วา เ ล น ไ ท น์ ปี นี้ . . ย ก ค ว า ม รั ก ใ ห้ กั น ไ ด้ ไ ห ม . .

เค ย รั ก ใ ค ร สั ก ค น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า . . ?

รัก . . จ น อ ย า ก เ ก็ บ ไ ว้ ใ น หั ว ใจ . .

รัก . . จ น อ ย า ก ไ ด้ ค ว า ม ชิ ด ใ ก ล้

รัก . . จ น อ ย า ก อ ยู่ ด้ ว ย ต ล อ ด ก า ล

“เลดี้..เธอทำอะไรอยู่”

คำถามจากเพื่อนชายคนสนิทส่งทักทายกันเป็นประจำทุกวัน หลังเขาเลิกเรียนในช่วงเย็น ‘ฟาโร’ แวะมายังโลกส่วนตัวของฉันเสมอไม่เคยห่างหาย ไม่เคยปล่อยให้รอคอยเนิ่นนาน โน๊ตบุ๊คตัวโปรด อุปกรณ์สื่อสารซึ่งเปรียบเสมือนเพื่อนยามเหงาตัวกลางผ่านโลกออนไลน์ สถานที่แห่งความฝัน เพราะโลกใบนั้นทำให้ฉันมีเพื่อน มีแหล่งความรู้มีความสนุกสนาน และมีสิ่งต่างๆ อีกมากมาย เพียงมีเจ้าโน้ตบุ๊คเครื่องนั้นวางอยู่เบื้องหน้าฉันจำเป็นต้องละสายตาจากมันชั่วครู่เพื่อทักทายเพื่อนของฉันในโลกแห่งความจริง

“รอ..ปีศาจ”

คำพูดเพียงเท่านั้นทำให้ฟาโรรู้ได้ในทันที การรอคอยของฉันคือใครสักคนในโลกออนไลน์แห่งนี้ บุคคลที่ไม่เคยมีตัวตนเป็นเพียงตัวอักษรผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์เท่านั้น แต่ทุกอย่างที่เป็นเขา กลับทำให้ฉันหลงใหลการได้พูดคุยระหว่างกัน ทำให้ฉันปลดปล่อยความทุกข์ ระบายความสุขได้อย่างเต็มที่ฉันสามารถยิ้มให้กับอุปกรณ์สื่อสารได้ทั้งวันคล้ายคนบ้า หากได้คุยกับใครสักคนที่เฝ้ารอผ่านตัวอักษรเหล่านั้น

“นายคนนั้นมีอะไรดีเธอถึงชอบคุยกันนัก”

น้ำเสียงแข็งส่อแววหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อพูดถึงใครอีกคนที่ฉันรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ‘ปีศาจ’ ฉายาของผู้ชายที่ฉันหลงรักในตัวอักษรเวลาได้พูดคุยกันผ่านสื่อออนไลน์ ระหว่างเราไม่มีการนัดหมาย พบเจอกันเมื่อมีโอกาส และเราจะพบกันเสมอเขาเป็นบุคคลที่ฉันให้ความไว้เนื้อเชื่อใจ ไม่ต่างจากเพื่อนชายคนสนิทในชีวิตจริง

เรื่องราวระหว่างฉันกับปีศาจการได้รู้จักกันผ่านโลกออนไลน์ทำให้ฉันกับฟาโรไม่ค่อยได้สื่อสารกันเท่าที่ควรเมื่อฉันเฝ้าแต่รอด้วยความหวังอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ มากกว่าจะพูดจาสื่อสารกับเขาที่นั่งอยู่ข้างๆเราสองคนพูดจากันน้อยลงจนแทบนับคำได้ ในบางครั้งฉันกลับห่วงความรู้สึกของฟาโร เขาคงน้อยใจและเสียใจที่ฉันไม่เคยใส่ใจเขาเลยมัวแต่รอคอยบุคคลไร้ตัวตน จนบางครั้งอดรนทนไม่ไหว ฟาโรจะเตือนสติด้วยอาการตัดพ้อเป็นประจำ

