เหน็ดเหนื่อยกับการทำงานมาทั้งวัน และแล้วก็เสร็จสิ้นซะที ไม่ชอบเลยช่วงต้นเดือนที่ต้องแบกรับกับคำว่า ปิดบัญชี จะหลีกหนีไม่ได้ เพราะมันคือหน้าที่สำคัญ T T 

กลับบ้านดึกดื่น ง่วงนอน อยากจะหลับคาพวงมาลัยให้ได้.. แต่ด้วยสามัญสำนึก ห้ามหลับ!! เพราะยังมี @อบเชย_จอมแสบ อีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดูแลพาไปส่งให้ถึงฝั่ง 

ง่วงแทบตาย แต่พอถึงบ้าน.. ดันไม่อยากจะนอนซะนิ ตาสว่างเป็นนกฮูกเลย ให้มันได้อย่างนี้สิ!! ขอเปิดคอมขึ้นมาเพ้อเจ้ออยู่ในนี้ซักพัก 

ยังไม่ทันได้ลงนิยายให้เพื่อนๆ ได้อ่าน ก็อยากมาว่ากันต่อด้วยเรื่องไร้สาระ ปัญญาอ่อนของกลุ่มเขตการปกครองตัวเอง..

ขอแนะนำสมาชิก

ดวงกมล        ภัคจิรา       จิราภา      วรานิษฐ์

@Chompoo DK   @มาโซคิส   @ลูนี่ ตูน   @อบเชย_จอมแสบ

หัวข้อในวงสนทนาที่เป็นประเด็นร้อนเมื่อหลายวันก่อน มีอยู่ว่า.. คนบ้ากับอัจฉริยะแตกต่างกันแค่เส้นกั้นบางๆ จริงหรือ? แล้วอย่างไหนถึงเรียกว่าบ้า อย่างไหนถึงเป็นอัจฉริยะ วัดกันอย่างไร? ไอ้เด็กๆ ในสมาชิกกลุ่มเขตปกครองตัวเองเลยแบ่งความอัจฉริยะออกมาเป็น 4 ประเภท

1. อัจฉริยะ จัดอยู่ในประเภท 4D ล้ำหน้า คิดไกล แตกต่าง ไม่เหมือนชาวบ้าน ให้คำจำกัดความโดยเขตปกครองตัวเอง (แต่ข้าพเจ้าว่ามันก็พวกบ้าทั้งหลายนั่นล่ะ อัจฉริยะตรงไหน)

2. ฉลาด จัดอยู่ในประเภท 3D เป็นสิ่งที่ถูกยัดเหยียดโดยพวกเขตปกครองตัวเองเช่นกัน พวกนี้จะมีความคิดแตกต่างจากชาวบ้าน แต่ไม่ทะลุโลกอย่างพวก 4D 

3. ปกติ คือข้าพเจ้าเอง วะ ฮะ ฮ่า

4. บ้า เท่ากับ เขตปกครองตัวเองทั้งสาม (ลูกกรอก กุมาร ลักยม)

ความอัจฉริยะทั้ง 4 ประเภท แบ่งแยกแจกจ่ายให้สมาชิกทั้ง 4 คน ดังนี้

ดวงกมล.. @Chompoo_DK  นี่หลุดโลกสุดๆ กู่ไม่กลับ ดูเหมือนอัจฉริยะ แต่มันบ้าเต็มตัว 

วรานิษฐ์.. @อบเชย_จอมแสบ  บ้าบอแบบพอมีสติ แต่ช่วงนี้อาการกำเริบ ตัวละครในนิยายเข้าสิง เดี๋ยวน้องเต้ย เดี๋ยวน้องรัน จากข้าพเจ้าที่เป็นคนปกติไปอยู่ใกล้ๆ อาจจะบ้าตามได้ง่ายๆ 

จิราภา.. @ลูนี่ ตูน  เกือบปกติ แรงบ้ามาตามอารมณ์เหวี่ยง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ยังถือว่ารับได้

ภัคจิรา.. @มาโซคิส  ปกติสุด อัจฉริยะสุด และไม่ยอมรับว่าบ้า 555

บางครั้งเคยนั่งคิด ทำไมบางคนจึงถูกกล่าวหาว่าบ้าบอ เหตุผลเพียงแค่คิดต่าง มองเห็นในสิ่งที่ไม่เหมือนคนอื่น อาจเยอะไปจนเกินพอดี หรือคิดนอกกรอบ แต่บางครั้งความคิดมันก็ไม่อาจกักกั้นเอาไว้ได้ แล้วทำไมถึงไม่เรียกคนพวกนี้ว่าอัจฉริยะล่ะ กลับให้คำจำกัดความตีกรอบว่า บ้า!!

