Bloggang.com : j-now-t : กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว ( 9 ) ( 10 )

กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว ( 9 ) ( 10 )

~ 9 ~

ผมลืมตามองเพดานห้อง ยังไม่หายง่วงนอนดีเลย ก็ได้ยินเสียงมือถือที่ผมวางไว้ที่โต๊ะข้าง
เตียงนอนดังขึ้น ผมยังคงมองเพดานอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดัง ผมไม่อยาก
รับสายไม่ว่าจะเป็นใครโทรมาก็ตาม รอนานมากเสียงมันก็ไม่เงียบสักที ผมจึงจำใจรับสาย
นั้น

" หวัดดีค้าบ " ผมพูด

" หวัดดีครับ พี่ก้องเองครับ " เสียงพี่ก้องทักทายมาตามสาย

" คับ พี่ก้องมีไรคับ โทรมาปลุกผมตั้งแต่เช้าเลยอ่ะคับ..." ผมงัวเงียถามพี่ก้องพร้อมกับบ่น
ไปด้วย ก็ผมยังง่วงอยู่อ่ะคับ ลืมไปเลยว่ากว่าจะนอนกี่โมงเข้าไปแล้ว

" อ้าว...นี่น้องมะนาวยังไม่ตื่นนอนอีกหรือครับ แล้วนี่ไม่ใช่เช้าแล้วนะครับ รู้ไหมครับว่า
นี่มันกี่โมงแล้ว ..." พี่ก้องถามผม

" แล้วมันกี่โมงอ่ะคับ มะนาวไม่รู้จิงๆ ค้าบ " ผมบอกพี่ก้องออกไปด้วยเสียงที่เบาๆ อ้อน
นิดๆ

" นี่มันจะ บ่ายสามโมงแล้วนะ ครับ " พี่ก้องตอบมา

" โห...เกือบสามโมงแล้วเหรอคับ ทำไมไม่มีใครมาปลุกซ้ากคนน้า " ผมบ่นออกไปตาม
สาย " แล้ว พี่มีธุระอะไรรึป่าวคับ " ผมถามต่อ

" ก็ไม่มีไรมากหรอกครับ แค่คิดถึง น้องมะนาว ครับ... " เสียงพี่ก้องพูดออกมา แล้วเงียบ
ไปชั่วครู่

" ................... " เงียบไม่มีเสียงตอบจากผม

" แล้วน้องมะนาวจะกลับเมื่อไหร่ครับ " พี่ก้องมันถามผมหลังจากที่เห็นผมเงียบไป

" กะว่าเย็นๆ จะกลับครับ " ผมตอบ แล้วหลังจากนั้น เราก็คุยกัน เรื่องนั้นเรื่องนี้ อีกเกือบ
ชั่วโมง

" พี่ก้อง รักมะนาวนะครับ " เสียงพี่ก้องพูดจบก็วางสายไป

หลังจากวางสายไปแล้ว ผมก็ลงมาอาบนํ้า กินข้าว ไม่เจอแม่ สงสัยคงจะไปตลาด เสร็จจาก
กินข้าว ผมก็ไม่มีอะไรทำอีก เลยขึ้นไปนอนอ่านหนังสือ ที่ห้องตัวเอง......

ตอนแรกผมก็อยากจะไปหาไอ้พวกเพื่อนผม แต่พอคิดอีกทีก็ยังไม่อยากไป ไม่รู้ป่านนี้
ไอ้ฟางจะเป็นไงบ้าง แล้วเรื่องเมื่อวาน ระหว่างผมกับไอ้ยู ก็จบลงด้วยดี ผมนึกถึงเรื่องนี้
แล้ว ก็คิดถึงหน้าของมัน ตาของมัน ผมคงเป็นได้แค่เพื่อนคนหนึ่งของมัน เพื่อนคนที่มันรัก
และ เพื่อนคนที่รักมัน

เมื่อคืนผมกับมันนั่งคุยอยู่ด้วยกันจนกระทั่งเช้า เข้าใจกันดี กว่ามันจะพาผมกลับมาส่งที่
บ้านได้ก็สายมากแล้ว ดีที่ผมกลับมาไม่เจอใครอยู่บ้าน ก็เลยไม่โดนบ่น ไปไหนกันหมดก็ไม่รู้
ผมคิดไปคิดมาก็เผลอนอนหลับไปที่บนเตียงนอนของผมเองอีกครั้ง แถมยังมีอาการรู้สึกว่า
เหมือนจะเป็นไข้อีกด้วย

