คุณรู้จักโลกดีเพียงใด?

โลกที่คุณถูกเรียกว่ามนุษย์และสิ่งลี้ลับคือ...วิญญาณ

ภูติ ผีปีศาจ หรืออะไรก็ตามที่แบ่งแยกจากมนุษย์อย่างพวกคุณ

มันอาจไม่เป็นเช่นนั้นเสมอไป...

บทนำ

เสียงส้นสูงกระทบพื้นคอนกรีตถี่ๆ ตามจังหวะก้าวกึ่งวิ่งกึ่งเดิน กึกก้องตลอดแนวถนนไร้ผู้คน สองฝั่งทางรกทึบด้วยต้นหญ้าคาสูงเกือบเท่าเอวอ้อนแอ้นของผู้หญิงตัวเล็กๆ ในชุดพนักงานออฟฟิศ สองมือสั่นเทิ้มกอดกระเป๋าสะพายแนบอก ร่างกายสั่นเทา หวาดผวาต่อบางสิ่งที่ติดตามจากด้านหลัง หัวใจเต้นตึกตักราวกับนักดนตรีรัวกลองหนักหน่วง ลมเย็นเยือกหวีดหวิวกรีดผิวกายชื้นเหงื่อ ทุกอณูขมขนตั้งชันลามไปถึงต้นคอ ดวงตาเบิกกว้างหวั่นกลัว ลุกลี้ลุกลนมองหาคนช่วยเหลือ

อาคารสูงเรียงรายเบื้องหน้า ทว่ารกร้าง ความมืดรายล้อมรอบอาคารนั้นราวกับกำแพงอากาศอำพรางตาจางๆ แนวรั้วด้านหน้ากลายเป็นซากปรักหักพัง เศษดินปูนทับถมเป็นเนินสูง ป้ายไม้เก่าๆ เขียนข้อความ ‘เขตอันตรายห้ามเข้า’ ห้อยต่องแต่งด้วยลวดบางๆ ตรึงไว้ด้านหนึ่ง คงไม่มีใครอาจหาญมาเดินเล่นอยู่แถวนี้ยามวิกาล นอกเสียจากเหล่าขี้ยามั่วสุ่ม หรือกลุ่มอันธพาลเที่ยวเตร่ไม่รู้จักหลับนอน

หญิงสาวชะงักฝีเท้าในทันทีเมื่อได้กลิ่นบุหรี่ลอยตามลม กลิ่นซึ่งชวนอึดอัดเวียนหัว เพิ่มความหวาดกลัวมากขึ้นอีกเท่าตัว ร่างเล็กหมุนกายกลับ ถอยร่นจนแผ่นหลังเบียดแนวกำแพงที่เกือบชำรุด สองมือคลำผนังพร้อมขยับเท้าไปด้านข้างเตรียมหาทางหนีทีไล่ แววตาหวาดระแวงกวาดมองไปรอบๆ หากแต่ไร้สิ่งใด

กลิ่นบุหรี่ตลบอบอวลหนักขึ้นคล้ายมันใกล้เข้ามาทุกขณะ เสียงฝีเท้าหนักเหยียบย่ำไปบนเศษซากปรักหักพังหลังแนวรั้ว ไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้หันกลับไปมองว่าเสียงนั้นคืออะไรปอยผมยาวก็ถูกกระชากติดมือจนศีรษะกระแทกกับรั้วตาข่าย เสียงกรีดร้องกึกก้องทั่วบริเวณเจ็บปวดและส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือในคราวเดียวกัน เธอรวบรวมกำลังที่มียื้อแรงขัดขืน และหาทางต่อสู้

“ไอ้เกล้า! ได้ยินเสียงร้องหรือเปล่าวะ”

วิทยุภายในรถกระบะสีดำกลางเก่าถูกหมุนหรี่เสียงจนเงียบสนิทเงี่ยหูฟัง ‘เสียงร้อง’ ที่เพื่อนด้านข้างให้ความสนใจจนมีท่าทางหลุกหลิกนั่งไม่เป็นสุข แววตาฉายชัดว่าไม่ได้พูดเล่น

“เสียงอะไรของมึงไอ้ขวัญดึกขนาดนี้ แถมเป็นอาคารร้างทั้งแถบ หากมีเสียงร้องจริงคงไม่ใช่คนหรอกมั้ง กูบอกมึงแล้วให้เลิกบุหรี่ สูบมากจนจิตหลอนเลยหรือไงนี่ขนาดเปิดหน้าต่างกลิ่นแม่งยังเหม็นเต็มรถ”

“กูได้ยินจริงๆ นะเว้ย” น้ำเสียงหนักแน่นยืนยัน ชายหนุ่มขมวดคิ้วดกหนามองเพื่อน มั่นใจว่าเสียงกรีดร้องเมื่อครู่ไม่ใช่หูฝาดแน่นอน “เสียงมาจากอาคารร้าง วนรถไปดูหน่อยเหอะ กูกลัวจะเป็นผู้หญิงถูกทำร้าย” เพราะไม่เชื่อเรื่องผีสาง จึงสันนิษฐานเช่นนั้น

