Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่5)_เมตะวรรณ

ภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ภาวิลาสปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคนที่มีใบหน้างดงามดูอ่อนกว่าวัยและรูปร่างที่ยังคงความเพรียวบางไว้ ทั้งรูปร่างหน้าตา ลักษณะท่าทางและการแต่งกายโดยรวมแล้วคุณหญิงกันยาดูสวยสง่าตามอย่างลักษณะของผู้มีอันจะกินสมกับที่เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในแวดวงชาวสังคมชั้นสูง

ตระกูลภาวิลาสเป็นเจ้าของธุรกิจมากมายหลายด้านโดยกิจการต่างๆ เจริญรุ่งเรืองมาตั้งแต่ยุคของผู้เป็นบิดา ปัจจุบันธุรกิจทั้งหมดอยู่ภายใต้การดูแลของบุตรชายคนโตซึ่งก็คือพี่ชายของคุณหญิงกันยาหลังจากที่บิดามารดาของทั้งสองตัดสินใจที่จะวางมือจากงานและละทิ้งชีวิตสังคมเพื่อจะไปใช้ชีวิตอย่างสงบที่คฤหาสน์สุดหรูท่ามกลางธรรมชาติงดงามที่จังหวัดหนึ่งทางภาคเหนือเมื่อหลายปีก่อนโดยนานๆ ครั้งจะกลับมาบ้านที่กรุงเทพฯ ซึ่งก็คือคฤหาสน์ภาวิลาสที่ได้โอนให้เป็นกรรมสิทธิ์ของลูกสาวคนเล็กซึ่งก็คือคุณหญิงกันยาเรียบร้อยแล้ว

คุณหญิงไม่ได้มีส่วนร่วมในการบริหารงานธุรกิจในเครือเพียงแต่มีชื่อทั้งของตนเองและของบุตรสาวทั้งสองเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ รายได้หลักของครอบครัวคือเงินปันผลประจำปีจากหุ้นทั้งหมดที่เมื่อรวมกันแล้วถือเป็นมูลค่าที่สูงมากซึ่งก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้คุณหญิงกันยามีเวลาให้กับงานทางด้านการกุศลโดยเฉพาะช่วงหลังจากหย่าร้างกับสามีที่เป็นข้าราชการทหารระดับสูงคุณหญิงได้ทุ่มเวลาเกือบทั้งหมดให้กับงานและยังคงเป็นเช่นนั้นมาอย่างต่อเนื่องจนปัจจุบันคุณหญิงกันยาได้ดำเนินการมาจนถึงขั้นที่ร่วมกันกับเพื่อนๆ คุณหญิงคุณนายที่ร่วมทำงานการกุศลมาด้วยกันทำการก่อตั้งสมาคมเพื่อการกุศลขึ้นมาเองโดยตัวคุณหญิงได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งนายกสมาคมโดยจุดประสงค์หลักของสมาคมคือให้ความช่วยเหลือสังคมทางด้านการศึกษาเป็นหลัก

คุณหญิงกันยากลับจากทัวร์ประเทศญี่ปุ่นเมื่อคืนวาน เธอสอบถามคร่าวๆ ถึงเรื่องราวของบุตรสาวคนโตตั้งแต่กลับจากต่างประเทศจากนางมาลัย ร่างเพรียวบางของหญิงวัยกลางคนนั่งอ่านนิตยสารไปพลางๆ ขณะกำลังรอพบลูกสาวที่มักตื่นสายเป็นประจำตามที่ได้รับการบอกเล่ามา

“คุณแม่สวัสดีค่ะ” น้ำเสียงหวานทักทายเรียกคนที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสือให้เงยหน้าขึ้นมอง คุณหญิงกันยาพบว่าเป็นคนที่ตนเองกำลังรอพบ

“ตื่นแล้วเหรอจ้ะ มานั่งนี่สิลูก” คุณหญิงกันยาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เลยทำให้คนฟังรู้สึกเศร้าใจไม่น้อยที่มารดาไม่ได้มีอาการตื่นเต้นดีใจให้เห็น ร่างโปร่งระหงก้าวเข้าไปนั่งเคียงข้างมารดาก่อนจะส่งยิ้มเนือยๆ กลับคืนให้หลังจากได้รับรอยยิ้มจากมารดาที่กำลังมองมาอย่างสำรวจ

“กันต์โตเป็นสาวกว่าเดิมเยอะเลย สวยกว่าแม่ตอนสาวๆ อีกนะเนี่ย”

รกันดาอยากจะตอบว่าจะไม่โตกว่าเดิมเยอะได้ยังไงในเมื่อครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกันคือสี่ปีก่อนแต่ที่ทำคือตอบรับสั้นๆ เท่านั้น

“แม่ขอโทษนะจ๊ะที่ไม่ได้อยู่รอรับกันต์ที่สนามบิน บังเอิญว่าแพลนมันกำหนดไว้แน่นอนแล้วจะเลื่อนก็เลื่อนไม่ได้จะไม่ไปยิ่งไม่ได้ใหญ่เดี๋ยวจะเสียคำพูดถึงจะกับเพื่อนๆ ก็เถอะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณแม่ได้ไปเที่ยวบ้างก็ดีแล้ว ทำแต่งานจะเครียดเปล่าๆ” ถึงรกันดาจะรู้สึกน้อยใจที่มารดาไม่อยู่รอรับแต่อีกใจก็คิดอย่างที่บอกไปเพราะรู้ว่าคุณหญิงกันยาทำงานหนักไม่ค่อยได้เดินทางท่องเที่ยวซักเท่าไหร่ ซึ่งนั่นก็รวมถึงที่ท่านไม่ได้เป็นฝ่ายไปเยี่ยมเธอเลยซักครั้งตลอดระยะเวลาที่เธอเรียนมหาวิทยาลัยด้วย

“จ้ะ”

“คุณแม่กลับมานานแล้วเหรอคะ”

“ตั้งแต่เมื่อคืนจ้ะ ที่จริงกำหนดการเดิมต้องกลับเมื่อหลายวันก่อนแล้วล่ะแต่เพื่อนแม่บางคนเกิดอยากจะแวะช้อปปิ้งที่ฮ่องกงขึ้นมาทีนี่ก็เลยลงคะแนนเสียงกันว่าจะเอายังไงสุดท้ายก็เลยได้เที่ยวกันเป็นอาทิตย์ๆ นี่แหละ ดีนะที่ช่วงนี้งานแม่ไม่ยุ่งมากก็เลยหยุดยาวได้”

