Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่9)_เมตะวรรณ

วันศุกร์ภาวัฒน์กลับถึงบ้านตอนหกโมงกว่าๆ หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาและเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่บ้านแบบสบายๆ แล้วเขาออกมานั่งดูทีวีที่ห้องด้านนอก แม้สายตาจะมองอยู่ที่จอโทรทัศน์แต่ความคิดกำลังย้อนนึกถึงช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา สรุปว่าหลังจากวันแรกคือวันจันทร์ที่เขาได้ไปกินข้าวกับรันทพรหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ไปกินข้าวกับเธออีกเลย วันนี้คือวันสุดท้ายที่เธอจะทำงานที่เดิมนี้และเธอก็โทรมาบอกเขาเหมือนเคยว่าคงจะกลับดึกและอาจจะดึกกว่าวันอื่นๆ เพราะว่าต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายสำหรับจ๊อบนี้ให้เสร็จภายในวันนี้แต่ถ้าติดขัดจนไม่สามารถจัดการให้เสร็จเรียบร้อยภายในวันนี้ได้พรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันหยุดเธอกับเพื่อนร่วมงานในทีมก็ต้องไปทำต่อซึ่งถือเป็นเรื่องปกติมากสำหรับรันทพรที่วันหยุดมักจะไม่ได้หยุดถึงจะไม่ต้องไปทำที่บริษัทลูกค้าหรือที่อ๊อฟฟิศแต่ก็ต้องทำในส่วนของการเก็บรายละเอียดอยู่ที่ห้องที่คอนโดฯ เพื่อจะให้ทันส่งงานกับหัวหน้าในวันจันทร์และเตรียมพร้อมสำหรับจ๊อบใหม่ในสัปดาห์ต่อไป

โดยปกติแล้วภาวัฒน์กับรันทพรมักจะนัดเจอกันวันอาทิตย์เพราะว่าเป็นวันหยุดของทั้งสองคนแต่เพราะเหตุผลข้างต้นทำให้รันทพรไม่สามารถหาเวลาเพื่อจะมาพบกับภาวัฒน์ได้ทุกสัปดาห์และก็เช่นเคยที่วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้เธอก็อาจจะไม่ว่างมาเจอเขาถ้าต้องทำงาน

“พี่ภาส” เสียงเรียกขานเดินทางมาถึงก่อนเจ้าของเสียง ภาวัฒน์หันมองไปทางประตูและหลังจากนั้นอีกไม่กี่วินาทีเจ้าของเสียงก็ปรากฏ

“แก้วมีอะไร” ชายหนุ่มถามเด็กรับใช้ชื่อแก้วที่วิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดยืนเกาะขอบประตูบ้าน

“พี่ภาสว่างหรือเปล่า”

“ว่าง ทำไมเหรอ”

“คุณมาลัยให้แก้วมาถามว่าพี่ภาสจะไปขับรถให้คุณหญิงหน่อยได้มั้ย พอดีว่าลุงพงศ์ออกไปซื้อของให้คุณมาลัยแล้วลุงแกโทรมาบอกว่ารถติดมากคงจะกลับมาขับรถให้คุณหญิงไม่ทัน”

“ได้สิ พี่ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว” เขาตอบรับอย่างกระตือรือร้น “แล้วคุณหญิงจะไปตอนไหนล่ะ”

“คงจะอีกซักพัก แต่พี่ภาสไปรอตอนนี้เลยก็ได้เพราะแก้วก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคุณหญิงท่านจะแต่งตัวเสร็จตอนไหน” เด็กรับใช้บอกก่อนจะเดินเข้ามายื่นของในมือส่งให้ “อ่ะ กุญแจรถ”

ภาวัฒน์ยิ้มขณะยื่นมือรับกุญแจรถ

“เตรียมกุญแจมาพร้อมขนาดนี้ไม่น่าถามว่าพี่จะไปช่วยขับให้ได้หรือเปล่า”

“แหม ก็หยิบมาเผื่อเฉยๆ ถ้าพี่ภาสขับให้ได้จะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาหลายรอบ”

“แล้วคุณหญิงจะไปไหนเหรอ”

“ไปงานเลี้ยงแต่ที่ไหนแก้วก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ภาวัฒน์พยักหน้าตอบรับ เด็กสาวชื่อแก้วขอตัวกลับไปที่ตึกใหญ่ ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องเพื่อไปหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือ หลังจากปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้านหมดแล้วเขาเดินออกไปที่โรงจอดรถจากนั้นก็ขับรถออกไปจอดรอคุณหญิงกันยาที่หน้าประตูตึกใหญ่

ขณะกำลังยืนพิงรถโยนพวงกุญแจเล่นเพลินๆ ภาวัฒน์ได้ยินเสียงคนเดินออกมา เขาขยับยืนตรงพร้อมกับเงยหน้ามองไปที่ประตู สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาไม่ใช่ภาพที่คิดว่าจะได้เห็นเพราะคนที่เดินออกมาไม่ใช่คุณหญิงกันยา ร่างโปร่งระหงของคนที่กำลังก้าวเดินออกมานั้นอยู่ในชุดเดรสกระโปรงสีดำที่เนื้อผ้านั้นแนบกับร่างไปทุกสัดส่วน ถึงจะไม่ได้กระชับรัดแน่นแต่ก็เน้นให้เห็นทรวดทรงของคนใส่และสิ่งที่ปรากฏคือทรวดทรงที่งดงามลงตัว ชุดที่รกันดาสวมใส่ด้านบนเป็นแบบคอปาดที่เนื้อผ้าทิ้งระบายยาวไปจนถึงต้นแขน ด้านล่างคือกระโปรงทรงสอบความยาวถึงเข่าเผยท่อนขาขาวนวลเนียน รองเท้าส้นสูงสีเดียวกับชุดที่เจ้าตัวสวมใส่ส่งให้ขาขาวๆ ดูเพรียวสวยยิ่งขึ้นไปอีก

