งานศพในฝันของฉันเอง...
หลังจากดู ซีรี่ส์Private Practice ติดๆกันมาสามสี่วัน ก็ทำให้จิตตกไปกับเรื่องความเป็นความตาย นั่นสินะ...ความตายอาจจะมาเยือนเราเมื่อไรก็ได้อย่างที่ไม่อาจตั้งตัว ในทุกๆเช้าที่เราตื่นขึ้นมา นั่นก็หมายความว่าเรากำลังเผชิญหน้าอยู่กับความเป็นและความตาย เราไม่มีทางรู้ล่วงหน้าได้เลยว่า เช้าวันไหน จะเป็นเช้าสุดท้ายของเรา และไม่มีทางคาดคะเนได้เลยว่า ค่ำคืนไหนที่เราหลับลง จะเป็นค่ำคืนที่เรานั้นหลับไปตลอดกาล... ความเป็นกับความตาย มันห่างกันแค่นี้เอง เพราะเหตุนี้ อยู่ๆในสมองเราก็แว๊บขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องการ "เตรียมตัวตาย" เพราะเราไม่รู้จริงๆว่า เราจะตายลงเมื่อไหร่ และชีวิตแต่ละนาทีจะเป็นอย่างไร มันจะดีแค่ไหน หากเราได้เต็มที่กับทุกๆวันของชีวิต ใช้มันดั่งเช่นว่ามันเป็นวันสุดท้าย อย่างน้อยๆที่สุด เราก็จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียดาย ว่า... ฉันยังไม่ได้ใช้วันสุดท้ายเลยนะ ...
ในทุกๆปีที่ผ่านๆมา เรามักจะวางแผนการจัดงานวันเกิดของตัวเองอยู่เสมอ และเราก็สนุกไปกับมัน วันเกิดในแต่ละปี มีรูปแบบที่แตกต่างกัน กลุ่มคนที่มาร่วมยินดีเป็นกลุ่มเดิมบ้าง กลุ่มใหม่บ้าง บางปีได้รับเค้กเซอไพรส์ถึงสามก้อนซ้อน บางปีมีผู้คนมากมายร่วมอวยพร บางปีก็ฉลองซ้ำๆกับคนที่แตกต่างไป ในวันเดียวกัน ต้องไปฉลองกับกลุ่มคนหลายกลุ่ม หลายรอบก็ยังมี ... ทุกๆปี มีการเตรียมงานวันเกิดอย่างสนุกสนาน แต่มันจะดีแค่ไหน ถ้าเราได้วางแผนเตรียมงานศพให้ตัวเองด้วย... แล้วความคิดเรื่องการเตรียมตัวตายก็เข้ามาครอบคลุมทุกส่วนสัดในสมอง นั่นสินะ... มีอะไรอีกมากมายเลย ที่ตั้งใจว่าจะทำ แต่ก็ยังไม่ได้ทำ แล้วถ้าเราไม่รีบดำเนินการ ไม่รีบวางแผนการตั้งแต่ตอนนี้ เกิดเราตายไปก่อนล่ะ ทุกอย่างที่ตั้งใจ ทุกสิ่งที่คิดไว้ ก็คงมลายดับสูญไปเช่นเดียวกับการมีชีวิตอยู่ของเรา ความตายคือการว่างเปล่า เหมือนบนโต๊ะที่เคยมีแอปเปิ้ลวางอยู่ และต่อมาแอปเปิ้ลนั้นก็หายไปจากโต๊ะ โต๊ะนั้นก็จะไม่มีแอปเปิ้ลผลนั้นอีก มันจะหายลับไป และบนโต๊ะในเวลาต่อมาก็จะมีสิ่งของอื่นๆมาแทนที่ ก่อนมันจะค่อยๆหายลับไปเช่นกัน หมุนเวียนอยู่เช่นนี้ วันแล้ววันเล่า ... แอปเปิ้ล ตัวตน ชีวิต มันก็เป็นแบบนี้เอง เมื่อเราตายไป เราก็แค่"เคย"มีตัวตน เท่านั้นเอง...เมื่อสุดท้ายก็ต้องหายสาบสูญ แล้วมันจะดีกว่าไหม หากเราหายไปอย่างงดงามในความทรงจำ...
ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าเราไปเอาแนวความคิดเรื่องการบริจาคร่างกายนี้มาจากไหน และตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้แค่เพียง ตั้งแต่จำความได้ เราก็ตั้งใจแน่วแน่เช่นนี้แล้ว แต่เนื่องด้วยความเฉื่อยแฉะในนิสัย ที่ทำให้หลายๆความตั้งใจ ยังคงเป็นได้แค่ความตั้งใจ ยังไม่ได้เกิดขึ้นจริง ทั้งเรื่องการบริจาคโลหิต บริจาคสเต็มเซลล์ บริจาคอวัยวะ ตลอดจนบริจาคร่างกาย เดี๋ยวก่อนกลับจีนคราวนี้ จะต้องหาจังหวะไปจัดการเรื่องเหล่านี้ให้เรียบร้อย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สิ่งแรกที่ต้องทำ คือเกลี้ยกล่อมให้ป๊าและแม่ยอมเห็นคล้อยกับแนวความคิดนี้ของเราก่อน ร่างกายนี้ แม่และป๊าให้มา เราจะทำอย่างที่เคยรับปากแม่ ว่าไม่ว่าจะทำอะไรกับตัวเอง จะต้องผ่านความเห็นชอบจากแม่ก่อน คิดว่าหากเราศึกษาข้อมูลดีพอแล้ว คงไม่ยากที่จะอธิบายให้แม่เข้าใจและยอมรับ
สิ่งที่ปรากฏขึ้นในสมองลำดับต่อมา คือ พิธีศพสินะ แม้จะไม่เคยร่วมงานศพใครเลย แต่เราก็สัมผัสได้ ว่างานศพมันช่างเป็นอะไรที่หดหู่เหลือเกิน เราไม่เห็นจะชอบบรรยากาศแบบนั้นเลย มันเศร้าสร้อยเกินไป เราอยากมีงานศพของตัวเองแบบน่ารักๆ ชิลว์ๆ มากกว่า คงจะดีไม่น้อย หากบรรยากาศในงานศพเราเป็นไปอย่างผ่อนคลาย โลงศพรูปร่างน่ารักๆสีชมพูคงจะทำให้บรรยากาศของงานดูสวยงามขึ้นเยอะ เสียงดนตรีบรรเลงแผ่วเบา เสียงเปียนโนที่เราชอบคงทำให้เราอารมณ์ดีและรู้สึกอภิรมณ์ไม่น้อย และมันจะดีแค่ไหน หากผู้คนที่มาร่วมส่งเราเป็นครั้งสุดท้ายสวมใส่เสื้อผ้าสีสันสวยงาม ชมพูบ้าง ฟ้าบ้าง ขาวบ้าง หรือสีโอรส แล้วแต่ชอบ จะมีลูกไม้ หรือมีระบาย ก็ตามแต่เลือกสรรค์ ใบหน้าสงบนิ่งอย่างสง่างาม หรือจะเป็นใบหน้ายิ้มแย้มอย่างสดใส คงเป็นใบหน้าที่เราชอบดูมากกว่าหน้าเศร้าหมองนองน้ำตาเป็นแน่ อาจจะต้องตั้งกฎเลยว่า ห้ามร้องไห้ ห้ามเศร้า ฮ่าๆๆ พิธีสวดแค่คืนเดียวพอเป็นพิธีกรรมทางศาสนาให้ชื่นใจก็พอ จากนั้นร่างเราก็จะได้เป็นขุมความรู้ หรือ ประโยชน์แก่ผู้อื่นต่อไป มีชีวิตอยู่เป็นครู ตายไป ก็ขอให้จิตวิญญาณและร่างกายยังได้ทำหน้าที่ครูต่อไป... ทั้งหมดนี้ คงทำให้เรารู้สึกดีและมีความสุขไม่น้อยเลย
หากวันนึงข้างหน้าเราตายไป เราคงจะสุขใจ หากงานศพของเราได้เป็นไปอย่างที่ใจเราต้องการ ^^ แค่นี้ ก็คงสุขสุดๆแล้ว
ไม่รู้ว่าจะมีใครที่รู้จักตัวตนของเรา ได้มีโอกาสมาเห็นข้อความเหล่านี้ไหม ในสักวัน ... แต่หากเป็นไปได้ ... หากวันนึงเราไม่อยู่ เราอยากฝากบอกต่อถ้อยคำเหล่านี้ ... นี่แหละ งานศพในฝันของเรา... เราไม่รู้ ว่าความคิดเหล่านี้มันบ้าบอแค่ไหนในสายตาแม่และคนรอบข้าง มันเป็นการยาก หากจะให้ใครๆยอมรับและทำตามความต้องการนี้... เฮ้อ... แต่เราจะพยายามทำให้ใครๆยอมรับและเข้าใจให้ได้เลย
ดนตรีแบบนี้ไง ^^
เพราะจัง ....
^^
| Create Date : 24 พฤษภาคม 2555 |
| Last Update : 24 พฤษภาคม 2555 2:16:21 น. |
|
29 comments
|
| Counter : 994 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
