Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่6)_เมตะวรรณ

“คุณหนูมาได้ยังไงคะ”

“อ๋อ กันต์มาเดินเล่นน่ะค่ะ”

“แต่นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าเองนะคะ คุณหนูจะรีบตื่นทำไม หรือว่าวันนี้มีธุระข้างนอกคะ”

ชายหนุ่มที่กำลังนั่งสำรวจและจัดของใส่กระเป๋าสะพายเพื่อเตรียมพร้อมออกไปข้างนอกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินคำถามดังกล่าวของนางมาลัยที่แว่วดังมาจากหน้าบ้าน ที่ภาวัฒน์เผลอยิ้มออกมาก็เพราะเดาได้ว่านางมาลัยคงแปลกใจที่คุณหนูคนโตของบ้านตื่นแต่เช้ามาเดินเล่น เขาไม่รู้ว่าปกติแล้วรกันดาตื่นนอนกี่โมงและในแต่ละวันเธอไปไหนและทำอะไรบ้างแต่ถ้าให้เดาเขาก็คิดว่าคงไม่ได้ตื่นเช้าแบบนี้ทุกวันและก็คงจะอยู่บ้านเฉยๆ ไม่ได้ออกไปไหนนางมาลัยถึงได้ถามคำถามแบบนั้นไป

“ก็ทำนองนั้นแหละค่ะ คือกันต์ว่าจะออกไปซื้อของซักหน่อยแต่กันต์ไม่มีคนขับรถให้”

“นมลืมไปเลยว่าไม่มีคนขับรถให้คุณหนูเพราะตาพงศ์ต้องขับให้คุณหญิง สงสัยนมต้องปรึกษาคุณหญิงเรื่องที่จะหาคนขับรถเพิ่มอีกคนแล้วล่ะค่ะ”

“ไม่ต้องหาเพิ่มหรอกค่ะนมเพราะว่ากันต์อยากขับเองมากกว่า แต่ตอนนี้กันต์ยังไปไหนไม่ค่อยถูกก็เลยต้องให้มีคนขับให้ก่อน แต่พอกันต์เริ่มรู้ทางแล้วกันต์ก็จะขับเองค่ะ”

“เอาอย่างนั้นเหรอคะ”

“ค่ะ”

“แล้ววันนี้คุณหนูจะไปยังไงดีล่ะคะ จะให้ไปแท็กซี่นมก็ไม่ค่อยไว้ใจ”

“ถ้ากันต์จะขอให้หลานนมช่วยขับให้จะเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

ได้ยินดังนั้นคนที่กำลังนั่งอยู่ในบ้านถึงกับถอนหายใจพร้อมกับคิดในใจว่านึกเอาไว้ไม่มีผิด เพิ่งผ่านมาแค่คืนเดียวรกันดาก็เริ่มดำเนินการหาเรื่องกลั่นแกล้งเขาอีกแล้ว

“วันนี้ภาสต้องไปทำงาน นมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกลับตอนไหน เดี๋ยวนมเข้าไปถามให้แล้วกันค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะนม เดี๋ยวกันต์ถามเอง นมจะไปตึกใหญ่ก็ไปได้เลยนะคะเดี๋ยวกันต์จะอยู่รอถามหลานนมแล้วก็ว่าจะนั่งเล่นที่นี่ต่อค่ะ ตั้งแต่กลับมากันต์ยังไม่ได้มาที่บ้านนี้เลย ไม่รู้ว่ายังเหมือนตอนเด็กๆ ที่กันต์มานั่งเล่นบ่อยๆ หรือเปล่า”

“ก็ยังเหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ จะมีเปลี่ยนก็พวกเฟอร์นิเจอร์บางอย่างที่ภาสเขาซื้อเข้ามาเพิ่ม แล้วก็มีพวกต้นไม้ดอกไม้หน้าบ้านนี่อีกเพราะภาสเขาชอบปลูกต้นไม้ ถ้าคุณหนูเบื่อๆ ก็มานั่งเล่นที่นี่ได้ตลอดเลยนะคะ ถึงนมไม่อยู่ก็มาได้ มานั่งอ่านหนังสือหรือจะดูหนังฟังเพลงอะไรก็ได้ตามสบายเลยค่ะ ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศไงคะ อยู่ที่ตึกใหญ่ทุกวันคงจะเบื่อ”

ภาวัฒน์ได้ยินแค่นั้นก็ไม่ได้สนใจฟังอีก เขาลุกเดินเข้าไปในห้องนอน หยิบเสื้อแจ็คเก็ตจากในตู้มาสวมทับเสื้อยืดอีกหนึ่งชั้นจากนั้นก็เดินไปสำรวจความเรียบร้อยที่หน้ากระจก หลังเดินกลับออกมาจากในห้องเขาเดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาขึ้นมาสะพายไหล่เพื่อเตรียมพร้อมออกไปทำงาน

งานประจำของเขาคือเป็นช่างภาพประจำสตูดิโอถ่ายภาพแห่งหนึ่งที่มีเพื่อนสมัยเรียนของเขาเป็นเจ้าของ นอกจากนั้นเขายังเป็นช่างภาพประจำให้กับนิตยสารรายเดือนฉบับหนึ่งโดยหน้าที่หลักของเขาคือถ่ายภาพสถานที่ท่องเที่ยวในประเทศไทยเพื่อนำไปใช้ประกอบคอลัมน์ที่นำเสนอเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ ที่น่าสนใจทำให้เขาต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเป็นครั้งคราว

วันนี้เขาต้องไปคุยงานกับบรรณาธิการนิตยสารเล่มดังกล่าวที่ตึกสำนักงานของสำนักพิมพ์โดยไม่ต้องเข้าไปทำงานต่อที่สตูดิโอถ่ายภาพ