รกันดาตอบรับและยกถุงกระดาษใบเล็กที่วางอยู่บนตักขึ้นมายื่นให้มารดา

“กันต์มีของมาฝากคุณแม่ด้วยค่ะ”

“อะไรจ๊ะนี่” คุณหญิงรับถุงในมือลูกสาวมาเปิดออกดู ด้านในถุงใบเล็กคือผ้าพันคอทอมือสีฟ้าอ่อนที่ถักทอแซมพื้นผ้าสีฟ้าด้วยไหมสีทองเป็นลวดลายเส้นสายงดงาม เนื้อผ้านุ่มมือบอกให้รู้ว่าเป็นของดีราคาไม่เล็กตามขนาดผ้า ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนมองคนให้ด้วยรอยยิ้ม คุณหญิงกันยากล่าวขอบคุณก่อนจะเอื้อมดึงร่างบอบบางของลูกสาวเข้ามาสวมกอดด้วยความคิดถึง รกันดาเกิดอาการเกร็งในตอนแรกแต่ก็ยอมโอนอ่อนและยกมือขึ้นสวมกอดมารดากลับไปด้วยความคิดถึงเฉกเช่นเดียวกัน หลังจากนั้นสองแม่ลูกพูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนบทสนทนาได้เข้าสู่เรื่องของงานที่รกันดาจะทำหลังจากเรียนจบ

“อยากไปทำงานกับแม่ที่สมาคมหรือเปล่า”

“ไม่ดีกว่าค่ะ กันต์ไม่ค่อยถนัดงานประเภทนี้ซักเท่าไหร่”

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปทำที่บริษัทของเรา ลุงเขาก็ถามๆ ถึงกันต์อยู่เหมือนกัน กันต์จบเอ็มบีเอมาก็เกี่ยวกับงานบริหารอยู่แล้ว ตำแหน่งคงหาได้ไม่ยาก”

“ตอนแรกกันต์ก็ตั้งใจอย่างนั้นเหมือนกันค่ะแต่มินชวนกันต์เปิดร้านเสื้อเพราะว่าเราไปเจอเสื้อแบรนด์นึงน่าสนใจมากเลยค่ะ มินอยากเอามาเปิดตลาดที่เมืองไทยกันต์ก็เห็นด้วยแต่ก็ต้องรอให้มินไปคุยกับเจ้าของแบรนด์ก่อนค่ะว่าเค้าจะยอมให้เราเป็นตัวแทนหรือเปล่า”

“มิน”

“อ่อ” รกันดาเพิ่งนึกออกว่ามารดาไม่รู้จักเพื่อนคนไทยที่เรียนมหาวิทยาลัยมาด้วยกันของเธอเธอจึงบอกกล่าวถึงชื่อเสียงเรียงนามและประวัติว่ารตีพรคือลูกสาวคนเดียวของคุณนายเจ้าของร้านเพชรชื่อดังทำให้คุณหญิงกันยาร้องอ๋อขึ้นมาทันทีเพราะว่าพอรู้จักกับฝ่ายมารดาอยู่บ้างเนื่องจากอยู่ในแวดวงไฮโซเหมือนกัน

“วางแพลนกันเอาไว้อย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ เพื่อนกันต์ก็คงจะมีความรู้ด้านการค้าเพราะว่าครอบครัวก็ทำร้านเพชรอยู่ แต่ว่าทำธุรกิจกับเพื่อนมันจะไม่มีปัญหาเอาเหรอจ๊ะ”

“ไม่หรอกค่ะ มินเป็นคนสบายๆ กันต์เองก็ไม่ใช่คนเรื่องมากอยู่แล้ว ถ้าจะดำเนินการอะไรเราคงตกลงกันได้ไม่มีปัญหา ส่วนเรื่องผลประโยชน์ยิ่งแล้วใหญ่เลยค่ะ กันต์มั่นใจว่าไม่มีใครโกงใครแน่นอน”

คุณหญิงกันยายิ้มพร้อมพยักหน้าน้อยๆ ตอบรับ

“นี่ก็ต้องรอคุยกับเจ้าของแบรนด์ก่อนใช่มั้ย”

“ค่ะ ตอนนี้มินยังอยู่เที่ยวต่อแล้วก็อยู่รอคุยเรื่องนี้ด้วยค่ะ”

“ถ้ามีอะไรให้แม่ช่วยก็บอกได้เลยนะ ให้แม่ช่วยลงทุนให้ก็ได้นะจ๊ะถือว่าเป็นรางวัลที่กันต์เรียนจบไง”

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เงินปันผลของกันต์ในแบงก์ตอนนี้ก็พอถมเถค่ะ”

“ถ้าไม่เอาเป็นเงินแล้วของล่ะจ๊ะ กันต์อยากได้อะไรก็บอกแม่ได้เลยนะ หรือถ้ายังคิดไม่ออกก็กลับไปคิดก่อนก็ได้ นึกออกตอนไหนก็บอกเดี๋ยวแม่จัดการให้”

รกันดาคิดในใจว่าจะเป็นเงินหรือเป็นสิ่งของก็ไม่อยากได้ แต่ที่อยากได้คือเวลาให้ได้นั่งพูดคุยกันแบบนี้มากกว่า หรือเวลาให้ได้นั่งกินข้าวกันพร้อมหน้า หรือได้ท่องเที่ยวด้วยกันตามประสาสามคนแม่ลูกแต่เธอก็รู้ว่าคงเป็นไปได้ยากเพราะนอกจากงานที่สมาคมแล้วคุณหญิงกันยายังต้องไปร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์หรืองานเลี้ยงเพื่อการกุศลต่างๆ ด้วย ส่วนรวิกาก็ค่อนข้างติดเพื่อนและการเรียนในระดับมหาวิทยาลัยที่ต้องเรียนหนักมากขึ้นเลยทำให้ทั้งสองไม่ค่อยมีเวลาให้ได้อยู่พร้อมหน้าอย่างที่รกันดาต้องการ

++++++++++++++++++++

ภายในร้านอาหารที่ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองร่างสูงใหญ่กำลังนั่งรอแฟนสาวอยู่ตรงมุมในสุดของร้าน ภาวัฒน์เห็นคนที่ตนเองกำลังรอก้าวเดินเข้ามาภายในร้าน รันทพรชะเง้อมองหาก่อนจะรีบก้าวเข้ามาหาเขาพร้อมรอยยิ้ม หญิงสาวร่างเล็กในชุดทำงานที่ดูภูมิฐานหย่อนตัวลงนั่งที่ฝั่งตรงข้าม

“รอนานมั้ยคะ”

