Bloggang.com : หญิงสาวผู้งดความงาม :

ไฟใกล้เชื้อ(ตอนที่3)_เมตะวรรณ

ภายในห้องอาหารขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ภาวิลาสได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราโดยใช้โทนสีขาวเป็นหลัก ที่บริเวณกึ่งกลางห้องคือโต๊ะกินข้าวดีไซน์แปลกตาขนาดสิบที่นั่งแต่โต๊ะกว้างในขณะนี้มีผู้ร่วมโต๊ะเพียงแค่สองคนเท่านั้นคือสองพี่น้องคุณหนูของบ้านส่วนคุณหญิงกันยาผู้เป็นมารดายังไม่กลับจากทัวร์ประเทศญี่ปุ่นที่ได้เดินทางไปกับเหล่าบรรดาพลพรรคคุณหญิงคุณนายทั้งหลาย

“ทำไมนมไม่มานั่งกินข้าวกับเราล่ะคะ” รกันดาถามนางมาลัยที่กำลังยืนคดข้าวสวยใส่ในจานของเธอให้

“นมไม่ทานข้าวเย็นค่ะ ตอนนี้นมเป็นโรคคอลเลตเตอรอลสูงเลยต้องงดอาหารพวกแป้งค่ะ” คำตอบเป็นเพียงเหตุผลหนึ่งเท่านั้น อีกเหตุผลเพราะนางเห็นว่าเป็นการไม่เหมาะสมที่ลูกจ้างจะนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับเจ้าของบ้านถึงแม้จะไม่มีใครถือในเรื่องนี้ก็ตาม

“พี่ภาสบ่นให้วิฟังเหมือนกันเรื่องโรคของนม”

“ภาสนี่ก็เอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาบ่นให้คุณหนูวิฟังทำไมก็ไม่รู้”

“เรื่องไม่เป็นเรื่องอะไรกันคะนม พี่ภาสห่วงนมมากนะคะ ยังมาบอกให้วิบังคับนมให้ไปตรวจสุขภาพให้ได้ด้วย พี่ภาสบอกว่าพูดเองนมก็ไม่ยอมฟังเลยมาขอให้วิช่วยพูดให้”

ทุกคนในบ้านต่างรู้ว่าภาวัฒน์นั้นเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของนางมาลัยเป็นอย่างมาก เพราะนางเป็นญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขา หลังจากที่บิดาของภาวัฒน์ตกลงใจที่จะไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศกับภรรยาใหม่ชาวต่างชาติหลังจากที่มารดาของเขาเสียชีวิตด้วยโรคร้ายเขาก็ตัดสินใจย้ายที่อยู่จากต่างจังหวัดเข้ามาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เพื่อมาอยู่กับยายโดยชายหนุ่มใช้เงินก้อนจำนวนหนึ่งที่บิดาทิ้งไว้ให้รวมทั้งอีกส่วนจากนางมาลัยเป็นทุนในการเรียนจนเรียนจบระดับปริญญาตรีทางด้านการถ่ายภาพและใช้เงินที่ได้จากการทำงานพิเศษที่ร้านอาหารและจากที่รับจ้างถ่ายภาพเป็นบางครั้งคราวเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว แต่ช่วงที่เรียนเขายังไม่ได้ย้ายมาอยู่กับนางมาลัยเนื่องจากระยะทางระหว่างคฤหาสน์ภาวิลาสกับมหาวิทยาลัยนั้นไกลกัน หลังจากเรียนจบเขาถึงได้ย้ายเข้ามา นับถึงวันนี้ก็เป็นระยะเวลาประมาณสามปี

“นมยังดื้อไม่ยอมรับปากเหมือนเดิมเลย” รวิกาหันไปบ่นกับพี่สาวขณะกำลังทานข้าวกันลำพังหลังจากที่นางมาลัยพูดผลัดวันประกันพรุ่งอย่างที่พูดกับหลานชายทุกครั้งเวลาที่เขาขอให้นางไปตรวจสุขภาพและก็รีบขอตัวออกจากห้องอาหารไปทันที ขณะกำลังบ่นพร้อมกับมองหน้ารกันดาอยู่นั้นสาวน้อยก็เกิดความคิดดีๆ ขึ้นมา

“แล้วทำไมนายภาสนั่นต้องมาให้วิช่วยพูดกับนมด้วย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังจะต้องให้คนอื่นช่วยเหลือ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแค่หน้าที่ขับรถยังทำไม่ได้ดี เพราะคนมันไม่ได้เรื่องนี่เอง”