ชายหนุ่มเดินผ่านประตูหน้าบ้านออกมา ก้มลงหยิบรองเท้าจากชั้นวางรองเท้ามานั่งสวมที่ประตู เขาทำเป็นไม่สนใจหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ไม้สีขาวตรงระเบียงด้านหน้า ส่วนนางมาลัยไม่อยู่ภาวัฒน์คิดว่านางคงไปที่ตึกใหญ่แล้ว

ร่างบอบบางที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่เหยียดหลังตรงเมื่อเห็นว่ามีคนเดินผ่านประตูออกมา แต่เมื่อเห็นว่าภาวัฒน์ไม่ได้สนใจไม่แม้กระทั่งเหลือบตามองเธอเลยปล่อยตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยความเซ็ง รกันดานั่งมองเขาใส่รองเท้าในใจก็คิดว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี ยังไม่ทันได้คำตอบให้กับตัวเองอีกคนก็ลุกเดินออกไปซะก่อน

“เดี๋ยว” รกันดาเรียกไว้ขณะลุกก้าวยาวๆ ไปหาเขา คนถูกเรียกชะงักเท้าพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายแต่ก็ยอมหันกลับมาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร “วันนี้นายเลิกงานกี่โมง”

“คงเย็นๆ มั้งครับ”

“แล้วทำไมต้องมั้งด้วย งานตัวเองไม่รู้รึไงว่าเลิกกี่โมง”

“ปกติผมก็รู้นะแต่บังเอิญว่าวันนี้เกิดไม่รู้ขึ้นมา” เพราะว่าวันนี้เขาแค่เข้าไปคุยงานที่สำนักพิมพ์เลยทำให้ไม่รู้กำหนดเวลาที่แน่นอน

“ไม่รู้เพราะว่าฉันเป็นคนถามใช่มั้ยล่ะ” น้ำเสียงของรกันดาบ่งบอกอาการงอนแต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้คนฟังจับสังเกตได้

“ไม่เกี่ยวกับคุณหรอกครับแต่ว่าผมไม่รู้จริงๆ” เขาไม่มีอารมณ์ที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเธอเลยตอบดีๆ เป็นการตัดบท “คุณจะให้ผมทำอะไรก็บอกมาสิครับ”

“จะให้ช่วยขับรถให้หน่อย ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้าแล้วก็ของอย่างอื่นอีกนิดหน่อยแต่ว่าฉันขับไปเองไม่ถูกก็เลยอยากรบกวนนาย”

ภาวัฒน์จ้องมองคนตรงหน้านิ่งเพราะเขารู้สึกแปลกใจกับน้ำเสียงและลักษณะท่าทางของเธอที่เปลี่ยนไป เขารู้ว่ารกันดาอาจจะแกล้งทำเป็นพูดดีเพื่อให้เขาตายใจว่าเธอไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงอยู่เขาเลยต้องพยายามมองหาจุดที่จะบ่งบอกถึงสิ่งที่แอบแฝงนั้นแต่เขาก็ไม่พบอะไรทั้งสิ้นนอกจากท่าทีที่เหมือนว่าเธอกับเขาไม่เคยมีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกันมาก่อน

“อันนี้เป็นการขอร้องหรือเป็นคำสั่งครับ”

“มีตรงไหนที่บอกว่าฉันกำลังสั่งนายอยู่หรือเปล่าล่ะ”

“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่สะดวกล่ะ”

“ก็แล้วแต่นายสิ ฉันมาขอความช่วยเหลือจากนายถ้านายไม่อยากช่วยฉันจะทำอะไรได้” น้ำเสียงบ่งบอกอาการงอนแกมน้อยอกน้อยใจครั้งนี้ภาวัฒน์เริ่มสัมผัสได้ “นายไปทำงานเถอะ ฉันไม่มีอะไรแล้ว”

พูดจบร่างโปร่งระหงก็กลับหลังหันก้าวเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเท้าไว้เมื่อได้ยินเขาบอกไล่หลัง

“ผมคงกลับประมาณเย็นๆ หรืออาจจะเร็วกว่านั้น ยังไงผมจะโทรมาบอกก่อนก็แล้วกัน คุณเตรียมตัวไว้ก่อนก็ได้ผมมาถึงจะได้ไปกันเลย”

“อืม” รกันดาตอบรับในลำคอโดยที่ไม่ได้หันมองจากนั้นก็ก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมรอยยิ้ม ชายหนุ่มมองตามร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแบบอยู่กับบ้านอยู่ครู่ก่อนจะหันกลับก้าวเดินไปข้างหน้าเช่นกัน คิดในใจว่าไม่น่าเผลอบอกไปแบบนั้นเลย แต่ในเมื่อรับปากไปแล้วก็ต้องทำตามคำพูด ถ้าจะโดนกลั่นแกล้งก็คงต้องยอมรับชะตากรรมแล้วก็ค่อยหาทางเอาคืนเมื่อมีโอกาส

++++++++++++++++++++

ภาวัฒน์คุยงานเสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้ เขาตัดสินใจแวะไปที่สตูดิโอก่อนเพราะเห็นว่ายังพอมีเวลาและเขาก็ไม่อยากจะไปทำหน้าที่คนขับรถให้รกันดาเร็วเกินไปเพราะถ้าพาเธอออกไปซื้อของเร็วนั่นก็แสดงว่าเขาจะต้องอยู่กับเธอนานขึ้นด้วย

ชายหนุ่มผลักบานประตูกระจกให้เปิดออก รับรู้ถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศเป็นลำดับแรกต่อมาก็ได้กลิ่นกับข้าวลอยเข้าจมูก ตรงมุมหนึ่งของร้านภาวัฒน์เห็นเจ้าของร้านกับพนักงานอีกหลายคนกำลังนั่งล้อมวงกันรับประทานอาหารกลางวัน