หรือคนที่จะเป็นอัจฉริยะได้ ต้องใส่แว่นหนา แต่งตัวดูดี หน้าตาเห็นปุ๊บรู้เลยว่าเป็นคนมีความรู้แน่นปึกว่างั้น มันช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย

วรานิษฐ์ : "พี่จอย อ่านข่าวยัง เด็กคลั่งสังหารแม่ตัวเอง"

ภัคจิรา : "ข่าวว่าไง"

วรานิษฐ์ : นั่งอ่านเรื่องราวในหน้าหนังสือพิมพ์ตั้งแต่บรรทัดแรกยันบรรทัดสุดท้ายให้ฟัง แล้วเกิดมีคำถามขึ้นมากะทันหัน "ถ้าเขาโดนจับ แล้วเขาจะไปอยู่ในสังคมนั้นๆ อย่างไร คนอื่นจะรับเขาได้หรือเปล่า จะมีใครกล้าเข้าไปใกล้เขาหรือเปล่า แล้วถ้าเขาไปอยู่ใกล้ใครเขาจะไปฆ่าใครอีกหรือเปล่า

ภัคจิรา : -*- ได้แต่นั่งมองหน้า ส่งสายตาออกอาการตะลึงเล็กๆ นี่มันคิดได้ขนาดนี้เลยหรอ กับแค่ตัวหนังสือหนึ่งคอลัมน์ มันคิดล้ำไปมากขนาดนั้นแล้ว แม่เจ้า!!

วรานิษฐ์ : "เขาน่าจะมีสถานที่ดูแลเด็กพวกนี้มากกว่าสถานพินิจนะ แบบหาใครมาดูแลใกล้ชิด เขาจะได้ไม่คิดทำอะไรแบบนั้นอีก ทำไมพี่จอยต้องเงียบด้วย อุตส่าห์คุยด้วยตั้งเยอะ" 

ภัคจิรา : กำลังนั่งบ้า สนใจหน้าจอคอม "แล้วส้มอยากให้เขาไปอยู่ที่ไหน"

วรานิษฐ์ : "ที่ไหนก็ได้ พี่จอยคิดว่าไงอะ ที่เล่าให้ฟัง เข้าใจว่าไง"

ภัคจิรา : ส่ายหน้า ก่อนตอบว่า "พี่แค่อยากรู้ว่าเขาคิดอะไรก่อนลงมือ ตอนนั้นใจเขาคิดอะไรอยู่"

วรานิษฐ์ : โห ล้ำกว่า มาโซเอ้ย!!

นอกเรื่องไปนิด กลับมาต่อ.. 

เคยมีโอกาสได้ไปนั่งเล่นที่โรงพยาบาลศรีธัญญาเมื่อหลายปีก่อน ไม่ได้เข้าไปรักษาตัวนะ แค่ผ่านไปนั่งเล่นที่สวนหย่อมแถวนั้น ลองไปนั่งดูสิบรรยากาศดีมาก ร่มรื่นเย็นสบาย เหมาะกับคนที่อยากผ่อนคลายอารมณ์ตึงเครียด 

ข้างสวนหย่อมเป็นโรงพยาบาลรักษาคนบ้า ไม่รู้หรอกว่าที่นั่นเปิด-ปิดสถานที่อะไรอย่างไร รู้แต่ว่าวันนั้น ทางโรงพยาบาลปล่อยคนไข้ออกมาเดินเล่นกันให้พล่าน เยอะแยะมากมาย 

มีแค่บ่อน้ำเล็กๆ ที่กั้นเขตให้รู้ว่าส่วนไหนของโรงพยาบาลคนบ้า ส่วนไหนเป็นสวนหย่อมคนปกติ ตอนแรกก็ระแวงนิดๆ ว่า เอ๊ะ.. เขาจะข้ามมาฝั่งที่เราอยู่ได้ไหม ก็เลยใช้สายตาจับจ้องไม่กระพริบ ในใจลึกๆ เกิดกลัวเขาจะวิ่งข้ามน้ำบุกมาเหมือนกัน  

จนสังเกตุเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินดุ่มๆ ตรงมาทางขอบบ่อน้ำแล้วนั่งทำอะไรซักอย่าง ดูจริงจังเอาเรื่องเลยทีเดียว ไอ้เราก็มองต่อ อยากรู้อยากเห็นว่าเขาคิดจะทำอะไร ปรากฏว่า..