มารู้สึกตัวตื่นอีกที ก็เพราะมีคนมาปลุกผม ตอนนั้นในสมองผมมันสับสนวุ่นวายไปหมด จับ
ต้นชนปลายไม่ถูก นอนกระสับกระส่าย

ผมลืมตามองก็เจอแม่ผมกำลังเอามือมาแตะ ที่หน้าผากของผม ผมมองหน้าแม่ แล้วนํ้าตามัน
ก็ไหลออกมาเอง แม่เช็ดนํ้าตาให้ผม แล้วถามผมว่าเป็นอย่างงัยบ้าง ผมลุกขึ้นนั่งแล้วยกมือขึ้น
กอดแม่

" แม่ค้าบ มะนาวร้ากแม่นะค้าบ ร้ากที่สุดในโลกเลยค้าบ " ผมอ้อนแม่ พร้อมกับเอาหน้าซุกไป
กับอกนิ่มๆของแม่ผม มันอบอุ่นไม่เหมือนกับความรู้สึกแบบคนอื่น ผมนึกถึงเรื่องเมื่อคืน แล้ว
รู้สึกว่ามันเหนื่อยมากมาย การที่ผมร้องไห้กับแม่นี่ก็คงจะมาจากเรื่องเมื่อคืน ถึงแม้ว่ามันจะจบ
ด้วยดี แต่ผมรู้ ผมต้องลืมมันให้ได้ แต่กว่าจะทำใจได้ก็คงอีกนาน ก็ผมรู้ว่าผมรักมันมากขนาด
ไหนก็ตอนนี้นี่แหละ เพราะถ้าผมมีเรื่องทุกข์ใจอะไร ผมก็ไม่สามารถจะไปกอดให้มันปลอบ
ได้อีกแล้ว กอดแบบเมื่อคืนนี้ กอดแบบคนรัก

" มะนาวเป็นไงบ้างลูก ตัวหนูร้อนๆนะ มีไข้ด้วย ปล่อยแม่ได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะไปเอายามาให้หนู
กินก่อนนะ " แม่ผมบอกผมพร้อมกับดันผมออก

" ค้าบแม่ " ผมตอบแม่ แล้วล้มตัวลงนอนต่อ แล้วแม่ก็เอามือมาลูบที่หัวผมและก็ลุกเดินออกไป
เอายามาให้

ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู นี่กี่โมงแล้วนะ เห็นท้องฟ้ามืดแล้ว แต่ตอนนี้ผมปวดหัวมาก
คืนนี้ผมต้องกลับกรุงเทพ'ด้วย พรุ่งนี้มีเรียนเช้าวิชาที่ผมไม่ค่อยเก่ง ผมไม่อยากขาดเรียนโดยไม่
จำเป็น เดี๋ยวผมกลับรถทัวร์เที่ยวตี 3 ก็ได้ พอไปถึงก็เช้าพอดี กลับบ้านไปอาบนํ้า เปลี่ยนเสื้อผ้า
เสร็จ ก็ออกไปที่มหาลัย'ทัน ผมคิดได้อย่างนี้ ก็หยิบโทรศัพท์ กดมองหาเบอร์ของบริษัทรถทัวร์
เมื่อพบก็โทรออกไป แล้วก็จองตั๋วรถ

โชคดีที่ตอนผมโทรไปมีที่ว่างเหลืออยู่ไม่กี่ที่ในรถเที่ยวนั้น พอดีวันนี้เป็นวันอาทิตย์ คนจะกลับ
เข้ากรุงเทพ'กันมากกว่าวันปกติ ดีที่ผมโทรมาจองก่อนไม่งั้นผมคงต้องรอรถเที่ยวตอนเช้า ไม่ได้
ไปเรียนแน่ๆ เมื่อแม่ขึ้นมา ผมก็บอกแม่ว่าผมจะกลับคืนนี้ แม่ก็ห้ามผมบอกว่ายังไม่หายป่วยเลย
จะกลับไปได้ยังไง แต่ผมก็อธิบายให้แม่ฟัง แม่ก็เข้าใจ แม่บอกให้ผมกินข้าวต้มที่แม่ยกขึ้นมากิน
ก่อนแล้วก็เอายาให้ผมกิน เมื่อผมกินยาเสร็จให้รีบเข้านอน อาการป่วยของผมจะได้ดีขึ้น ผมก็
ได้ทำตาม

