ประตูลิฟต์เปิดพร้อมหญิงสาวและชายหนุ่มก้าวเดินออกมากลุ่มคู่รักหันมองตามเสียงซุบซิบของทีมงานถึงความล่าช้าจนทำให้ผู้ร่วมคณะทัวร์เสียเวลารติมาเดินยืดอกมั่นใจ ไม่สนสายตาของใครๆ ซึ่งมองเขา ผิดกับมุกตาภาที่เดินก้มหน้านิ่งคล้ายรู้สึกผิดมหันต์

“พี่มุกทำไรอยู่คะปันปันนึกว่าพี่สองคนจะเบี้ยวไม่ไปเที่ยวด้วยกันแล้วซะอีก” เด็กสาวชำเลืองมองรติมาขณะเดินแทรกเข้ามายืนตรงกลาง

มุกตาภายิ้มแห้งๆและกวาดสายตามองทุกคน บ้างก็ส่งยิ้มให้เธอกลับ บ้างก็จดจ้อง บ้างก็ผงกศีรษะทักทายเธอเหลือบมองชายหนุ่มด้านข้างก่อนหุบยิ้ม โน้มกายกระซิบเพื่อนต่างวัย

“ก็คนหล่อของปันปันนะสิมัวแต่อาบน้ำพี่มุกรอตั้งนาน ถูกไกด์โทรตามด้วย”

“เอาล่ะครับทุกคนมาพร้อมหน้ากันแล้ว ผมต้องขอโทษแทนสมาชิกบ้างท่านด้วยนะครับที่ทำให้เสียเวลา”รพีภพกล่าวเค้นเสียงและมองรติมาอย่างจงใจ “เดี๋ยวเราจะเดินทางไปรับประทานอาหารที่ไชน่าทาวน์แล้วต่อด้วยบูกิสกัน”

คณะจัดการนำทัวร์คู่รักเดินออกจากโรงแรมมารีน่าเบย์ แซนดส์ไปยังสถานีรถไฟฟ้า เริ่มวางกติกาในการเล่นเกม โดยให้แผนที่ของการเดินทางแก่คู่รักแต่ละคู่เมื่อเห็นป้ายสถานีในแต่ละจุดขึ้นลงให้โพสท่าถ่ายรูปจนถึงจุดพักรับประทานอาหารภายในเวลาที่กำหนดจึงจะถูกบันทึกคะแนนในการแข่งขัน

ผู้ร่วมกิจกรรมทุกคนต่างตื่นเต้นกับบรรยากาศแปลกใหม่ไม่คุ้นเคยขณะเดินทางคณะนำทัวร์ก็เล่าที่ถึงมาที่ไปของแหล่งท่องเที่ยวในไชน่าทาวน์ ประชากรส่วนใหญ่ในประเทศสิงคโปร์จะเป็นคนจีนอาศัยอยู่กว่าครึ่งของประชากรทั้งหมดจึงมีการจัดสรรพื้นที่ส่วนหนึ่งไว้สำหรับเป็นเมืองจีนโดยเฉพาะย่านไชน่าทาวน์จึงเป็นย่านที่คึกคักที่สุดย่านหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าของฝากโรงแรมที่พัก และอาหารอร่อยขึ้นชื่อ

“แถวไชน่าทาวน์ต้องไม่ต่างจากเยาวราชบ้านเราแน่เลย”มุกตาภาโน้มกายกระซิบกับเด็กสาวด้านข้าง ซึ่งมีรติมาเดินตามหลังไม่ได้ใส่ใจสองสาวพูดคุยกันมากนัก

“แต่ปันปันเคยดูรีวิวตามเว็บไซค์ไชน่าทาวน์ของสิงคโปร์ไม่แออัดเหมือนประเทศไทยนะคะ ยังไงปันปันก็ชอบบ้านเรามากกว่าคนเยอะดี รู้สึกปลอดภัย”