“อ้าวพี่ภาสมาได้ยังไงคะเนี่ย มากินข้าวด้วยกันเร็ว” หญิงสาวชื่อแนนที่มีหน้าที่หลักคือคอยต้อนรับและบริการลูกค้าเห็นภาวัฒน์เป็นคนแรกจึงเอ่ยทักเสียงดังก่อนจะบอกให้เข้ามาร่วมวงด้วยกัน ร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้าไปที่บริเวณดังกล่าว นั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่ว่าง

“ไงไอ้ตากล้อง ไหนบอกว่าวันนี้ต้องไปสำนักพิมพ์แล้วมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงวะ” คำถามมาจากหนุ่มผิวขาวหน้าตาหล่อเหลาออกแนวตี๋ๆ ที่เป็นเจ้าของสตูดิโอแห่งนี้ นอกจากเป็นเจ้าของร้านแล้วนครินทร์ยังควบตำแหน่งเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยของภาวัฒน์อีกด้วย

หลังเรียนจบนครินทร์ตัดสินใจทำธุรกิจด้านการถ่ายภาพอย่างที่เขาได้เคยใฝ่ฝันและวางแผนเอาไว้ ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ความตั้งใจของเขาจะเป็นจริงได้ไม่ยากเพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวที่ประกอบธุรกิจการค้าจนมีฐานะร่ำรวยและนามสกุลก็เป็นที่รู้จักในแวดวงไฮโซ อาจจะไม่ใช่ในฐานะผู้ดีเก่าแต่ก็ได้รับการยอมรับจากพวกพ้องชาวไฮโซด้วยกัน เพื่อนของเขาส่วนใหญ่ไม่ได้เป็นบุคคลในสังคมเดียวกันเพราะเขาเรียนมาทางด้านการถ่ายภาพที่ลูกหลานไฮโซทั้งหลายไม่ค่อยเข้าศึกษาระดับมหาวิทยาลัยหรือว่าสนใจงานทางด้านนี้แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็พอเป็นที่รู้จักในแวดวงไฮโซเพราะบางครั้งเขาก็ต้องออกงานกับบิดามารดาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“แวะมาหาข้าวกินฟรี” ภาวัฒน์ตอบพร้อมรับจานข้าวจากหญิงสาวชื่อแนนที่ตักข้าวให้เขาโดยที่ยังไม่ได้ถามว่าเขาจะกินหรือเปล่าเขาเลยไม่ปฏิเสธและแกล้งตอบนครินทร์ไปแบบนั้น การที่เขาทำงานที่สตูดิโอถ่ายภาพที่หรูหราและทันสมัยแห่งนี้ก็ไม่ต่างกับสมัยที่เขาอยู่มหาวิทยาลัยเพราะทั้งนายจ้างและเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่คือเพื่อนและรุ่นน้องที่จบมาจากสถาบันเดียวกันเขาจึงสามารถทำตัวสบายๆ และพูดคุยอย่างเป็นกันเองได้กับทุกคน

“ดีว่ะ ไม่ต้องมาทำงานแต่มากิน สมควรอย่างยิ่งที่จะได้รับการเพิ่มเงินเดือน”

“ทุกคนเป็นพยานนะว่าไอ้รินทร์มันบอกจะขึ้นเงินเดือนให้พี่” ภาวัฒน์พูดกับผู้คนรอบวงที่ส่วนมากจะเป็นรุ่นน้อง หลายคนเออออรับคำจนเจ้าของร้านต้องรีบบอกกล่าวแก้ความเข้าใจ

“บอกว่าสมควรขึ้นแต่ยังไม่ได้บอกว่าจะขึ้นโว้ย”

ภาวัฒน์แกล้งทำเสียงจิ๊จ๊ะอารมณ์เสียแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกำลังสนใจอยู่กับของกินตรงหน้า แต่เมื่อนึกบางอย่างออกเขาก็เงยหน้าบอกนครินทร์

“รินทร์ อีกสองอาทิตย์ฉันต้องไปต่างจังหวัดอีกแล้วว่ะ ยังไงก็ขอลาไว้ล่วงหน้าก่อนเลยแล้วกัน” เพราะทำงานกับเพื่อนเลยทำให้ภาวัฒน์สามารถแบ่งเวลาไปทำงานอีกอย่างได้อย่างไม่มีปัญหา ในความเป็นจริงแล้วฝีมือถ่ายภาพระดับเขานั้นสามารถทำงานที่อื่นที่มีรายได้สูงกว่านี้ได้สบายๆ แต่เขาก็ยินดีที่จะทำที่นี่เพราะรู้สึกสบายใจกว่า ส่วนที่แบ่งเวลาไปรับหน้าที่เป็นช่างภาพให้กับนิตยสารที่เขาทำอยู่ตอนนี้ก็เพราะเป็นงานที่ใช้เวลาไม่มากและนครินทร์ก็เต็มใจที่จะให้เขาลาไปทำงานดังกล่าวด้วย

“อืม บอกก่อนล่วงหน้านานๆ ก็ดีจะได้หาคนอื่นมาแทนได้ทัน”

บทสนทนาภายในวงอาหารดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง จนถึงตอนหนึ่งแนนที่สนใจติดตามข่าวคราวแวดวงบันเทิงและแวดวงไฮโซไทยนึกบางอย่างได้จึงพูดกับภาวัฒน์

“พี่ภาส ได้ข่าวว่าลูกสาวคนโตของคุณหญิงกันยาเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกนี่”

เรื่องที่ภาวัฒน์อาศัยอยู่ภายในรั้วอาณาเขตของคฤหาสน์ภาวิลาสไม่ได้เป็นความลับแต่อย่างใด บุคคลใกล้ชิดจะรู้กันทุกคนและพวกที่สนใจถึงความร่ำรวยของคุณหญิงกันยาก็จะไถ่ถามสืบเสาะข่าวคราวเอาจากเขาบ่อยๆ

