นับตั้งแต่ป่วย 18 น .2มิย 63
วันนี้นับว่าดีขึ้นอย่างมาก พอได้มีเวลามาเขียนบันทึก หลายเรื่องราวถ้าไม่บันทึกไว้ก็ลืม แม้เรื่องสำคัญ 

          ป่วยหนักแต่ละครั้ง ก็ไม่เสียแรงที่ได้ปฏิบัติ หรือสอบภาคปฏิบัติไปในตัว ได้ข้อคิดได้ข้อวัตรข้อปฏิบัติขึ้นมาอีกเยอะ นับว่าไม่นอนป่วยเสียเวลาเปล่า มาถึงตอนนี้ดูเหมือนเกือบจะหายถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดร่างกายค่อยๆซ่อมตัวเอง  มองย้อนกลับเรื่องราว 8 วันก่อนทีละวัน รู้สึกสนุกดีเหมือนกัน ที่สามารถผ่านบททดสอบยากๆมาได้   

           ขอขอบคุณทุกกำลังใจ ขออภัยที่ต้องหายหัวไม่ได้ทักทายใครๆ หายสนิทเป็นปกติดี ลุกจากเตียงอย่างปกติสมบูรณ์เมื่อไหร่จะเปิดเม้นท์และทักทายกันต่อไปค่ะ
 

               เช้านี้อากาศดี  รู้สึกเหมือนวันพักผ่อน เดินได้นิดหน่อยนอนชมสวนไป กระเช้าดอกไม้ที่เพื่อนรักหอบหิ้วฝ่าพายุหลายร้อยกิโลมาเยี่ยมเยียนวันแรกที่ออกจาก รพ เริ่มเหี่ยวเฉา สักวันก็คงเหี่ยวหมด นำมานอนดูด้วย  ระลึกถึงความรักความห่วงใยของเพื่อนอย่างซาบซึ้ง ด้วยระยะทางไกลกว่าจะมาถึงต้องหยุดพักระยะมาหนึ่งคืน  กลางพายุฝนหนัก  

นอนรับลม ใบไม้แกว่งไกว สดชื่น กว่าห้องแคบใน รพ
เพลงประกอบนี้เหมาะที่สุด

        แก๊งค์นกกางเขน มาจับกลุ่มร้องเพลงให้ฟังเพลิน มันค่อยๆกระเถิบมาเมียงมองใกล้ๆ เกาะอยู่เป็นนานไม่หนีไปไหนแม้เห็นกล้องที่เล็งไป. ร้องเพลงต่อเนื่องเยี่ยมไข้กันหลายตัวหลายเพลง ฟังเพลินชอบ  มันเอียงคอเมียงมองไม่ละสายตาคงสงสัยทำไมอยู่แนวราบไม่เดิน ไปไหนมาไหนเหมือนเคย  ในบรรดานกทั้งสวนนี้  นกกางเขนเป็นนกที่น่ารักกว่าเพื่อน ไม่ก้าวร้าว แต่ละครั้งก่อนกินอาหารและหลังกินอาหารแล้ว มันจะร้องเพลงให้ฟังทุกวัน  ถึงกายป่วยแต่ใจสุขสบายดี