“ถ้าเป็นเวลาก็ไม่นานครับ แต่ถ้าเป็นความรู้สึกก็นานอยู่เหมือนกันเพราะผมอยากเจอรันไวๆ” ภาวัฒน์ตอบคนตรงหน้าพร้อมส่งตาหวานออดอ้อน

“ภาสอย่ามาทำเป็นปากหวานหน่อยเลย”

“รันไม่เชื่อผมเหรอ ผมพูดจริงๆ นะให้สาบานยังได้เลย”

“ไม่ต้องสาบานหรอกค่ะ รันบอกว่าภาสปากหวานแต่ไม่ได้บอกว่าภาสพูดไม่จริงซักหน่อย”

“อย่างนี้เค้าเรียกว่าอะไรนะ พวกชอบแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ หรือเปล่า”

“จะบอกว่ารันแถก็ว่ามาเถอะ” รันทพรพูดยิ้มๆ

“ผมล้อเล่นหรอกน่า ใครจะกล้าว่าแฟนสาวสุดน่ารักได้ลงคอล่ะครับ”

“ไม่เอารันไม่เถียงด้วยแล้วสั่งอะไรกินกันดีกว่า” เมื่อได้ฟังคำหวานที่ถูกส่งมาติดๆ กันรันทพรก็อดที่จะเขินอายไม่ได้จึงเสก้มมองดูรายการอาหารแทน

ภาวัฒน์กวักมือเรียกบริกรก่อนจะหันมามองดูการเคลื่อนไหวของสาวคนรักทั้งยามก้มลงเลือกดูรายการอาหารและเงยหน้าสั่งกับบริกรของร้าน รันทพรมีกิริยามารยาทที่เรียบร้อย เป็นสิ่งแรกที่ทำให้เขาสนใจเธอในครั้งแรกที่เจอ เธอเป็นเพื่อนของเพื่อนเขาอีกทีหนึ่ง เมื่อเพื่อนของเขาหาโอกาสให้เธอและเขาเจอกันบ่อยๆ เพราะอยากจับคู่ให้ทำให้เขากับเธอรู้จักและสนิทสนมกันมากขึ้น และเพราะความถูกใจทั้งในเรื่องของนิสัยใจคอความคิดและกิริยามารยาททำให้เขาตัดสินใจจีบเธอในที่สุด ซึ่งก็ใช้เวลาไม่น้อยเลยกว่าที่รันทพรจะแสดงสัญญาณเป็นการบอกกล่าวว่ายินดีที่จะสานสัมพันธ์กับเขาต่อไปในฐานะคนรัก

สองหนุ่มสาวทานอาหารกันไปคุยกันไป สลับสับเปลี่ยนกันถ่ายทอดเรื่องราวในช่วงเวลาที่ไม่ได้พบเจอกัน บางครั้งก็มองกันตาหวานเชื่อมแต่ก็เป็นฝ่ายหญิงที่ต้องหลบสายตาก่อนทุกครั้งเพราะทนความเขินอายไม่ไหวหลังจากพยายามอดทนกัดฟันข่มความอายเพื่อจะมองตาเขาให้นานที่สุด ภาวัฒน์เข้าใจถึงแม้ระยะเวลาเกือบสองปีที่เป็นแฟนกันน่าจะทำให้รันทพรเคยชินกับการปฏิบัติต่อกันแบบคนรักแต่เพราะเขาคือแฟนคนแรกเพราะรันทพรเป็นเด็กเรียบร้อยสนใจแต่การเรียนทำให้เธอไม่เคยมีแฟนจนกระทั่งเข้าสู่วัยทำงานและเพราะเขาเองไม่เคยล่วงเกินเธอมากไปกว่าแค่จับมืออีกทั้งเวลาที่ได้พบเจอกันก็มีไม่มากนักทำให้รันทพรยังไม่เคยชินกับการส่งสายตาหวานๆ ของเขามาจนถึงเดี๋ยวนี้ เวลาจับมือก็เช่นกัน เขาจะรับรู้ได้ถึงอาการเกร็งทุกครั้งที่เขาจับมือเธอแต่ซักพักเธอก็จะเริ่มผ่อนคลายแต่ก็จะไม่ค่อยกล้าสบตาเขาซักเท่าไหร่ เวลาที่อยู่กับเขารันทพรก็เป็นหญิงสาวเรียบร้อยที่ดูมีความมั่นใจในตัวเองตามลักษณะนิสัยปกติของเธอแต่เมื่อไหร่ที่เขาหยอดคำหวานหรือพูดจาคล้ายออดอ้อนหรือแสดงออกถึงความรักด้วยการจับมือเธอก็จะกลายร่างเป็นหญิงสาวที่ดูเหมือนขาดความมั่นใจไปในทันทีเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขาไม่กล้าเอาตัวเองเข้าไปใกล้ชิดกับเธอมากเกินไปเพราะเขาไม่รู้ว่าขอบเขตที่มากที่สุดกับความใกล้ชิดทางกายที่รันทพรจะรับได้โดยที่ไม่ทำให้เธอรู้สึกแย่นั้นอยู่ที่ตรงจุดใด เขาจึงเลือกที่จะแสดงความรักต่อเธอผ่านทางสายตาและคำพูดมากกว่าที่จะแสดงออกผ่านการสัมผัส

เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงทั้งสองรับประทานอาหารเสร็จ ภาวัฒน์ยังไม่อยากกลับแต่เพราะรู้ว่ารันทพรเหนื่อยกับการทำงานและเขาก็ต้องการให้เธอกลับไปพักผ่อนเขาจึงออกปากก่อนว่าจะกลับเลยและเธอก็ไม่ได้คัดค้านโดยเธออาสาที่จะไปส่งเขาที่บ้าน เขาปฏิเสธแต่เธอก็ยังยืนยันเช่นเดิมเขาเลยต้องยินยอมในที่สุด

“รันอายมั้ยที่ผมไม่มีรถใช้” ภาวัฒน์หันถามคนขับขณะที่รถกำลังขับเคลื่อนอยู่บนท้องถนนในยามค่ำคืน เพราะต้องการที่จะพานางมาลัยออกไปอยู่ด้วยกันสองคนทำให้ภาวัฒน์เลือกที่จะซื้อบ้านก่อนซื้อรถ ปัจจุบันเขาจึงต้องอาศัยรถโดยสารประจำทางหรือไม่ก็แท็กซี่เป็นพาหนะในการเดินทาง แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกลำบากหรืออายที่ตนเองไม่มีรถใช้ แต่เขาก็อดที่จะคิดว่ารันทพรอาจจะรู้สึกอับอายในเรื่องนี้ไม่ได้