แม่มองดูผมกินข้าวคำสุดท้ายหมด แม่ก็เก็บชามข้าวออกไป ก่อนออกผมนึกขึ้นได้ก็บอกแม่ ให้
ใครแวะไปเอาตั๋วรถที่จองก่อน ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวทางบริษัทมันจะขายให้คนอื่นไป ถ้าไม่ไปเอา
ก่อนรถออก หนึ่งชั่วโมง แม่ก็บอกผมให้นอนเดี๋ยวแม่จัดการให้ แล้วแม่ก็เดินมาหอมแก้มผม
ทีนึง แล้วพูดกับผมว่า " นอนซะ ไอ้มะนาว ไอ้ลูกน่ารักของแม่ " พูดจบแม่ก็หอมแก้มอีกทีแล้ว
ลุกเดินออกไป

ตกลงคืนนั้นผมก็ได้กลับกรุงเทพ' แม่มาปลุกผมก่อนได้เวลาขึ้นรถ เกือบ2 ชั่วโมง เพราะแม่รู้ว่าผม
มักจะแต่งตัวช้า อาการตัวร้อนของผมหายไปแล้ว แต่อาการปวดหัวยังมีอยู่ แต่ผมไม่ได้บอกแม่ไป
หรอก เพราะกลัวท่านเป็นห่วง แล้วจะไม่ให้กลับกรุงเทพ' แม่ให้พี่คนงานที่บ้านขับรถยนต์มาส่งผม
แม่สั่งให้คอยรถเป็นเพื่อนผมจนกว่ารถจะออก เมื่อผมขึ้นรถแล้วหาที่นั่งได้ก็เก็บของ เมื่อเก็บของ
เสร็จ ผมก็รอรถออก รอจนพนักงานตรวจตั๋วเสร็จเรียบร้อยทุกอย่าง ผมก็หลับไปเลย คงเป็นเพราะ
ฤทธิ์ยาด้วย

ก่อนออกจากบ้านมาแม่ให้ผมกินยาแก้ไข้อีกชุดนึง ที่ทำให้ผมรู้สึกง่วงมากจนทนไม่ไหว ผมมา
รู้สึกตัวอีกทีเมื่อรถเข้ากรุงเทพ'แล้ว ถนนยังคงว่างอยู่มาก เพราะว่ายังเป็นเวลาเช้าอยู่ พอรถจอด
ผมลงจากรถ มองหารถ แท๊กซี่ได้ก็ขึ้นรถบอกทางให้มาส่งที่บ้าน พอเข้าบ้านก็เจอพี่มะยมมันนั่ง
คอยอยู่ ผมก็แปลกใจที่ทำไมวันนี้มันตื่นเร็วนัก มันบอกว่าแม่โทรมาดูว่าผมมาถึงรึยัง นี่มันก็
เพิ่งวางสายจากแม่ไปเมื่อได้ยินเสียงรถแท๊กซี่มาจอดหน้าบ้านนี่เอง

พี่มะยมก็เป็นห่วงผมมากเหมือนกัน พี่ถามและก็ดูผมว่าหายป่วยแล้วหรือยัง ผมบอกไม่เป็นไร พี่
ก็ขึ้นไปนอนต่อ ผมก็ขึ้นไปห้อง อาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อจะไปมหาลัย' ต่อ แต่อาการปวดหัวก็
ยังคงอยู่ ก่อนออกจากบ้านผมก็กินยาอีกชุด แล้วก็ไปมหาลัย'

..................................................................................................................................

