บทที่ 6

เรื่องบนเตียง

คู่หนุ่มสาวเดินเข้าโรงแรมที่พักด้วยอาการอ่อนระโหยโรยแรง แม้เวลาจะก้าวสู่ช่วงดึกดื่น ตรงโถงล็อบบี้หรูหรายังพลุกพล่านไปด้วยผู้คนหนาตา และหนึ่งในนั้นกำลังจ้องมองคู่รักลวงโลก...เตรียมพุ่งมาหา

“สามทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ย” มุกตาภากล่าวเสียงเนือยขณะพลิกข้อมือมองหน้าปัดนาฬิกาจนคนเดินนำหน้าเอี้ยวหน้ามามอง

“ตั้งแต่ลงจากเครื่องปรับนาฬิกาหรือยัง สิงคโปร์เร็วกว่าไทยหนึ่งชั่วโมง นาฬิกาผมสี่ทุ่มแล้ว” รติมาเตือนและหยุดฝีเท้ากับที่เมื่อแขนของเขาถูกใครบางคนดึงไว้ เขารีบหันกลับไปมองโดยอัตโนมัติ

“คุณสองคนหายไปไหนมาครับผมโทรหาทั้งวันก็ไม่รับสาย” วิสูตรลงทุนดักรอทั้งสองตรงหน้าลิฟต์หลังจากเช็คกับเจ้าหน้าที่ว่าลูกค้าทั้งสองยังไม่กลับเข้าห้องพัก อยากต่อว่าคู่รักจำเป็นโทษฐานปลีกวิเวกไปท่องเที่ยวเพียงลำพัง ละทิ้งกิจกรรมและเพื่อนร่วมคณะให้ระแวงสงสัยเกี่ยวกับกติกาการท่องเที่ยว แต่ด้วยท่าทางนิ่งเฉยของรติมาทำให้เขากลัวถูกตอกหน้าหงายเช่นกัน “ผมเข้าใจว่าพวกคุณไม่สนใจกิจกรรมคู่รักที่บังคับให้ร่วมทำด้วยกัน แต่ผมอดห่วงไม่ได้ กลัวพวกคุณจะเจออุบัติเหตุเวลาไปไหนมาไหนตามลำพัง ในเมื่อเดินทางมากับทัวร์กิจกรรมของผม ผมก็ต้องรับผิดชอบชีวิตพวกคุณตลอดทริปการเดินทางนี้”

“ไม่ใช่ว่าผมสองคนไม่สนใจกิจกรรม แต่ผมไม่พอใจพวกของคุณมากกว่า ทำไมต้องจ้องจับผิด” รติมาตีหน้านิ่งและทำเสียงเข้มก่อนวิสูตรจะวกเข้าเรื่องผิดกติกาเพื่อชดใช้ค่าเสียหาย พาลรพีภพซึ่งคอยจับผิดเขาตลอดเวลาอย่างที่ว่า

มุกตาภาได้แต่ยืนหยุกหยิกทุบแขนทุบขาคลายความเมื่อยล้ามองชายหนุ่มเจรจาให้จบเรื่องเธอจะได้ขึ้นห้องและทิ้งตัวบนเตียงนุ่มเสียที

“เจ้าระมันก็แค่ทำตามหน้าที่ คุณเลิฟอย่าถือสามันเลย เอาเป็นว่าช่วงนี้คุณช่วยเล่นละครตบตาคนอื่นไปก่อนแล้วกันว่าคุณสองคนเป็นคู่รักกัน ส่วนเรื่องอื่นผมจัดการเอง ถือว่าผมขอความร่วมมือนะครับ”

“แล้วเรื่องโพสรูปคู่ลงหน้าเพจคู่ของเราขอสละสิทธิ์ได้หรือเปล่าคะ” มุกตาภาแทรกขึ้น รู้สึกไม่สบายใจเวลาเห็นแฟนสาวของรติมาป้วนเปี้ยนในเฟซบุ๊ก คล้ายดูสถานการณ์และความคืบหน้าของแฟนหนุ่ม

