ตอนเดิม>>โมเม้นท์II(=' :')ฉันจะร้องเรียกชื่อเธอ名前を呼ぶよ

(อ่านต่อฮ่ะ)

"นายไม่ได้รับบาดเจ็บหรอก สบายใจได้น่ะ""เธอลงมาด้วยวิธีนี้บ่อยๆหรอ ต่อไปอย่าทำอะไรเสี่ยงๆ แบบนี้อีกนะ"ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังสีหน้าเป็นห่วงใย"มันคือพลังผ่านมิติ มันไม่ได้เสี่ยงนี่"เธอหัวเราะหยันก่อนหันมากระแทกเสียงตอบเขา"บางทีมันก็ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกนะ นายรอดมาได้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ""อย่าพูดมากได้ไหม!"บางถ้อยคำที่เธอกล่าวทำให้ชายหนุ่มเงียบเขามองหน้าเธอก่อนที่จะหันหลังกลับก้าวเดินออกไปนั่งบนโขดหินไกลห่างไปอีกฟากหนึ่ง เธอยังไม่สำนึกว่าเธอทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บที่หัวใจและขุ่นเคืองเธอไม่น้อยทีเดียว

ท่ามกลางดอกซากุระโรยโปรยปรายที่ร่วงบนโขดหินรอบๆบริเวณราวกับเวลาหยุดเดินไปพักใหญ่ชายหนุ่มไม่ได้ปริปากกล่าวถ้อยคำใดเธอก็เช่นกันเขาเหลือบแอบมองฝ่ายตรงข้ามด้วยหางตาบ่อยครั้งในความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่อาจเก็บซ่อนไว้ในประกายดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกก่อนก้มหน้ามองกลีบดอกซากุระที่ร่วงหล่นบนโขดหินอย่างเงียบสงบคนเดียว

เธอมองน้ำทะเลซาดซัดโขดหินที่เหมือนสัญญาณบอกให้สมองเธอสั่งการ เธอรีบลุกขึ้นก้าวพรวดถึงอึกฟากหนึ่งและนั่งหยุดยืนที่โขดหินใกล้ชายหนุ่มก่อนเอ่ยเสียงพูดเบาๆราวกับสายลมพัดผ่านหูแต่มันเป็นการทำลายความเงียบ..เพียงแต่ชายหนุ่มทำเป็นไม่ได้ยิน "นายๆ" เธอเอานิ้วสะกิดไหล่เขาเบาๆ"เราต้องรีบออกไปจากที่นี่แล้วนะ"ชายหนุ่มยังไม่ได้หันมามองเธอเขารู้ว่าเธอมายืนข้างเขาแล้วแต่เพียงเขายังไม่อยากพูดกับเธอ "น้ำกำลังขึ้นนะเรากลับกันเถอะ"เธอกล่าวเสียงราบเรียบ "เหรอครับ"ชายหนุ่มก็ตอบกลับสั่นๆเช่นกัน

เธอก้าวเท้าเดินไปมาหลังจากเงยหน้าขึ้นมองหน้าผาเบื้องบนที่ไร้แง่หินให้ปีนป่ายเธอไม่รู้ว่าด้วยความผิดพลาดในพลังของมนต์ตราหรือไม่เธอจึงมาไกลถึงในหุบเขาแห่งนี้แต่เธอคิดว่าเธอไม่ควรอยู่ในบริเวณนี้นานเกินไปก่อนที่น้ำที่ล้อมรอบภูเขาจะเริ่มเพิ่มปริมาณสูงขึ้นและเธอควรกลับไปด้วยวิธีการเดิม"ใช่แล้ว!ร่ายมนตร์วิชาเคลื่อนย้ายพาเขาขึ้นไปในพริบตา"นั่นเป็นวิธีการที่ดีที่สุดแล้วล่ะเธอคิดทบทวนก่อนกวาดสายตามองหาพื้นที่ว่างที่เธอสามารถทำสมาธิและท่องมนต์ได้อีกครี้ง โดยมีสายตาชายหนุ่มที่ทำได้เพียงจับจ้องมองการกระทำของเธอด้วยความประหลาดใจยิ่ง