ผมมาถึงที่มหาลัย' ก็มาที่โรงอาหาร ผมรู้สึกว่าหิวมาก เลยเดินไปซื้อข้าว ผมมองหาเพื่อนๆก็ไม่
เจอใครอยู่เลย ผมเลยเดินเข้ามานั่งข้างในอีกที่ ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวมากกว่าเมื่อตอนเช้าอีก

ผมมองหาที่นั่ง มีคนอยู่เยอะ พอสมควร เมื่อเห็นที่ว่าง ผมก็เดินเข้าไปนั่ง ที่โต๊ะตัวหนึ่ง ผมนั่ง
เสร็จก็เริ่มกินข้าว ระหว่างที่กินผมก็นึกไปถึงไอ้ " พี่เจส " ว่าตอนนี้มันไปอยู่ไหนนะ ผมนึกได้
ว่าไปคิดถึงมันทำไม ผมก็นั่งกินต่อ แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมานั่งข้างผม ผมก็หันไปมองก็เห็น
มันยิ้มให้ แต่หน้าของมันถึงจะดูหล่อดี แต่มันทำสีหน้าหวาดๆเหมือนหนีอะไรมา แต่มันไม่ใช่
เรื่องของผมนี่ที่จะรู้ ก็ผมไม่รู้จักมันมาก่อน มันจะหนีอะไรมาก็เรื่องของมัน

ผมยิ้มให้มันทีนึงแล้วผมก็หันมากินข้าวต่อ ตอนนี้ผมยิ่งปวดหัวมากกว่าเมื่อสักครู่นี้อีก ผมกะว่า
เดี๋ยวกินข้าวเสร็จ จะต้องกินยาอีกสักเม็ด แล้วตอนนั้นผมก็ได้ยินเสียงผู้หญิง กับ ผู้ชายที่อยู่โต๊ะ
ข้างหลังที่ผมนั่งอยู่ มันเถียงกันเสียงดังมาก

" ตะกี้มึง นั่งคุยกับใครอยู่ " เสียงผู้ชายพูดกับผู้หญิง

" ก็บอกว่าป่าวนี่ " ผู้หญิงตอบเสียงเบาคงจะกลัวคนอื่นได้ยิน แต่ผมก็ไม่ได้หันไปมองก็มัน
ไม่ใช่เรื่องอะไรของผม อีกทั้งตอนนี้ก็ปวดหัวมากด้วย

" แต่กูเห็นนะ มันเห็นกูเดินเข้ามามันก็ลุกเดินหนีไปนั่งไหนนี่แหละ " ไอ้ผู้ชายมันก็พูดเสียง
เริ่มจะดังขึ้น

" ก็บอกว่าป่าวไง พี่ตาฝาดไปรึป่าว อย่ามาหาเรื่องนะ " ผู้หญิงก็ยังคงพยายามพูดเสียงเบาอีก

นี่มันก็คงจะมีเรื่องหึงหวงกันนั่นแหละ เรื่องปกติ ผมคิด แล้วหันไปมองหน้าไอ้คนที่มันนั่ง
ข้างๆผม มันนั่งหน้าขาวซีด ผมเห็นเหงื่อมันออกเยอะมาก มันเป็นไรวะ แต่มันก็เฉย ผมเห็น
ว่ามันคงไม่เป็นอะไรก็เลยหันมานั่งกินข้าวต่อ

" ก็กูเห็นนี่หว่า มันคนไหนบอกกูมา ไม่งั้นมึงเจ็บ " เสียงผู้ชายพูดรอดไรฟันออกมา

" โอ้ย ปล่อยนะพี่หนูเจ็บ " ผู้หญิงร้อง

" โอ้ย ปล่อยพี่...หนูเจ็บ...บอกแล้วไอ้คนนั้นไง " ผมได้ยินเสียงผู้หญิงร้องว่าเจ็บออกมาอีก
แล้วผมก็เห็นว่าคนที่มันนั่งอยู่แถวหน้าผมมันมองมาทางผม ผมเลยหันไปมองไอ้ผู้ชายที่มัน
นั่งข้างผม มันนั่งหน้าซีด เหงื่อตก หลับตาแน่น ตัวมันก็สั่น ตอนนั้นผมคิดว่าเป็นมันแน่ๆ
เลยที่ไปคุยกับผู้หญิงคนนั้น แล้วผมก็ได้ยินเสียงคนส่งเสียง ฮือฮา แล้วก็มองมาทางที่ผมกับ
ไอ้ผู้ชายคนนี้นั่งอยู่ มันมองทำไมวะ ผมคิดในใจ แล้วเหมือนมีใครมาสะกิดที่ข้างหลัง ผม
หันไปมองทันก็เห็นว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ผม.......

" พลั่ก "
............................
.............
...................................................