“ก็พี่ภาสเขาเป็นห่วงนมมากนี่คะ” รวิกาทำเป็นไม่สนใจคำพูดส่วนหลังของพี่สาวและตอบคำถามแรกที่ว่าทำไมเขาต้องให้เธอช่วยพูดกับนางมาลัยให้ “แต่นมเป็นโรคกลัวโรงพยาบาลเลยไม่ยอมรับปากเป็นเรื่องเป็นราวซักที แต่วิรู้แล้วว่าจะทำยังไงดี”

รวิกามองหน้าคู่สนทนาด้วยแววตาคล้ายฝากความหวัง และคนถูกมองก็เข้าใจได้ไม่ยาก แต่เมื่อนึกว่าเป็นความต้องการของใครก็รีบให้คำตอบโดยไม่ต้องใช้เวลาคิด

“พี่ไม่เกี่ยว แล้วพี่ก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่เป็นการช่วยเหลือนายคนนั้น”

“ไม่ได้ช่วยพี่ภาสแต่ช่วยนมต่างหาก” รวิการีบบอกแก้ “พี่กันต์ไม่เป็นห่วงนมเหรอคะ คนแก่ต้องตรวจสุขภาพสม่ำเสมอแล้วยิ่งนมมีโรคประจำตัวด้วยอย่างนี้ก็ยิ่งจำเป็นเข้าไปใหญ่”

“แต่ช่วยนมเรื่องนี้ก็เหมือนช่วยนายนั่น”

“วิรู้ว่าพี่กันต์ไม่ค่อยชอบพี่ภาสก็เลยไม่อยากพูดให้ แต่นมรักพี่กันต์มากถ้าพี่กันต์เป็นคนพูดนมต้องเชื่อแน่ๆ วิสัญญาก็ได้ว่าถ้านมยอมไปตรวจสุขภาพวิจะไม่บอกพี่ภาสว่าพี่กันต์เป็นคนพูดให้”

“พี่ขอคิดดูก่อนก็แล้วกัน”

“ค่ะ แต่เร็วๆ หน่อยนะคะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์พี่ภาสไม่น่าจะไปทำงานถ้านมยอมรับปากพี่ภาสจะได้พาไปพรุ่งนี้เลย”

++++++++++++++++++++

อากาศยามเช้าสดใส เสียงนกร้องรับอรุณ หลังจากล้างหน้าแปรงฟันร่างสูงใหญ่ออกมานั่งที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ไม้สีขาวตรงระเบียงด้านหน้า ภาวัฒน์เห็นนางมาลัยเดินกลับมาจากการตักบาตรจึงรีบลุกขึ้นก้าวเข้าไปช่วยถือของพร้อมกับพยุงร่างท้วมของยายให้มานั่งที่เก้าอี้อีกตัว

“วันนี้ภาสไม่ต้องออกไปทำธุระที่ไหนใช่มั้ย”

“ครับ วันนี้ผมว่างคิดว่าจะพายายไปตรวจสุขภาพ” ภาวัฒน์ลองพูดดูทั้งที่คิดว่ายังไงนางมาลัยก็ต้องบอกผลัดวันประกันพรุ่งอีกตามเคย

“งั้นก็ไปกินข้าวกินปลาซะสิจะได้ไปกันตอนสายๆ”

“ไปไหนครับ”

“อ้าว ก็ไปตรวจสุขภาพไง เพิ่งพูดเองลืมซะแล้ว” นางมาลัยบอกกลั้วหัวเราะพลางนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ตนเองยอมไปโรงพยาบาลสถานที่ที่พยายามที่จะไม่ไปเยือน “คุณหนูสองคนช่างน่ารักรู้จักเป็นห่วงเป็นใยคนแก่ ยิ่งคุณหนูกันต์ด้วยแล้วมาขู่ยายว่าถ้ายายไม่ไปจะหนีกลับไปเรียนต่อเมืองนอก เหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิดอยากได้อะไรชอบหาเรื่องมาต่อลองกับยาย”

ภาวัฒน์พอได้เห็นท่าทางเอ็นดูของนางมาลัยที่มีต่อหญิงสาวที่เขาไม่เห็นด้วยซักนิดว่ามีความน่ารักก็อดหมั่นไส้ไม่ได้แม้ใจลึกๆ จะนึกขอบคุณเจ้าตัวอยู่ก็ตามทีที่เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ยายของเขายอมไปตรวจสุขภาพหลังจากที่เขาใช้ความพยายามมานานแต่ก็ไม่สำเร็จเสียที

“เอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็ก”

“ปากร้ายจริงๆ ภาสนี่ เรื่องเมื่อวานที่เราไปแอบหลับที่สนามบินยายยังไม่ได้ชำระความเลยนะ”