“ภาสถามรันรอบที่ร้อยได้แล้วมั้ง”

“ถึงเหรอครับ”

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงนั่นแหละค่ะ ถ้าถามอีกรันไม่ตอบแล้วนะ”

“โอเคครับ แต่ตอบครั้งนี้ก่อนได้มั้ย”

“ไม่อายค่ะ ไม่เห็นมีเหตุผลที่รันจะต้องอายเลย”

“ถ้าตัวผมเองใครจะว่าอะไรผมไม่เคยสนใจอยู่แล้ว แต่ผมกลัวว่าจะทำให้รันดูไม่ดีไปด้วยที่มีแฟนจน”

“ถ้าจนแล้วเป็นคนดีมีจิตใจมั่นคงแค่นี้ก็ดีพอสำหรับรันแล้วล่ะค่ะ”

“เป็นคนดีหรือเปล่าไม่รู้นะแต่รู้ว่าใจผมมีแต่รันคนเดียวมาตลอดและก็จะมีแค่คนเดียวอย่างนี้ไปตลอดด้วยเหมือนกัน”

รันทพรหันไปส่งยิ้มขอบคุณให้กับคำบอกกล่าวของเขาและเมื่อได้เห็นสายตาวิบวับดูกรุ้มกริ่มเธอก็รีบหันกลับไปมองทางข้างหน้าทันที

รกันดาที่กำลังนั่งเล่นอยู่ที่เก้าอี้ในสนามหญ้าด้านหลังได้ยินเสียงรถจึงลุกเดินมาชะเง้อมองไปที่หน้าบ้าน เห็นเป็นรถเก๋งญี่ปุ่นสีขาวที่ขับเข้ามาหยุดจอดตรงบริเวณหนึ่ง เธอสงสัยว่าเป็นรถของใครจึงก้าวเข้าไปดูใกล้ๆ จนเมื่อเดินผ่านความมืดมาได้ซักระยะก็หยุดยืนอยู่กับที่เพื่อจะแอบดู ภาพที่เห็นคือร่างสูงใหญ่ของผู้ชายคนที่เธอรู้จักกำลังเปิดประตูก้าวลงจากรถฝั่งผู้โดยสารก่อนเดินอ้อมไปทางฝั่งคนขับและโน้มตัวลงพูดคุยกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถในระยะใกล้ หลังจากที่พูดคุยล่ำลากันอยู่นานรถคันดังกล่าวขับกลับออกไป รกันดาไม่รีรอที่จะก้าวเท้าฉับๆ เข้าไปขวางหน้าภาวัฒน์ที่กำลังเดินมาตามทางด้านข้างตัวตึกใหญ่เพื่อจะเดินไปยังบ้านหลังเล็กทางด้านหลัง

“เกิดเป็นนายนี่สบายจริงๆ เลยเนอะ บ้านก็ไม่ต้องเช่าข้าวก็ไม่ต้องซื้อแถมยังมีผู้หญิงบริการส่งถึงที่อีก”

“คงจะอย่างนั้นมั้งครับ”

คำตอบรับและท่าทางนิ่งเฉยที่บ่งบอกว่าอีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับคำพูดของเธอเลยทำให้ความรื่นรมย์น้อยๆ ที่มีในตอนแรกเพราะคิดว่าจะสามารถทำให้เขารู้สึกเจ็บใจได้หายไป รกันดารับรู้ถึงความไม่พอใจที่กำลังก่อตัว

“ไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเข้าใจไปได้ยังไงว่าถ้านายยังไม่มีเมียนายก็อาจจะเลี้ยงเด็กไว้ เพราะคนอย่างนายจะเลี้ยงใครได้ ถ้าให้คนอื่นเลี้ยงก็ว่าไปอย่าง ผู้หญิงคนเมื่อกี๊ก็มีโอกาสเป็นไปได้ แต่ก็ต้องดูด้วยว่านอกจากบริการส่งถึงที่แล้วเค้ายังให้เงินนายใช้ด้วยหรือเปล่า” หญิงสาวก้าวเข้าหาคนตรงหน้าจนอยู่ในระยะประชิดก่อนยื่นหน้าเข้าใกล้และหรี่ตาส่งสายตาท้าทาย “ว่ายังไงล่ะ ผู้หญิงคนเมื่อกี๊นี้ให้เงินนายใช้เดือนละเท่าไหร่ อุ๊ย ไม่ใช่สิ ยังถามจำนวนเงินไม่ได้ต้องถามก่อนว่าผู้หญิงคนเมื่อกี๊ให้เงินนายใช้ด้วยหรือเปล่า”

“ท่าทางคุณจะว่างมากนะถึงได้อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่นแบบนี้”

“ก็คงจะอย่างนั้น”

“งั้นผมจะช่วยแนะนำให้ก็แล้วกัน ถ้าคุณว่างมากก็ลองไปหาผู้ชายมาเลี้ยงซักคนสิ แต่คุณคงต้องจ่ายมากหน่อยนะเพราะถ้าเงินไม่ถึงจริงคงไม่มีผู้ชายคนไหนอยากอยู่ใกล้ผู้หญิงอย่างคุณหรอก”

รกันดากัดฟันกรอดพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังปะทุอยู่ในอกอย่างสุดความสามารถ ภาวัฒน์ก็กำลังอยู่ในภาวะเดียวกันแต่เขาพยายามอดกลั้นตั้งแต่ได้ยินประโยคแรกตอนที่เธอเดินเข้ามาทักแล้ว

“ผู้หญิงอย่างฉันมันทำไม”

“ชอบดูถูกคนอื่น ชอบหาเรื่องชาวบ้านไปวันๆ”

“ฉันจะบอกอะไรให้ก็ได้นะว่าจริงๆ แล้วฉันไม่ใช่เป็นคนประเภทที่ชอบดูถูกคนอื่นหรือว่าชอบหาเรื่องชาวบ้านอย่างนี้หรอก ฉันก็เป็นกับนายแค่คนเดียวนี่แหละเพราะว่าฉันเกลียดขี้หน้านายไง แต่จะว่าไปแล้วนายก็ไม่ได้ทำอะไรให้ฉันเจ็บแค้นใจนักหนาหรอกนะ แต่นายเคยเป็นมั้ยที่ว่านายจะรู้สึกดีเวลาที่นายเห็นคนที่นายไม่ชอบขี้หน้าต้องรู้สึกโมโหหงุดหงิดหรือเจ็บใจเพราะนาย”