~ 10 ~

" พลั่ก " ผมทันหันไปมอง เห็นหน้าไอคนที่มันต่อยมา ที่กึ่งปากกึ่งจมูก ของผม ร่างผมเซ
ไปตามแรงหมัดที่กระทบกับใบหน้าของผม ผมรู้สึกได้ว่าเหมือนมีอะไรอุ่นๆ ไหลออกมา
จากจมูกกับปาก

" โป๊ก .... " เสียงหัวของผมมันไปฟาดโดนอะไรสักอย่าง ก่อนที่ผมจะหมดสติไปผมรับรู้
ได้ถึงความเจ็บปวดนั้น

...........................................................................................................

ผมหมดสติไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าเมือนอยู่ในความฝัน มีใครเอานิ้วมาแตะริม
ฝีปาก และลูบที่จมูกของผม ผมพยายามที่จะลืมตาขึ้นมามอง แต่มันหนักมาก ได้ยินแต่เสียง
ที่เหมือนคนมาบ่นอะไร แล้วผมก็ไม่รู้สึกตัวอีก

ผมหลับๆตื่นๆ อยู่หลายครั้ง ครั้งสุดท้ายผมรู้สึกเหมือนมีใครมาอุ้มผมไปไหนไม่รู้ แล้วผม
ก็ไม่รู้สึกตัวอีก
...........................................................................................................

เมื่อผมรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งก็ตอนที่เหมือนมีใครเอาผ้ามาเช็ดที่หน้าของผม ผมลืมตาและ
กระพริบตามองเพดาน และ หันไปเห็นว่าเป็นใครที่เอาผ้าเย็นๆมาเช็ด หน้าให้ผม ผมมอง
หน้าพี่เค้า แล้วรู้สึกดีจิงๆ แล้วผมก็คิดไปถึงเรื่องที่เกิด ทำไมเกลียดผมมากนักเหรอ ถึงทำ
กับผมอย่างนี้ผมไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใคร ผมไม่เคยถูกใครต่อยหน้า ผมไม่อยากรู้เรื่องอะไร
อีกแล้ว

" พี่ก้อง ... " ผมเรียกชื่อพี่ก้องจบ ก็รู้สึกเจ็บที่บริเวณริมฝีปาก

" โอ้ย " ทีนี้ก็เจ็บที่จมูกด้วย อาทิตย์นี้ ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ มีแต่เรื่องซวยๆ ทั้งนั้น ถ้าหายดี
แล้วผมสงสัยต้องไปทำบุญบ้างแล้วล่ะ ล้างซวยออกไปให้หมด หน้าผมจะเป็นยังไงเนี่ย...

ผมอยู่ที่ไหน...ผมมองรอบๆห้องก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ ห้องพยาบาลของมหาลัย' อาจจะเป็นที่คลีนิค
อะไรสักแห่ง แล้วนี่กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ แต่เห็นข้างนอกหน้าต่างมันมืดแล้ว ผมนอนหลับไป
นานขนาดไหนกันนะ...ผมคิดในใจ...

" น้องมะนาวเป็นยังงัยบ้างครับ " เสียงพี่ก้องพูดอย่างเป็นห่วง

" ก็ปวดหัวมากเลยอ่ะคับ " ผมยกมือขึ้นจับหัวตัวเองดู ก็พบว่ามีผ้าปิดที่แผลอยู่ ปวดหัวคับ
ปวดหัว

" เดี๋ยวพี่พาน้องมะนาวกลับบ้านนะ " พี่ก้องบอกผม

" พี่ก้องค้าบ...รอเดี๋ยวค้าบ " ผมเรียกให้พี่ก้องหยุดก่อน

" มะนาวไป... " ผมพูดออกไปได้เท่านั้นก็เงียบไปก่อน ผมจะพูดดีมั้ยนะตัดสินใจสิ

" ว่าไงครับ พูดมาเถอะครับ ถ้าเป็นเรื่องของมะนาวพี่ทำให้ได้ทุกเรื่องครับ " พี่ก้องพูดเมื่อ
เห็นผมเงียบไม่กล้าพูดต่อ

" เอ่อ...ไม่ต้องไปส่งมะนาวที่บ้านได้ไหมครับ ... " ผมพูด

" อ้าวไม่ให้พี่พากลับบ้านแล้วจะให้พี่พาไปไหนล่ะครับ " พี่ก้องพูดไปก็หันมามองหน้าผม
ด้วยความสงสัย