ชายหนุ่มเลื่อนสายตาสูงขึ้นมองใบหน้าหลังจากที่ได้มองเมื่อตอนแรกแล้วแต่ครั้งนี้เขามองอย่างพินิจพิจารณา รกันดาแต่งหน้าด้วยสีโทนอ่อนดูเป็นธรรมชาติ ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบมัดไว้จนตึง ผมหน้าเสยขึ้นไปด้านบนและยึดเอาไว้ด้วยกิ๊บติดผม ต่างหูเพชรส่องประกายวิบวาว ลำคอระหงประดับไว้ด้วยสร้อยเส้นบางที่มีจี้เพชรเป็นรูปทรงเดียวกันกับต่างหู ในมือของเธอคือกระเป๋าถือใบเล็กสีเดียวกับชุด เขาคิดในใจว่าถ้ามีคนบอกว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือดาราระดับนางเอกเขาก็พร้อมที่จะเชื่อ ยามปกติรกันดาก็ดูสวยมากๆ อยู่แล้วแต่พอเมื่อได้แต่งตัวแบบเต็มที่เพื่อจะออกงานกลางคืนอย่างนี้แล้วทำให้เธอสวยสง่ากว่าเดิมอีกหลายเท่า

เมื่อเดินผ่านประตูออกมาและเห็นว่าใครกำลังยืนพิงรถอยู่ช่วงจังหวะการก้าวเดินของรกันดาสะดุดไป เธอไม่รู้ว่าภาวัฒน์มายืนรออยู่ตรงนี้ทำไมแต่แค่เสี้ยววินาทีเธอก็พอจะเดาได้ เขาคงจะมาทำหน้าที่คนขับรถให้กับเธอและคุณหญิงกันยาในค่ำคืนนี้ จากแค่เห็นเขาก็ทำให้ช่วงการก้าวเดินสะดุดแต่พอได้เห็นสายตาและปฏิกิริยาที่มองมาทำให้รกันดายิ่งรู้สึกประหม่าและเขินอาย เธอไม่ใช่คนที่หลงตัวเองแต่เธอก็รู้ว่าเขากำลังมองมาด้วยสายตาชื่นชม รกันดาคงจะดีใจมากกว่านี้ถ้าความรู้สึกชื่นชมของภาวัฒน์ต่อเธอจะมีความหมายมากกว่าแค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านเลยไปอย่างที่จะต้องเป็นเพราะระหว่างเธอกับเขามันก็เท่านี้ แค่เจอกันเมื่อจำเป็นหลังจากนั้นก็ต่างคนต่างอยู่อย่างช่วงสองสามวันที่ผ่านมาหลังจากที่เธอได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่ในสถานะที่ผู้หญิงคนไหนจะไปข้องเกี่ยวด้วยได้

หลังรู้ตัวว่าตนเองคงจะจ้องอีกฝ่ายมากเกินไปจนอาจจะเป็นการเสียมารยาทภาวัฒน์ขยับเขยื้อนตัวเองจากนั้นก็หันซ้ายหันขวาแก้เก้อ รกันดาก็เช่นเดียวกัน เธอหยุดยืนอยู่กับที่ตรงบริเวณเทอร์เรซเพราะไม่รู้ว่าจะไปไหนต่อดี แต่ต่อมาก็เห็นว่าที่ที่ตนเองยืนอยู่นั้นเป็นบริเวณที่เป็นเป้าสายตาของคนที่ยืนอยู่ตรงพื้นด้านล่างเธอจึงก้าวลงบันไดไปยืนด้านล่างเช่นเดียวกับเขาแต่ก็อยู่ห่างกันพอสมควร หลังเสียงรองเท้ากระทบพื้นเงียบไปความเงียบเข้าครอบคลุม ฝ่ายชายเริ่มตั้งหลักได้จึงกลับมายืนนิ่งไม่ได้มีท่าทางหลุกหลิกเหมือนตอนแรกในขณะที่ฝ่ายหญิงก็ยืนก้มหน้ามองพื้นแน่นิ่งเช่นเดียวกัน

“ภาส มาลัยเพิ่งบอกเมื่อตะกี๊นี้เองว่านายพงศ์กลับมาไม่ทันฉันเลยต้องรบกวนภาสเลย” เสียงของคนที่เพิ่งเดินออกมาจากในบ้านช่วยผ่อนคลายสถานการณ์อันน่าอึดอัดได้ ภาวัฒน์ยิ้มน้อยๆ ให้กับคุณหญิงกันยา

“ผมว่างอยู่แล้วไม่ได้รบกวนอะไรเลยครับ”

“ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ ปกติก็ต้องขับให้กันต์แล้วนี่ยังต้องมาขับให้ฉันอีก ฉันล่ะเกรงใจจริงๆ เลย”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์งงเพราะเขาไม่รู้ว่ารกันดาไปพูดกับคุณหญิงกันยาไว้ว่าช่วงแรกนี้จะให้เขาช่วยขับรถให้เธอก่อน ด้านคุณหญิงกันยาที่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านจึงไม่รู้ว่าภาวัฒน์เคยขับรถให้ลูกสาวคนโตแค่สองสามครั้งเท่านั้นไม่ใช่ขับให้ไปไหนมาไหนบ่อยๆ อย่างที่กำลังเข้าใจ

“กันต์ไม่ได้ให้เขาช่วยขับให้แล้วค่ะ” เสียงของรกันดาดังแทรกเข้ามา คุณหญิงหันมองไปทางลูกสาว

“อ้าวเหรอจ๊ะ ทำไมล่ะ”

“กันต์ไม่อยากรบกวนเวลาคนอื่นน่ะค่ะ แล้วเดี๋ยวมินก็จะกลับมาแล้วด้วยกันต์ก็เลยตั้งใจว่าจะอาศัยรถมินเอาเพราะถ้ากันต์จะออกไปข้างนอกก็คงเพราะเรื่องร้านยังไงมินก็ต้องไปกับกันต์อยู่แล้ว”

“ดีแล้วล่ะลูก ให้ภาสขับให้บ่อยๆ ไม่ดีเพราะภาสต้องทำงาน เวลาหยุดก็ควรจะได้พักผ่อนให้เต็มที่ ถ้าจะรบกวนก็เอาเป็นตอนที่จำเป็นจริงๆ อย่างตอนนี้เป็นต้น” ประโยคหลังคุณหญิงกันยาพูดพร้อมกับหันไปยิ้มใจดีให้ภาวัฒน์ เขาอยากจะบอกว่าไม่เป็นอะไรจะใช้เขาตอนไหนก็ได้ไม่ถือว่ารบกวนแต่พอนึกว่ารกันดาก็คงไม่อยากจะให้เขาขับให้เขาเลยเลือกที่จะเงียบ

“แล้วภาสสบายดีใช่มั้ยจ๊ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลย”

“สบายดีครับ”

“อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ แต่ไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเพราะว่าฉันทำแต่งาน หลังกลับจากญี่ปุ่นก็ไม่ได้หยุดเลย ยังไงฉันก็ขอบคุณภาสนะจ๊ะที่ช่วยเป็นธุระไปรับกันต์ที่สนามบินให้แล้วก็ที่พาวิไปซื้อกล้องด้วย เห็นกันต์บอกว่าตอนแรกมีเรื่องเข้าใจผิดกันแต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรแล้วมั้ง” คุณหญิงกันยาแกล้งถามเพราะเห็นว่าสองคนตรงหน้าเงียบผิดปกติ ยืนก็ห่างกันเกือบเท่าช่วงตัวรถ หน้าก็ไม่มองกันก็เลยคิดว่าอาจจะมีเรื่องไม่เข้าใจกันอีก

“ไม่มีค่ะ” รกันดาเป็นคนตอบ

“แล้วทำไมไม่คุยกันเลยล่ะ เคยขับรถให้กันก็น่าจะพอสนิทกันบ้างนะ หรือว่าปกติก็ไม่ได้คุยกันแบบนี้อยู่แล้ว”

“ใช่ค่ะ ปกติก็ไม่ได้คุยอะไรกันอยู่แล้ว”

ได้ยินดังนั้นภาวัฒน์เหลือบตามองรกันดาเพราะรู้สึกหมั่นไส้ ที่ผ่านมาที่เธอคอยหาเรื่องเขาฉอดๆ หรือที่ต่อว่าเวลาที่เขาทำให้ไม่พอใจหรือไอ้ที่เธอบอกว่าแกล้งทำดีกับเขาทั้งหมดนั้นไม่ได้เรียกว่าคุยกันหรือยังไง แต่ถ้าการคุยกันในความเข้าใจของรกันดาจะหมายถึงว่าคุยกันดีๆ อย่างคนปกติทั่วไปเธอก็พูดถูกเพราะเขากับเธอไม่เคยได้คุยกันดีๆ โดยปราศจากการต่อปากต่อคำกันเลยซักครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นภาสก็ต้องยังไม่ได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับการแต่งตัวออกงานวันแรกของลูกสาวฉันน่ะสิ” คุณหญิงหันไปถามภาวัฒน์ รอยยิ้มแหยๆ ที่ได้รับกลับมานั้นเป็นคำตอบได้ว่ายัง “แล้วภาสคิดเหมือนฉันหรือเปล่าว่าวันนี้กันต์สวยมาก ดีไม่ดีอาจจะสวยกว่าลูกสาวคุณหญิงเดือนเด่นเจ้าของงานตัวจริงด้วยซ้ำ”

