お前はもぉ (^ -) 死んでいる (_ _)ヾ(ロ) ペチペチ 起きろ~.. . . . แสงอาทิตย์ยามเช้าสะท้อนแสงกับตึกกระจกสีฟ้าที่มีผู้คนเดินไปมา ที่ริมถนนมีร้านขายของที่ระลึกเป็นร้านที่มุงด้วยหลังคาใบไม้แห้งที่ตั้งอยู่ติดๆกันยาวไปสุดถนน หญิงสาวผมสีน้ำตาลขับรถซีอาร์วีสีดำมาจอดที่ริมถนนที่บริเวณร้านหลังคาใบไม้แห้งร้านสุดท้ายของแนวตึกสีฟ้าเธอเปิดหน้าต่างกระจกรถยื่นใบหน้าออกมานอกรถเล็กน้อยแล้วใช้สายตามองโบบายรูปต่างๆที่แขวนเป็นพวงที่ขื่อหลังคาใบไม้แห้งอย่างมากมายเมื่อเห็นผู้ขายที่เป็นชายหนุ่มผิวอย่างเข้มๆผลักประตูไม้ระแนง เดินออกมาหน้าร้านเธอรีบเอานิ้วเล็กๆที่เพ้นท์มาอย่างสวยของตัวเองชี้ที่โมบายไม้ไผ่แกะสลักลายดอกไม้อันหนึ่งที่ปลิวไปมาตามสายลมพัด เสียงโบบายจำนวนมากมายกระทบกันเสียงดังกรุ๊งๆกริ๊งๆ "คุณ คุณ โบบายอันนี้ เท่าไหร่ค่ะ" หญิงสาวก้มหยิบเงินในกระเป๋าของตัวเองโดยไม่ได้สนใจผู้ขายและไม่รู้ว่าชายหนุ่มผู้ขายกำลังจ้องมองใบหน้าของเธอ "ไม่ขาย......" ชายหนุ่มพูดเสียงสั้นเบาอย่างเรียบเฉยและละสายตาจากใบหน้าหญิงสาวรีบหันหน้ากลับก่อนที่อีกฝ่ายจะมองเห็นเขารีบเดินเข้าร้านไปอย่างไม่สนใจลูกค้าเลยสักนิด "โว๊ะ!อะไรเนี่ย!..ไอ่..?&%@!..ไปซื้อร้านอื่นก็ได้ เชอะ" หญิงสาวมองตามหลังชายหนุ่มคนขายอย่างไม่เข้าใจใบหน้าเธอเปลี่ยนไปอย่างอารมณ์สุดเซ็งที่มาพร้อมกับเสียงพึมพำเบาๆของตัวเองเธอรีบกดกระจกลงอย่างรีบๆแล้วเร่งเครื่องเคลื่อนรถออกไปตามถนนข้างหน้าในทันที รถยนต์ที่วิ่งอย่างเร็วออกไปนอกตัวเมืองและเลี้ยวเข้าถนนที่เลียบชายหาดมองเห็นพระอาทิตย์ขึ้นที่ปลายทางไกลริบแสงสีส้มอ่อนสาดส่องจากท้องฟ้ากระทบที่หน้ากระจกรถยนต์ซีอาร์วีสีดำเป็นวงกลมสีขาวแผ่รัศมีเป็นประกายระยับปรากฏเป็นลำแสงสีทองอ่อนๆหมุนวนที่กระจกเข้ามาเป็นภาพในภวังค์เมื่อเธอหลับตาลง...แสงสีทองอ่อนหายไปในความืดของดวงจันทร์ดวงใหญ่ในสำนึกหญิงสาวแหงนมองดวงดาวบนท้องฟ้าเหมือนยืนอยู่บนความว่างเปล่าราวกับห้วงแห่งความฝันเธอเอื้อมมือชูแขนสองข้างขึ้นไปบนท้องฟ้า "ขอพลังให้ข้าพเจ้าด้วยเถิดดวงดาว"เสียงความคิดดังเมื่อได้รับความรู้สึกหนึ่งจากดวงดาวที่ปลายท้องฟ้าเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยพลังงานจากฟากฟ้า เธอดึงมือกลับแล้วพนมมือก้มกราบอย่างทำความเคารพพร้อมๆกับความคิดที่ยังคงปรากฏแต่เตลิดไปแสนไกล (('ลูกโป่งหลากสีอึงมีเสียงรับขับขานxบางคนหกล้มซมซานหิวหาอาหารฝันคอยบางคนดวงใจใฝ่หาxบางคนดวงตาละห้อยxบางคนไร้บ้านเลื่อนลอยxบางคนเหงาหงอยน้อยใจxบางคนถูกทารุณกรรมxบางคนถูกย่ำร่ำไห้xบางคนต้อยต่ำร่ำไปxบางคนป่วยไข้ไร้รักxบางคนล้มหายไร้ญาติxบางคนเขาขลาดขาดหลักxบางคนเหน็บหนาวร้าวนักxบางคนถูกกักถูกกันพระราชาตัวน้อยร้องไห้xควบม้าฝ่าไปในความฝันxลูกโปร่งหลากสีที่มีxก็หลุดลอยพรากขวัญสู่ชั้นฟ้า" /ไพวรินทร์ ขาวงาม/))
.