" ก็ บ้านพี่ก้องไงค้าบ ให้มะนาวไปนอนที่บ้านพี่ก้องได้รึป่าวค้าบ... " ผมตัดสินใจพูดออก
ไป ปกติผมไม่เคยไปนอนค้างบ้านใครอื่นมาก่อนเลย แม่เคยสอนไว้ว่า ถึงจะไปเที่ยวที่ไหน
กลับดึกยังไง ก็ให้กลับมานอนบ้าน ผมก็ยึดตามนั้น อันนี้ไม่ได้รวมถึงไปเที่ยวที่ต่างจังหวัด
นะ เพราะมันกลับมานอนที่บ้านไม่ได้อยู่แล้ว

" .......อืม......... " พี่ก้องมองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร

" ก็ถ้าไม่ได้ มะนาวก็จะได้ไปนอนที่บ้านเพื่อนคนอื่นก็ได้คับ " ผมบอก

" แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ " พี่ก้องอยากรู้เหตุผล

" ก็มะนาวยังไม่หายป่วยเลย แล้วมะนาวก็มาโดนแบบนี้ พี่มองหน้ามะนาวสิ คงจะดูไม่ได้ มัน
ไม่น่ารักเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยคับ อีกอย่างถ้ากลับไปบ้านตอนนี้ พี่มะยมคงไม่ยอมแน่ แล้วถ้า
พี่มะยมรู้เรื่องนะ พ่อกะแม่ของมะนาวก็ต้องรู้ด้วย มะนาวไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงอ่ะคับ "
ผมบอกเหตุผลให้พี่ก้องฟัง

" อืม...งั้น ก็ได้ครับ พี่ดีใจต่างหากที่มะนาวจะไปนอนที่บ้านพี่น่ะครับ แล้วสำหรับพี่ หน้า
ตาของน้องมะนาวจะเป็นยังไง มันก็น่ารักสำหรับพี่เสมอแหละครับ ก็คนมันรักไปแล้วนี่ "
พี่ก้องพูดจบก็ยิ้มให้ผม แล้วเอามือมาลูบที่หัวผม ผมอายจนหน้าแดงเลยครับ

" แต่ว่า น้องมะนาวแน่ใจแล้วเหรอครับที่จะไปนอนบ้านพี่น่ะ... " พี่ก้องพูดไปตาก็มองมาที่
ตาของผม

" เอ่อ...ก็แน่ใจอ่ะคับ " ผมตอบพี่ก้องไป แต่ในใจก็กังวลอยู่ แต่พอคิดได้ว่าตัวผมยังไม่หาย
ป่วยเลยจมูกก็เจ็บ ปากก็เจ็บ แล้วพี่จะกล้าทำอะไรผมอีกเหรอ...คงไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าคนดวง
จะซวยมันจะเป็นไรก็ต้องเป็น นึกอย่างปลงๆ

" งั้นรอพี่เดี๋ยวนะครับ พี่ไปติดต่อข้างนอกก่อน " พี่เค้ามองผมสักพักก็เดินออกไปด้านนอก
ผมมองตาม ในใจผมเริ่มรู้สึกดีกับพี่ก้องมากกว่าเดิมอีก...

ระหว่างกำลังคิด ผมก็นึกขึ้นได้ว่าต้องโทรหา พี่มะยมก่อนเดี๋ยวพี่จะเป็นห่วง ก็มองหามือถือ
ของผม เจอมันวางอยู่ข้างหมอน ผมหยิบมันมาเปิดเครื่อง แล้วกดเบอร์โทรออกไป

" ค้าบ ...พี่มะยมค้าบ " ผมกรอกเสียงไปตามสาย กับพี่มะยม ผมมักจะพูดเสียงยานๆอ้อนๆ
แบบนี้แหละครับ

" ว่าไงไอ้ตัวดี อยู่ไหนล่ะเนี่ย ป่านนี้ยังไม่กลับมาบ้านอีก นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ วันนี้พี่นึก
ห่วงเห็นว่ายังไม่หายป่วยดีเลยรีบกลับมาดูโทรไปหาก็ดันปิดเครื่องซะอีก พี่เป็นห่วงจะแย่แล้ว "
พี่มะยมบ่นผมเป็นชุดเลยครับ ผมฟังแล้วนํ้าตาซึม ที่พี่เป็นห่วงผมขนาดนี้