วันนี้รกันดาสวยมาก ดูดีตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเลยทำให้คุณหญิงกันยารู้สึกปลาบปลื้มใจและก็อยากจะได้ยินความเห็นของคนอื่นว่าคิดเหมือนกันหรือเปล่า หรือพูดอีกอย่างก็คือกำลังหาแนวร่วมชื่นชมลูกสาวตนเองแต่หารู้ไม่ว่าคำถามดังกล่าวทำให้สองคนที่เหลือรู้สึกอิหลักอิเหลื่อ คนหนึ่งก็ไม่อยากจะพูดอะไรมากเพราะกำลังอยู่ในช่วงไม่ถูกกันส่วนอีกคนก็ไม่อยากให้มารดาถามความเห็นที่เป็นเหมือนการบังคับเอาคำตอบแบบนั้นเพราะถ้าจะชมเพราะความจำเป็นไม่ได้ชมเพราะอยากพูดออกมาจริงๆ สู้ให้ไม่ต้องพูดอะไรเลยซะยังจะดีกว่า

“เอ่อ” ภาวัฒน์มีท่าทีอึกอัก ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อน้ำเสียงหวานก็ดังแทรกเข้ามา

“คุณแม่คะเริ่มค่ำแล้วเรารีบไปกันเถอะค่ะ เผื่อรถติดจะไปถึงช้านะคะ”

“อ๋อจ้ะ แม่คุยเพลินไปหน่อย” คุณหญิงว่าแล้วก็เดินไปขึ้นรถตรงที่นั่งทางด้านหลังโดยมีภาวัฒน์เป็นคนเดินไปเปิดประตูให้ หลังดันประตูปิดชายหนุ่มหันมองอีกคน รกันดามองเขาค้อนๆ ก่อนจะเดินไปที่อีกฝั่งและเปิดประตูก้าวเข้าไปนั่งข้างมารดา คุณหญิงกันยากำลังจะบอกให้ลูกสาวไปนั่งข้างหน้ากับภาวัฒน์แต่รกันดาก็เข้ามานั่งในรถซะก่อนและภาวัฒน์ก็ตามเข้ามาหลังจากนั้นก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยเพราะเกรงว่าถ้าพูดไปอาจจะสะกิดใจภาวัฒน์และอาจจะทำให้จากที่ไม่คิดอะไรจะกลายเป็นคิดได้

หลังจากนั้นประมาณสี่สิบห้านาทีรถคันโตเคลื่อนผ่านประตูรั้วของบ้านที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานเข้าไปด้านใน มีรถของแขกผู้ร่วมงานจอดอยู่ก่อนแล้วหลายคัน บริเวณที่ใช้จัดงานคือในสนามด้านหน้า โต๊ะอาหารถูกจัดกระจายไปตามจุด ไฟดวงเล็กห้อยระย้าส่องแสงวิบวับโดยรอบ ด้านหนึ่งของงานมีเวทียกพื้นขนาดปานกลางตั้งอยู่ บนเวทีวงดนตรีกำลังบรรเลงเพลงขับกล่อมแขกผู้ร่วมงาน ความใหญ่โตของงานทำให้รกันดาต้องรีบถามมารดาด้วยความแปลกใจ

“คุณแม่คะ นี่งานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวกลับจากต่างประเทศหรืองานขึ้นบ้านใหม่คะเนี่ยทำไมถึงได้จัดใหญ่โตจัง”

คุณหญิงกันยายิ้มขำ “ไม่ใหญ่หรอกจ้ะ แบบนี้ถือว่าธรรมดามาก นี่ถ้าไม่ไปพูดที่ไหนต้องไม่มีใครรู้แน่ๆ ว่าลูกสาวคุณหญิงกันยาจะไม่ค่อยได้ออกงานสังคมจนไม่รู้ว่างานไหนใหญ่งานไหนเล็กแล้ว”

“ก็กันต์ไม่ค่อยได้ออกงานแบบนี้จริงๆ นี่คะ กันต์ไม่ค่อยชอบรู้สึกว่ามันวุ่นวายยังไงก็ไม่รู้”

“ตอนแรกแม่ก็คิดแบบกันต์นี่แหละ แต่ดูตอนนี้สิแม่ออกงานไม่เว้นแต่ละวันเลย ต่อไปกันต์อาจจะเป็นเหมือนแม่ก็ได้นะ”

“ไม่หรอกค่ะ กันต์ไม่ชอบอะไรแบบนี้ กันต์ชอบอยู่อย่างสงบๆ มากกว่า” พอพูดจบรกันดาได้ยินเหมือนเสียงคนหัวเราะแต่ก็เบามาก หญิงสาวมองกระจกหน้าเห็นว่าคนขับกำลังนั่งยิ้ม ภาวัฒน์เงยหน้ามองกลับมาขณะที่ปากยังยิ้มอยู่เลยทำให้รกันดารู้ว่าตนเองถูกเขาหัวเราะ และน่าจะเป็นหัวเราะเยาะเพราะเธอพูดว่าชอบอยู่อย่างสงบซึ่งเขาคงจะไม่เห็นด้วย รกันดาทำหน้าบึ้งตึงส่งสายตาดุๆ กลับไป ที่ไม่เห็นด้วยเป็นเพราะเขายังไม่รู้จักเธอมากพอ

“ภาสจอดตรงนั้นก็ได้จ้ะ” คุณหญิงกันยาบอกกับคนขับรถเมื่อเห็นที่ว่างที่ใกล้ที่สุด ภาวัฒน์ทำตามคำสั่ง หลังรถจอดสนิทเขาดับเครื่อง

“ขอบใจภาสมากนะ ภาสกลับเลยก็ได้แล้วค่อยให้นายพงศ์เป็นคนมารับ”