“โลกออนไลน์มันไม่มีอะไรให้หวังเลยนะเลดี้ทำไมเธอต้องเอาชีวิตที่เหลืออยู่จมปรักอยู่กับมัน”

“เพราะได้หวังไงดี้ถึงมีความสุขในทุกวันนี้ เธอไม่รู้หรอก การมีใครสักคนทำให้เรารู้สึกดีมันวิเศษแค่ไหน”

“เอาล่ะ..ฉันไม่อยากเถียงแล้วดี้ รอคอยคนๆ นั้นของเธอต่อไปแล้วกัน”

เป็นอย่างนี้แทบทุกครั้งเมื่อเราเถียงกันฟาโรอาจกำลังเสียใจระหว่างเดินหันหลังจากไป ปล่อยให้ฉันรอคอยตามแต่ใจต้องการอย่างนั้นจนทุกอย่างเป็นเรื่องปกติสำหรับเราสองคน

เสียงเตือนข้อความกระพริบบ่งบอกให้รับรู้ถึงการติดต่อทุกครั้งที่ฟาโรกลับไป ข้อความจากปีศาจจะส่งถึงฉันเสมอราวกับเรื่องบังเอิญและสิ่งนั้นทำให้ฉันยิ้มออกมาได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องปิดบังใครต่อใคร

‘Hi ทำอะไรอยู่ รอเรานานไหม’

‘Helloกำลังรอเธอทักมาพอดี’

ฉันกับปีศาจใช้เวลาสื่อสารกันอย่างนี้ทุกวันไม่เคยห่างหาย หรือถ้าขาดการติดต่อจะเป็นปีศาจเสียมากกว่าที่มีธุระด่วนเพราะฉันมีเวลาเพื่อเขาเสมอ และเต็มใจรอคอยอย่างนั้นตลอดไปโดยไม่หวังอะไร เพียงแค่ความรู้สึกดีที่มีต่อกันเท่านี้ก็เกินพอ

‘เรามาเล่นเกมกันไหม..?’

ข้อความของปีศาจสร้างความประหลาดใจให้ฉันอย่างมากเมื่อเขาตั้งข้อเสนอบางอย่างที่คาดไม่ถึง แต่ฉันก็ไม่ลังเลจะรับข้อเสนอนั้นอย่างเต็มใจ

‘เกมอะไรล่ะ’

‘ทำให้เธอรักฉัน และยอมคบกันภายในสองอาทิตย์ ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอบอกรักฉันภายในวาเลนไทน์ปีนี้’

เราพิมพ์ข้อความโต้ตอบระหว่างกันและประโยคเหล่านั้นทำให้ฉันนั่งขำอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ นี่เขากำลังเล่นตลกอะไรกันแน่

ในความเป็นจริง..เพียงเขาเอ่ยบอกว่ารัก หรือขอคบหากันผ่านสื่อออนไลน์ ฉันก็ยินดีและเต็มใจ โดยไม่คิดปฏิเสธแต่อย่างใดแต่คงไม่มากเกินกว่านี้ เพราะในโลกแห่งความจริง มีเงื่อนไขบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่สามารถพบเจอเขาได้รวมถึงเพื่อนคนอื่นในโลกออนไลน์เช่นกัน มันเป็นกฏสำหรับผู้หญิงอย่างฉัน

‘อยากทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอ’

ฉันถามกลับเพื่อความแน่ใจทั้งที่รู้อยู่เต็มใจ ในทุกวันนี้ ฉันมีความสุขมากพอที่ได้สื่อสารกับเขาผ่านตัวอักษรเช่นนี้และเขาก็ทำให้ฉันมีความรู้สึกดีๆ ในทุกๆ วัน

‘ตกลงไหม..?’