“คุณหนูกันต์ของยายฟ้องอะไรมาล่ะครับ ยายก็อย่าเชื่อให้มากนักสิครับ อย่างนี้ผมก็โดนดุอยู่คนเดียว” นึกถึงคำพูดแย่ๆ ของรกันดาเมื่อวานก็อยากจะฟ้องบ้างแต่ก็จำต้องปิดปากเงียบไว้เพราะไม่ต้องการให้นางมาลัยต้องมาเป็นกังวลกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“ถ้าเราไม่ได้ทำผิดยายจะว่าเราทำไม คุณหนูเดินทางมาตั้งหลายชั่วโมงคงจะเหนื่อยมากก็เลยอยากกลับบ้านมานอนพักผ่อนไวๆ แต่เราก็ดันไปนั่งหลับซะนี่ แล้วคุณหนูก็ไม่ได้มาฟ้องอะไรด้วยเธอก็แค่บ่นให้ฟังไปตามเรื่องตามราว” หญิงสูงวัยหยุดจังหวะพลางนึกถึงหญิงสาวที่กำลังพูดถึง ส่วนภาวัฒน์ก็แอบเถียงในใจว่าไอ้ที่บ่นไปตามเรื่องตามราวนี่แหละคือกำลังฟ้อง “คุณหนูกันต์ถึงจะเอาแต่ใจไปบ้างแต่เธอก็เป็นคนดีคอยเป็นห่วงเป็นใยคนรอบข้าง คุณหนูขาดพ่อมาตั้งแต่เด็กแล้วก็ยังไม่ค่อยได้อยู่กับแม่เพราะคุณหญิงท่านไม่ค่อยมีเวลา ไหนที่จะต้องไปเรียนต่างบ้านต่างเมืองตั้งแต่เล็กแต่น้อยอีก ยายอยากให้ภาสทำดีกับเธอเข้าไว้เพราะคุณหนูเธอน่าสงสาร ถึงจะไม่เคยมาระบายให้ยายฟังแต่ยายก็รู้ว่าคุณหนูเธอเหงามาก เราเป็นคนใกล้ชิดก็ควรรักและดูแลเธอ ยอมตามใจเธอบ้างถ้าหากว่าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจนเกินไป”

นางมาลัยรู้ดีรกันดาภายนอกถึงจะดูเข้มแข็งไม่สนใจกับการที่ทุกคนในบ้านต่างมุ่งแต่เรื่องของตัวเองจนเกิดความห่างเหิน แต่ภายใต้ท่าทีที่แสดงออกถึงความไม่ใส่ใจนั้นรกันดาไม่ได้เข้มแข็งเลยซักนิด ตอนที่รกันดายังเด็กนางเคยเห็นเด็กหญิงแอบร้องไห้เสมอเวลาที่คุณหญิงกันยาไม่กลับบ้านและไม่สนใจดูแลลูกน้อยหลังจากหย่าร้างกับสามี

คุณหญิงกันยานั้นเปลี่ยนแปลงไปมาก จากหญิงสาวที่เคยอ่อนโยนรักและดูแลลูกทั้งสองอย่างดีหลังจากหย่าร้างกับสามีก็กลายไปเป็นสาวสังคม ออกงานไม่เว้นแต่ละวันและสนใจการงานมากขึ้นสาเหตุก็เพื่อที่จะไม่ให้มีเวลาว่างคิดฟุ้งซ่านเรื่องครอบครัวที่ไม่ได้อยู่พร้อมหน้าเหมือนอย่างเคย

ช่วงสายรถยนต์สุดหรูคันเดิมที่ภาวัฒน์คิดว่าคงไม่ได้มีโอกาสขับอีกนานก็ถูกชายหนุ่มขับเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

