บทนำ

การร่วมกิจกรรมเกมผ่านสังคมออนไลน์บนอินเตอร์เน็ตทำให้โลกของฉันเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ ผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้ท่องเที่ยวต่างประเทศเป็นครั้งแรกในชีวิต พบปะเพื่อนต่างเพศที่คล้ายจะกัดกันเสียมากกว่าเป็นมิตร รู้จักกับ ‘รักแรก’ และถูกทำลายย่อยยับชนิดที่เรียกว่า‘เข็ดหลาบ’ กับการอกหัก อยากเนรเทศความรักออกจากชีวิตชั่วกัปชั่วกัลป์

แต่ความต้องการมักแตกต่างจากความจริง เมื่อ ‘ความคิดถึง’ กระตุ้นความรู้สึกให้เจ็บปวดและทรมาน บางครั้งก็หนักหนาจนเกือบทุรนทุราย อยากพบ อยากเจอ อยากอยู่ใกล้บุคคลในความทรงจ ำแม้เขาจะเป็นคนปลูกต้นรักขึ้นมา และถอนรากถอนโคนออกจากพื้นที่ในหัวใจ 

ทว่า...ยิ่งเจ็บก็ยิ่งจำ เมื่อเกิดกับรักครั้งแรก ต่อให้อยากลืมความเจ็บปวดเพียงใด ยิ่งจดจำแน่นหนักราวกับรอยสักบนผิวหนัง ยากลบเลือน

‘ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เราได้นำท่านมาสู่ท่าอากาศยานชางงี ประเทศสิงคโปร์แล้วครับ กรุณารัดเข็มขัดที่นั่ง ปรับพนักเก้าอี้ให้อยู่ในระดับตรง ปิดโทรศัพท์มือถือและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จนกว่าสัญญาณเตือนจะดับลง ตรวจสอบเอกสารการเดินทางและสิ่งของของท่านก่อนออกจากเครื่องบิน ในนามของสายการบิน กัปตันพร้อมทั้งลูกเรือทุกคนขอขอบพระคุณที่ท่านเลือกใช้บริการ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า จะมีโอกาสต้อนรับท่านอีก ขอบคุณและสวัสดีครับ’

เสียงประกาศจากกัปตันของสายการบินปลุกฉันตื่นจากความหลังครั้งเก่าให้ปฏิบัติตามคำเตือนอย่างเคร่งครัด เมื่อไม่อยากถูกแอร์โฮลเตลประจำเที่ยวบินดุเหมือนคราวก่อน เพียงละเลยจากการรัดเข็มขัดนิรภัย ฉันเหลียวมองคนข้างๆ ซึ่งเป็นเด็กหญิงชาวต่างชาติอายุราวสิบห้าปี เธอคงไม่คว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ฉันเพื่อหลอกแอร์โฮลเตล เฉกเช่นบุคคลในความทรงจำเคยกระทำ

การเดินทางมาสิงคโปร์ครั้งนี้ถือเป็นครั้งที่สองในชีวิต และเป็นการเดินทางเพียงลำพัง ไม่ได้มาพร้อมทริปทัวร์อย่างหนก่อน เหตุผลเพียงแค่กลับมาหาความทรงจำดีๆ หรือครั้งหนึ่งเคยคิดว่าดีที่สุด แม้อยากมีไทม์แมนชีนย้อนเวลากลับไป มันคงเป็นได้แค่ในการ์ตูนกับนิทานหลอกเด็ก หรืออาจมีจริงในอนาคตอีกหลายร้อยปีข้างหน้า นั่นหมายถึงทุกคนในที่นี่คงกลายเป็นโมเลกุลล่องลอยอยู่ในอวกาศไปแล้วก็ได้

ทุกคนภายในห้องโดยสารพร้อมใจลุกจากเก้าอี้ คงเหนื่อยกับการนั่งนิ่งๆ หลายชั่วโมงละมัง เลยรีบร้อนทยอยลงจากเครื่องบิน ส่วนคนไม่เร่งรีบอะไรอย่างฉันคงหลีกทางให้ทุกคนลงก่อน รอเป็นคนสุดท้ายค่อยเดินออกจากเครื่องคงไม่สาย ถึงอย่างไรคงต้องต่อคิวตรงด่านตรวจคนเข้าเมืองอยู่ดีนั่นล่ะ

บรรยากาศเก่าๆ กับภาพความทรงจำเดิมๆ หวนให้คำนึง ฉันเดินออกจากเครื่องบินเป็นคนสุดท้าย เกือบจะคล้ายครั้งแรกแต่ก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะครั้งนั้นมีผู้ชายอีกคนอยู่รั้งท้ายด้วยสีหน้ามึนๆ เขาคนนั้นแพ้การนั่งเครื่องบินและที่สูง รอยต่อระหว่างการเดินทางจากประตูทางออกของเครื่องบินสู่อาคารผู้โดยสารช่างเงียบเหงาว้าเหว่

