ความเดิมเมื่อเริ่มเรียน
คำเตือน* เอนทรี่นี้มาจากประสบการณ์ของผู้เขียนล้วนๆ ซึ่งหลายๆอย่างน่าจะพัฒนาไปไกลแล้ว ดังนั้นจงอ่านเอามัน อย่าคิดมาก ปวดตับเรามารำลึกความหลัง(อันแสนไกล)กันสักนิดช่วงปีแรกของการเป็นเฟรชชี่ เค้าว่ากันว่าเป็นช่วงที่มีความสุขที่สุดของการเป็นนักศึกษาแต่สำหรับชาวเรามันมิใช่เคอะเพราะเป็นช่วงที่เราจะรู้สึกเป็นชนชั้นล่าง รุ่นพี่สั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ มหาลัยสั่งให้ไปไหนก็ต้องไป จะหลบก็ไม่ได้เพราะพี่คุมหอจะตามมาจิกถึงห้องและต้องเก็บวิชาพื้นฐาน ซึ่งอันนี้ไม่ยากเท่าไหร่ เหมือนการรวมเอาชีวิตมัธยมหกปีมาบีบอัดย่อให้จบภายในเทอมเดียวและถ้าใครไม่สามารถเก็บ A ในปีนี้ให้ได้มากที่สุดละก็สามปีที่เหลือคือนรกตกมีนดีๆนี่เองปีนี้เราจะยังไม่รู้สึกถึงชีวิตติดฟาร์มมากนัก แค่ดายหญ้าลอกคลองปลูกผักกันพอหอมปากหอมคอ พอรู้ที่ทางว่าฟาร์มอยู่ที่ไหนเมื่อท่านเข้าไปนั่งอยู่ในม ก็จะเห็นภาพขบวนเด็กปีหนึ่งสะพายเป้แบกจอบกันเป็นปกติ ส่วนจะเป็นสาขาไหนขอไม่ระบุ เพราะเยอะเหลือเกินและเป็นข้อบังคับ ว่านักศึกษาผู้หญิงปีหนึ่งทุกคนต้องใส่รองเท้าคัทชูสีดำ วันแรกผู้เขียนถึงกับหิ้วรองเท้าเดินเท้าเปล่ากลับหอ เพราะมันกัดซะจนทนไม่ไหว ดีที่เป็นหน้าฝน พื้นคอนกรีตเลยไม่ร้อนเท่าไหร่ไม่งั้นอาจได้ตะแคงตีนเดินกันไปข้างอ๊ะ อ๊ะ ถึงตรงนี้อาจมีบางคนรู้สึกว่า นี่แกเป็นนักศึกษาหรืออะไรฟะนี่ ดูสู้ชีวิตซะเหลือเกินขอบอกว่าถ้าคุณไม่เข้าใจความรู้สึกของคนทำงาน คุณก็จะไม่สามารถเป็นเจ้านายที่ดีได้ และผู้เขียนชอบเวลาที่ไปลงฟาร์มกับเพื่อนๆมากที่สุดเลยค่ะปีแรกเป็นปีที่เราจะอยู่ใกล้ชิดกับเพื่อนมากที่สุด ไม่ใช่แค่คนสองคน แต่เป็นทั้งสาขาร่วมๆร้อยกว่าคนได้และเราสามารถจำเพื่อนๆได้หมดทุกคนกระทั่งบ้านเกิดมันการที่ได้ทำงานร่วมกับเพื่อนที่มีจุดหมายเดียวกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขในปีแรกมาด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกันมาตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้าสู่ชีวิตในรั้วมหาลัยเป็นอะไรที่สุดยอดแล้วสำหรับตัวผู้เขียนขอบคุณและคิดถึงนะ
ดังนั้นจงอ่านเอามัน อย่าคิดมาก ปวดตับ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
นานมากๆ อิอิ