หลังจากที่นางมาลัยรับปากเรื่องไปตรวจสุขภาพภาวัฒน์เลยถือโอกาสชวนรวิกาให้ออกมาด้วยกันเพราะจะได้ไปห้างสรรพสินค้าในช่วงที่นางมาลัยเข้าตรวจเพื่อไปซื้อกล้องถ่ายรูปที่รวิกาเคยบอกให้เขาช่วยพาไปเลือกซื้อ แต่เขาก็ต้องรู้สึกเซ็งสุดชีวิตเมื่อเห็นพี่สาวคนสวยของรวิกาเดินออกมาพร้อมกับน้องสาวในชุดเตรียมพร้อมออกนอกบ้านโดยรกันดาบอกว่าจะไปหาซื้อเสื้อผ้าซึ่งนั่นก็แสดงว่าเธอต้องไปที่ห้างสรรพสินค้าพร้อมกับเขาและรวิกาด้วย ภาวัฒน์ย้อนนึกถึงบทสนทนาเมื่อวานตอนที่เขากับรกันดาทะเลาะกันที่เธอบอกว่าไม่ต้องการให้เขาทำตัวใกล้ชิดกับรวิกาทำให้เขาแปลกใจเพราะวันรุ่งขึ้นกลับเป็นตัวเธอเองที่ยอมออกไปข้างนอกกับเขา แต่ก็ไม่ต้องสงสัยนานเพราะชั่ววินาทีเขาก็คาดเดาได้ถึงสาเหตุ คงเพราะไม่ต้องการให้เขากับรวิกาออกไปไหนด้วยกันลำพังเธอจึงผันตัวเองจากคนมาเป็นก้างแทน

หลังจากจัดการติดต่อเรื่องการตรวจสุขภาพเรียบร้อยแล้วนางมาลัยบอกให้หลานชายพาคุณหนูสองคนไปห้างสรรพสินค้าไม่ต้องอยู่รอตอนรอเรียกเข้าตรวจเป็นเพื่อน ภาวัฒน์จึงขับรถพารวิกาและพี่สาวมุงหน้าไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก หญิงสาวคนพี่ไม่ยินยอมให้น้องสาวนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับภาวัฒน์ก็เลยต้องกลายเป็นคนขับรถของสองสาวไปโดยปริยาย หลังออกจากโรงพยาบาลมาได้ซักพักรกันดาออกคำสั่งว่าให้เปลี่ยนห้างและยังเป็นคนบอกเองว่าให้เขาขับไปเส้นทางไหนซึ่งก็เป็นการบอกแบบไม่รู้จริงสาเหตุทั้งเพราะอยากแกล้งคนขับและเพราะตัวเองก็จำเส้นทางและสถานที่ต่างๆ ได้ไม่แน่นอนนัก ขณะนั้นก็นึกขอโทษขอโพยนางมาลัยในใจว่าอาจจะกลับไปรับช้าหน่อยเพราะครั้งนี้คงเป็นครั้งเดียวที่เธอจะได้มีโอกาสเอาคืนหลานชายของนางหลังจากที่พูดจาหยาบคายใส่เธอเมื่อวาน

ด้านคนขับก็ยอมทำตามคำสั่งถึงจะรู้ว่าทางที่ไปมันจะอ้อมโลกก็ตาม ส่วนหนึ่งเป็นเพราะภาวัฒน์นึกถึงส่วนดีที่รกันดาทำไว้เรื่องตรวจสุขภาพของนางมาลัยและจากคำร้องขอของยายที่บอกให้ยอมตามใจเธอบ้างถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงจนเกินไป แต่ถึงจะยอมก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่รู้สึกเบื่อและหงุดหงิดแต่ก็ได้แต่สูดหายใจเข้าออกช้าๆ นึกวางแผนไว้ว่าถ้ากลับไปรับยายไม่ทันก็จะโทรบอกให้นางมาลัยกลับแท็กซี่ก่อน

เมื่อถึงที่หมายหลังจากเสียเวลาเดินทางประมาณสี่สิบห้านาทีทั้งที่น่าจะแค่สิบห้าถึงยี่สิบนาทีถ้าไปห้างที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่แรกภาวัฒน์ชวนรวิกาขึ้นไปที่ร้านขายกล้องถ่ายรูปพร้อมอุปกรณ์โดยทั้งสองเดินคู่กันไปตลอดทางและยังทำท่าทางกระหนุงกระหนิงปรึกษากันตอนเลือกไม่สนใจคนที่มาด้วยซักนิด แต่ถึงจะรู้สึกไม่พอใจกับท่าทีสนิทสนมนั้นและเบื่อหน่ายที่ต้องมาดูของที่ตัวเองไม่ได้สนใจแต่รกันดาก็ไม่ได้ขอแยกออกไปเลือกซื้อของของตนเอง ทางด้านภาวัฒน์ที่รู้ว่ากำลังถูกจับตามองเขาก็เลยทำเป็นสนิทสนมกับรวิกาเป็นพิเศษ

“วิชอบกล้องรุ่นที่พี่ภาสเลือกให้มากเลยค่ะ ถ่ายออกมาแล้วสวยดีจัง แต่วิก็คงถ่ายออกมาได้ไม่ดีเท่าพี่ภาสหรอกค่ะ” สาวน้อยพูดกับคนข้างๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสขณะกำลังเดินออกจากร้านหลังจากเลือกซื้อกล้องถ่ายรูปได้แล้ว

