ออกกำลังกาย คือ ยาต้านที่ดีที่สุด

.
.!.

ได้ซึ้งกับความจริงข้อนี้

ตั้งแต่อพยพร่างอุ้ยอ้าย ย้ายถิ่นมาอยู่แดนไกลนี่ล่ะ

อยู่ไทย ไม่เคยเห็นความสำคัญของการออกกำลังกายเลย

.

ทั้งที่พ่อ..แรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่

.
.!.

ท่านปลูกฝังให้ฝึกร่างกายให้แข็งแรง และออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

ทว่า กลับไม่เคยเห็นค่าเลย ท่าบริหาร ที่ท่านกำชับว่า ให้ทำตลอดชีวิต

ท่าเรือบิน ที่จะป้องกันอันตรายจากเจ็บหลัง ยามนั่งหน้าคอมนานๆ

ท่าซิดอัพ แบบยกเข่าสูง ที่จะช่วยให้หน้าท้องแข็งแรง เรียบสวย

ท่าวิดพื้น ที่จะช่วยเสริมกำลังแขน ไม่ทำให้แขนย้วยด้วย

และหลากหลายท่าตามที่เคยได้เรียนรุมา... พ่อย้ำตลอด

แล้วไง ไม่ทำก็ไม่เห็นเสียหายเลย ชีวิตปกติสุขดีนี่นา

.

.

.

หึๆ วันนึงที่ชีวิตเจอปัญหาร่างกาย อะไหล่ชำรุด และไม่มีให้เปลี่ยนนี่ล่ะ

และยามนี้ ยามที่ชีวิตต้องพึ่งตนเองเต็มที่ สิ่งเหล่านี้นี่เอง ที่ช่วยได้มากจริงๆ

อย่างนี้ล่ะนะ สัจธรรม.. ปัญหามา ปัญญาเกิด ..เปิดสติ

ชีวิตที่หันหลังให้การออกกำลัง

ชีวิตที่ไม่ใส่ใจโภชนาการ อาหารการกิน

ชีวิตที่ชินกับงานจดจ่อตรงหน้า อยู่หน้าจอนานๆ

._.

ลาก่อน จำต้องห่างไกลกันหน่อย.. 


แหงล่ะ ขืนยังคงจมปลักวิถีชีวิตแบบเดิมๆ อย่างเคย

มีแต่อะไหล่จะเสื่อม ผุพังไปเรื่อยๆ เท่านั้น

ชีวิต ก็เดินเข้าสู่ความตาย ทุกวันๆ ด้วยแล้ว เรายังจะปล่อยให้ทรุดโทรม

ตายง่าย ตายเร็ว เข้าไปอีกเร้ออ เผลอๆ จะพ่วงด้วยตายแบบทรมานด้วย...


.

.


คุ้มแล้วหรือ ชีวิตนี้ที่เกิดมา ?


อย่าเลย ยังอยากมองดูความสวยงามของโลกใบนี้อยู่

.

มีหลายที่ที่อยากไปเห็น สัมผัสรับรุด้วยตัวเองอยู่

.

มีหลายสิ่งที่อยากทำและยังไม่ได้ลองทำอยู่


^^,v


มีฝันของใครบางคนที่ยังเฝ้าดู รอเวลาอยู่

.

มีคนรอโอกาสและชะตาพาเจออยู่

.

มีห่วงรัก ถักคล้อง ร้อยใจอยู่

.

.~ ใจยังยึดติดอยู่ ~.

.

.

ยังไม่สงบพอจะลาจากโลกนี้ไปในขณะนี้

แม้ไม่รุว่าวันสิ้นสุดอายุขัยจะมาถึงเมื่อไหร่

และแม้จะเลือกวิธี และโอกาสตายไม่ได้

แต่อย่างน้อย เราพยายามป้องกันไม่ให้ตายอย่างทรมานได้นี่นา..



บรรพบุรุษใกล้ชิด ก็ตายเพราะมะเร็งมา 3 คนแล้ว

มากพอที่จะทำให้ตระหนักถึงความสำคัญของการใส่ใจในสุขภาพ

ด้วยมะเร็งคร่าชีวิตอย่างทรมาน ไม่เห็นจะไปสงบ สบายกายเลยซักคน

เห็นเพียงอยากให้พวกเขาได้ละร่างนี้ไปซะเถอะ T T

เพื่อจะได้พ้นจากความเจ็บปวดร่างกายอันทรมาน..เท่านั้น

.

.

แล้วยังจะเดินเจริญรอยตามพวกเขาไหมนะ ?

.

.

วิถีชีวิตเดิมๆ ที่เคยมองว่าปกติ ก็จับเปลี่ยนซะ

จากเคยต้องกินยาแก้แพ้ เวลาฝนตก

หรืออากาศเย็นหน่อยประจำ ก็นานๆ เยือน

จากเคยอ้วนเพราะกินตามใจปากตลอด

ก็เลือกกินแป้งน้อยหน่อย เน้นผักแทน

แต่ยังคงกิน 3 มื้่อเท่าเดิม

(ยกเว้นบางวันโรคจิต งดข้าวเย็น กระเพาะก็สะกิดหา)

ขนมจุบจิบ ก็งด หยุดซื้อ จิบน้ำ หั่นแครอทใส่ปากแทน

โฮะ ก็แปลกใจแฮะ..

คนเกลียดการวิ่ง กลับจ๊อกกิ้ง 2 ชม. 2 ครั้ง/สัปดาห์

ถ้าไม่ได้เป็นตัวเอง คงงงว่า วิ่งไปได้ไง

แต่พอวิ่งเองบ่อยๆ กลับชินแทน

ไม่ได้คิดยกหาง กลับนึกว่า หน้าอย่างฉัน ทำได้ด้วยหรอ?

ไม่ได้วิ่งกลับหงุดหงิดฟ้าฝนเอาดื้อๆ 

อยากรักษากิจวัตรอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไม่รุจะทำได้ซักกี่น้ำ

เพราะก็รุว่า ไม่มีอะไรแน่นอน เด่วก็เปลี่ยนแปลงอีก

เวลาที่กระดิกนิ้วหน้าคอมนานๆ หรือเลื่อนเมาส์ลงบ่อยๆ

ปวดหลังมาก ตาพร่า ก็แก้ไขให้ดีขึ้น ด้วยการปรับอิริยาบถนี่ล่ะ


.


.
.!.

ยังอยากใช้หลังแผ่นนี้ไปนานๆ

.
.!.

ยังอยากใช้สายตาคู่นี้ มองโลกสวยชัดเจน

.
.!.

ยังอยากใช้ร่างกายนี้ เคลื่อนไปหลายหนแห่ง ด้วยสองขาแข็งแกร่ง


...


สมการหนึ่งแล่นเข้ามาในสมอง


Input = Output


ตามมาด้วยวลีสั้นๆ คลับคล้ายกัน


- You are what you eat -


- You get what you pay -


- กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมสนอง -

.

ทุกสิ่งเกิดที่ใจ

~ สัมผัส รับรุ ปล่อยวาง ~

.
.!.

อืมม ก็เป็นไปเช่นนั้นแล


.....

...

.

แว่วเนื้อเพลง

"แม้เป็นนกได้ ดั่งใจจินตนา ฉันคงเริงร่า ลอยลม"


ข่างเย้ายวน รัญจวน ชวนใจ โบยบิน


.


วิหคเหิรลม (บรรเลง) _ นพ โสตถิพันธุ์ - เยื่อไม้