ผมรักเมืองนี้ครับ...ลำปาง
เมืองที่ผู้คนน่ารักและใจดี
เหมือนจะเป็นเมืองทางผ่าน
แต่พอได้ลองไปอยู่ แม้ระยะเวลาสั้นๆ
กลับรู้สึกถึงความเป็นบ้าน ไม่ใช่เมืองท่องเที่ยว
โดยเฉพาะแจ้ห่ม อำเภอเล็กกระทัดรัด
แต่ความผูกพันมัดกันแน่น
เป็นที่ๆ ผมคิดตลอดเวลาว่าจะกลับไปอีก

โอ..ดีจังที่คุณชอบเมืองนี้เหมือนผม
แจ้ห่มก็น่ารักครับ ถนนเล็ก ๆ ร้านรวง
จากแจ้ห่มไปแจ้ซ้อน ทางตัดไปดอยสะเก็ดเสร็จแล้วครับ
น่ากลัวว่าแจ้ห่มคงจะคลายมนต์ขลังในไม่ช้านี้...
เช้นเดียวกับแม่กำปอง และสองฝั่งทาง...ถึงแจ้ซ้อน
รีบกลับไปเถอะครับ
อ้อขอบอกข่าวดี,ผมกลับมาค้นกรุคราวนี้
พบภาพลายเส้นฝีมือหม่อมรองฤทธิ์ ปราโมช
ที่วาดเวียงเขลางค์ไว้ในพ.ศ ๒๕๑๗ ..
แล้วจะเอามาแบ่งกันเบิ่งในภาพเก่าเล่าเรื่อง
................
ขอผมเสร็จเรื่องยุ่งก่อนนะครับ

สวัสดีค่ะ
ไปลำปางครั้งสุดท้าย เมื่อเข้าพรรษาปีที่แล้ว

บ้านเพื่อนอยู่ที่นั่น
ก็เลยได้ไปทัวร์ วัดต่างๆ ที่ลำปาง 2 วันอย่างเต็มอิ่ม

เก็บภาพมามากมาย ตามประสาคนชอบวัด
คิดถึง วันเก่าๆ ...

อยากไปอีก....คงไม่นานเกินรอ....

....

ดีใจที่เกิดเป็นคนเมืองเหนือ
มีอะไรหลายๆอย่างที่เป็นเสน่ห์น่าตรึงใจ

ขอบคุณสำหรับมิตรภาพ
จะขออนุญาตแวะมาเรื่อยๆนะคะ

อีกนิดๆ
ชอบบ้านวงศ์บุรีเหมือนกันหรอค่ะ
ส่วนเรา เหลียวมองด้วยความเสน่ห์หาทุกครั้งเลยเวลาขับรถผ่านไปมา

ป้าแอ๊ดครับ
ดีใจจังที่ได้เจอกัน ยิ่งกว่าจำได้ครับ
วันหลังจะให้ตัดเชิ้ตมาชารี(ดีไหม) แอบไปเยี่ยมมาแล้ววว


หมายเหตุสักนิด ว่าตอนนี้อยู่บ้านนอก
ยังไม่ค่อยสะดวกคุย (แอบมายื้อคอมฯชาวบ้านเขา)
น่ะครับ

ขอบคุณทุกท่านที่มาเยือนครับ

สวัสดีค่ะ
แอบปลื้มที่นักเขียนในดวงใจแวะไปเยี่ยนเยือนถึงบล็อก

ขอบคุณค่ะ

ดีใจ....

ที่พี่ปอนยังจำได้......

ยังคิดถึงวันที่ไปนั่งดูพี่ปอนหม่ำราดหน้าอยู่เลย.....

นานมากแล้วนะ....

แต่...ยังอยู่ในความทรงจำเสมอมา..

..........

ชอบบล็อกจังเลยฮะ

อยากมีบ้านที่เมืองเหนือจัง

เมืองอบอุ่น อ่อนหวาน

เคยไปแอ่วบ้านพี่รหัส ที่ลำปาง
นั่งรถไฟไปจากเชียงใหม่
ตอนนั้นใกล้จะถึงวันสงกรานต์
เห็นแม่อุ๊ย ออกมากวาดลานบ้าน กวาดใบไม้
คิดถึงบ้านไม้สัก และต้นลำไย
ยังจำได้มาจนบัดนี้ค่ะ

จริงค่ะ

ตลกดี ที่ต้องทำถนนคนเดิน

พออัพตอนใหม่ ก็ทำให้ตอนนี้น้อยใจ
ลืมทักทายใครต่อใครไปเลยนะนี่
ไม่คิดว่าจะอบอุ่นอย่างนี้

สาวไกค์ใจซื่อ มีทริปทัวรืดวงจันทร์ไหมครับ
ผมจะไปขอเธอแต่งงาน

ขอบคุณb b ที่ชอบ

สายลมอิสระ

แม่ญิงจันทบูรณ์ ประหลาดที่หลุดรอดจากการเป็นสสะไภ้
คนเหนือได้ไงน้อ

รูปหม่อมรองฤทธิ์ ปราโมช ได้มาแล้วครับคนเดียวดาย
จะฉายที่ไหนดี
มีใครสนใจตามมาดูไหมนี่ คงต้องกลับไปเปิดอีกรอบ เนาะ

ม่วนน้อย ภาษาชาวพระนครเปิ้นว่า-สนุกนิด ๆ
ไปเดินถนนคนเดินที่ไหนมาจ๊ะ

ป้าแอ๊ด ผมไปนั่งทานราดหน้าที่ร้านไหนเนี่ย เขินจัง

บ่เม้นท์ความเห็นละเจ้าอ้าย
เพราะคิดบ่ค่อยเหมือนเปิ้น อู้ไปก่แตกหมู่เปิ้นบ่ดาย
ฮู้สึกแค่ว่า..ต้นไม้ต้นหนึ่งกว่ามันจะใหญ่
ต้องใช้เวลาหลายปี๋ แต่คนสามารถตัดมันได้แค่
ภายในวันเดียว..

บ้านวงศ์บุรี สมัยก่อน อาจารย์แม่น้องนิก
เป็นลูกเจ้าของบ้าน เปิ้นคลอดลูก
แม่น้องนิกมีโอกาสได้ไปเยี่ยมอาจารย์
เลยได้เข้าไปบ้านหลังนั้น..ขลังดีเจ้า
นั่งไปกลั๋วตึงครู กลั๋วตึงสิ่งที่ผ่บ่หัน
แล้วก่ได้หันพิธีเอาขวัญล่ะอ่อนอ่ะเจ้า
สมัยแม่น้องนิกเฮียนมอต้น บ้านหลังนั้น
เปิ้นก่ทาสีชมพูแล้ว ว่าไปก่ผ่านมาเกือบสามสิบปี๋แล้ว

ลำปาง ไปเที่ยวบ่อย
เวลาไปบ้านด่านลานหอย ที่ สุโขทัย ก็ขับตัดมาทางทุ่งเสลี่ยม ออก ที่ อ.เถิน ประมาณ 60 km
ทางตัดเข้าเขาและหมู่บ้าน แทบไม่มีรถสวนมาเลย
ชอบไปลำปางมาก แต่ตั้งแต่แต่งงานก็ไม่ได้ไป เพราะติดลูกน้อย
แต่คิดไว้ว่าถ้า พย. นี้ เจ้าตัวเล็กก็ขวบนึง คงพาไปแช่น้ำร้อนที่แจ้ซ้อนได้

ไปเที่ยววัด ไปมาหลายครั้ง ยังไปไม่ทั่วเลย