" ค้าบขอโทษค้าบพี่ มะนาวหายไข้แล้วนะคับ พอดีมะนาวมาบ้านไอ้เป้งที่ต่างจังหวัดอ่ะคับ
มันไม่มีเพื่อนมา แล้วธุระของไอ้เป้งมันยังไม่เสร็จ คงต้องอยู่ค้างคืนนึงอ่ะคับ พี่ไม่ว่านะคับ
...มะนาวก็กะว่าจะโทรบอกพี่แหละคับ แต่พอดีแบตมันหมดอ่ะ นี่ก็เพิ่งจะชาร์ตเสร็จก็เลยรีบ
โทรมาหาพี่อ่ะคับ...พี่ไม่ว่ามะนาวน้า " ผมอธิบายให้พี่มะยมฟัง มะนาวขอโทษนะครับ ที่โก
หกพี่ไปอย่างนั้น แต่มะนาวจำเป็นจริงๆครับ ให้หน้ามะนาวหายเจ็บหน้าก่อนละกันน้า

" พี่ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ทีหลังก็ต้องบอกให้พี่รู้ก่อนนะ ไม่ใช่ไปแล้วค่อยมาบอกทีหลัง อย่างนี้
ไม่เอานะ รู้หรือเปล่าว่าพี่เป็นห่วงมากแค่ไหน " พี่มะนาวก็สอนผมอีกแหละ

" ถ้างั้นเสร็จธุระแล้วก็รีบกลับมาบ้านเลยนะ แค่นี้นะอย่าลืมกินยาต่ออีกหน่อยล่ะเดี๋ยวไข้กลับ
มาอีก รู้มั๊ย " พี่มะยมรักผมจริงๆเลย เป็นห่วงผมไปซะทุกเรื่อง

" รู้แล้วค้าบ มะนาวไม่ลืมหรอก มะนาวจะกินยาตามที่พี่บอกค้าบ " ผมรับปากพี่มะยม

" เออ งั้นแค่นี้ล่ะ " พูดจบพี่มะยมก็วางสาย ผมก็วางสายตาม

เมื่อวางสายแล้ว มองไปที่ประตู พี่ก้องก็ยังไม่มา...ระหว่างนั้นผมก็คิดไปถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น
ผมนึกไปถึงหน้าของคนที่ต่อยผม ตอนนั้นที่ผมหันไปและเห็นเค้า และก็เหมือนว่าเค้าจะ
ชะงักไปแป๊บนึง แต่แรงเหวี่ยงของหมัดที่ปล่อยออกมามันหยุดไม่ได้แล้ว มันก็เลยโดนผมเต็มๆ
ที่จริงพี่เขาอาจไม่ได้ตั้งใจก็ได้ แต่คิดไปคิดมาพี่เค้าอาจเกลียดผมจริงๆก็ได้ ผมคิดได้อย่างนั้น
ใจผมมันรู้สึกแปลบ แปลบ อยู่ข้างใน นี่ผมโดนพี่เค้าเกลียดไปเต็มๆแล้วเหรอครับ

แล้วที่พี่เค้าทำผมอย่างนี้ เค้าไม่มาดูผมบ้างเลยเหรอ ผมรู้สึกแย่กับตัวเองจังถูกเกลียดแล้ว ผมซึ่ง
ไม่เคยมีใครเกลียดเลย คำนี้มันทำให้ผมรู้สึกแย่มากแล้ว และนี่เป็นพี่เค้า มันทำให้ผมแย่มากกว่า
เดิมอีก แต่ผมยังไม่ได้คำตอบเลยว่าทำไมพี่ไม่ชอบผม ผมอยากรู้ แต่อีกใจมันก็ขัดแย้งกันก็พี่เค้า
เกลียดแล้วจะไปยุ่งกับพี่เค้าทำไม...แต่อีกใจก็บอกว่าอยากรู้ ว่าเป็นเพราะอะไรจริงๆ

ไอ้พี่คนนั้น...ผมนึกไปถึงหน้าของคนนั้น... " ไอ้พี่เจส "...
...........................
...............
..........................................................................

Create Date : 01 ตุลาคม 2551

Last Update : 1 ตุลาคม 2551 14:05:43 น.

0 comments

Counter : 146 Pageviews.