เธอถูกชายฉกรรจ์คนนั้นอุ้มพาดบ่าเดินผ่านถนนสองข้างทางไปไกลเท่าไหร่ เธอก็ไม่รู้ เมื่อเธอได้ยินแต่เพียงเสียงหวีดหวิวของสายลมพัดผ่านหนักหน่วงราวกับพายุโหมรุนแรง วืดด...
"เธอๆ""เธอๆ""ทำไมมานอนที่นี่ล่ะ"เธอลืมตาตื่นประสานสายตากับชายหนุ่มคนหนึ่งเขาเอานิ้วสกิดแขนเธอ เมื่อเธอมองไปเผชิญหน้ากับชายฉกรรจ์อีกสามคนที่อยู่ด้านหลัง เธอรีบลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางอิดโรยด้วยความเหนื่อยล้า "เอ่อ..ขอโทษฮ่ะ"
เธอก้มหน้าหลบสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมองเธออย่างมีคำถามเป็นสายตาเดียว ขณะเธอรีบก้าวเท้าอย่างเร็วๆไปตามถนนในสวนด้วยความคิดที่ไม่เข้าใจว่าตนเองมานอนอยู่ในสวนได้อย่างไร...
-------------------------------------------------------------------------
โหมดคั่นเวลา:โมเมนท์การเดินบนถนนในสายตาไม่ผ่านเลยบนรอยยิ้มของผู้คน..เฉกจังหวะการหันไปผสานสายตากับใครบางคนพอดีมันเป็นอารมณ์ประมาณโลกสวยเป็นความงามที่หล่อเลี้ยงหัวใจชาวโลกคนหนึ่งหละเมื่อไม่ได้อยู่ติดกับสังคมก้มหน้ามากเกินไปนักมองไปรอบๆตัวก็เป็นความสุขในชีวิตไม่น้อยนะเอ่อโดยความคิดจากเลือดเนื้อและตับไต ขอบคุณสำหรับการอ่านและติดตามบล็อกมัททะนะฮ่ะ [ภาพประกอบ::สวนสันติภาพฮิโรชิม่า+ฮิราซาว่า ยูอิ]
(`・ω・)
(つ\\\\\\\\ ̄ ̄フ
 ̄ ̄ ̄ ̄ ̄ ̄ ̄(⌒⌒⌒)
|_i_i_| ( )
(;`・ω・) )ノ
/ o⊂| ̄ ̄ ̄|⊃
しー-J |___| /⌒ づ⊂⌒ヽPampam'Mastana~♡ ノ"′∧∧∧∧、ヽ、