“ของอย่างนี้ต้องฝึกครับน้องวิ ถ้าอุปกรณ์ดีก็ช่วยเราได้เยอะ”

“ค่ะ ถ้าว่างๆ พี่ภาสต้องช่วยสอนวิถ่ายรูปด้วยนะคะ”

“ได้สิครับ”

ขณะสองหนุ่มสาวกำลังเดินกันไปคุยกันไปร่างโปร่งระหงเดินเข้ามาแทรกกลางก่อนหันพูดกับน้องสาว

“เสร็จแล้วใช่มั้ยเรื่องกล้องเนี่ย พี่หิวมากไปหาอะไรกินกัน”

“อ้าว วินึกว่าพี่กันต์ไปดูเสื้อผ้าแล้วซะอีก”

“พี่ยืนรออยู่ที่หน้าร้าน เบื่อแทบตายเมื่อยขาด้วย”

หลังจากยืนรออยู่นานรกันดาก็รู้สึกเบื่อเลยออกมาเดินเล่นบริเวณใกล้ๆ แต่ไม่นานเธอก็เดินกลับไปแอบมองรวิกากับภาวัฒน์ที่หน้าร้านเพราะรู้สึกไม่ไว้ใจ ที่หญิงสาวไม่เดินกลับเข้าไปในร้านเพราะคิดว่าถ้าตัวเองไม่อยู่ฝ่ายชายอาจจะแสดงท่าทีอะไรที่มากขึ้นซึ่งก็หมายถึงว่าอาจจะกล้าฉวยโอกาสแตะเนื้อต้องตัวน้องสาวของเธอแล้วเธอจะได้เอาไปเป็นข้ออ้างเพื่อห้ามปรามรวิกาไม่ให้อยู่ใกล้หรือออกไปข้างนอกกับเขาตามลำพังต่อไปแต่หลังจากแอบมองอยู่นานจนถึงตอนนี้เธอก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ นอกจากท่าทีพูดคุยกันอย่างสนิทสนมเท่านั้น

“ไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะพี่ภาส” รวิกายอมตามใจพี่สาว สาวน้อยชะเง้อผ่านคนตรงกลางเพื่อชวนชายหนุ่มอีกคน

“อ่อครับ งั้นกินอาหารญี่ปุ่นกันมั้ยครับ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” เสียงเรียกทำให้คนที่ไม่ได้สนใจฟังต้องตอบรับในทันทีหลังจากรู้ตัวว่าถูกพูดด้วย โชคดีที่เขาพอจะจับใจความได้ว่ารวิกาถามว่าอะไร ที่เขาไม่ได้ยินว่าสองสาวคุยอะไรกันเป็นเพราะหลังจากถูกแทรกกลางความสนใจของเขาก็ไปอยู่ที่คนที่กำลังเดินข้างๆ

ตอนที่รกันดาเดินเข้ามาแทรกระหว่างเขากับรวิกาตัวเขาสัมผัสกับเธอทำให้ภาวัฒน์รู้สึกแปลกๆ เพราะไม่คิดว่าเธอจะยอมถูกเนื้อต้องตัวเขาอีกหลังจากที่มีเรื่องทะเลาะกันเมื่อวานนี้ ตัวของรกันดาหอม เป็นกลิ่นหอมแบบเย้ายวนที่มาจากน้ำหอมราคาแพง เส้นผมตรงยาวสีน้ำตาลอ่อนดูนุ่มสลวยเป็นเงางาม ศีรษะของเธออยู่ตรงระดับหูของเขาเลยทำให้เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเส้นผมคละเคล้ามากับกลิ่นของน้ำหอมด้วย

ภาวัฒน์ยอมรับว่าผู้หญิงที่กำลังอยู่เคียงข้างเขาคนนี้ดูดีมีเสน่ห์ทั้งในระยะใกล้และระยะไกล แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอคงกำลังหงุดหงิดที่ต้องรอนานจนลืมไปว่ากำลังอยู่ใกล้เขามากๆ แล้วเขาก็ไม่เห็นถึงความจำเป็นที่จะต้องหลบเลี่ยง

คนเดินอยู่ตรงกลางหันมองตามเสียงตอบและคำชักชวนกินอาหารญี่ปุ่นที่ได้ยินอยู่ใกล้ๆ หู สายตาสองคู่เลยได้สบประสานกัน รกันดาเพิ่งรู้ว่าตัวเองและภาวัฒน์อยู่ใกล้กันมาก ชั่ววินาทีที่มองหน้าเขาเธอสังเกตเห็นว่าเขาโกนหนวดออกแล้วเลยทำให้ดูดีขึ้นกว่าเมื่อวานและเมื่อรู้สึกตัวว่าอยู่ใกล้กันเกินไปหญิงสาวจึงรีบย้ายตัวเองไปอยู่อีกข้างของรวิกาแทน