“นี่มึงจะช่วยกูหาข่าวฆาตกรโรคจิตที่ผ่าไตไปขายหรือไง เตือนไว้ก่อนนะเว้ย ถ้าเจอผีหลอก อย่ามาโทษกู” คนพูดยิ้มเยาะพลางชะลอรถเข้าข้างทาง หมุนพวงมาลัยตีรถกลับไปยังอาคารรกร้างที่เพิ่งพ้นเขตได้ไม่กี่นาที

รถกระบะบึ่งทะยานฝ่าความมืด มีเพียงแสงสว่างจากไฟหน้ารถสาดส่องตามพื้นถนนคอนกรีต เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา จนสุดเส้นทาง คนขับเหยียบเบรกเมื่อเจอทางตัน รั้วตาข่ายเก่าๆ ทรุดโทรมจนชำรุด ดักอยู่เบื้องหน้า เสียงเครื่องยนต์ดังหึ่มๆ นำแสงไฟสาดส่องไปตรงแนวรั้วยาวจรดประตูเหล็กง้างเปิด กองดินกองหินและเศษซากปูนแตกหักเกลื่อนถนนริมแนวรั้วนั้น

“ไอ้เกล้า! นั่นมันกระเป๋าหรือเปล่าวะ”

ชายหนุ่มที่ได้ยินเสียงร้องสังเกตเห็นสิ่งของบางอย่างวางอยู่ตรงหน้าประตูรั้วพาคนเพ่งมองใจคอไม่ดี เมื่อคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ทั้งสองตัดสินใจเปิดประตูรถลงมายืนบนพื้นคอนกรีต หันมองรอบๆ อย่างระแวดระวังโดยสัญชาตญาณ แม้อากาศจะเย็นเยือก แต่กลับทำให้พวกเขาเหงื่อแตกพลั่ก ตื่นเต้นและขยาดต่อบรรยากาศชวนขนลุก สายตาสองคู่จับจ้องตรงสิ่งของเบื้องหน้าระหว่างเดินเข้าไปพิสูจน์ข้อเท็จจริง

“กระเป๋าจริงด้วยใครมาทำตกแถวนี้วะ”

หนึ่งในสองหนุ่มเอ่ยทักขณะมือคว้าหลักฐานไร้ผู้ครอบครองขึ้นมาสำรวจ เปิดดูด้านในอย่างถือวิสาสะ ค้นเจอกระเป๋าสตางค์ เครื่องสำอาง หวี กระจก เครื่องใช้ของผู้หญิงและอาจเป็นคนเดียวกับที่กรีดร้อง ตามเพื่อนสันนิษฐานและเมื่อเปิดกระเป๋าสตางค์จึงพบบัตรประชาชน ตามคาดการณ์

“กระเป๋าผู้หญิง เสียงที่มึงได้ยินอาจเป็นเจ้าของกระเป๋าใบนี้”

สองหนุ่มร้อนใจยืนไม่เป็นสุขหันซ้ายหันขวาหาทางแก้ไข ทว่าจนปัญญา เมื่อความคิดตีบตันจนนึกอะไรไม่ออก นอกจากคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่แล่นเข้ามาในสมอง สถานที่เกิดเหตุในแต่ละคดีล้วนเป็นละแวกนี้ทั้งสิ้น และที่สำคัญยังตามจับคนร้ายไม่ได้ คำร่ำลือที่มีต่อฆาตกรจิตใจโหดเหี้ยม มันคือปีศาจร้ายไม่มีสิ่งใดทำลายล้าง

“เอาไงดีวะจะเข้าไปสำรวจข้างใน หรือโทรแจ้งความ” แววตาลังเล ร้อนใจหาทางแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า

“รอกูแป๊บขอเก็บกระเป๋าใบนี้ไว้เป็นหลักฐานก่อน เดี๋ยวกูแจ้งความเอง แล้วค่อยเข้าไปดูข้างใน”

กล่าวจบร่างสูงโปร่งก็หมุนตัวกลับในทันที เดินยังรถกระบะคู่ใจ พลางนึกถึงหน้าที่ในการหาข่าวคดีฆาตกรรมอาจมีหลักฐานและเบาะแสน่าสนใจ เขาโน้มกายมุดช่องหน้าต่างรถฝั่งคนขับบิดกุญแจดับเครื่องยนต์ ทว่ายังเปิดไฟสว่างก่อนนำกระเป๋าแบรนเนมวางตรงเบาะที่นั่งและเอื้อมหยิบกล้องตัวโปรดคล้องคอ ทว่าเสียงตุ้บใหญ่ทำให้รีบดึงร่างกายออกจากรถหันมองเพื่อน

“ไอ้ขวัญ!”

ไม่ทันได้พูดต่อก็ต้องยืนตาค้างใจหายวูบ เมื่อเพื่อนนอนคว่ำหน้ากับพื้น แน่นิ่ง จากที่วิตกกังวลแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวจับใจ ภายในอกเต้นโครมคราม กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง

วินาทีถัดมาความรู้สึกคล้ายมีเงาทะมึนของร่างใหญ่ยักษ์ยืนค่อมอยู่ด้านหลัง ลมหายใจร้อนรดต้นคอและไม่ทันได้หันกลับ บริเวณศีรษะก็ถูกของหนักๆ ฟาดอย่างแรงจนล้มกองกับพื้นแสงสว่างหน้ารถแยงดวงตาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนสติจะค่อยๆ พร่ามัว และดับวูบในที่สุด

Coming soon