คนเดียวที่ฉันต้องการ

เครดิต: ขุนเขา เขจรบุตร นิตยสาร Secret 25/2/55
ขออนุญาตนำบทความคุณขุนเขามาเล่าต่อ เพราะเราอ่านแล้วคิดว่าบทความดีๆนี้น่าจะช่วยนำมาเผยแพร่น่าจะดี
เป็นเรื่องของบุคคลที่เป็นหลักยึดเหนี่ยวของใครคนใดคนหนึ่ง ซึ่งมีความแตกต่างกันกับบรรดาอาชญากรที่ทำเรื่องโหดร้าย ส่วนหนึ่งเนื่องจากพวกเขาเหล่านั้นมีประสบการณ์ที่โหดร้ายในชีวิตตั้งแต่เด็ก รับรู้ว่า ในชีวิตของพวกเขา"ไม่มีอะไรจะเสีย " "โลกนี้ไม่เคยใยดี"พวกเขา ตั้งแต่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งและไม่มีเพื่อนเหลียวแล บางคนถูกผู้ให้กำเนิด(พ่อ)ทอดทิ้งตั้งแต่เด็ก แม่ก็หนีเอาตัวรอดคนเดียวเหลือเพียงเขาที่ต้องอยู่ให้พ่อทำร้ายต่อไป ถูกเพื่อนๆที่โรงเรียนกลั่นแกล้งซ้ำอีก ต่อมาพวกเขาก็กลายเป็น "อาชญากร"
แต่ก็มีบุคคลที่หลายคนที่มีประสบการณ์โหดร้ายในชีวิตตั้งแต่เด็กไม่แพ้กัน แต่อะไรล่ะที่เด็กเหล่านั้นเผชิญกับความยากลำบากและทุกข์เข็ญตอนเด็กๆได้โดยไม่กลายเป็นอาชญากรอย่างคนกลุ่มที่กล่าวไปข้างต้น คำตอบก็คือ "เพราะมีคนคนหนึ่งที่มีความหมายสูงสุดอยู่เคียงข้างเขา" เช่นคูณวิกรมที่เคยถูกพ่อทำร้ายแต่เขามีแม่ที่เขารักและรักเขา วินฟรีย์มียายผู้เป็ฯที่รักคอยเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอ
มีการศึกษาเรื่องนี้อีกมากในวงการทางสุขภาพจิตก็เช่นกัน จนมีหลักสูตร "อึก ฮึด สู้" ของนพ.ประเวช ที่ได้รับการเผยแพร่ออกไปอย่างกว้างขวาง
คนที่ยอมต่อสู้กับความลำบากในชีวิตเพียงเพื่อ"ใครบางคน" เพราะมนุษย์มักพยายามมองหาความหมายของการมีชีวิตอยู่เสมอ
"คนๆที่รัเรากและรักเขา จะเป็นเสมือนแสงสว่างที่ปลายถ้ำอันมืดมิด เป็นความหวังให้เราก้าวเดินต่อไป และเป็นกำลังใจให้เราอยากทำในสิ่งที่ดี"
บทความนี้มีบทสรุปที่น่าประทับใจที่ว่า
ผู้ใดมีกัลยาณมิตรก็เหมือนมีดวงตาเห็นธรรมไปแล้วข้างหนึ่ง แต่ผู้ใดไร้ซึ่งกัลยาณมิตรก็เหมือนคนที่ตามืดบอดทั้งสองข้าง โอกาสจะได้เห็นแสงธรรมนั้นแทบไม่มีเลย
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่ากัลยาณมิตรจะเป็นสิ่งที่ดีเลิศแค่ไหนก็ยังไม่ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด เพราะกัลยาณมิตรก็คือคน ย่อมหนีไม่พ้นเกิด แก่ เจ็บ ตาย การเอาชีวิตไปฝากไว้กับใครสักคน หรือยอมให้ใครเอาชีวิตมาฝากไว้กับเรา ก็เท่ากับการไปยึดติดอยู่กับความไม่แน่นอน ความทุกข์ย่อมตามมา
ทางที่ดี ควรมอบธรรมะให้แก่เพื่อของเราวันละเล็กละน้อย เพื่อปลูกฝังเมล็ดพันธ์แห่งปัญญาให้ค่อยๆเติบโตขึ้นภายในใจของเขา เพราะเมื่อคนคนหนึ่งมีปัญญาแล้ว เขาจะเข้าใจได้ทันทีว่าคนเดียวในโลกที่เขาต้องการที่จะมีความสุขและเป็นคนดีก็คือ"ตัวเขาเอง"
การเป็นกัลยาณมิตรที่ดีที่สุดก็คือการเป็นกัลยาณมิตรที่ไม่จำเป็นต้องอยู่เคียงข้างใครตลอดเวลา เพราะสุดท้ายคนคนหนึ่งควรจะทำความดีเพราะเขารู้ว่ามันเป็ฯสิ่งที่ดี และละเว้นความชั่วเพราะเขารูว่ามันเป็ฯความชั่ว และสามารถมีความสุขได้ด้วยตัวเขาเอง
"ธรรมะคือ กัลยาณมิตรที่ไม่มีวันตาย"