“ว่าไงคะพี่กันต์ อยากกินอาหารญี่ปุ่นหรือเปล่า”

“ก็ได้แต่พี่ขอจ่ายเองนะไม่จำเป็นต้องให้ใครเลี้ยง”

“งั้นพี่เลี้ยงน้องวิคนเดียว” พูดจบร่างสูงใหญ่ก็เร่งฝีเท้าก้าวนำหน้าไปโดยไม่ได้หันกลับหลังมองเลยทำให้ไม่รู้ว่ากำลังถูกหนึ่งสาวมองตามหลังตาขุ่นเขียว

อาหารมื้อที่เพิ่งผ่านพ้นไปเป็นความหนักใจของรวิกาเป็นอย่างยิ่ง สาวน้อยไม่ได้ลิ้มรสชาติอาหารญี่ปุ่นหลากหลายตรงหน้าอย่างเต็มที่เพราะมัวแต่เป็นกังวลกับสองคนที่เอาแต่ปั้นปึ่งใส่กันจนถ้าเธอเงียบไปอีกคนก็จะทำให้บรรยากาศแปลกสิ้นดี รวิกาจึงต้องหันให้ความสนใจและพูดคุยกับทั้งสองคนอย่างเท่าเทียมกัน และพอเมื่อใกล้หมดช่วงเวลาอันแสนอึดอัดทั้งสองก็ยังแย่งกันออกค่าอาหารจนเธอต้องเสนอตัวเป็นคนจ่ายให้ก่อนและบอกว่าจะเรียกเก็บในภายหลัง

เมื่อออกจากร้านอาหารทั้งสามเดินกลับมาที่รถหลังจากที่รกันดาปฏิเสธที่จะซื้อเสื้อผ้าโดยบอกว่าหมดอารมณ์ แต่เมื่อเดินจนจะถึงที่หมายเสียงใสๆ กลับร้องเรียกไว้บอกว่าลืมซื้ออะไรบางอย่าง

“พี่กันต์ลืมซื้ออะไรคะ”

“ของจำเป็นน่ะ ถ้าไม่ซื้อก็ไม่ได้ด้วยสิเพราะพี่เอากลับมาแค่นิดเดียวเอง” รกันดาพูดด้วยสีหน้าบ่งบอกถึงความจำเป็นที่จะต้องกลับไปซื้อของที่ว่าให้ได้ รวิกาเลยหันไปทางชายหนุ่มอีกคนเพื่อจะถามความเห็น แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามเขาก็ให้คำตอบมาก่อน

“ตามสบายครับ พี่โทรบอกให้ยายขึ้นแท็กซี่กลับบ้านแล้วเพราะถึงกลับตอนนี้ยังไงก็ไม่ทันอยู่ดี ยิ่งถ้ากลับทางเดิมตอนขามาก็จะคงถึงตอนเย็นๆ นั่นแหละครับ”

รกันดายืนกัดฟันกรอดเพราะรู้ว่ากำลังถูกประชดแต่ก็พยายามทำสีหน้านิ่งเฉยเสมือนว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำกล่าวนั้น

“ถ้าอย่างนั้นเราเข้าไปซื้อกันค่ะพี่กันต์” รวิการีบหันมาชักชวนพี่สาวเพราะเธอก็รู้เช่นกันว่าที่ภาวัฒน์พูดออกมานั้นเป็นการประชดเลยกลัวว่ารกันดาจะไม่พอใจจนอาจจะทำให้ทะเลาะกันอีก แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะสีหน้าท่าทางของรกันดานั้นปกติดี

“แต่พี่เมื่อยขามากเลย” พูดพร้อมกับใช้มือทุบไปที่ต้นขาก่อนจะหันมองไปทางภาวัฒน์ “รบกวนช่วยวิ่งไปซื้อให้หน่อยได้หรือเปล่า”

“ได้สิครับ คุณจะซื้ออะไรล่ะ” คนถูกไหว้วานตอบรับอย่างว่าง่ายเพราะรกันดาพูดอย่างร้องขอไม่ใช่ออกคำสั่ง

“ชุดชั้นในน่ะ เอาเสื้อชั้นในกับกางเกงชั้นในอย่างละยี่สิบตัวนะ” ขณะพูดหญิงสาวก้มหน้าหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์ใบเล็กไปด้วย เธอหลบซ่อนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสมใจที่คิดวิธีกลั่นแกล้งเขาได้