.
.
เอี๊ยดดดดดด!!!!!!เสียงความสั่นสะเทือนดังก้องถนนเลียบชายทะเลเมื่อเสียงเบรกของล้อรถยนต์บดกับถนนแล้วครูดดดดถนนยาวไปเป็นทางสัญชาตญาณความไวส่งมาจากฟากฟ้าทำให้หญิงสาวหมุนพวงมาลัยและเหยียบเบรกระทันหันเมื่อมีรถสีขาวคันหนึ่งขับสวนออกมาจากซอยแคบๆซอยหนึ่งเธอเอามือกุมศีรษะของตัวเองที่โดนแรงกระแทกแล้วมองที่กระจกด้านขวาของรถ เธอถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตัดสินใจกลับรถขับเข้าเมืองอย่างช้าๆ ความคิดอย่างกลัวๆบินเข้ามาพร้อมความเต้นอย่างแรงเหมือนแรงสั่นสะเทือนในหัวใจ"ขอโทษนะนายทะเล...ฉันคงไปหานายไม่ได้แล้ว แฮ่ก แฮ่ก" . . หญิงสาวขับรถมาจอดที่หน้าลานจอดรถขายของที่ระลึกที่ถัดเข้ามาในเมืองตรงถนนที่มีกลุ่มผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาค่อนข้างมาก เธอล็อครถแล้วเดินเลียบไปบนฟุตบาตของถนนมองหาร้านขายโมบายไปเรื่อยๆแต่แล้วก็ต้องมาหยุดที่ร้านสุดท้ายของตึกกระจกสีฟ้าร้านเดิมที่ตอนนี้มีลูกค้าเลือกซื้อโมบายอย่างแน่นขนัดกว่าเดิม แต่ที่น่าแปลกคือผู้ขายกลายเป็นชายหญิงวัยกลางคนใบหน้ายิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าอย่างใจดีไม่ใช่ชายหนุ่มคนเดิมความคิดหนึ่งเข้ามาที่สมองและมองเห็นโมบายที่แกว่งไปมาส่งเสียงดังกรุ่งๆกริ่งๆเธอตัดสินใจแทรกลูกค้าที่ยืนขวางที่หน้าร้านเบียดเข้าไปใกล้แผงที่แขวนโมบาย ขณะจะพยายามแทรกผู้คนที่ยืนขวางอยู่เข้าไปก็ถูกคนเบียดจนเซถลาไปถึงหน้าแผงเกือบชนกับผู้ชายคนหนึ่งพอดี ช่องว่างระหว่างหน้าแผงร้านกับประตูทางเข้าร้านเกิดขึ้นในช่องดวงตาของหญิงสาว "เฮ้ย!!@.@" ทันทีที่สายตาสองคู่สบกันท่ามกลางผู้คนหญิงสาวมองเห็นใบหน้าผู้ชายตรงหน้าอย่างชัดเจน ดวงตาสีเข้มของเขาเบิกกว้างมองที่ฝ่ายตรงข้ามอย่างตื่นตระหนกเหมือนไม่อยากหายใจในขณะใบหน้าเข้มๆเริ่มมีเม็ดเหงือไหลที่ผมข้างหน้าเปียกปอนก่อนจะมีเสียงพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักแสนเบา "สะ-สะ-สวัสดี-ครับ......." หญิงสาวจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างนิ่งก่อนที่คิ้วสองข้างจะเคลื่อนตัวผูกกันเป็นโบว์สีเข้มประดับบนใบหน้าที่เริ่มเข้มมากกว่าก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่าเธอมองหน้าเขาแล้วทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ "นายหายไปไหนมา...แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง" "ก้อ....ที่นี่เป็นบ้านของฉันเอง" "แล้ว?........."ความคิดปลิวเข้ามาหญิงสาวหยุดพูดเมื่อสังเกตุว่าผู้คนเริ่มหันมามองเธออย่างสนใจ เธอหมุนตัวกลับแล้วเตรียมจะก้าวเดินไปชายหนุ่มรีบขยับตามอย่างเร็ว หญิงสาวชะงักเล็กน้อยและมองที่ข้อมือตัวเองที่ถูกจับไว้ด้วยมืออีกข้างอย่างสั่นๆ "เดี๋ยวก่อน! เธอโกรธหรอ" "ปล่อยมือฉันเลย..."หญิงสาวดึงมือกลับแล้วพูดต่อด้วยเสียงดังที่ได้ยินเพียงสองคน "เมื่อกี้ ทำไมต้องหลบหน้าฉันด้วยไม่กล้าสู้หน้าฉันซิ" คิ้วสวยของหญิงสาวเริ่มมัดกันเป็นโบว์อีกครั้ง "เอ่อ...คือผม..ฉัน" เสียงมือถือในมือของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกับเสียงสั้นเบาของชายหนุ่ม เธอก้มลงเปิดดูปล่อยให้เสียงดังสักครู่ก่อนกดสายทิ้งแล้วหมุนตัวกลับมาอีกครั้งพร้อมเสียงที่แสนเย็นชา "นายมีอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่มีฉันจะไปแล้วนะ"หญิงสาวออกเดินไปที่รถซีอาร์สีดำของตัวเองที่จอดอยู่ชายหนุ่มเดินตามมาติดๆเขากันซ้ายทีขาวทีแล้วจู่ก็พูดเสียงดังปนกับเสียงผู้คนและเสียงโมบายที่ดังกรุ๊งๆกริ๊กๆตามสายลมพัด "วันนั้นขอโทษนะ"หญิงสาวหันขวับ "กินเหล้าเมา นิสัยก็ไม่ดีแถมทิ้งเพื่อนกลับบ้านก่อนด้วย..พึ่งจะมาขอโทษเนี่ยนะนายบ๊อง"ชายหนุ่มเปิดตาอย่างกว้างใบหน้ายิ้มเล็กน้อย "ใครบอกว่านิสัยไม่ดี...แล้วฉันก็ไม่ได้กินเหล้าเมาด้วยน่ะ"หญิงสาวนึกถึงภาพชายหนุ่มที่เป็นมากกว่าเพื่อนอย่างรู้สึกขำๆเธอยิ้มออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจก่อนเรียบเรียงภาพความทรงจำเป็นเรื่องราวเข้ามาเป็นเส้นทางให้ความคิดบิน.. "ก้อนายเมา..แล้วละเมอตื่นมาซักผ้าปูที่นอนแต่เช้าตรู่เพื่อนถามก็ไม่พูดอะไรแถมยังเก็บเสื้อผ้าหนีกลับบ้านก่อนใครๆแล้วเมื่อตะกี้ก็หลบหน้าฉันด้วย...นิสัยไม่ดีอ่ะ" "เธอเข้าใจผิดแล้ว ..ฉันจะบอกเธอคนเดียวอย่าโกรธฉันนะแล้วก็ไม่ต้องบอกใครล่ะ" เขาพูดเสียงจริงจังมาก "อืม..."หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ "เอ่อ....ฟังนะ" "อืม.... &%@!" "เมื่อเช้าฉันจำเธอได้แต่พึ่งตื่นนอนยังไม่ได้ล้างหน้าเลย"ชายหนุ่มเงียบไปหญิงสาวเลยพูดแซงขึ้น "อ้าว.......