“มีข่าวด้วยเหรอ ทำอย่างกับเป็นดารา”

“รายการทีวีที่ชอบนินทาพวกไฮโซไง รายการเค้าบอกว่าลูกสาวคุณหญิงสวยมากแนนก็เลยอยากรู้ว่าสวยจริงหรือเปล่า”

“ถ้าคนอื่นบอกว่าสวยก็คงตามนั้นแหละ ไม่เข้าใจว่าจะอยากรู้กันไปทำไม”

“พวกไฮโซสมัยนี้ก็เป็นที่สนใจไม่ต่างกับดาราหรอกน่า”

“สวยจริงหรอวะ แนะนำให้ฉันรู้จักบ้างสิ” ได้ยินใครพูดถึงผู้หญิงสวยๆ เมื่อไหร่เป็นเรื่องปกติที่หนุ่มเจ้าชู้น้อยๆ อย่างนครินทร์จะหูผึ่งขึ้นมา

“แกมันก็พวกไฮโซเหมือนกันเดี๋ยวก็คงรู้จักกันเองจะมาให้ฉันแนะนำทำไม”

“อะไรวะแค่นี้ก็ช่วยเพื่อนไม่ได้ แต่ก็อย่างว่า พวกมีแฟนแล้วไม่รู้หรอกว่าคนโสดน่ะมันเหงาขนาดไหน”

“รู้สิวะทำไมจะไม่รู้ คนมีแฟนแล้วก็เหงาเป็นเหมือนกัน”

“สมน้ำหน้า อยากมีแฟนบ้างานเองช่วยไม่ได้ แต่คราวหน้าถ้ารันมาที่ร้านฉันจะบอกรันว่าแกบ่นว่าเหงาเพราะว่าเค้าไม่มีเวลาให้”

“ถ้าอยากจะเดือดร้อนเพราะปากก็ตามใจ”

“ทำไมวะ แกไม่อยากบอกเองฉันก็บอกให้ไง บางทีรันอาจจะนึกไม่ถึงก็ได้ว่าตัวเองทำงานมากเกินไปจนไม่มีเวลาให้แก ฉันพูดให้เค้าจะได้ทำงานให้น้อยลงแล้วก็จะได้มีเวลาให้แกบ้างก่อนที่แกจะไปมีกิ๊ก”

“พี่รินทร์ ถ้าพี่ภาสมีกิ๊กผมยอมไม่รับเงินเดือนปีนึงเลย” เสียงของลูกน้องหนุ่มที่ร่วมฟังบทสนทนามาโดยตลอดพูดแทรกขึ้นมา คนใกล้ชิดจะรู้ดีว่าภาวัฒน์เป็นผู้ชายประเภทรักเดียวใจเดียวเพราะหลังจากที่เขามีแฟนแล้วเรื่องเที่ยวผู้หญิงที่หนุ่มๆ ในร้านจะแวะเวียนไปบ้างเป็นครั้งคราวก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของเขาอีกเลย หรือเวลาที่มีลูกค้าสาวๆ สวยๆ มาในร้านภาวัฒน์ก็จะไม่เข้าไปดูแลเทคแคร์ให้เป็นพิเศษอย่างที่คนอื่นๆ ทำกันซึ่งหนึ่งในนั้นแน่นอนว่าต้องมีนครินทร์ด้วย หรือเวลาไปเที่ยวกลางคืนด้วยกันเขาก็จะไม่เข้าไปเจ๊าะแจ๊ะพูดคุยกับผู้หญิงคนไหนซึ่งเป็นสิ่งที่เพื่อนฝูงและรุ่นน้องหลายๆ คนรวมถึงสาวๆ ในร้านรู้สึกนับถือและชื่นชมเขาในเรื่องนี้

“ก็ไม่แน่ พวกที่แฟนไม่ค่อยมีเวลาให้ถ้าเกิดได้ใกล้ชิดสาวๆ สวยๆ บ่อยๆ ก็อาจจะใจแตกจนเตลิดไปเลยก็ได้” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่นครินทร์ก็รู้จักนิสัยของภาวัฒน์ดีว่าถ้าขึ้นชื่อว่ามีแฟนแล้วเขาจะไม่มีทางออกนอกลู่นอกทางอย่างแน่นอน

“ฉันจะเจอสาวที่ไหนวะ วันๆ ก็อยู่แค่บ้านกับที่ทำงาน ผู้หญิงที่ฉันเจอบ่อยที่สุดก็ผู้หญิงในร้านนี่แหละ หรือพี่จะเป็นกิ๊กกับแนนดี” ประโยคหลังเขาหันไปถามสาวชื่อแนนซึ่งสาวเจ้าก็พยักหน้าหงึกๆ รับทันทีเพราะว่าแอบชื่นชมผู้ชายที่ทั้งหน้าตาและนิสัยดีและยังเป็นคนรักเดียวใจเดียวอย่างนี้มานานแล้ว

“อย่างแนนยังไม่สวยพอที่จะทำให้ตบะของไอ้ภาสแตกได้หรอก”

“พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงพี่รินทร์”

“ก็หมายความว่าน้องแนนไม่สวยไงจ๊ะ แต่ถึงจะไม่สวยแต่ก็น่ารักนะ” นครินท์กลับคำสามารถเรียกเสียงหัวเราะจากคนในวงอาหารได้ สาวแนนทำหน้าว่าฝากไว้ก่อน ภาวัฒน์ก้มลงสนใจกับอาหารต่อ หลังกินข้าวเสร็จเขาอยู่ช่วยงานที่สตูดิโอจนถึงบ่ายแก่ๆ ก่อนจะกลับออกจากร้านเขาโทรบอกนางมาลัยเพื่อจะให้บอกรกันดาอีกทีอย่างที่ได้รับปากเธอไว้ เขาใช้เวลาเดินทางเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจะกลับไปถึงคฤหาสน์ภาวิลาส ขณะกำลังเดินไปตามถนนหลังเดินผ่านรั้วเข้ามาได้ซักระยะเขาก็เห็นร่างโปร่งระหงในชุดเตรียมพร้อมออกจากบ้านก้าวผ่านประตูตึกใหญ่ออกมาและกำลังมุ่งตรงมาหาเขา