และนั่นคือคำถามซึ่งฉันตอบตกลงทันที อยากรู้เหมือนกัน เขาจะทำอย่างไรให้ฉันมีความสุขและรู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่เวลานี้ในเมื่อฉันได้รับจากเขามากเกินพอ พอสำหรับโลกออนไลน์ที่จะมอบให้แก่กัน

หลังจากนาทีนั้นเขาก็เริ่มต้นมอบความรู้สึกดีๆ ให้แก่ฉัน ตัวอักษรในแต่ละตัว รับรู้ได้ถึงความห่วงใยดูแลเอาใจใส่ และคอยเติมเต็มความรัก ปีศาจสามารถทลายกำแพงความแข็งแกร่งซึ่งฉันก่อไว้เข้ามาอยู่ในหัวใจ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะให้ใครกร้ำกลายเข้ามา

“เลดี้..เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าจะไม่ผิดหวัง หากคบกับเขาคนนั้นผ่านโลกออนไลน์ และยอมให้เขามาหาเธอที่นี่ในวันวาเลนไทน์”

เป็นอีกครั้งที่ฟาโรพยายามเตือนสติให้รู้ว่าโลกออนไลน์ไม่มีอะไรที่ยั้งยืนตามความคิดของเขา แต่สำหรับฉันพร้อมแล้วกับการรักใครสักคน รักโดยไม่หวังการคบหาเป็นคู่รัก รักโดยไม่ต้องเจอะเจอ รักโดยไม่ต้องแต่งงานรักโดยไม่มีการใช้ชีวิตคู่ คบเพราะรู้สึกรัก และสื่อความเข้าใจตรงกันตามความหมายของคำว่ารู้สึกดีๆ

“ใช่..ดี้จะไม่ผิดหวัง ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไรหลังจากนี้”

“ฉันไม่อยากให้เธอคาดหวังไม่อยากให้เธอเสียใจ ไม่อยากให้เธอเป็นทุกข์”

“ดี้ไม่คาดหวังไม่เสียใจ และดี้มีความสุข แค่นี้ก็พอไม่ใช่เหรอ เหมือนที่เธอเคยบอกแค่มีความสุขในทุกวันก็พอ”

ฉันโต้ตอบฟาโรเมื่อความต้องการตรงตามความรู้สึก และฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ

วันวาเลนไทน์ปีนี้..สองอาทิตย์แล้วกับการเริ่มต้นเกมการคบหา และถึงเวลาสิ้นสุด เมื่อฉันเปิดโอกาสให้ปีศาจเข้ามาอยู่ในหัวใจนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันยอมเปิดเผยโลกส่วนตัวใบนี้ให้เขาได้รับรู้

ฉันป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายอีกไม่เกินหกเดือน ฉันจะได้ไปอยู่บนสวรรค์กับเหล่านางฟ้าที่หลงรักมาเนิ่นนานและพวกเธอคงยินดีรับฉันเข้าไปอยู่ในโลกของพวกเธอ โลกซึ่งคนมีชีวิตไม่สามารถเข้าถึงได้

เช้าวันที่14 กุมภา ฉันกระตือรือร้นขอความช่วยเหลือจากนางพยาบาลทั้งหลายที่ดูแลอาการเจ็บป่วยระหว่างรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลแห่งนี้ ทั้งเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าในชุดโปรด เพื่อเจอะเจอกับบุคคลที่นัดหมายกันไว้อีกไม่ถึงสิบนาทีฉันจะได้เจอปีศาจ ผู้ชายในโลกความฝันที่ทำให้ฉันตกหลุมรักจนยอมเปิดเผยเรื่องราวในชีวิตจริงให้เขารับรู้ทุกอย่างและเขาไม่คิดรังเกียจหากต้องพบเจอกัน แม้ฉันจะป่วยอย่างนี้

หัวใจเต้นแรงเมื่อเข็มนาฬิกาเดินวนเวียนจนถึงเวลานัดหมายประตูห้องแง้มเปิดพร้อมบุรุษผู้หนึ่งย่างกรายเข้ามาสีหน้าของเขาดูเศร้าสลดไม่สมกับที่ฉันรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ฉันแย้มยิ้ม ทั้งที่พยายามกลั้นน้ำตาเก็บกดความดีใจเอาไว้ เขาจะรับรู้บ้างไหม.. สำหรับเขา.. ยิ่งรู้จัก.. ยิ่งรัก..และอยากรักตลอดเวลา.. และหวังเพียงคำสารภาพว่า.. เหมือนกัน..