ปันปันยิ้มแฉ่งและเหลียวสายตามองด้านหลังดึงความสนใจให้มุกตาภามองตามและแอบขบขันเมื่อเด็กสาวให้ความสนใจยังคู่รักจอมปลอมของเธอ

แรงสั่นสะเทือนทำมุกตาภาชะงักฝีเท้าปลดสายกระเป๋าเป้ รูดซิบล้วงหยิบเครื่องมือสื่อสาร หน้าจอบอกชื่อแก้วใสโทรเข้ามาเธอกดตัดสายและแอบต่อว่าเพื่อนในใจทั้งที่รู้ว่าค่าโทรต่างประเทศแพงแสนแพงยังริต่อสายหาและที่หนักกว่านั้นหากเธอกดรับสายต้องเสียค่าใช้จ่ายนาทีละสี่สิบบาทความขี้เหนียวกำเริบ การเจรจาจึงเหลือทางเลือกเดียวคือพิมพ์ข้อความผ่านแชทไลน์ต่อให้เรื่องคอขาดบาดตายแค่ไหน ขอระรัวนิ้วบนหน้าจอโทรศัพท์แทนการเสียค่าโทรมหาศาลหากไม่รู้จักระวัง

สองเพื่อนรักพิมพ์คุยถึงสารทุกข์สุกดิบและเงื่อนไขของการเดินทางแทนการชดใช้ค่าเสียหายซึ่งแก้วใสเกิดป่วยกะทันหันและการจับคู่กับเน็ตไอดอลชื่อดังทำมุกตาภาต้องยืนระรัวนิ้วไม่หยุดจนเพื่อนร่วมทางคนอื่นเดินล่วงหน้าไปเกือบหมดยกเว้นรติมา

เขายืนกอดอกจดจ้องหญิงสาวซึ่งไม่รู้จักกาลเทศะยืนขวางเส้นทางการสัญจรของผู้คนละแวกนั้นที่ต่างเร่งรีบเดินทางกันวุ่นวายเมื่อโดยส่วนใหญ่จะอาศัยรถไฟฟ้าเป็นการเดินทางหลักเมื่อยืนมองอยู่นานมุกตาภายังไม่ให้ความสนใจ รติมาจึงคว้าโทรศัพท์ไว้และเดินนำหน้าปล่อยให้เธอยืนเหรอหราและวิ่งตามทวงทรัพย์สินส่วนตัวคืน

“เลิฟ!เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ” มุกตาภาตะโกนลั่นขณะวิ่งตามคนมือไวทำชาวต่างชาติหลายคนหันขวับมองเธอเป็นตาเดียวเท่านั่นแหละจึงรู้สึกตัวว่าเริ่มทำเรื่องขายหน้าอีกจนได้ “เอามือถือฉันคืนมา...” เสียงดังลดลงกว่าครึ่งขณะดึงชายเสื้อของชายหนุ่มให้หยุดเดินเธอจ้องเขาตาเขม็งนึกต่อว่าในทีเหตุใดจึงเสียมารยาทฉกชิงของใช้ของเธอไปเก็บไว้หน้าตาเฉย

รติมายืนกับที่ไม่อยากพูดอะไร แค่อยากให้เธอคิดได้ว่าไม่ควรเล่นโทรศัพท์กลางทาง ทว่าสีหน้าหงุดหงิดที่กำลังเหวี่ยงอารมณ์ใส่เขาคงไม่ทำให้เจ้าตัวสำนึก“ถ้าคืนให้ ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่เล่นโทรศัพท์กลางทางเดินจนเกะกะชาวบ้านอีก”

มุกตาภาหันรีหันขวางทบทวนการกระทำท่ามกลางฝูงชนพลุกพล่าน แม้จะไม่รู้จักหรือสื่อสารกันคนละภาษา แต่เธอควรรักษามารยาทในการอยู่ร่วมกันของสังคมไม่ควรยืนกดโทรศัพท์กลางทางเดินอย่างไม่เกรงใจใครแบบเมื่อครู่นี้

