‘ฉินโยวโยว’ เป็นศิษย์รักของ ‘ฉีเทียนเล่อ’ ปรมาจารย์ด้านกลไก
เมื่ออาจารย์หายตัวไป ชีวิตที่เคยสะดวกสบาย เอาแต่ใจอย่างไรก็ได้ของนางถึงคราวสะดุด
สำนักเฟิ่งเสินส่งคนออกตามล่านางเพื่อหวังใช้ประโยชน์จากความรู้ด้านกลไกของนาง!

ยังดีที่นางได้ ‘เหยียนหย่งเล่อ’ ช่วยชีวิตเอาไว้
แม้บุรุษใบหน้าไร้ความรู้สึกผู้นี้จะแผ่กลิ่นอายสังหารออกมา
ยามยิ้มก็ทำให้คนขนหัวลุกชันแผ่นหลังหนาวเยือก
ทั้งยังมีแซ่เดียวกับ ‘เทพสังหาร’ ที่นางเคยไปหมิ่นเกียรติเอาไว้เมื่อหนึ่งปีก่อน
ทว่าก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าเขามีน้ำใจกับนางจริงๆ
อยากกินสิ่งใดก็ได้กิน อยากพบสัตว์วิเศษก็พร้อมช่วยตามหาให้
ถึงบางครั้งเขาจะดูแตะต้องเนื้อกายนางเกินจำเป็นไปบ้าง
แต่พอมองใบหน้าเฉยชาของเขาแล้วก็ดูเหมือนเขาไม่คิดอะไร
แต่คนเราจะดีกับใครโดยไร้สาเหตุจริงหรือ...
ในบางครั้งนางยังรู้สึกเหมือนว่าตนเองได้หลงลืมอะไรบางอย่างไป!



คุยกันหลังอ่าน
ของเอ๋อเหมยนี่เราเคยอ่านมาทั้งเงาเพลิงสะท้านปฐพี และ ตำนานรักอสูรร้าย ทั้งสองเรื่องก็นับว่าค่อนไปทางชอบทั้งคู่ ตอนที่หยิบเล่มนี้มาอ่านก็มีความคาดหวังอยู่ประมาณนึงว่าน่าจะชอบ ดูหน้าปกแล้วก็น่าจะเป็นแนวผจญภัยสดใสรึเปล่านะ แต่พออ่านเข้าจริงๆเรื่องนี้เรานับได้ว่าผิดหวัง ไม่ค่อยชอบเลยค่ะ
คือเรารู้สึกว่าจะเป็นแนวผจญภัย สัตว์วิเศษ ฝึกเซียน ก็ไม่ได้สนุกเท่าเงาเพลิง เล่มนี้ดูเหมือนพยายมจะเน้นความรักแต่ความรักที่ได้มาก็ดันเป็นความรักที่มีพื้นฐานบนความหลอกลวง คือเราไม่ชอบตัวละครพระเอกมากๆๆ ทำอะไรบนพื้นฐานของตัวเองเป็นหลัก แล้วก็ไม่เข้าใจด้วยว่าการหลอกลวงมันไม่ดียังไง คิดว่าสิ่งที่ทำผิดก็คือทำให้โดนจับได้ต่างหาก คือไม่ชอบเอาเลยแหละ เรียกว่าในเรื่องนี้เราแทบไม่ชอบตัวละครไหนเลย ไม่ชอบพระเอกที่ไม่เห็นความสำคัญของความเชื่อใจ มาเห็นเอาตอนท้ายก็ไม่สามารถแก้แก้วที่แตกให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้ ส่วนนางเอกก็มีความใจอ่อนยอมกลับไปอยู่กับพระเอก พี่ชายพระเอกก็แบบมีตรรกะแสนประหลาด
คือจริงๆความสัมพันธ์พระ-นางมองในแง่นึงมันก็คงเรียลดี แต่เราก็คิดว่านี่ก็ถือเป็น toxic relationship มั้ยอะแล้วมันก็ทำให้ตัวละครไม่ loveable ในสายตาคนอ่านอย่างเราเท่าไหร่ พลอตก็ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไหร่
แต่เราก็ชอบนะที่ตอนท้ายคนเขียนก็ยังให้ความสัมพันธ์ของสองคนนี้มีรอยร้าวอยู่ดี 

แต่อย่างไรก็ตามสรุปว่าเซตสี่เล่มนี้เราไม่ค่อยชอบค่ะ

ปล.หน้าปกสดใสเกินเบอร์มาก ไม่เข้ากับคาแรกเตอร์อย่างแรง