“เลดี้..ฉันขอโทษ ที่โกหกเธอ” น้ำเสียงคุ้นเคย ขอโทษขอโพยยกใหญ่ เขาคิดว่าฉันคงโกรธ ที่ปิดบังไม่ยอมเปิดเผยว่าแท้จริงแล้ว ฟาโรและปีศาจ เป็นคนๆ เดียวกัน

“ดี้ไม่โกรธเธอหรอกฟาโรดี้รู้ความลับนี้ตั้งแต่วันแรกที่เราได้คุยกันแล้วล่ะ ดี้ดีใจที่มีเธออยู่ใกล้ๆคอยมอบความสุข ความรู้สึกดี และความรัก ให้กับดี้ ไม่ว่าจะในโลกแห่งความจริงหรือโลกออนไลน์”

“ทำไมเธอไม่บอกฉันละดี้ว่าเธอก็รักฉันเราสองคนคงไม่ต้องปิดบังความรู้สึกอยู่แบบนี้”

“เธอก็รู้ว่าดี้อยู่ได้อีกไม่นานดี้ไม่อยากให้เธอจมความทุกข์ในวันที่ดี้จากไป ที่ดี้ทำไม่ใส่ใจเธอเพราะดี้ไม่อยากให้เธอคาดหวัง ไม่อยากให้เธอผิดหวัง และไม่อยากให้เธอเสียใจเหมือนที่เธอเคยบอกดี้ให้ระวังใจตัวเองไง จำได้หรือเปล่า”

“ฉันไม่สน..หากเธอต้องหายไปจากโลกนี้ ฉันจะอยู่ข้างๆ เธอ มอบความรัก ความสุขให้เธอไปอย่างนี้โดยที่เป็นฟาโร ไม่ใช่ปีศาจ เป็นคนที่อยู่ในโลกความจริง ไม่ใช่ความฝัน วันนี้ฉันมาทวงสัญญาเรื่องเกมเมื่อสองอาทิตย์ก่อนยกความรักให้ฉันได้ไหม”

“เธอแน่ใจแล้วเหรอว่าจะไม่เสียใจ เมื่อเราต้องจากกันสักวัน และคงอีกไม่นาน”

“ฉันไม่เสียใจ..”ฟาโรยืนยันคำพูดหนักแน่น

ฉันค่อยๆขยับร่างกายอ่อนแรงลงจากเตียงผู้ป่วย ก้าวเดินหาฟาโร โดยที่เขาก็เดินเข้าหาฉันไม่ต่างกันน้ำตาแห่งความปลาบปลื้มหลั่งริน พร้อมอ้อมกอดที่ฉันและเขาต่างมอบให้กันความอบอุ่นจากร่างกายสื่อสารเป็นความรัก ความห่วงใย และความสุข ที่ฉันไม่หวังจะได้รับมาก่อนตั้งแต่รู้วันสิ้นลมหายใจ

ความรักอยู่ข้างฉันมาแล้วเนิ่นนานแต่ฉันกลับกลัวจะเสียมันไป และกลัวทำให้คนที่ฉันรักเสียใจ แต่หลังจากนี้กับเวลาที่เหลืออยู่ ฉันจะไม่หวั่นไหว ไม่เสียใจ เพราะเวลานี้ฉันมีความรักมีคนที่คอยห่วงใยใส่ใจอยู่เคียงข้าง แม้ฉันไม่เคยเปิดโอกาสให้เขาสักครั้งแต่ฟาโรกลับแทรกซึมเข้ามาอยู่ภายในใจจนต้องรับเขาเอาไว้ บุคคลที่ฉันจะรักตลอดกาล..

หากรักใครสักคน..อย่ากลัวที่จะเสียใจ..

จงทุ่มเททั้งหัวใจ..เพื่อความรักตราบนิจนิรันดร์..

The end