“เดี๋ยวผมรอรับคุณหญิงกลับเลยดีกว่าครับ”

“เอาอย่างนั้นเหรอ”

“ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็โอเคจ้ะ” คุณหญิงกันยาบอกภาวัฒน์จากนั้นหันไปทางลูกสาว “กันต์ไปลูก เข้าไปในงานกัน”

“ค่ะ”

ภาวัฒน์รีบลงไปเปิดประตูให้คุณหญิงกันยา ส่วนอีกคนเปิดประตูออกมาเอง สองแม่ลูกเดินคู่กันเข้าไปในงาน ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนหันมองโดยรอบเพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรระหว่างรอดี สายตาบังเอิญมองไปเห็นคนคุ้นเคย นครินทร์กำลังเดินตรงเข้ามาหาเขา

“ว่ายังไงวะ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอแกที่นี่”

“แต่ฉันไม่แปลกใจที่เจอแก งานนี้สาวเยอะล่ะสิถึงยอมมาได้”

“ก็ใช่ส่วนนึง ส่วนอีกสาเหตุเพราะโดนบังคับว่ะ บังเอิญว่าพ่อมาไม่ได้แม่ก็เลยลากฉันมาแทน แล้วแกล่ะใครลากมาถึงได้มาสภาพแบบนี้” สภาพแบบนี้ที่นครินทร์หมายถึงก็คือสภาพที่แตกต่างกับคนส่วนมากเพราะภาวัฒน์อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นและรองเท้าแตะ

“มาเป็นคนขับรถไม่ได้มาเป็นแขก สภาพแบบนี้มันก็ไม่แปลกหรอก”

“เมื่อกี๊ตอนเดินเข้ามาหาแกฉันเห็นคุณหญิงกันยาด้วย มากับใครวะ ฉันเห็นไกลๆ เลยเห็นหน้าไม่ค่อยชัดแต่หุ่นโคตรดี”

“ลูกสาวคนโต”

“คนที่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกที่เค้าลือกันว่าสวยน่ะเหรอ”

“ใครลือว่าสวย”

“อ้าว ก็ที่ไอ้แนนถามแกไง”

“อ๋อ” ภาวัฒน์พยักหน้าน้อยๆ ว่านึกออก “ฉันลืมไปแล้ว แกยังจำได้อีกเหรอวะ”

“เรื่องผู้หญิงฉันจำแม่นโว้ยโดยเฉพาะผู้หญิงสวยๆ” นครินทร์จัดเสื้อผ้าทำท่าเตรียมพร้อม “ว่าแล้วก็รีบไปพิสูจน์ดีกว่าว่าสวยสมคำร่ำลือหรือเปล่า ถ้าสวยจริงฉันจะได้จีบ คนนี้ไม่น่าจะจีบยากเพราะมีแกเป็นสะพาน”

“เรื่องของใครของมันฉันไม่เกี่ยว” ภาวัฒน์รีบบอกปัดทันที ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับรกันดาอย่างเดียวที่เขาควรจะทำคือพยายามอย่าเข้าไปยุ่ง

“อะไรวะ อย่างนี้เค้าเรียกว่าไร้น้ำใจ ไม่เห็นแก่เพื่อนแก่ฝูง”

“ฉันว่าแกไปทำความรู้จักเค้าให้ดีก่อนดีกว่าแล้วค่อยตัดสินใจอีกทีเพราะบางทีแกอาจจะอยากเปลี่ยนใจทีหลัง”

“หมายความว่าไง”

“เปล่า” ภาวัฒน์ไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้เพราะถ้าพูดก็จะเหมือนว่าเขานินทาผู้หญิงลับหลัง “แกรีบๆ ไปเหอะ ชักช้าเดี๋ยวคนอื่นเอาไปกินก่อน”

“ตกลงนี่จะค้านหรือจะสนับสนุนกันแน่วะ”

“ไม่รู้โว้ย รู้แต่ว่าฉันไม่มีทางเป็นพ่อสื่อให้แกเด็ดขาด”

“เออรู้แล้ว ไม่ต้องย้ำนักก็ได้ อันที่จริงคนเพอร์เฟคอย่างฉันก็ไม่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากใครหรอก แค่รูปร่างหน้าตาบวกกับเสน่ห์อีกเล็กน้อยแค่นี้สาวๆ ก็แทบจะมาสยบอยู่ตรงหน้าแล้ว”

เมื่ออีกคนแกล้งพูดมาอีกคนก็แกล้งพยักหน้าว่าเห็นด้วย สองหนุ่มคุยกันอีกคำสองคำนครินทร์ก็เดินแยกเข้าไปในงาน เมื่ออยู่คนเดียวเลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรภาวัฒน์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เห็นว่ายังหัวค่ำอยู่ถ้าจะโทรคุยกับรันทพรก็ไม่ได้แน่นอนเพราะเธอยังไม่เลิกงาน เมื่อไม่รู้จะทำอะไรแล้วจริงๆ เขาเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ปรับเบาะให้เอนลงจากนั้นก็เปิดเพลงเบาๆ ขณะกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนฟังเพลงอยู่นั้นมีคำถามเกิดขึ้นในใจ เขาสงสัยว่าถ้าได้รู้จักกันแล้วนครินทร์จะรู้สึกกับรกันดายังไงแล้วรกันดาจะรู้สึกกับนครินทร์ยังไง แล้วเพื่อนของเขาจะจีบเธอหรือเปล่า ถ้าจีบแล้วจะสำเร็จหรือไม่ และก็มาถึงคำถามสุดท้าย เขาสงสัยว่าตัวเองจะไปสนใจเรื่องของคนอื่นทำไม