“ไม่เคยเพราะผมไม่ใช่พวกประสาท” พูดจบเขาก็เบี่ยงตัวเดินผ่านเธอไป คำพูดสั้นๆ แต่เจ็บและท่าทางนิ่งๆ แบบนี้นี่แหละที่ทำให้รกันดารู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น สำหรับเธอแล้วให้เขายืนต่อปากต่อคำยังจะดีเสียกว่าพูดจบแล้วก็เดินหนีไปเฉยๆ แบบนี้

“นายนั่นแหละประสาท” หญิงสาวตะโกนไล่หลัง เมื่อเขายังคงเดินหน้าต่อไปเธอรีบก้าวตามก่อนจะเดินกระแทกไหล่อย่างแรงแซงหน้าเขาไป ภาวัฒน์หลังจากถูกเดินชนไหล่จนซวนเซความอดทนที่เขาพยายามรักษาไว้ทลายลง เขาถลาเดินหน้าเข้าไปรวบตัวรกันดาจากทางด้านหลังก่อนจะรวบรัดดึงร่างของเธอเข้าหาตัวและออกแรงรัดจนแน่นขณะที่คนในอ้อมแขนหลังหายตกใจเริ่มร้องโวยวายและเริ่มดิ้น

“นายจะทำอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“นิสัยเหมือนเดิมเลยนะคุณน่ะ เอาชนะผมด้วยวิธีอื่นไม่ได้ก็ใช้กำลัง” เขาก้มหน้าพูดแนบใบหูขาวผ่องด้วยเสียงที่ไม่เบานักเพราะต้องพูกแทรกเสียงของรกันดาที่กำลังร้องสั่งให้เขาปล่อยซ้ำไปซ้ำมา แต่เมื่อได้ยินเขาพูดแล้วเธอก็หยุดโวยวายและแหวถามกลับทันที

“ใช้กำลังอะไร”

“ก็เดินชนผมไง”

“แค่เดินชนแค่นี้เนี่ยนะเรียกว่าใช้กำลัง”

“แค่เดินชนแค่นี้ก็ดีสิครับ แต่นี่ชนจนผมเซหน้าเกือบคว่ำแล้วคุณจะให้ผมปล่อยคุณไปเฉยๆ งั้นเหรอ”

“นายจะทำอะไรฉัน” เสียงของรกันดาแผ่วลงทั้งเพราะเกรงว่าเขาจะทำอะไรไม่ดีและเพราะใจกำลังรู้สึกสั่นไหวแปลกๆ เธอไม่เคยถูกใครกอดรัดจากทางด้านหลังและก้มลงพูดใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจแบบนี้มาก่อน เป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้สัมผัส รกันดารู้ตัวเองดีว่าไม่ได้เกลียดภาวัฒน์ ที่พูดไม่ดีกับเขาก็เพราะรู้สึกหมั่นไส้และไม่ค่อยชอบหน้าเขาเท่านั้น เหมือนที่บอกเขาไปว่าแค่เห็นหน้าก็อยากหาเรื่องแล้ว แต่ตอนนี้เธอคิดว่าไม่น่าหาเรื่องจนถูกเขาเอาคืนแบบนี้เลย

“คุณบอกว่าคุณเกลียดขี้หน้าผมใช่มั้ย แล้วคนเราเวลาโดนคนที่เกลียดขี้หน้าหอมแก้มนี่จะรู้สึกยังไงนะ” ชายหนุ่มถามโดยไม่รอคำตอบเขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ รกันดาเห็นจากปลายหางตาว่าใบหน้าของคนด้านหลังกำลังโน้มเข้ามาเธอซุกหน้าหลบไปอีกทางทันที ตาหลับปี๋ส่วนปากเม้มแน่นทำให้ไม่มีคำพูดโวยวายห้ามปรามอย่างที่ภาวัฒน์คาดว่าจะได้ยิน กลิ่นน้ำหอมโชยมาจากเส้นผมและเนื้อตัวของคนในอ้อมกอดเขาหยุดนิ่งมองเธอ เมื่อเห็นอาการเหมือนคนขี้กลัวไม่ได้ทำเป็นเก่งเหมือนอย่างตอนแรกชายหนุ่มหลุดหัวเราะออกมา

“คุณคิดว่าผมจะหอมคุณจริงๆ งั้นเหรอ”

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่ตามมาด้วยคำถามคล้ายเยาะหยันรกันดาลืมตาก่อนหันขวับมองภาวัฒน์ วินาทีนั้นปากที่กำลังจะอ้าเพื่อต่อว่าเขาชะงักค้างเมื่อใบหน้าของเธออยู่ใกล้กับใบหน้าของเขาในระยะใกล้จนจมูกแทบสัมผัสกัน ด้านภาวัฒน์เองก็ตกใจจนเผลอถอยใบหน้าไปทางด้านหลังนิดหนึ่งแต่ชั่ววินาทีก็กลับมาอยู่ที่ตำแหน่งเดิม

“แล้วนายยื่นหน้ามาทำไม” จากคิดจะสวนกลับแรงๆ คำถามเปลี่ยนเป็นอ่อนลงตามความรู้สึกข้างในแต่สวนทางกับแรงเต้นของหัวใจที่เต้นแรงขึ้นทุกทีๆ
“ผมก็จะพิจารณาคุณให้ใกล้ๆ ยังไงล่ะ ผมกำลังพยายามหาว่าคุณมีความน่ารักอย่างที่ยายผมบอกซ่อนอยู่ตรงไหนบ้าง แต่ผมหายังไงก็หาไม่เจอเลย เพราะคุณไม่มีความน่ารักนี่เองถึงว่าทำไมถึงไม่ค่อยมีคนรัก”

“ฉันไม่น่ารักแล้วมันหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ” เธอหันกลับไปข้างหน้าก่อนถามเสียงเครือเพราะรู้สึกน้อยใจขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าน้อยใจอะไร น้อยใจในโชคชะตาที่ตัวเองเกิดมาไม่มีคนรักอย่างที่เขาบอกจริงๆ หรือน้อยใจที่เขาบอกว่าเธอไม่น่ารัก หรืออาจจะทั้งสองอย่าง ชั่วความคิดหนึ่งรกันดาอยากจะย้อนเวลากลับไปในวันที่เจอกับภาวัฒน์ครั้งแรก ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธออยากกลับไปทำตัวให้น่ารักเผื่อว่าคนในบ้านนี้จะไม่ได้มีแค่นางมาลัยคนเดียวที่รักเธอ

“มันก็ไม่หนักส่วนไหนหรอกถ้าคุณจะไม่คอยหาเรื่องผม”

“พูดอย่างกับว่าถ้าฉันไม่หาเรื่องนายอีกแล้วนายจะมองเห็นความน่ารักของฉันขึ้นมาอย่างนั้นแหละ”