มือที่กำลังจะยื่นธนบัตรสีเทาหลายใบต้องชะงักค้าง เจ้าตัวถามชายหนุ่มตรงหน้าที่กำลังมองมาที่หน้าอกของตนเองพร้อมกับมือที่กำๆ แบๆ และสีหน้าท่าทางว่ากำลังครุ่นคิด

“ทำอะไรน่ะ”

“ก็กำลังวัดขนาดของคุณไง” เขาบอกก่อนพยักหน้าทำท่าว่ารับรู้ “ผมรู้แล้ว เอาเงินมาสิครับ”

หญิงสาวผู้ถูกวัดขนาดสูดลมหายใจช้าๆ ขณะยื่นเงินในมือให้เขา ร่างสูงใหญ่ได้รับเงินแล้วก็มุ่งหน้าเข้าไปภายในตัวอาคารห้างสรรพสินค้าทันที รกันดาหันขวับมาพูดกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจเต็มที่

“ดูสิวิ นายคนนั้นมันลามกจะตาย สุภาพบุรุษที่ไหนเขาทำกับผู้หญิงแบบนี้ ทุเรศ น่าเกลียดชะมัด”

“ก็พี่กันต์ไปแกล้งพี่ภาสก่อนนี่คะ”

“ให้ไปซื้อของเนี่ยนะเรียกว่าแกล้ง” รกันดาไม่ยอมรับแต่การกระทำดังกล่าวเป็นใครก็ดูออก รวิกาคิดในใจว่ามีอย่างที่ไหนซื้อชุดชั้นในทีละยี่สิบชุดและยังให้ผู้ชายไปซื้ออีก อย่างนี้ไม่เรียกว่าแกล้งแล้วจะเรียกว่าอะไร

เวลาผ่านไปซักพักชายหนุ่มที่ถูกไหว้วานก็เดินกลับออกมาก่อนจะยื่นถุงกระดาษสีสันสดใสให้กับหญิงสาวคนไหว้วานด้วยท่าทางปกติจนทำให้รกันดาที่อยากจะเห็นเขาต้องอับอายกับการซื้อครั้งนี้รู้สึกผิดหวังไม่น้อย แต่อีกใจก็คิดว่าเขาอาจกำลังทำนิ่งเฉยเพื่อกลบเกลื่อนความอายอยู่

เมื่อเข้ามาอยู่บนรถแล้วรกันดาก็อดไม่ได้ที่จะหยิบถุงกระดาษที่เพิ่งได้รับขึ้นมาเปิดดู เมื่อพิจารณาสิ่งที่อยู่ภายในเธอก็ต้องกลับกลายเป็นคนอับอายแทน หญิงสาวเงยหน้ามองไปทางคนขับด้วยสีหน้าบึ้งตึงและแววตาขุ่นจัด

“ใครบอกให้นายซื้อไซส์นี้แล้วก็แบบนี้มา”

ชุดชั้นในที่อยู่ในมือของเธอนั้นคือชุดที่มีขนาดเล็กสุดและแบบที่เรียกได้ว่าถ้าไม่แก่คงไม่มีหญิงสาวคนไหนใช้อย่างแน่นอน

“ผมซื้อตามขนาดที่เห็น แล้วก็คิดว่าแบบประมาณนี้เหมาะกับคุณดี”

“ถ้าอย่างนั้นนายก็เอาไปให้เมียนายใส่เองก็แล้วกัน ฉันยกให้” มือบางโยนถุงเจ้าปัญหาไปตรงเบาะหน้าทางฝั่งด้านข้างคนขับ ที่ไม่ได้ต่อว่ากลับไปมากกว่านี้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ใจถ้ารู้ว่าสามารถเอาคืนเธอได้สำเร็จ รกันดารู้สึกแค้นใจที่วิธีของตัวเองไม่รัดกุมพอจนเป็นการเปิดโอกาสให้เขาแกล้งกลับได้