การต้องมาอยู่ในงานเลี้ยงไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด รกันดาขอแยกจากมารดามารวมกลุ่มอยู่กับแขกในงานที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน คนที่พาเธอมาแนะนำให้คนอื่นได้รู้จักก็คือเพื่อนสมัยเรียนชั้นประถมที่บังเอิญมาเจอกันและยังจำกันได้ เมื่อเข้ามาเจอกับกลุ่มคนดังกล่าวรกันดาก็รู้ว่าสังคมไฮโซเมืองไทยไม่ได้กว้างซักเท่าไหร่อย่างที่รตีพรบอกเพราะเธอยังมาเจอกับเพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันและยังเจอรุ่นพี่ที่จบมาก่อนหน้าแล้วด้วย และเมื่อคนที่เคยเล่าเรียนอยู่ที่เดียวกันมาพบกันรวมถึงคนอื่นๆ ที่ส่วนมากคือนักเรียนนอกทำให้การสนทนาไปได้ไหลลื่นเพราะมีวิถีชีวิตช่วงการเรียนคล้ายคลึงกัน เมื่อถูกถามถึงแผนการเกี่ยวกับงานในอนาคตรกันดาไม่รอช้าที่จะพูดถึงร้านเสื้อผ้าที่จะเปิดร่วมกับรตีพรเพราะจะได้เป็นการโฆษณาไปด้วยในตัว สาวๆ หลายคนสนใจและขอจองเป็นลูกค้าประจำตั้งแต่ร้านยังไม่เปิด

ขณะกำลังพูดคุยอยู่นั้นเธอนึกถึงคนที่กำลังรออยู่ที่รถเป็นพักๆ ห่วงว่าเขาจะหิวหรือเปล่าเพราะคิดว่าเขาคงยังไม่ได้กินข้าวเย็น แต่ถึงอย่างนั้นรกันดาก็ไม่คิดที่จะทำอะไรเพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่สนใจและไม่เอาตัวไปข้องแวะกับภาวัฒน์อีก แต่ถึงไม่คิดจะทำอะไรเธอก็ยังอยากรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่เลยคิดว่าจะไปแอบดูเขาที่รถ คิดได้ดังนั้นหญิงสาวขอตัวจากคู่สนทนา ขณะกลับตัวเดินไปข้างหน้าเธอก็ต้องส่งเสียงร้องตกใจเพราะเกิดเดินชนแขกคนหนึ่งเข้า แก้วน้ำในมือปะทะเข้ากับอกกว้างของคนที่ขวางอยู่ ของเหลวข้างในกระฉอกเปื้อนเสื้อ

“ขอโทษค่ะ” เธอรีบบอกขอโทษขอโพยกับชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้า เขาส่งยิ้มกลับมา

“ไม่เป็นไรครับ”

“แต่เสื้อคุณเปียก เดี๋ยวฉันเช็ดให้นะคะ” รกันดาควานหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋า เมื่อเอาออกมาแล้วก็ขยับตัวเข้าไปเช็ดน้ำที่เสื้อให้เขา

“หายเปียกแล้วแต่ก็ยังเลอะอยู่นิดหน่อยค่ะ” เธอเงยหน้าบอกหน้าแหยๆ แต่ก็เป็นท่าทางที่ดูน่ารักสำหรับคนมอง รูปร่างหน้าตาดีมากกิริยามารยาทก็ถูกใจนครินทร์คิดในใจว่าถึงเสื้อจะเลอะแต่ก็คุ้มที่เดินเข้ามาขวางเธอไว้

“ผมว่ามีลายแบบนี้ก็สวยไปอีกแบบนะครับ”

รกันดายิ้มหวานส่งให้เขา รอยยิ้มนั้นพิมพ์ตาพิมพ์ใจคนมอง นครินทร์ลงความเห็นกับตัวเองเดี๋ยวนั้นว่าเขาจะจีบเธอ

“ผมนครินทร์ครับ เรียกสั้นๆ ว่ารินทร์ก็ได้ครับ” เขาพูดพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า ไม่กี่วินาทีมือนุ่มๆ ก็ยื่นเข้ามาสัมผัสมือเขา

“รกันดาค่ะ”

“ถ้าผมจะถามชื่อเล่นจะเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“กันต์ค่ะ” รกันดาบอกยิ้มๆ อีกคนนึกเสียดายที่มือนุ่มนิ่มนั้นถูกเจ้าของดึงกลับไปแล้ว

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณกันต์”

“เช่นกันค่ะ”

ความที่เป็นคนคุยเก่งและมีมนุษยสัมพันธ์ดีส่งผลดีหลังจากนั้น นครินทร์ชวนรกันดาพูดคุยหลากหลายเรื่องราวจึงทำให้เธอไม่สามารถหาช่องที่จะขอตัวจากเขาได้ ที่ตั้งใจว่าจะไปดูคนขับรถชั่วคราวเลยต้องยกเลิกไปโดยปริยาย