“มันก็อาจจะเป็นไปได้ถ้าคุณมั่นใจว่าคุณมีมันนะ” หลังคำตอบคือความเงียบ ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจจึงโน้มหน้าเข้าใกล้ใบหน้าของคนในอ้อมกอดเพื่อจะดูว่าเธอเป็นอะไร เห็นรกันดามีสีหน้าคล้ายกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แก้มนวลเนียนสีระเรื่อลอยให้เห็นอยู่ตรงหน้า ตอนนี้นอกจากอยากรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่แล้วเขายังอยากรู้ด้วยว่าแก้มขาวๆ ใสๆ จะกลิ่นเหมือนกับกลิ่นหอมๆ ที่กำลังโชยเข้าจมูกอยู่ตอนนี้หรือเปล่า เมื่อตระหนักได้ถึงความคิดที่เริ่มเตลิดเขาคลายวงแขนจากร่างบอบบางก่อนก้าวถอยห่างออกจากเธอนิดหนึ่ง

“โดนกอดเข้าหน่อยหมดฤทธิ์ไปเลยเหรอครับ”

ภาวัฒน์รอดูปฏิกิริยาตอบกลับแต่ก็ยังพบกับความเงียบเหมือนเดิมทำให้เขาเริ่มรู้สึกหวั่นขึ้นมา กลัวว่ารกันดาอาจกำลังเข้าใจผิดคิดว่าเขาตั้งใจกอดเธอเพราะต้องการฉวยโอกาส เขารีบพูดต่อทันที

“ผมขอโทษแล้วกันนะที่ผมกอดคุณ ที่จริงผมไม่ได้อยากกอดคุณเลยซักนิดแต่ผมต้องรีบจับตัวคุณก่อนคุณหนีผมก็เลยต้องทำแบบนั้น คุณก็อย่าเอาไปฟ้องยายหรือฟ้องคุณหญิงว่าผมฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งคุณล่ะ”

หลังคำบอกกล่าวหญิงสาวหันมาเผชิญหน้ากับเขา

“ทำไม กลัวว่าคุณแม่จะไม่ให้นายอยู่ที่นี่ต่องั้นเหรอ”

“เปล่า ผมไม่อยู่ที่นี่ผมก็มีทางไปแต่ผมไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผมผิด ผมไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ชอบรังแกหรือว่าฉวยโอกาสกับผู้หญิง”

“ไม่ต้องย้ำนักก็ได้ ฉันรู้หรอกว่านายไม่ได้ตั้งใจ หรือถ้าตั้งใจก็เพราะอยากเอาคืนฉัน ก็เหมือนที่นายพูดนั่นแหละว่าฉันไม่ชอบขี้หน้านายฉันก็ไม่อยากให้นายหอมฉัน เพราะฉะนั้นนายไม่ชอบฉันแล้วนายจะอยากกอดฉันทำไมจริงมั้ยล่ะ”

“มันก็ใช่ ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าเราหายกัน”

“หายกันเหรอ นายว่าฉันตั้งหลายอย่างแล้วก็ยังมากอดฉันอีก ฉันว่าที่ฉันเดินชนนายมันยังน้อยไปนะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็กอดผมคืนสิ อ่ะ” ว่าแล้วภาวัฒน์ก็อ้าแขนทำท่าคล้ายรอให้เธอเข้ามากอด รกันดามองภาพนั้นอยู่เสี้ยววินาทีก่อนเดินหน้าเข้าหา เธอก้าวเข้าไปกอดร่างสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างช้าๆ อ้อมกอดนั้นไม่ได้กระชับรัดแน่นแต่แผ่วเบาและอ่อนโยน ภาวัฒน์รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง ตัวของเขาเกร็งขึ้นมาทันทีในขณะที่แขนเหมือนมีแรงดึงดูดให้ส่งมอบอ้อมกอดคืนกลับไป หลังกอดเธอกลับแบบงงๆ แค่ไม่กี่วินาทีชายหนุ่มก็รับรู้ถึงแรงกระแทกหนักๆ ที่เท้า เขายกเท้าที่เพิ่งถูกเหยียบขึ้นมาดูโดยอัตโนมัติพร้อมกับซูดปากทำหน้าเบ้ด้วยความเจ็บก่อนจะเงยหน้าขึ้นเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันมองตามหลังคนกระทำการที่กำลังวิ่งหนีหายไปในความมืด

รกันดาสาวเท้าวิ่งไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว ผ่านประตูหลังของตัวตึกเข้ามาได้ก็หยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้าสวยหวานปรากฏสีแดงระเรื่อ ปากเม้มแน่นเพราะกำลังห้ามไม่ให้ตนเองยิ้ม ไม่ใช่ยิ้มเพราะความสะใจแต่เพราะความเขินอาย เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นไปได้อย่างไร หรืออาจจะเป็นเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกที่อยากจะหาคำตอบว่าถ้าได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้งแล้วจะรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกดีอย่างประหลาดเหมือนอย่างครั้งแรกหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่ได้คำตอบที่แน่ชัดเพราะวินาทีนั้นใจของเธอเต้นโครมครามในหัวสมองสับสนงุนงงไปหมด

เมื่อได้หยุดพักหายใจและทำใจจนความเขินอายลดน้อยลงแล้วหญิงสาวย้อนนึกถึงบทสนทนาตอนหนึ่งขณะที่กำลังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

‘พูดอย่างกับว่าถ้าฉันไม่หาเรื่องนายอีกแล้วนายจะมองเห็นความน่ารักของฉันขึ้นมาอย่างนั้นแหละ’

‘มันก็อาจจะเป็นไปได้ถ้าคุณมั่นใจว่าคุณมีมันนะ’

มีแน่แต่อยู่ๆ จะให้ทำตัวน่ารักเลยคงไม่ได้ แต่จะให้เข้าไปหาเรื่องเพื่อความสะใจเพราะไม่ชอบขี้หน้าก็คงจะไม่ทำอีกเหมือนกันเพราะไม่ได้รู้สึกกับเขาแบบนั้นอีกแล้ว รกันดาไม่อยากจะเชื่อว่าเวลาแค่ไม่กี่นาทีจะทำให้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อภาวัฒน์เปลี่ยนแปลงไปได้ จากไม่ชอบหน้าและอยากหาเรื่องตอนนี้เธอกลับอยากทำตัวดีๆ เพื่อจะได้เปลี่ยนแปลงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอให้เป็นไปในทางที่ดีขึ้น แต่ก็ไม่แน่เหมือนกัน พรุ่งนี้ถ้าลืมตาขึ้นมาความรู้สึกของเธออาจจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมก็ได้ เพราะบางทีมันอาจจะเป็นแค่ความอ่อนไหวชั่วครั้งชั่วคราวของผู้หญิงขี้เหงาและขาดความอบอุ่นคนหนึ่งเท่านั้น

เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านภาวัฒน์ถอดรองเท้าออก เขาก้มลงหยิบรองเท้าขึ้นมาวางบนชั้นข้างประตูก่อนจะก้าวผ่านประตูเข้าไปในบ้าน เห็นนางมาลัยกำลังนั่งเย็บผ้าอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ

“กลับมาแล้วเหรอ กินข้าวมาหรือยังล่ะ” หญิงสูงวัยละความสนใจจากงานในมือเงยหน้าถามหลานชาย

“เรียบร้อยแล้วครับ ยายยังไม่นอนอีกเหรอครับ”

“ยายยังไม่ง่วงก็เลยเอาผ้าม่านมาเย็บไปพลางๆ” นางมาลัยกลับมาสนใจงานในมือต่อ “ประตูระเบียงห้องคุณหนูยังไม่มีผ้าม่านยายก็เลยทำให้”

“ห้องน้องวิเหรอครับ”

“เปล่า ห้องคุณหนูกันต์”

ชื่อของรกันดาทำให้ภาวัฒน์รู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อนึกถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้นกับตัวเองรวมถึงคำพูดดูถูกดูแคลนในหลายๆ ครั้งที่ได้ยินจากปากเธอตั้งแต่วันที่เธอกลับมาอยู่ที่นี่ ก่อนหน้านี้ถึงเขาจะอยู่ที่นี่อย่างไม่มีปัญหาเพราะไม่มีใครแสดงท่าทีรังเกียจหรือแสดงออกว่าไม่เต็มใจที่เขามาอาศัยอยู่ด้วยแต่เขาก็ไม่ได้อยู่อย่างสบายใจซะทีเดียวเพราะเขาไม่ได้อยากอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ซักเท่าไหร่ เขาอยากให้นางมาลัยย้ายออกไปอยู่บ้านที่เขาซื้อด้วยกันแต่เขาก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่นางจะยอมไปเพราะนางพูดผัดผ่อนมาตลอด หรืออาจจะไม่ยอมไปเลยก็เป็นได้ ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่ได้แต่งงานมีครอบครัวเขาเลยอยากอยู่กับยายก่อน ถึงวันไหนที่เขาแต่งงานไปและถ้านางมาลัยไม่ยอมไปอยู่ด้วยกันเขาก็คงไม่มีโอกาสได้อยู่ดูแลใกล้ชิดอีก

“ยายครับ เมื่อไหร่เราจะย้ายออกจากที่นี่ซักที”

“ทำไมถามอย่างนี้ล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” นางมาลัยเงยหน้าถาม คนที่นางคิดถึงเป็นคนแรกว่าอาจจะทำให้ภาวัฒน์รู้สึกไม่ดีจนต้องชวนออกไปอยู่ข้างนอกคือรกันดา ถึงภาวัฒน์จะเคยชักชวนแบบนี้มาก่อนแต่ก็นานๆ ที แล้วพักหลังเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้อีกแต่เมื่อรกันดากลับมานางก็เห็นทั้งสองมีปัญหากันเลยทำให้นางคิดว่าสาเหตุดังกล่าวอาจจะทำให้หลานชายอึดอัดจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไป

“ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกครับแต่ที่นี่ไม่ใช่บ้านเราแล้วตอนนี้ผมก็มีบ้านแล้วเราก็น่าจะย้ายไปอยู่ที่นั่นด้วยกัน”

“บ้านหลังนั้นมันบ้านของภาสจะให้ยายไปอยู่ทำไม เดี๋ยวพอภาสแต่งงานแต่งการไปภาสก็ต้องย้ายไปอยู่กับเมีย ให้ยายไปอยู่ด้วยจะไปเป็นก้างขวางคอเอาเปล่าๆ” นางมาลัยตัดสินใจไม่ผัดผ่อนเหมือนที่ผ่านมาแต่เปลี่ยนมาใช้เหตุผลอื่นแทน นางผูกพันกับครอบครัวคุณหญิงกันยามานานและคิดว่าคงจะอยู่ที่นี่ตลอดไป และอีกเหตุผลก็เพราะนางไม่อยากต้องไปเป็นภาระให้กับหลานชาย

“ไม่ใช่เพราะว่ายายรักผมน้อยกว่าคุณหนูกันต์หรอกเหรอครับยายถึงไม่อยากย้ายออกจากที่นี่”

“ยายจะรักคุณหนูมากกว่าหลานแท้ๆ ได้ยังไง เพียงแต่ยายอยากจะอยู่ดูแลเธอต่อไปให้นานที่สุด คุณหนูกันต์ไม่มีคนคอยดูแลเอาใจใส่และคอยอยู่เคียงข้างมานานเป็นสิบๆ ปี ถ้ามันไม่ยากจนเกินไปยายก็อยากจะให้ในสิ่งที่คุณหนูเธอขาดมาตลอดถึงยายจะให้ได้ไม่ดีเท่ากับคนในครอบครัวก็เถอะ แล้วก็อย่างที่ยายบอก ยายไม่อยากไปอยู่กับครอบครัวเราให้เรากับเมียต้องอึดอัด”

“ถ้าผู้หญิงคนไหนอยู่กับยายไม่ได้ผมก็ไม่แต่งกับผู้หญิงคนนั้นหรอกครับ แล้วยายก็เห็นว่ารันก็ไม่ใช่คนแบบนั้น เรื่องนั้นมันไม่ใช่ปัญหาเลยครับ แต่ถ้ายายไม่อยากไปอยู่กับผมเพราะต้องการอยู่ดูแลคุณหนูกันต์ผมก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน”

“ยายว่าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วอีกอย่างภาสอยู่ที่นี่ก็สะดวกสบายดีไม่ใช่เหรอ อยู่ในตัวเมืองแล้วก็ใกล้ที่ทำงานด้วย คุณหญิงท่านก็ดีกับเราสองคนมาก บ้านนี้ก็มีแต่ผู้หญิงส่วนตาพงศ์ก็แก่แล้ว ถ้ามีหนุ่มๆ อยู่ด้วยซักคนจะได้รู้สึกอุ่นใจ เวลามีเรื่องฉุกเฉินอะไรก็มีภาสนั่นแหละที่จะพึ่งพาอาศัยได้”