เขาสังเกตว่าเวลาออกไปข้างนอกรกันดามักจะแต่งตัวออกแนวเรียบง่ายแต่ดูดีคงเพราะว่าเป็นเสื้อผ้ามีราคา เธอไม่ได้แต่งตัวแบบฉูดฉาดหรือว่ารกรุงรังแบบที่สาวๆ สมัยนี้นิยมกัน ถ้าเป็นชุดอยู่กับบ้านก็จะเป็นแบบสบายๆ อาจมีเซ็กซี่บ้างแต่ก็ไม่ได้มากเกินไปเพราะอย่างมากก็คือเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นแบบรัดรูป ส่วนชุดออกนอกบ้านจากสามครั้งที่เขาเห็นเขายังไม่เคยเห็นแนวเซ็กซี่เลยซักครั้งเดียว

ขณะที่สายตากำลังจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับขาที่กำลังก้าวเดินเขาก็คิดว่าเขาจะไปสนใจเรื่องการแต่งตัวของเธอทำไม แต่ก็อาจเป็นเพราะนานๆ ครั้งเขาจะเห็นเธอแต่งหน้าแต่งตัวแบบนี้และเธอก็สวยไม่น้อยเลยทำให้เขาเผลอไปคิดถึงเรื่องการแต่งตัวที่ผ่านมาของเธอ และก็เพราะคิดเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยเลยทำให้ภาวัฒน์ไม่ทันเอะใจว่าทำไมรกันดาถึงได้เดินออกมาจากบ้านทันทีเมื่อเขามาถึงทั้งที่เขาก็มาแบบเงียบๆ

“ฉันพร้อมแล้วจะไปกันรึยัง” รกันดาถามหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างก็เดินเข้าหากันจนเจอกันในระยะใกล้ที่ตรงบริเวณหน้าโรงจอดรถพอดี

“ผมขอเอาของไปเก็บที่บ้านก่อนได้หรือเปล่า”

คำตอบคือใบหน้าสวยหวานที่พยักขึ้นลงชายหนุ่มจึงเดินเลี่ยงร่างบอบบางตรงหน้าก่อนมุ่งตรงไปทางด้านหลังเพื่อจะเอาของไปเก็บอย่างที่บอก รกันดายืนรออยู่ตรงนั้นนานหลายนาทีกว่าภาวัฒน์จะเดินกลับออกมา เขาคิดว่าจะต้องโดนเธอต่อว่าอย่างแน่นอนที่หายไปนานเพราะนอกจากเก็บของแล้วเขายังถือโอกาสอาบน้ำด้วยเพราะว่ารู้สึกเหนียวตัวแต่เขาก็ต้องประหลาดใจกับประโยคแรกที่ได้ยิน

“นายอยากขับคันไหน”

“แล้วแต่คุณ ผมขับคันไหนก็ได้”

“แล้วแต่ฉันได้ยังไงนายเป็นคนขับนายก็ต้องเลือกสิ”

“คันนั้นแล้วกันครับ” ภาวัฒน์ชี้ไปที่รถยุโรปสีเทายี่ห้อดังหนึ่งในสามคันที่จอดอยู่ในโรงจอดรถ เธอยื่นกุญแจให้เขาก่อนจะเดินนำไปที่รถคันดังกล่าว หลังจากที่เขากดรีโมทเพื่อปลดล็อคประตูรถให้เธอก็เปิดประตูเข้าไปนั่งตรงเบาะฝั่งด้านข้างคนขับซึ่งเป็นการกระทำที่ทำให้ภาวัฒน์ต้องประหลาดใจรอบสองซึ่งครั้งนี้เขาก็อดที่จะแกล้งถามไม่ได้หลังจากที่เข้ามานั่งประจำที่นั่งคนขับแล้ว

“ทำไมไม่นั่งเบาะหลังล่ะครับ”

“อยากนั่งตรงนี้ ทำไมหวงเหรอ”

“ใครว่า รู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงต่างหาก” เขาพูดจบก็หันไปสตาร์ทเครื่องออกรถ รกันดาคันปากอยากจะเถียงแต่ก็อดใจไว้

“เดี๋ยวฉันจะขอรถคันนี้เอามาใช้ประจำนายว่าดีมั้ย” เธอชวนคุยขณะที่รถกำลังขับเคลื่อนอยู่บนท้องถนน

“ก็แล้วแต่คุณสิ”

“ตอบอย่างอื่นบ้างเป็นมั้ย ทำไมถึงตอบว่าแล้วแต่คุณๆ อยู่ได้ ถ้าฉันไม่ต้องการความคิดเห็นจากนายแล้วฉันจะถามทำไมลองคิดดูบ้างสิ”

“อ้าว” น้ำเสียงทุ้มอุทานแบบงงๆ เพราะอยู่ๆ คนข้างๆ ก็เกิดอารมณ์บูดขึ้นมา “ก็คุณจะขอมาใช้เองคุณก็คิดเองสิครับว่าจะเอาคันไหน ผมไม่ได้เป็นคนขับให้นะครับแล้วจะมาถามความเห็นผมทำไม”

“ไม่ตอบก็ไม่ต้องตอบ ไม่ถามแล้วก็ได้” คราวนี้ภาวัฒน์งงกว่าเก่าเพราะพูดแค่นั้นรกันดาก็หันหน้าหนีมองออกไปนอกรถทันที