เพราะตั้งใจว่าจะจีบรกันดานครินทร์เลยบอกเล่าเรื่องราวของตนเองในหลายๆ เรื่องให้เธอฟัง เรื่องธุรกิจก็เป็นหนึ่งในนั้น ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้รกันดาสนใจมากที่สุด เธอถามไถ่เขาหลายอย่างรวมถึงเรื่องของที่ตั้งร้านด้วย สตูดิโอถ่ายภาพของนครินทร์ตั้งอยู่ในย่านช้อปปิ้งที่เป็นที่นิยมเป็นอันดับต้นๆ ของกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นสถานที่ที่เธอสนใจอยู่ รกันดาเล่าถึงธุรกิจที่ตั้งใจไว้ให้เขาฟังบ้างและบอกเขาว่าสนใจจะเปิดร้านเสื้อผ้าที่ย่านดังกล่าวจากนั้นก็ขอข้อมูลจากเขา

“ถ้าเป็นตึกที่ติดถนนแล้วก็มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะมีหรือเปล่าเพราะว่าแถวนั้นมีหลายซอย แต่ซอยที่ร้านของผมตั้งอยู่ยังไม่มีที่ว่างให้เช่าหรือว่ามีใครประกาศขายเลยครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะลองๆไปดูให้ก่อนก็แล้วกัน ถ้าได้เรื่องยังไงผมจะบอกคุณกันต์อีกทีนะครับ”

“จะรบกวนคุณรินทร์หรือเปล่าคะ”

“ไม่เลยครับเพราะผมไปร้านทุกวันอยู่แล้ว แค่หาทำเลร้านให้คุณกันต์แค่นี้เรื่องเล็กครับ”

“ขอบคุณคุณรินทร์มากเลยนะคะ ลำพังกันต์เองก็ทำอะไรไม่คล่องตัวเท่าไหร่เพราะกันต์ยังไปไหนไม่ค่อยจะถูกเลยค่ะ” เมื่อได้พูดคุยและรับรู้ได้ถึงความมีน้ำใจรวมถึงความน่าไว้วางใจของนครินทร์ทำให้หญิงสาวเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเองจากฉันเป็นกันต์ไปโดยอัตโนมัติซึ่งเป็นที่ถูกใจนครินทร์เป็นอย่างมาก

“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วยคุณกันต์เต็มที่ แต่อันดับแรกผมคงต้องขอเบอร์โทรติดต่อคุณกันต์ก่อน”

รกันดาไม่ท่ามากที่จะบอกเบอร์โทรศัพท์กับนครินทร์ ตอนนี้เรื่องร้านสำคัญที่สุดจนรกันดาไม่คิดอะไรมากถ้าเขาจะเอาเบอร์ไปใช้ประโยชน์ในทางอื่นนอกจากโทรติดต่อธุระ เธอไม่ซีเรียสถ้าจะมีคนคอยตามจีบเพราะเธอสามารถคบหาเป็นเพื่อนได้กับทุกคน ส่วนผลการพิจารณาการตามจีบจะเป็นอย่างไรก็ต้องให้เวลาเป็นตัวช่วยบอก แต่ถ้าเป็นช่วงนี้เธอคิดว่าเธอคงไม่ยินยอมตอบรับเป็นแฟนกับใครง่ายๆ เหตุผลก็เพราะใจยังไม่ว่างดี คงต้องใช้เวลาซักระยะซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าจะมากน้อยแค่ไหนกว่าที่ใจจะกลับมาเปิดกว้างและพร้อมพิจารณาใครคนอื่น

คุณหญิงกันยาและรกันดากลับออกจากงานตอนเวลาประมาณเกือบสี่ทุ่ม หลังจากทั้งสองขึ้นรถภาวัฒน์ก็ขับรถกลับออกจากบ้านหลังใหญ่ที่ใช้จัดงาน สองแม่ลูกพูดคุยกันในระหว่างที่นั่งอยู่บนรถ

“เป็นยังไงจ๊ะกันต์ งานสนุกมั้ย”

“ก็สนุกดีค่ะ กันต์โชคดีด้วยที่เจอคนรู้จักไม่อย่างนั้นคงจะยืนเหงาไม่มีคนคุยด้วยจนงานเลิกแน่ๆ”

“แล้วได้โฆษณาร้านเสื้อบ้างหรือเปล่า”

“พูดบ้างค่ะ” หญิงสาวตอบก่อนจะนึกขึ้นได้ “คุณแม่คะ คุณแม่รู้จักคุณนครินทร์หรือเปล่าคะ ที่เขาเป็นเจ้าของสตูดิโอถ่ายภาพน่ะค่ะ”

“นครินทร์เหรอลูก อายุประมาณไหนล่ะจ๊ะ ถ้าเป็นรุ่นเด็กๆ แม่ก็จำได้ไม่ค่อยหมดหรอก แต่ถ้ารู้ว่าเป็นลูกหลานใครแม่ก็น่าจะพอนึกออกบ้าง”

“เขาบอกค่ะแต่ว่ากันต์จำชื่อคุณพ่อคุณแม่เขาไม่ได้แล้ว”

“แล้วกันต์ถามทำไมเหรอจ๊ะ”

