ตอนนี้ผมมีหอที่องครักษ์แล้วครับหอข้างๆหอนิสิตเดิมที่ผมเคยอยู่ และใฝ่ฝันจะได้มาอยู่สักครั้งมีปัญหาเล็กน้อยกับเรื่องเก็บกวาดทำความสะอาดห้องและรังนกพิราบตรงระเบียงห้องทั้งๆที่เขาอุตว่าหืไปหาตาข่ายมาคลุมเสียมิดนกพิราบพวกนี้ก็ยังคงมุดตามรอยโหว่มาอยู่อาศัยกันจนได้ แม้ว่าจะเหม็นและน่ารำคาญแต่ไข่นกสองฟองนั่นก็ทำให้ผมไม่อยากจะไปเย็บตาข่ายปิดรูให้ตัวเองบาปมากไปกว่านี้

ช่วงนี้หน้าแล้ง ไอแดดระอุแผดเผา ทุ่งองครักษ์เปลี่ยนแปลงไปมากมีอาคารต่างๆ ถนนหนทางและความเจริญมากขึ้นกว่าแต่ก่อนแต่ทุ่งนาสุดลูกหูลูกตาก็ยังคงอยู่ตรงนั้น เพียงแต่ตอนนี้เป้นหน้าแล้งทะเลข้าวสีเขียวจึงแปรสภาพเป้นผืนดิ้นร้าวระแหงกับพื้นถ่านสีดำจากการเผาตอซังรอวันที่ฝนจะหล่นลงมา ชาวนาจะหว่านกล้าแล้วทะเลาข้าวเขียวชอุ่มก็คงระบัดไปเป็นคลื่นล้อลม

ทุกๆคนในองครักษ์ยังจำผมได้ดี อาจารย์พยาบาล เจ้าหน้าที่ แม่บ้าน ยาม ล้วนทักทาย ไม่ใช่แค่ตัวผม แต่รวมถึงจักรยานแม่บ้านสีชมพูซีดคันนั้นและขลุ่ยเลานั้น ทั้งหมดคือทักษะที่เกิดขึ้นที่นี่ และกลับมาที่นี่ “ขี่จักรยานเป่าขลุ่ย”

นกปากห่างดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นนกจับแมลงหางพัดตอนนี้หลงไฟสปอร์ตไลท์จนมีเวลาจับแมลงกินทั้งคืน ด้วงมะพร้าวลดจำนวนลงไม่รู้เป็นเพราะว่าตอนนี้แล้งเหลือเกิน หรือว่ามันลดลงจริงๆด้วงกว่างนั้นไม่เคยเห็นอีกเลยตั้งแต่ผมเรียนจบปีสุดท้ายที่ยังคงเห็นเป็นประจำคือด้วงก้นกระดกตัวร้ายที่คอยปล่อยพิษจนเป้นแผลพุพองเวลาสัมผัสแต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังคิดถึงที่นี่ คิดถึงจริงๆ และสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่ไม่ได้มาจากดวงอาทิตย์

องครักษ์...

ปล.ไม่ได้เขียนไดอารี่มานานมาก จนเห็นข้อความว่าตัวหนังสือของเราอบอุ่นมันจะไม่อ่นได้อย่างไร ตอนนี้แดดออกจะเปรี้ยงๆขนาดนี้ จริงไหม

Create Date : 26 มีนาคม 2556
Last Update : 26 มีนาคม 2556 14:06:33 น.		3 comments
Counter : 1801 Pageviews.
Share Tweet