เมื่อถึงที่หมายคือห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งรกันดาทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับการช้อปปิ้งอย่างเต็มที่ เธอเดินเข้าเดินออกร้านเสื้อผ้าสตรีเกือบทุกร้านแต่ว่าไม่มีอะไรติดมือออกมาเลยเพราะหลังจากจ่ายเงินเสร็จก็เดินมุ่งตรงออกนอกร้านโดยไม่ได้สนใจข้าวของปล่อยให้คนที่มาด้วยกันต้องรับหน้าที่หอบหิ้วถุงเดินตามต้อยๆ สำหรับภาวัฒน์แล้วเขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจอะไรเพราะคิดว่าน่าจะมาในรูปแบบนี้อยู่แล้ว แต่ความจริงนั้นเขาไม่รู้ว่ารกันดาไม่ได้แกล้งเขาแต่เป็นเพราะเขาทำให้เธองอนเนื่องจากไม่ยอมพูดจาด้วยดีๆ เอาแต่ยอกย้อนเขาก็เลยต้องถูกลงโทษ

“นายว่าตัวนี้สวยมั้ย” รกันดาถามพร้อมกับทาบชุดไปกับตัวให้ภาวัฒน์ที่กำลังยืนเบื่ออยู่ไม่ไกลดู

“คุณจะถามผมทำไม ผมดูไม่เป็นหรอกคุณชอบตัวไหนก็เลือกๆไปเถอะครับ” เขาตอบน้ำเสียงค่อนข้างห้วนบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีนัก

“ฉันถามดีๆ นะทำไมต้องหงุดหงิดใส่ด้วย”

“คุณจะให้ผมไม่หงุดหงิดได้ยังไง ใช้ให้ผมขับรถยังไม่พอนี่ยังให้ผมเดินตามถือของให้อีก” ภาวัฒน์กักเก็บอาการหงุดหงิดเพราะความเบื่อหน่ายเอาไว้ต่อไปไม่ไหวหลังจากที่ต้องทั้งเมื่อยแขนเมื่อยขาเดินหอบหิ้วของตามรกันดามาเป็นชั่วโมง ยิ่งคิดว่าเป็นเพราะกำลังโดนเธอแกล้งเขาก็ยิ่งอารมณ์เสีย “สิ่งที่ผมเบื่อที่สุดก็คือการเดินตามผู้หญิงช้อปปิ้งนี่แหละ ที่ผมทนเดินตามคุณได้นานขนาดนี้ก็ถือว่าผมมีความอดทนมากแล้วนะครับ”

“งั้นก็เอามานี่” รกันดาสวนกับเสียงดังพร้อมกับยื่นมือไปกระชากถุงทั้งหมดในมือของเขามาถือเอง “ฉันถือเองก็ได้ นึกว่าฉันจะง้อรึไง ถ้าเบื่อมากนักก็กลับไปเลยไป”

ชายหนุ่มยืนงงอยู่กลางร้านขายเสื้อผ้าหลังจากที่คนที่มาด้วยกันโวยวายเสียงดังแล้วก็สะบัดก้นเดินออกจากร้านไปปล่อยให้เขายืนเป็นเป้าสายตาของคนในร้านอยู่คนเดียว ภาวัฒน์รีบเดินออกจากร้านทันทีที่หายมึนงงกับการกระทำของรกันดา

หลังออกมาจากร้านเขามองตามร่างโปร่งระหงที่เห็นอยู่ลิบๆ กำลังชั่งใจว่าจะเอายังไงต่อดี ยืนคิดอยู่ครู่เขาก็ถอนหายใจและตัดสินใจก้าวตามเธอไป

หญิงสาวก้าวเท้าฉับๆ ด้วยความไม่พอใจระคนน้อยใจ เรียวปากบอบบางเม้มแน่น อารมณ์สนุกกับการช้อปปิ้งหายไปหมด ขณะก้าวเดินอย่างรวดเร็วร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเข้ามาขวางหน้า จากนั้นเขาก็ยื่นมือมาเอาของจากมือของเธอไปถือแต่เธอก็ไม่ยอมง่ายๆ จนทำให้เกิดสงครามยื้อแย่งข้าวของกัน ผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หันมองมา

“ผมถือให้”

“ไม่ต้อง ฉันมีปัญญาถือเองได้ นายจะไปไหนก็ไปเลยไป” รกันดาพูดพร้อมกับแย่งถุงบางส่วนที่ภาวัฒน์เอาไปได้กลับคืนมา

“ผมขอโทษ” คำพูดดังกล่าวทำให้อีกคนสงบลงได้ แต่สายตาที่มองมายังคงขุ่นเขียว “ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าคุณ คือผมไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วผมหิวผมก็เลยหงุดหงิด”

“จริงเหรอ” เธอถามเสียงอ่อนลง เขาพยักหน้า “หิวแล้วทำไมไม่บอกดีๆ ล่ะ ทำอย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหน โมโหหิวแล้วก็มาอารมณ์เสียใส่คนอื่น”

“คุณก็อารมณ์เสียใส่ผมเหมือนกันนั่นแหละ”

“ก็นายอารมณ์เสียใส่ฉันก่อนนี่”

“โอเค ผมยอมรับผิดทุกอย่าง แต่ผมว่าเราไปที่อื่นกันก่อนเถอะ คนมองเยอะแยะผมอาย”

“อายทำไม”

“คุณคิดดูสิว่าผู้หญิงกับผู้ชายยืนทะเลาะคนเค้าจะนึกว่าอะไรได้นอกจากคิดว่าแฟนกำลังทะเลาะกันอยู่”

“ทำไม ถูกเข้าใจว่ามีฉันเป็นแฟนมันน่าอายนักเหรอ”

