  เราจึงต้องหาที่ยึดเหนี่ยว   คือ พระรัตนตรัย เป็นที่พึ่งที่ระลึกถึงสูงสุด   ไม่ว่าเกิดอะไรกับชีวิต  เพียงให้ระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์  อาราธนาบุญบารมีของพระรัตนตรัย  ให้คิดให้ทำในสิ่งที่เหมาะที่ควร   ถ้าคนเรามีที่พึ่งที่ยึดเหนี่ยวเสียแล้วอะไรก็ไม่ยาก   ไม่เป็นสถานะลูกกำพร้าคือไม่มีอะไรเป็นที่ยึดเหนี่ยวที่พึ่ง  ให้วังเวงวิเวกใจ   

                วันนี้อาการเจ็บป่วยของร่างกาย  หายสนิทเป็นปลิดทิ้ง   ได้ภาวนาและแผ่เมตตาตลอดทั้งคืน   ทั้งญาติและไม่ใช่ญาติให้ได้ไปสุคติภูมิ   อย่าเป็นเวรกรรมต่อกันเลย   มันไม่ช่วยอะไร   ยังไม่ได้ไปถวายสังฆทานแต่ไม่ผิดความตั้งใจ   

                 ดอกไม้ถวายพระวันนี้  "ดอกอโศกพวง"  หรือโสกพวง   กำลังให้ดอกเต็ม  สวยงามมาก  ภาพถ่ายมากมาย  แต่ไม่มีเวลาคัดเลือกเสียแล้ว    อโศก  ก็คือ ไม่มีทุกข์โศก  สังคมเราขาดการปรับทุกข์  รับฟังความทุกข์ของผู้อื่น   แต่อย่างไรเสีย  พระรัตนตรัยและพระพุทธองค์ไม่เคยทอดทิ้งพุทธมามกะ   ถ้าเราเป็นศิษย์ของพระพุทธองค์  มอบกายถวายชีวิตแล้ว  ท่านย่อมชี้นำไปทางดีทางถูกในที่สุด   ดอกอโศก  เป็นตัวแทนของการสิ้นทุกข์โศก   ใครมีทุกข์ก็ขอให้หมดทุกข์  มีสุขยิ่งขึ้นไป   การตายแต่กายไม่ได้ช่วยให้สิ้นความทุกข์ไปได้  แต่กลับยิ่งตอกย้ำความทุกข์  เหมือนเมมโมรี่การ์ด  ที่ถอดออกจากคอมเสียแล้ว  ไม่สามารถแก้ไขปรับปรุงข้อมูลในเมมนั้นได้อีกแล้ว  ดังนั้น ชีวิตจึงสำคัญ  ในการบันทึกข้อมูลดีๆเก็บในเมมโมรี่การ์ดของเรา  

"ดอกต๋าเหิน"  สีส้ม  วันนี้ดอกบานสามช่อ  หอมและสวยงามมาก