“ครับ แล้วยิ่งมีคนเพิ่มมาด้วยอย่างนี้ผมคงถูกพึ่งพาอีกหลายครั้ง”

“ไหนบอกว่าไม่มีปัญหาอะไรแล้วทำไมถึงพูดประชดคุณหนูเธออย่างนั้นล่ะ”

“ยายรู้ด้วยเหรอครับว่าผมหมายถึงคุณหนูกันต์”

“ก็ที่บอกมีคนเพิ่มมาถ้าไม่ใช่คุณหนูกันต์แล้วจะหมายถึงใครล่ะ ไม่ได้เพิ่งทะเลาะกันมาใช่มั้ย”

“เปล่าหรอกครับ ผมแค่กลัวว่าอาจจะถูกคุณหนูของยายเรียกใช้บ่อยๆ ก็เค้านึกว่าผมเป็นคนใช้ตั้งแต่แรกแล้วนี่”

“เราก็มีอคติกับคุณหนูเธอ ยายไม่เห็นว่าคุณหนูเธอจะใช้อะไรเราเลย”

“ผมก็พูดไปเรื่อยแหละครับ นอกจากประชดแล้วผมไม่กล้าทำอะไรไม่ดีกับคุณหนูกันต์ของยายแน่นอน ยายอย่าห่วงเลยครับ” เขาไม่ได้แค่ประชดแต่คิดว่ามีโอกาสเป็นไปได้เพราะรกันดาพูดเองในทำนองที่ว่าเธอชอบที่จะเดินเข้าหาคนที่เธอไม่ค่อยชอบขี้หน้ามากกว่าที่จะหลบเลี่ยงเพราะฉะนั้นเขาคิดว่าเธอไม่คิดเลิกยุ่งวุ่นวายกับเขาอย่างที่เขาต้องการแน่

“ไม่ใช่แค่ไม่ทำอะไรไม่ดีแต่ภาสต้องพยายามอย่าขัดใจคุณหนูเธอด้วยรู้หรือเปล่า”

ภาวัฒน์ได้ยินดังนั้นถึงกับกรอกตาด้วยความระอา นางมาลัยทันได้เห็นแต่ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรและเปลี่ยนเรื่องพูด

“หนูรันเป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวนี้ไม่เห็นค่อยมาที่นี่เลย”

“รันก็ยังทำงานหนักเหมือนเดิมนั่นแหละครับ กลับบ้านดึกทุกวันบางวันก็เลยไปถึงตีหนึ่งตีสอง แต่วันนี้รันเข้าออฟฟิศไม่ได้ไปตรวจที่บริษัทลูกค้าเลยมีเวลามากินข้าวกับผม แล้วรันก็มาส่งผมด้วยแต่ผมเห็นว่ามืดแล้วก็เลยไม่ได้ชวนมาหายาย”

“หนูรันทำงานหนักให้รีบกลับไปพักผ่อนแหละดีแล้ว”

“ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันไม่อย่างนั้นผมคงชวนรันไปดูหนังต่อแล้ว ยายเชื่อมั้ยครับว่าผมกับรันคบกันมาเกือบสองปีแต่เราเคยดูหนังด้วยกันยังไม่ถึงห้าเรื่องเลย”

“พูดเหมือนน้อยใจ”

“ก็ไม่ถึงกับน้อยใจหรอกครับแต่ผมอยากมีเวลาอยู่กับรันมากกว่านี้ แต่ผมก็ไม่ได้โทษรันเพราะผมรู้ว่าอาชีพของรันเป็นอาชีพที่ต้องการเวลาและความรับผิดชอบที่สูงมาก แล้วรันก็รักงานนี้มาก ถ้าผมพูดอะไรไปรันต้องคิดมากแน่ๆ”

“เพราะฉะนั้นภาสก็ต้องทำความเข้าใจหนูรันแล้วก็ต้องทำใจยอมรับเรื่องนี้ให้ได้ ในเมื่อเลือกที่จะเป็นแฟนกับคนรักงานอย่างหนูรันยังไงภาสก็หลบเลี่ยงปัญหาทำนองนี้ไม่ได้อยู่แล้ว”

“ครับยาย ผมก็บ่นไปอย่างนั้นเองไม่มีอะไรหรอกครับ”

“บ่นกับเจ้าตัวไม่ได้ก็เลยมาบ่นกับยายแทน” หญิงสูงวัยพูดกลั้วหัวเราะ “เป็นคนอื่นแฟนไม่มีเวลาให้อย่างนี้คงไม่ใช่แค่บ่นแต่คงมีการนอกใจกันบ้าง”

“คงไม่ทุกคนหรอกครับ ผู้ชายไม่ได้เจ้าชู้ทุกคนนะครับ”

“ว่าไม่ได้หรอก ถึงไม่เจ้าชู้แต่ถ้าขาดแคลนความเอาใจใส่แบบนี้บางทีก็อาจจะเขวไปได้เหมือนกัน”

“คนอื่นผมไม่รู้นะแต่สำหรับผมไม่มีวันทำอย่างนั้นแน่นอน”

“ดีแล้วล่ะ หนูรันเธอน่ารักแล้วก็ดูเหมือนจะรักภาสมากด้วยภาสก็อย่าไปทำให้เธอเสียใจเลย”

“รันคือคนที่ผมตั้งใจจะแต่งงานด้วย ผมไม่มีทางทำให้ว่าที่แม่ของลูกผมต้องเสียใจเพราะผมเด็ดขาด แล้วผมก็คิดว่าผมคงไม่เจอใครที่ดีไปกว่ารันอีกแล้ว”

“ยายว่าความดีกับความรักมันไม่เกี่ยวกันนะ บางทีอาจจะไม่ดีแต่ก็อาจจะเป็นคนที่เรารักมากที่สุดก็ได้”

“ไม่ดีก็คือไม่ดีสิครับยาย คนเราคงไม่สามารถรักคนที่เราคิดว่าไม่ดีไปได้” ภาวัฒน์ค้านอย่างไม่จริงจังนักเพราะปัจจุบันเขารักคนที่ดีที่สุดแล้วและก็จะเป็นอย่างนี้ตลอดไป

“ตอนแรกว่าไม่ดีแต่ถ้ารักแล้วเค้าก็จะกลายเป็นคนที่ดีที่สุดของเราเอง”
___________________________________________

Create Date : 29 กันยายน 2553

1 comments

Last Update : 29 กันยายน 2553 20:42:23 น.

Counter : 1082 Pageviews.

นางเอกมารยาททรามจัง

โดย: Tukta21 10 มีนาคม 2554 14:46:22 น.