เขาขุดดิน ถอนต้นหญ้าเล็กๆ โปรยลงน้ำเป็นแพเพื่อที่จะให้ตัวอะไรซักตัวปีนขึ้นไปอยู่บนต้นหญ้าพวกนั้น ซึ่งมันห่างจากสายตาจนมองไม่ออกว่าเป็นตัวอะไร พอเขาทำได้สำเร็จเขาก็ตบไม้ตบมือ ยินดีให้กับตัวเองยกใหญ่

เห็นแล้วประทับใจ ถ้าเป็นคนปกติอย่างเราจะแลเห็นไหมว่ามีตัวอะไรตกลงไปอยู่ในน้ำแล้วรอคอยความช่วยเหลือแบบนั้น มันเลยเป็นข้อสงสัยติดอยู่ในใจจนทุกวันนี้ 

เพราะอะไรคนเราถึงต้องกลายเป็นบ้า แล้วเขาคิดอะไรอยู่เวลานั้นที่ทำให้เขาต้องโดนกล่าวหาว่าบ้า

ส่วนอัจฉริยะ ก็เคยสงสัยว่าเขาคิดอะไรถึงได้กลายเป็นอัจฉริยะ แต่ตอนนี้เลิกสงสัยแล้ว เพราะคิดว่าความคิดของสองอย่างระหว่าง บ้า กับ อัจฉริยะ ไม่ต่างกัน  มันเป็นเพียงแค่มุมมองกลับด้านก็เท่านั้น ที่แสดงออกมาให้โลกรับรู้

เคยมีเพื่อนคนหนึ่งเรียนเก่งมาก จนใครๆ เรียกว่าอัจฉริยะ แต่หมอนี่มันบ้า ชอบไล่เปิดกระโปรงผู้หญิงตามชั้นเรียน วันหนึ่งได้มีโอกาสนั่งคุยกับเขา เลยส่งคำถามตรงๆ ไปว่า เรียนก็เก่ง ใครๆ ก็รัก แต่ทำไมชอบทำตัวโรคจิตแกล้งผู้หญิง 

คำตอบที่ได้รับคือ ทำไปเพราะแก้เครียด แค่ที่ต้องตั้งใจเรียน อ่านหนังสือ แล้วต้องแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเป็นคนดี ก็เหนื่อยจะแย่ ขอได้ทำอะไรตามใจบ้างซักครั้ง  

นั่นเป็นคำตอบที่พอจะทำความเข้าใจได้ว่า เขารู้จักแสดงตัว วางตัว ถึงแม้จะมีข้อผิดพลาดบ้างแต่ในส่วนที่เขาทำไว้ดีมากแล้ว มันเลยกลบความแย่ๆ ไว้มิดจนมองไม่เห็น

ผิดกับคนบ้าที่แสดงส่วนแย่ๆ ออกมา โดยที่เก็บสิ่งดีๆ ไว้ใช้แค่กับตัวเอง ไม่แสดงให้ใครๆ ได้เห็น ก็เท่านั้น

มันจึงเกิดเป็นคำถามขึ้นมาอีกข้อว่า.. แล้วบุคคลรอบๆ ตัว เราจะรู้ได้อย่างไรว่าคนเหล่านั้นบ้าหรืออัจฉริยะ คำตอบที่ได้รับจากสมาชิกเขตปกครองตัวเอง คือ 

"ก็บ้าอยู่แล้วยังจะกลัวคนอื่นอีกทำไม"

บางทีตรูก็อยากได้คำตอบจริงจัง!!

ข่าวมีออกบ่อยไป โดนฆ่าหันศพ 555 

คืนนี้อัจฉริยะพอแล้ว ขอคนปกติ ไปนอนก่อน 

ฝันดี..