ภาวัฒน์ถอนหายใจทำหน้าระอาแต่ก็รีบเก็บอาการทันทีเมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของคนตรงหน้า

“เปล่าครับ ผมก็แค่เห็นว่ามันไร้สาระที่คนเป็นแฟนกันมายืนทะเลาะกันให้ชาวบ้านชาวช่องเค้าดู ถึงเราไม่ได้เป็นแฟนกันแค่คนอื่นเค้าไม่รู้นี่ แล้วก็ต้องมีซักคนที่คิดแบบผม”

รกันดาสูดหายใจพยายามทำใจให้สงบและก็ยอมยื่นของในมือส่งให้เขา

“หิวก็ไปหาอะไรกินกันสิ”

“คุณอยากกินอะไรล่ะ”

“อยากกินอะไรที่ไม่ได้กินตอนอยู่ที่โน่น” รกันดาพูดพร้อมกับคิดไปด้วย ไม่นานก็คิดออกจากนั้นก็พูดด้วยรอยยิ้ม “รู้แล้ว กินส้มตำกันดีกว่า”

“กินส้มตำตอนนี้เนี่ยนะ”

“ทำไม เดี๋ยวนี้เค้าห้ามกินส้มตำตอนมืดแล้วเหรอ”

“โอเคครับๆ ส้มตำก็ส้มตำ” ภาวัฒน์ยินยอมเพราะไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธออีก มาถึงตอนนี้เขารู้แน่ชัดแล้วว่ารกันดาเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมอะไรง่ายๆ ถ้าอีกฝ่ายไม่ยอมอ่อนให้ก่อนเธอก็ไม่มีทางลงให้เช่นกัน

เมื่อไปถึงร้านที่ขายอาหารหลากหลายประเภทรกันดาสั่งของที่อยากกินทันที สั่งเสร็จแล้วก็เงยหน้ามองคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม

“นายจะกินอะไรก็สั่งสิ”

“ข้าวผัดมันกุ้งแล้วก็น้ำเปล่า” ภาวัฒน์บอกกับบริกรของร้าน

“อ้าว ไม่กินส้มตำด้วยกันเหรอ”

“ไม่ครับ คุณสั่งพอแล้วใช่มั้ย” รกันดาพยักหน้ารับเขาจึงส่งสัญญาณกับบริกรหนุ่มว่าพอแค่นี้

หลังจากที่บริกรของร้านเดินออกไปแล้วทั้งสองคนนั่งเงียบไม่ได้พูดอะไรกันซักคำจนน้ำถูกนำมาเสิร์ฟ รกันดาหยิบน้ำแคนตาลูปปั่นของตัวเองขึ้นมาดูด เมื่อมองเห็นน้ำเปล่าของอีกฝ่ายก็รู้สึกว่าภาวัฒน์ช่างมีนิสัยเรียบง่ายเสียเหลือเกิน ทั้งรสนิยมการแต่งตัวทั้งนิสัยใจคอ ดูจากที่เขาไม่ชอบเดินตามผู้หญิงซื้อของคงเป็นเพราะเขาไม่ชอบความวุ่นวาย มาร้านอาหารที่มีของกินให้เลือกเยอะแยะมากมายเขาก็สั่งแค่ข้าวผัดกับน้ำเปล่า

“น้ำเปล่าก็กินอยู่ทุกวันไม่เบื่อรึไง”

“ก็ไม่เบื่อนี่ครับ”

“น้ำของฉันอร่อยดีนายลองกินสิ” พูดพร้อมกับยื่นแก้วไปตรงหน้า เขาส่ายหัวปฏิเสธทันทีแต่เธอก็ไม่ยอมง่ายๆ เพราะอยากให้เขาได้ลองกินของอร่อยๆ ไม่ใช่จำเจอยู่กับสิ่งเดิมๆ รกันดาเลยขยับตัวเดินหน้าเพื่อจับหลอดยื่นจ่อที่ปากของเขา

“ลองชิมหน่อยนะ อ่ะ”

“บอกว่าไม่กินก็ไม่กินสิครับ” เสียงของเขาเริ่มบ่งบอกถึงอาการหงุดหงิดเลยทำให้คนคะยั้นคะยอต้องล่าถอยออกมา ใบหน้าสวยหวานจ๋อยลงทันที ภาวัฒน์เห็นอย่างนั้นก็เริ่มรู้สึกผิด

“ผมไม่ชอบกินแคนตาลูป แต่ไม่เคยกินเป็นน้ำแบบนี้ อร่อยเหรอครับ”

“อืม” หญิงสาวตอบรับในลำคอ สายตาไม่ได้มองไปที่คนตรงหน้า แต่ก็ต้องมองทันทีเมื่อแก้วน้ำที่วางอยู่ถูกเขาหยิบขึ้นไปเพื่อจะลองชิม เมื่อเขาบอกว่าอร่อยดีเธอยิ้มสดใส แววในดวงตาเป็นประกายวิบวับทำให้คนมองชะงักไปนิดหนึ่ง ภาวัฒน์ไม่คิดว่าแค่เขายอมทำตามที่รกันดาต้องการถึงแม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยแต่ก็ทำให้เธอมีรอยยิ้มได้ นี่อาจจะเป็นนิสัยของคนช่างเอาแต่ใจและคนที่ขาดความรักความอบอุ่น คือแค่มีคนให้ความสำคัญและยอมตามใจบ้างก็สามารถทำให้เจ้าตัวรู้สึกดีได้แล้ว

หลังกินอาหารกันได้ซักพักภาวัฒน์รู้สึกขำแต่ก็เก็บเอาไว้ในใจ ที่เขาตลกก็เพราะน้ำเปล่าที่แสนน่าเบื่อของเขาในตอนนี้มีความสำคัญขึ้นมา แก้วน้ำของเขาถูกยึดไปไว้ข้างตัวของรกันดาเพราะว่ารสเผ็ดของอาหารทำให้เธอต้องกินน้ำสลับไปด้วย ส่วนแก้วแคนตาลูปปั่นนั้นถูกเจ้าของเมินและก็ถูกยกมาให้เขาแทน

