พยากรณ์บล็อก: I'll be there for you, waiting by the gate of dawn...forever...
Group Blog
 
 
ตุลาคม 2548
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
11 ตุลาคม 2548
 
All Blogs
 
ตอนแรกว่าจะบ่น แต่อากาศวันนี้มันแปลกๆ

เป็นพราะเจ้า greenwave บ้านั่นแท้ๆที่ทำให้อารมณ์มันเปลี่ยวขนาดนี้
ตอนแรกว่าจะมาบ่นเรื่องวันหยุดหลังสอบเสร็จซะหน่อย
เลยบ่นไม่ออก ยกยอดไปก่อน ขุดเอาไอ้นี่มาเรียกให้คนเค้าเศร้ากะเราดีก่า

...เป็น fwd.mail ที่โดนมากๆ



เราไม่ได้-ไม่รักกัน (ซะหน่อย)

บางที...อาจไม่จำเป็น...เสมอไป
ที่ความรัก...จะต้องจบลง
ด้วยการได้เป็น...คนรัก

บนเตียงเล็กๆ... ในบ้านอบอุ่น...หลังหนึ่ง
แดดยามเย็น...ทอบางๆ...ผ่านหน้าต่าง
หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี...นอนซมอยู่บนเตียง

เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย...ในชีวิตเธอแล้ว...แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ
...เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด...ที่เธอได้ผ่านมา

เธอ...ได้แต่งงาน...มีครอบครัว...ที่อบอุ่น
แม้จะไม่มีลูก...ก็ตาม

มีเพื่อนที่ดี...ผ่านชีวิตการงานที่ดี
ถึงแม้วันนี้...สามีของเธอจะตายไป...ร่วม 10 ปีแล้ว

และ...ในวันสุดท้าย...ของชีวิต
เพื่อน...ที่เธอรักมากที่สุด...
ก็มานั่งเคียงข้างเธอ...อยู่ตรงนี้
มาส่งเธอ...เหมือนทุกครั้ง...ทุกคราว

"หมอบอกว่า...ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก"
เธอ...เอ่ยบอกกับเขา...
เพื่อนชรา...ที่รู้จักกับเธอมา...แต่ครั้งยังเด็ก

"ฉันรู้"
ชายชรา...พยักหน้ารับ

"เธอมาส่งฉัน...เหมือนทุกทีสินะ"
หญิงชรา...มองหน้าชายชรา

"ใช่...ก็ฉันส่งเธอ...มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา...ขาดไปอย่าง...คงไม่ครบ"
ชายชราตอบ...ด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น..
บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก"
เธอ...รำลึกถึงความหลัง

"แต่ฉัน...ก็ไปส่งเธอทุกวัน"
ชายชราบอก

"ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน
..จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน"
หญิงชราพูดขึ้น

"สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป"
เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ

"ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ"
เธอเย้ายิ้มๆ

"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน...ไม่ใช่รึ"
ชายชรา...ทวนความหลัง

เธอจำได้ว่า..เธอบอกกับเขาอยู่บ่อยๆว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว
..เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา..
แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ

"โกรธก็โกรธไป..ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน"

นั่น...เป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่ลืม...แม้ว่า...มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปี..แล้วก็ตาม

เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้

วันนั้น...เธอไปส่งเขาที่สถานี..ร้องไห้จะเป็นจะตาย
..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ...จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่

พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ..
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ..

พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...
เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา
"กลับบ้านเอง...เดินดีๆนะ"
...และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ

เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..เธอแนะนำเขา..
ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรก..ทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดี..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน
..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน

"มัน..นอกใจเธอ"
เขาบอกเรียบๆ

แต่..เธอไม่เชื่อ
วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..
จึงหาเรื่องชกต่อย..เธอว่าเขาไปหลายคำ

อาทิตย์นึงให้หลัง...เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก
..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอ..แต่พ่อของเขา
"มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว..เห็นว่ามีธุระด่วน..ไม่รู้อะไร"

เธอส่งจดหมายไปขอโทษ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ
..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำคำเก่า
"กลับบ้านเอง...เดินดีๆนะ"

เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..

เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..เธอจะแต่งงาน
เขา...มองหน้าเธอ...
เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร
..ดีใจ?
..เสียใจ?
และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ..เขาก็ตอบว่า..
"..เราใจหาย"

แต่ก่อนหน้านั้น..ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก
..ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี..และรักเธอจริง
"เราผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก"
ซึ่งเขา..ก็ดูไม่ผิด..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก..

วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..
"ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ..ไม่ต้องห่วง"
เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ..ไม่ตอบคำ
ถึงเวลารดน้ำสังข์..เขาอวยพรเธอมากมาย..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆว่า..
"ฝากด้วยนะ.."

เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา
เธอ..ก็มีครอบครัวของเธอ..
มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป
แต่ก็ไม่เคยลืมกัน...

เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี
ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ
น้อยกว่าอยู่ใบนึง..เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน

บางที..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่าคนรักของเธอเสียอีก..
หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่..แม้แต่ระแคะระคาย
และเขาก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย..
ที่เขาฝากเธอไว้..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..

"คิดอะไรอยู่?"
เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ
"เรา...กำลังนึกแปลกใจ"
เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด
"ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น...คนรักกัน?"
เขานิ่งไป...เหมือนกำลังคิดเช่นกัน
"เราสนิทกันมาก...มั้ง"
เขาว่า
"นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลเลยนี่"
เธอว่า
"เธอ..ถามยากไปนะ"
เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีกครู่ใหญ่
"ไม่ยากหรอก..ลองคิดเล่นๆสิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?"
แววตาของเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน..เหมือนเด็กหญิง..เมื่อครั้งกระโน้น
"อืมม์..อันนี้ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย"
เขาพูดขึ้น

เธอมองหน้าเขา..แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นา
"ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน"
เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน
"แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันน่ะ"
เขาเว้นช่วง
"ฉันก็จะตอบว่า...ฉันว่า...เราไม่ได้..ไม่รักกันซักหน่อย"

เธอหลับตาลง..คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง
"นั่นสินะ...เราไม่ได้..ไม่รักกันซักหน่อย"
เธอตอบ...พร้อมๆกับหลับตาลง
ตอนนี้...เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว

ในความรู้สึก...ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..
ที่เอื้อมมาบีบมือของเธอไว้...
"กลับบ้านเอง...เดินดีๆนะ"

และนั่น..คือคำสุดท้าย...ที่เธอได้ยิน...



Create Date : 11 ตุลาคม 2548
Last Update : 12 ตุลาคม 2548 8:36:22 น. 6 comments
Counter : 392 Pageviews.

 
ไอ๊หย๋า ผลของความซนจากการย้าย group
comments เลยหายหมดเลยอ่า....

ต้องขออำภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ


โดย: เซียวเปียกลี้ วันที่: 12 ตุลาคม 2548 เวลา:10:49:12 น.  

 
คุณๆผู้มีอุปการคุณทั้งหลาย
กรุณา post อีกซักครั้งเพื่อเป็น link ได้มั้ยครับ
ผมจะได้เข้าไปเยี่ยมชม blog พวกท่านได้ใหม่
คราวนี้รับรองจะรีบ add เข้า friends blog ทันทีครับ


โดย: เซียวเปียกลี้ วันที่: 12 ตุลาคม 2548 เวลา:11:09:49 น.  

 
อืม อันนี้อ่านนานแล้วนินา
แต่ซึ้งจริงๆ


โดย: (ใจ)ปลาซิว IP: 84.173.231.73 วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:0:34:28 น.  

 
คุณ(ใจ)ปลาซิว: จะทยอยมาเรื่อยๆครับ


โดย: เซียวเปียกลี้ วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:8:15:07 น.  

 
Thanks


โดย: Misery Panda IP: 125.25.198.37 วันที่: 4 มิถุนายน 2550 เวลา:11:32:12 น.  

 


โดย: เซียวเปียกลี้ วันที่: 11 สิงหาคม 2550 เวลา:13:33:34 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

เซียวเปียกลี้
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 6 คน [?]




มาตรว่าเมามายคลายพันทุกข์
ก่อนเมามายทุกข์ยิ่งทับถมทวี...

ช่วงเวลาก่อนเมามายความรู้สึกทั้งมวลจะกลับกลายเป็นชาด้าน แต่ความทรงจำจะกลับยิ่งกระจ่างแจ้ง ความเศร้า ความหลังล้วนชัดเจน บาดทำร้ายจิตใจราวกับว่าเพียงเกิดขึ้นเมื่อครู่

หากทว่ายังมีผู้คนมากหลายยินยอมรับเอาความเจ็บปวดนั้นไว้ เพียงเพื่อแลกกับช่วงเวลาชั่วขณะที่ความรู้สึกทั้งมวลล้วนแปรเปลี่ยนเป็นความขาวอันว่างเปล่า....
Friends' blogs
[Add เซียวเปียกลี้'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.