รติมาชำเลืองมองคล้ายถามเป็นนัยว่าไม่อยากได้คะแนนแล้วหรือ ในเมื่อช่วงเช้ายังเริงรื่นกับของรางวัลหากชนะการแข่งขันอยู่หยกๆ

“คงต้องลงครับเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต หากคุณไม่สนใจรางวัลก็ลงรูปให้น้อยเข้าไว้ ไม่มีปัญหา เพียงต้องร่วมสนุกและมีส่วนร่วมตามกติกาเท่านั้น” วิสูตรแจง

มุกตาภาพยักหน้า จะสนหรือไม่สนคะแนนและของรางวัลก็ต้องลงรูปคู่ในหน้าเว็บเพจอยู่ดี อย่างนั้นก็ไม่อยากเสียผลประโยชน์ ทว่าคิดหนักตรงแฟนสาวของรติมาต้องเห็นรูปภาพเหล่านั้นและอาจทำให้เขาเดือดร้อน

“เข้าใจแล้วค่ะงั้นเราสองคนต้องขอโทษด้วยนะคะที่วันนี้ทำให้เสียขบวน พรุ่งนี้ฉันกับเลิฟคงไม่เหลวไหลแล้วค่ะ”

“เป็นอันเข้าใจตรงกันนะครับ” วิสูตรกล่าวขณะมองทั้งสองพยักหน้าและเดินนำเข้าลิฟต์เพื่อปล่อยให้หนุ่มสาวขึ้นไปพักผ่อน แอบหวังในใจ พรุ่งนี้ทุกอย่างคงลงตัว ไม่ต้องกระวนกระวายใจเช่นวันนี้

มุกตาภาปลดกระเป๋าเป้ลงออกจากไหล่ ทิ้งลงข้างลำตัว หมุนคอซ้ายขวาและบีบนวดคลายความปวดเมื่อย ปล่อยรติมาทำหน้าที่เสียบคีย์การ์ดเปิดประตูห้อง แสงสีนวลตาสว่างพรึบ สองขาหนักอึ้งตะเกียกตะกายให้ถึงเตียงนอน เหวี่ยงสัมภาระไว้ข้างๆ ทิ้งตัวร้องโอดโอย

“ร่างจะแหลกแล้วมุกเอ้ย! ขาจะหัก ไหล่จะหลุดหรือเปล่าเนี่ย”

รติมาชำเลืองมองและลอบยิ้มมุมปาก เขาทิ้งกายนั่งบนโซฟา ผ่อนลมหายใจยาว รู้สึกดีไม่แพ้หญิงสาวซึ่งบ่นไม่หยุด

“จะอาบน้ำก่อนหรือเปล่า ผมเสียสละ”

มุกตาภาหยุดคร่ำครวญ ยกตัวลุกขึ้นนั่งหากได้นอนแช่อยู่ในน้ำอุ่นคงทุเลาความปวดปร่าได้บ้าง นึกได้อย่างนั้นก็ฝืนเดินไปเปิดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ค้นหาเครื่องใช้ส่วนตัวและเสื้อผ้า เดินเข้าห้องน้ำ ไม่รอให้รติมาตัดหน้าเมื่อรู้ซึ้งแล้วว่าเขาเข้าห้องน้ำนานแค่ไหน

“นานหน่อยนะฉันอยากแช่น้ำอุ่น”

“ตามสบาย” รติมาสละเวลาให้ตามต้องการ เขาเอนกายนอนพักและหลับตา สงบจิตใจ แม้จะรู้สึกแปลกไปบ้างกับการอยู่ร่วมห้องกับหญิงสาวซึ่งไม่ใช่แฟนสองต่อสองแต่ก็ไม่ได้อึดอัดเสียทีเดียว แค่รู้สึกไม่คุ้นชินเท่านั้น สำหรับมุกตาภาก็ไม่ได้มีท่าทางตื่นเต้นอะไร อีกนัย เธออาจคุ้นเคยกับเขาบ้างแล้วก็ได้เมื่อชวนกันพูดคุยเกือบตลอดวัน

เสียงเคาะประตูฉุดความสนใจให้รติมาแหงนมองยังต้นเสียงพลางนึก...ใครกันมารบกวนยามวิกาล...

To be...

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