บนท้องถนนยามค่ำคืนรถขยับเขยื้อนได้เป็นระยะ สองหนุ่มสาวในรถไม่ได้คุยอะไรกันตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถตอนขากลับ ฝ่ายหญิงนั่งมองทิวทัศน์ข้างทางอย่างเพลิดเพลิน แต่แล้วก็สะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

“รันสวัสดีครับ”

ภาวัฒน์เหลือบสายตามองคนข้างๆ รกันดาไม่ได้หันมองมาแต่เขาเกรงว่าเธออาจจะหันมาพูดกับเขาในระหว่างที่เขาคุยโทรศัพท์อยู่จนทำให้รันทพรรู้ว่าเขากำลังอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองและก็อาจจะทำให้เธอคิดมากเขาเลยไม่อยากจะคุยกับรันทพรในตอนนี้

“รัน ผมอยู่บนรถไม่สะดวกคุยเดี๋ยวถึงบ้านผมโทรกลับนะครับ”

คนปลายสายตอบรับเขาจึงกดวางสายและเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า รถยังไม่สามารถเดินหน้าไปได้เขาจึงนั่งนิ่งมองไปข้างหน้า เวลาผ่านไปไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงหวานๆ จากคนข้างๆ

“ใครโทรมา”

“เพื่อน” ที่เขาไม่บอกว่าแฟนก็เพราะคิดว่าเธออาจจะซักถามต่อซึ่งเขาก็ขี้เกียจจะพูดอะไรมากตอนนี้เลยตัดบทบอกไปแบบนั้น

“ผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“ผู้หญิง”

“เพื่อนจริงๆ เหรอ”

ภาวัฒน์หันมองหน้าคนถาม คิดในใจว่าดีแล้วที่ไม่บอกว่าเป็นแฟนเพราะแค่บอกว่าเพื่อนเธอยังมีคำถามต่อซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเธอจะอยากรู้เรื่องของเขาไปทำไม

“ไม่จริง”

“อ้าว ถ้าไม่ใช่เพื่อนแล้วเป็นอะไรล่ะ”

“เจ้าหนี้ ผมยังไม่มีเงินคืนให้ก็เลยไม่อยากคุย” เมื่อเห็นท่าทางสงสัยเป็นจริงเป็นจังของเธอเขาเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมา

“นายติดหนี้เท่าไหร่”

“ห้าร้อย”

“ห้าร้อยเนี่ยนะ ฉันให้ยืมก่อนก็ได้นะ”

เขาจ้องมองเธอด้วยสีหน้าแฝงแววขบขันเลยทำให้รกันดาเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังถูกอำอยู่

“นายโม้นี่”

“ผมพูดเล่นคุณก็เชื่อไปได้” เขาพูดกลั้วหัวเราะ พูดยังไม่ทันจบประโยคดีแขนก็ถูกตีเข้าให้

“นิสัยไม่ดี”

ภาวัฒน์ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วก็ไม่ได้ทักที่รกันดาตีแขนเขาเพราะคิดว่าเธอเองก็อาจจะทำไปแบบไม่รู้ตัว

“แล้วตกลงใครโทรมากันแน่”

“ไม่เข้าใจว่าคุณจะอยากรู้ไปทำไม”

“ไม่ได้อยากรู้แค่ถามเฉยๆ”

“ก็อยากจะเชื่ออยู่หรอก”

“ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อสิ ไม่ได้บังคับให้เชื่อซักหน่อย”

ภาวัฒน์ย่นคิ้วมองรกันดาที่หันไปมองข้างทางแล้วขำๆ ยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งเห็นว่าเธอเหมือนเด็กเข้าไปทุกที เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมนางมาลัยถึงได้รักและเอ็นดูเธอ คงเพราะนางยังมองว่ารกันดาเป็นเด็กน้อยคนเดิมที่ได้เคยเลี้ยงดูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก มาถึงตอนนี้เขาก็เริ่มเห็นด้วยที่จะให้นางอยู่ดูแลและคอยเคียงข้างเธอต่อไปเพราะเขาเองก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอ้างว้างเดียวดายที่เธอแสดงออกมาผ่านการกระทำบางอย่าง คือต้องการเป็นที่สนใจและต้องการให้มีคนคอยตามใจ ถ้าถูกขัดใจก็จะอารมณ์เสียจากนั้นก็จะเริ่มโวยวายหรือไม่ก็งอนแล้วก็เดินหนีไปแบบวันนี้ ซึ่งก็ทำให้เขาไม่แปลกใจว่าทำไมเธอถึงไม่ชอบหน้าเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอ แต่แปลกใจว่าทำไมวันนี้เธอถึงไม่ได้มีแผนการแอบแฝงเพื่อจะกลั่นแกล้งเขามากับการที่ขอให้เขามาช่วยขับรถให้ เพราะที่ให้เขาถือของให้เขาลองนึกอีกทีก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นการกลั่นแกล้งไม่อย่างนั้นเธอน่าจะอารมณ์ดีที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดได้ เขาพยายามคิดหาคำตอบในสิ่งที่สงสัยแต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกก็เลยต้องเลิกคิดในที่สุด
____________________________________

Create Date : 05 ตุลาคม 2553

1 comments

Last Update : 5 ตุลาคม 2553 5:46:45 น.

Counter : 850 Pageviews.

เพิ่งเริ่มรู้สึกว่านางเอกน่ารัก กุ๊กกิ๊กดีเนอะ

โดย: Tukta21 10 มีนาคม 2554 16:09:56 น.