แล้ววันนั้นตื่นมาซักผ้าทำไมสารภาพมาซะ" ชายหนุ่มทำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยก่อนพูดโดยไม่ได้หันมามองหน้าผู้ฟัง "เอ.อ......ฉันฉี่รดที่นอน - -" . . . ดวงตาในธรรมชาติมนุษย์ ของมนุษย์คนหนึ่ง จะเรียบเรียงลำดับคุณค่าและให้ความสำคัญในความเป็นมนุษย์ของผู้คนอย่างไร ใครคนหนึ่งอาจเป็นคนแปลกหน้าในความรู้สึกของเรา อาจเป็นแค่เราคนเดียว แต่เขาคงไม่ใช่คนแปลกหน้าของโลก แค่เพียงแต่เขาเป็นคนแปลกหน้าที่ทำอะไรไม่เหมือนกับที่เราเคยพบเห็นมาก่อน (ตรงนี้เคยอ่านมาในหนังสือ) แค่นั้น เขาเลยเป็นคนแปลกหน้าของเราและของใครๆผู้หญิงคนนั้น...อาจจะเป็นคนที่คิดและมีความฝันไกลไปในสิ่งที่ไม่เหมือนใครอย่างที่ใครๆมองเห็น เธออาจเป็นคนแปลกหน้าที่เดินผ่านเข้ามาบนเส้นทาง แต่เราเรียงลำดับความสำคัญและให้คุณค่าความเป็นมนุษย์ต่างกัน ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ปลายเส้นทาง ที่เราไม่รู้จักดี แต่เราตัดสินว่าเธอ ต๊อง ไร้ความสามารถ หลายคนพยายามผลักให้เธอเดินออกไปจากเส้นทางอย่างเร็วอย่างไม่สนใจความรู้สึก คนแปลกหน้าคนหนึ่งที่เราไม่รู้จัก ในความไม่มีอาจจะมีอะไรมากมายซ่อนอยู่แต่เราไม่รู้ก็ได้นะ..นั่นไม่ใช่บทพิสูจน์คุณค่าของความเป็นมนุษย์หรอก..คิดอะไรก้อแค่มนุษย์คนหนึ่งบนโลก..(อ๊ากกก คนเขียนบ่นอะไรเนี่ย!!..พอดีเชียร์น้องคนหนึ่งของ( The Star 8 )รอบทีแล้ว..สารภาพนอกรอบอีกว่า จขบ.เชียร์คนไหน..คนนั้นตกรอบทุกทีเลยอ่ะแป่ววว!!ต๊องเหมือนกัน อ่านี่ไม่เกี่ยวกับงานน๊าา) ตะพาบเอนทรี่ กม.53 (^^<≡≡≡≡ โจทย์พี่เป็ดสวรรค์ (*^^)"คำสารภาพ" /~~~~◎ จขบ.หายเหม่งไปหลายวันไม่สบายหน้าร้อนอ่ะคับกับไปเคลียร์เก็บงาน อนุรักษ์พลังงาน ลดภาวะโลกร้อน "ประหยัดการใช้พลังงานไฟฟ้าและใช้พลังงานกันอย่างพอเพียง ก่อนที่พลังงานจะหมดจากโลกไปนะค่ะ"(อ่ะไม่เกี่ยวกับงานเขียนอีกระ) สารภาพแบบ"มัฟฟฟ"ด้วยแล้วเพื่อนๆสารภาพอะไรกันตามไปอ่านงานเขียนเพื่อนๆค่ะ)>ตะพาบกม.53))>> >>> คลิกบ้านท่านพี่เป็ดสวรรค์<<< ( ( ❤ //PamPam~Mastana//" ❤ / ))
❤
ⓛⓞⓥⓔ
☀(`.¸ ¸.´)<.´¯`.
✿.。.:* *.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。.:*
*.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。.:* *.:。✿*゚¨゚✎・ ✿.。
✿mastana✿mastana✿mastana✿mastana✿~~
✿✲-(¯`°.°.★* *★ .°.°´¯)*¤°★)))PamMastanaYeah!chooo.!!!