เก้าอี้นั่งพักต่อกันเป็นแถวเรียงรายริมทางเดิน ฉันเหลียวมองเก้าอี้ตัวเก่า ผู้ชายคนนั้นเดินอาดๆ เข้าหา ปลดกระเป๋าเป้ใบใหญ่ลงจากหลัง วางแหมะบนเก้าอี้นั้น ส่วนเขาก็ทิ้งตัวนั่งตรงเก้าอี้ตัวถัดไป ไม่ใส่ใจเพื่อนร่วมคณะทัวร์ว่าต้องรอคอยเขาเพียงคนเดียว

ภาพผู้ชายในวันเก่าเลือนสลาย ฉันทรุดกายนั่งตรงเก้าอี้ตัวเดียวกันกับเขา เพื่อเก็บความทรงจำเหล่านั้นอีกครั้ง เหตุผลอย่างนี้ล่ะที่ฉุดให้ฉันกลับมายังที่แห่งนี้..

เสียงหวานทรงพลังของ TrishaYearwood ที่ร้องเพลง How Do I Live ประกอบภาพยนตร์ Con air ดังจากหูฟังแบบครอบหู ผ่านเข้าโสตประสาทจนแอบฮัมเพลงตามเบาๆ แม้เพลงนี้จะฟังมาแล้วเป็นสิบปี แต่ยังฝังอยู่ในหัวใจ อิ่มเอมและแสนเศร้าในคราวเดียวกัน

And tell me now

ไหนลองบอกซิ

How do i live without you?

ฉันจะอยู่อย่างไรโดยไม่มีเธอ

I want to know

ฉันอยากรู้เหลือเกิน

How do i breathe without you?

ฉันจะหายใจได้อย่างไร

If you ever go

หากเธอจากไป

เพียงแค่รู้ความหมายของบทเพลงหัวใจก็แกว่งไม่รู้ตัว และเผลอคิดตามราวกับเป็นเพลงของตัวเอง

ใช่...ฉันจะอยู่ต่อไปอย่างไรหากเธอจากไป

เวลานี้ความอ่อนไหวทำหัวใจอ่อนแอเกินกว่าจะเริ่มต้นใหม่กับความรัก ซึ่งใครก็ไม่รู้เป็นผู้สร้างให้มนุษย์ต้องมีความรักและความรู้สึกต่างๆ เหตุใดจึงไม่สร้างให้ไร้หัวใจหรือไร้ความรู้สึก แม้ความรักจะเป็นสิ่งสวยงามสำหรับใครหลายคน ทว่ากับผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างฉันเป็นได้แค่ความเจ็บปวดทิ่มแทงใจ ยากเกินเยียวยารักษาบาดแผลให้หายดี หากแม้ได้เจอกับเขา ณ ขณะนี้ ก็ไม่รู้ความเจ็บปวดเหล่านั้นจะจางหายหรือไม่

แต่ยังแอบหวัง...อยากเจอะเจอเขาอีกครั้ง เพื่อพิสูจน์ความเข้มแข็งของหัวใจตัวเอง จะทนนิ่งเฉยได้อย่างตั้งใจ หรือวิ่งเข้าไปโอบกอดและดึงรั้งเขาไว้ไม่ให้จากไปอย่างที่ผ่านมา

อากาศภายในอาคารผู้โดยสารขาเข้าเย็นจัดจนต้องกระชับเสื้อแจ็คเก็ตไล่อุณหภูมิต่ำ ขยับกายเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ กวาดตามองไปรอบๆ ท่ามกลางผู้คนมากมายหลากเชื่อชาติหลายภาษา ฉันไม่รู้จักผู้คนเหล่านั้น ส่วนพวกเขาก็ไม่รู้จักฉันเช่นกัน ไม่ว่าจะหันมองทางใดก็เจอแต่คนแปลกหน้า

แต่พอหันกลับมา หัวใจก็แทบหยุดเต้น

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้า ใบหน้าของเขาช่างคุ้นเคยเมื่อเผยยิ้มมุมปาก ผมเส้นเล็กสีน้ำตาลเข้มเคยยาวจรดท้ายทอยทรงรากไทร ตอนนี้ตัดสั้นเผยต้นคอยาวหงแม้จะใส่เสื้อคอปกก็ตาม เขากระชับสายสะพายกระเป๋าเป้ใบพอเหมาะด้านหลังซึ่งแบกไว้คล้ายนักท่องเที่ยวคนอื่นๆละแวกนั้น

ฉันคงไม่ได้ฝันไป...

เมื่อบุคคลในความทรงจำปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ราวปาฎิหาริย์

To be ...