“คือเขาอาสาไปดูเรื่องที่ตั้งร้านให้ค่ะแล้วกันต์ก็ไม่ได้ปฏิเสธด้วย ที่กันต์ให้เขาช่วยเหลือแบบนี้ทั้งที่เพิ่งจะเจอกันแค่ครั้งเดียวคุณแม่ว่าจะเป็นอะไรมั้ยคะ”

“ไม่เป็นอะไรหรอกลูก คนที่มางานนี้ไว้ใจได้ทั้งนั้นแหละจ้ะ พอได้เจอตัวก็รู้แล้วล่ะว่าเป็นลูกหลานใคร กันต์ทำความรู้จักกับผู้คนเอาไว้อย่างนี้แหละดีแล้วเพราะจะเป็นประโยชน์ในอนาคต ดีไม่ดีต่อไปอาจจะไม่ได้แค่เพื่อนแต่อาจจะได้แฟนด้วย” ประโยคท้ายคุณหญิงพูดเชิงล้อเลียนเพราะพอจะรู้ว่าที่มาอาสาให้ความช่วยเหลือคงไม่ใช่เพราะหวังดีอย่างเดียวแต่เป็นการปูทางเพื่อประโยชน์ด้านอื่นด้วย

รกันดายิ้มอ่อนไม่ได้ตอบว่าอะไร สายตามองไปที่กระจกหน้าเป็นจังหวะเดียวกับที่ภาวัฒน์มองกระจกเช่นกันสองคนจึงได้สบตากันแต่ก็แค่ชั่ววินาทีจากนั้นต่างก็เบนสายตามองไปทางอื่นแทน

เมื่อรถเคลื่อนผ่านประตูรั้วคฤหาสน์เข้ามาคนขับนำรถเข้าไปจอดเทียบเทอร์เรซด้านหน้า เขาก้าวลงจากรถเพื่อจะไปเปิดประตูให้คุณหญิงกันยาเป็นจังหวะเดียวกับที่คนที่นั่งเบาะหลังทางฝั่งเดียวกันเปิดประตูรถออกมาพอดี

“มีคนมาสนใจอย่างนี้แล้วก็พยายามทำตัวให้ดีหน่อยนะครับ เดี๋ยวเขาจะหายกันหมด”

รกันดาเม้มปากมองตามร่างสูงใหญ่ที่พูดจบก็เดินอ้อมรถไปเปิดประตูให้คุณหญิงกันยา หลังก้าวลงจากรถคุณหญิงบอกขอบใจเขาที่ช่วยขับรถให้จากนั้นก็ก้าวขึ้นบันไดเดินเข้าบ้านไป เมื่อลับร่างของมารดารกันดาเดินไปหาภาวัฒน์

“ไหนบอกว่าจะไม่สั่งสอนฉันไง”

“ผมไม่ได้สอนแต่ผมบอกเพราะหวังดี เพราะถ้าคุณยังทำตัวแบบเดิมๆ ก็คงจะไม่มีผู้ชายคนไหนทนคุณได้นานหรอก”

“ถึงฉันจะนิสัยไม่ค่อยดีแต่ฉันก็ไม่ได้โง่นี่ ฉันรู้ว่าควรจะปฏิบัติตัวกับใครแบบไหน”

“แต่ผมว่าทางที่ดีคุณควรจะทำตัวดีๆ กับทุกคน ไม่ว่าเค้าจะรวยจะจน จะมีประโยชน์หรือไม่มีประโยชน์กับคุณ จะมีค่าหรือไร้ค่าในสายตาคุณ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แปร่งไป “เพราะว่ามันคือมารยาททางสังคม แต่ยกเว้นผมไว้คนนึงก็ได้ เพราะตอนนี้ไม่ว่าคุณจะทำดีหรือทำไม่ดีมันก็ไม่มีความสำคัญอะไรสำหรับผมอยู่แล้ว”

รกันดาฮึดฮัดขัดใจเพราะไม่ชอบกับการที่เขาพูดจาทำร้ายความรู้สึกเอาไว้แล้วก็เดินหนีไปเฉยๆ อยากจะปากระเป๋าตามหลังเขาแต่ก็ห้ามมือเอาไว้ เธอสูดลมหายใจพยายามทำใจให้เป็นปกติหลังจากที่เพิ่งแกว่งไกวไปซึ่งเป็นผลมาจากที่ได้ยินถ้อยคำที่ว่าตนเองไม่มีความสำคัญสำหรับเขา
____________________________________
คุณเอิงคะเราเปิดมูลค่าหัวใจให้แล้วค่ะ ถ้าคุณเอิงอ่านจบแล้วช่วยเม้นท์บอกด้วยนะคะ

Create Date : 15 ตุลาคม 2553

1 comments

Last Update : 15 ตุลาคม 2553 16:02:58 น.

Counter : 756 Pageviews.

ยิ่งอ่านยิ่งสนุกค่ะคุณเม...พ่อแง่แม่งอน มือที่สามกำลังก้าวเข้ามาแล้วนะจ๊ะ...

รักษาสุขภาพด้วยค่ะ

ขอบคุณคุณเมมากค่ะที่เปิดมูลค่าหัวใจให้เอิงอ่าน เอิงอ่านจบแล้วจะมาคุยกับคุณเมอีกครั้งนะค่ะ

โดย: เอิงเอย IP: 68.224.193.220 15 ตุลาคม 2553 21:18:29 น.