“ได้ฉันจะไม่เล่นโทรศัพท์อีก จะคืนได้หรือยัง”

รติมามองคนยืนยันอย่างไม่ค่อยเชื่อสนิทใจ“อีกอย่าง ตอนนี้เรากำลังตกเป็นเป้าสายตา รู้สึกอึดอัดบ้างไหม”เขามองหน้าเธอและแค่นยิ้มเมื่อนึกถึงรพีภพซึ่งเฝ้าจับตามองเขากับมุกตาภาทุกฝีก้าวตั้งแต่ออกจากโรงแรมจนถึงสถานีรถไฟฟ้ามารีน่าเบย์เพื่อเตรียมเดินทางต่อยังไชน่าทาวน์หากใช้เล่ห์กลหลบจากสายตาของชายคนนั้นได้ วันนี้ทั้งวันคงเป็นอิสระ

มุกตาภานิ่งคิดและหันมองรอบตัวเธอกับเขากำลังตกเป็นเป้าสายตาของใครในเมื่อเพื่อนร่วมคณะทัวร์กำลังจะก้าวขึ้นรถไฟฟ้า! “คุณหมายความว่าไง”

“ไม่มีอะไรแค่จะบอกว่า...”รติมาดึงกระเป๋าเป้ของมุกตาภาไว้ ปล่อยให้ทุกคนขึ้นรถจนหมด กระทั่งประตูรถเคลื่อนปิดพร้อมเสียงแว่วไกลๆเรียกชื่อมุกตาภาและรถไฟฟ้าเคลื่อนตัวจากไปอย่างรวดเร็ว รติมาจึงพูดต่อ “อย่าเพิ่งไป”

“อ้าว! ทำไมทำแบบนี้ถ้าผลัดหลงกับทัวร์จะทำไงละ”

“ไม่หลงหรอกน่าแผนที่ก็มีจะกลัวอะไร” รติมาว่าพลางมองป้ายสถานีสีแดงและสีส้มซึ่งและเปิดแผ่นพับในมือศึกษาเส้นทางการเดินรถไฟฟ้าแต่ละสี

“คุณคิดว่าไปถูกหรือไง”

“เมืองเล็กแค่นี้คงไม่หลงทางง่ายๆหรอก” ประชดประชันจบเขาก็เดินไปยังประตูรถไฟฟ้าอีกฝั่งซึ่งเป็นสายสีแดงและชี้ชวนให้หญิงสาวมองตาม“นี่ไงป้าย ถ่ายรูปเก็บไว้สิ อยากได้คะแนนไม่ใช่เหรอ”

เพียงเท่านั้นมุกตาภาตาลุกวาวรีบคว้าโทรศัพท์จากรติมาซึ่งส่งคืนให้กดเก็บภาพ “คุณมาถ่ายคู่กันสิ เดี๋ยวต้องเอารูปคู่โพสลงหน้าเว็บเพจกิจกรรมด้วยนะ”

รติมาปฏิเสธทว่าถูกดึงให้ต้องยืนข้างกันเสียแล้ว มุกตาภาหันซ้ายหันขวาหาตัวช่วยเห็นหญิงสาวคนหนึ่งหน้าตาสวย หมวย ขาว เธอจึงเดินเข้าไปสะกิด “อิกคิ้วมี โฟโต้”พูดพลางชี้ที่โทรศัพท์มือถือและผงกศีรษะ หญิงสาวคนนั้นยิ้มและพยักหน้าคว้าโทรศัพท์เตรียมถ่ายภาพให้อย่างเต็มใจ

“เร็วๆเกรงใจเธอ” มุกตาภากระทุ้งศอกเข้าที่เอวของชายหนุ่มซึ่งเหล่มองอย่างไม่เต็มใจนักทว่ายอมเป็นนายแบบคู่ให้ แม้จะถูกบังคับก็ตาม

To be...

ภาพแผ่นที่รถไฟฟ้าของสิงคโปร์ค่ะ

ขอบคุณภาพจากกูเกิล

ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