“แล้วคุณจะเอาที่ไหนใส่หรือว่าจะไม่ใส่” ภาวัฒน์ถามด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเป็นใย ดวงตาคมมองผ่านกระจกมองหลังเห็นใบหน้าสวยหวานของรกันดาบึ้งตึง แต่ทันทีที่เธอรู้ว่าเขามองเธออยู่สีหน้าอาการของเธอก็กลับกลายเป็นปกติ เขารู้ว่าเธอกำลังโกรธแล้วก็แค้นเขามาก แต่เขาคิดว่าก็สมน้ำสมเนื้อกันดีแล้วเพราะเมื่อครู่เขาก็ต้องอับอายไม่น้อยเหมือนกัน พนักงานขายหลายสาวมองเขาด้วยสายตาเคลือบแคลงคล้ายว่าเขาเป็นพวกโรคจิตที่เดินวนไปเวียนมาเพื่อหาแบบที่ต้องการและยังซื้อในปริมาณไม่น้อย ตอนที่เขาเดินออกมาจากแผนกชุดชั้นในด้วยใบหน้าที่ร้อนๆ ชาๆ ชอบกลเขาก็ทันได้เห็นตอนที่หญิงสาวทั้งแผนกวิ่งเข้ารวมกลุ่มกัน หลังจากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเพราะได้แต่ก้มหน้าก้มตาก้าวแน่บออกมา

“ฉันจะใส่หรือไม่ใส่มันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากครับ แต่แฟนผมคงใส่ไซส์นี้ไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมเอาไปให้คนอื่นใส่แทน คงมีคนใส่ไซส์เดียวกับคุณบ้าง”

“จะเอาไปให้ใครก็เรื่องของนาย แล้วก็หยุดพูดซักทีฉันต้องการความสงบ”

“หยุดก็ได้ครับผม” น้ำเสียงทุ้มบอกกล่าวเจือแววขำขันทำให้คนฟังโมโหเข้าไปอีกแต่ก็ได้แต่พยายามกักกันความโกรธเอาไว้ไม่แสดงออกให้เขาเห็น

สาวน้อยที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในสงครามย่อยๆ ภายใต้ท่าทีปกติของผู้ร่วมทำสงครามทั้งสองได้แต่หันซ้ายทีมองไปข้างหน้าทีตามแต่ว่าใครกำลังเป็นคนพูด จะว่ากลุ้มใจก็กลุ้มอยู่แต่รวิกาก็รู้สึกสนุกที่เห็นสองคนแกล้งกันไปมาด้วยเรื่องชุดชั้นในจนอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ คนนั่งข้างๆ หันมองตาเขียว

“หัวเราะอะไร”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ วิก็แค่คิดอะไรนิดหน่อย”

สีหน้าท่าทางของน้องสาวทำให้รกันดาแทบอยากจะร้องกรี๊ดออกมาเพราะรู้ว่ารวิกากำลังขำตนเองที่ถูกอีกฝ่ายเอาคืน หญิงสาวหันหน้ามองออกนอกกระจกรถทำปากขมุบขมิบต่อว่าทั้งสองคนที่เหลือและภาพนั้นก็ไม่หลุดพ้นสายตาของคนขับที่แอบเหล่มองผ่านกระจกส่องหลัง

ภาวัฒน์ละสายตามองไปยังถนนเบื้องหน้า ริมฝีปากมีรอยยิ้ม ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่ได้หาคำตอบว่ารอยยิ้มนั้นเกิดจากอะไร ดีใจที่สามารถเอาคืนคู่ปรับได้สำเร็จหรือยิ้มเอ็นดูหญิงสาวคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตลำพังอยู่ที่เมืองนอกเมืองนามาตั้งนานแต่ดูไม่ได้มีท่าทางเป็นผู้ใหญ่วุฒิภาวะสูงเลยกลับเหมือนเด็กหญิงวุ่นวายเจ้าปัญหาและเจ้าคิดเจ้าแค้นมากกว่า
____________________________

Create Date : 04 กันยายน 2553

4 comments

Last Update : 6 กันยายน 2553 22:12:16 น.

Counter : 1045 Pageviews.

โห หายไปนานเลยนะคะ คิดถึงค่ะ

โดย: กระรอกเมือง IP: 69.251.186.43 4 กันยายน 2553 21:35:41 น.

ถัดวันประกันพรุ่ง น่าจะเป็นผลัดวันประกันพรุ่ง

โดย: กระรอกเมือง IP: 69.251.186.43 5 กันยายน 2553 4:06:51 น.

ขอบคุณคุณกระรอกเมืองมากเลยค่ะ เราแต่งคำใหม่ซะแล้ว 555+

โดย: คนแต่งเองจ้า (หญิงสาวผู้งดความงาม ) 6 กันยายน 2553 22:09:04 น.

ถ้าได้เป็นละครนะ อยากให้แอริณเล่นเป็นรกันดา แล้วเต้ยเป็นรวิกา แต่ภาวัฒน์เนี่ยดิ ปูไข่ดีปะ ชอบ3คนนี้มาตั้งแต่ละครเรื่องชิงชังแล้วค่ะ

โดย: Tukta21 9 มีนาคม 2554 20:32:52 น.