BlogGang.com : : คนดีผีคุ้ม : 2010 England trip: เก็บตกเล็ก ๆ น้อย ๆ กับทริปภูเขาไฟระเบิด

2010 England trip: เก็บตกเล็ก ๆ น้อย ๆ กับทริปภูเขาไฟระเบิด

วันนี้ พวกเราหมดมุขจะไปไหน เพราะตอนบ่ายแก่ ๆ ต้องเดินทางกลับบ้านน้องชายแล้ว จึงไป information centre สอบถามที่เที่ยวน่าสนใจแถว ๆ นั้น เจ้าหน้าที่แนะนำว่าหมู่บ้านต่าง ๆ ยูก็ไปดูกันเยอะแล้ว ลองเดินชิล ชิล ดูทุ่งดูฟาร์มกันดีไหม ว่าแล้วเจ้าหน้าที่ก็ขายแผนที่เดินในบริเวณแถว ๆ นั้น มาให้ในราคา 2-3 ปอนด์

ในแผนที่มีให้เลือกหลายเส้นทางค่ะ มีให้เลือกระยะ 1 ชั่วโมง 2 ชั่วโมง 3 ชั่วโมงไปเรื่อย ๆ ตามแต่เวลาและกำลังที่แต่ละคนมี เราเลือกแบบ 2 ชั่วโมง เพราะจะได้มีเวลากลับมานั่งทานกลางวันและเดินช็อปปิ้งเล็กน้อยก่อนกลับบ้าน

เราเดินเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาประมาณ 10 เลี้ยวก็ออกจากหมู่บ้านมาเจอทุ่ง

ตามข้างทางมีดอกไม้เหลือง ๆ เต็มเลย น่ารัก แต่ไม่รู้จักชื่อ..

เดินตามทางไปเรื่อย ๆ เดินไม่ยากเพราะมีถนนเล็ก ๆ ให้เดินตาม

พอเดินมาถึงจุด ๆ หนึ่งถนนหมด... กลายเป็นทางเดินเข้าบ้านชาวบ้าน
แล้วจะไปไงต่อฟระเนี่ย...

อิฉันก็ยืนเถียงกับอาเฮีย.. พย๊าม พยามอ่านแผนที่
(จริงๆ ไม่ใช่แผนที่ แต่เป็นคำบอกเล่า ประมาณว่า "เดินตรงไปเรื่อย ๆ เจอคูน้ำแล้วเลี้ยวซ้าย เดินต่อไปจนถึงแนวต้นไม้นะจ๊ะ พอเจอแนวต้นไม้ก็ข้ามต้นไม้ไปเดินไปจนเจอคอกม้า" อะไรประมาณนั้น..)

แล้วเราก็สรุปกันได้แบบแหยง ๆ เล็กน้อย ว่ามันต้องเดินเข้าฟาร์มชาวบ้านเค้านั่นแหล่ะ

นี่.. แนวรั้วต้นไม้..

ก็ไม่รู้ละเฟร้ย.. ทำหน้ามึนเดินต่อไปเข้าบ้านชาวบ้านเค้า ใจเต้นตุ๊ม ๆ ต้อม ๆ จะโดนชาวนาแบกปืนมาไล่ยิงไหม..

มีทุ่งสวย ๆ เลี้ยงม้าด้วย..

จากรูปข้างบน.. อีรูปฟาร์มข้างหลังอิฉันนั่นแหล่ะค่ะ ที่เราเดินดุ่ย ๆ เข้าไป

ก็พบว่า.. ไม่มีชาวนาถือปืนมาไล่เราหรอก..

แต่มีหมาค่ะ..

น้องหมา 3 ตัว หน้าเหี้ยมมาก หน้าตาไม่เป็นมิตร (กับผู้บุกรุก) เอาซะเลย ตัวใหญ่เบ้อเริ่ม วิ่งแน่บเข้ามาหาอิฉันกะอาเฮีย ปกติอิฉันเป็นมิตรกับหมามากกว่าเป็นมิตรกับมนุษย์ แต่อีสามตัวนี้ หน้าตามันคงไม่อยากเป็นมิตรกะอิฉันเท่าไหร่ อาเฮียก็ช่วยได้มาก เวลาเจอหมา แกมักจะดันอิฉันออกไปรับหน้า (รักหมานักใช่มั๊ย ออกไปดิ

)

อิฉันต้องใช้วิชาเก่ามาหลอกหมาค่ะ ทำเป็นก้ม ๆ เหมือนจะหยิบก้อนหินไปเขวี้ยง ทำท่าหยิบหนนึงน้องหมาก็กระเจิงทีนึง แล้วก็วิ่งเข้ามาอีก ใกล้เข้าไปทุกที ๆ

หูยย... เสียวตรูดเป็นอันมากค่ะ ระยะทางในฟาร์มนี้จริง ๆ ไม่ไกลเท่าไหร่เลย แต่พอมีเจ้าพนักงานมาต้อนรับอย่างนี้ ทำไม๊ ทำไม เดินยังไงก็ไม่ทะลุฟาร์มซักที

อันนี้เดินทะลุออกมาแล้วนะคะ หันกลับไปถ่ายรูปด้านหน้าไว้เป็นที่ระทึกหน่อย..

ไอ้ทางเดินพวกนี้มันมีทั่วอังกฤษเลยนะ สามารถหา walking map พวกนี้ได้ตาม information centre ทั่วไป แผนทางเดินเค้าให้เดินผ่านบ้านชาวบ้านจริง ๆ ค่ะ บ้านช่องคนที่นี่เค้าไม่ค่อยมีรั้วสูง ๆ กันอยู่แล้ว เดินไปก็จะนึก ๆ ขึ้นมาซะทีว่า เฮ้ย.. นี่มันถูกทางหรือเปล่าฟระ ทำไมมาโผล่หลังบ้านชาวบ้านเขาอย่างงี้...

อ้ะ.. เรารอดปากน้องหมามาได้ เราก็เดินดุ่ย ๆ ตามแผนที่ต่อไป...

แผนที่บอกว่าเจอถนนก็ข้ามถนนซะ.. OK.. เจอถนนละ... ข้ามไป..

เดินต่อไปจะเจออีกฟาร์ม หา... ฟาร์มอีกแล้ว??

นี่ค่ะ..

แผนที่บอกต่อ เจอ "ถัง" แล้วเลี้ยวขวา แล้วเดินต่อไปจนถึงลำธาร...

"ถัง" เนี่ยนะ หา landmark ที่มันสังเกตง่าย ๆ กว่านี้ไม่ได้เลยเหรอฟระ...

เราหาถังกันไม่เจอหรอกค่ะ เจออันนึงที่คาดว่าน่าจะใช่ ขนาดมันซักถังน้ำมันบาเรลน่ะ (แต่มันไม่น่าได้รับเกียรติเป็น landmark ได้เลยนะเนี่ย เพราะมันสามารถโดนย้ายไปที่อื่นนาทีไหนก็ได้)

ก็เดินดุ่ย ๆ เข้าฟาร์มชาวบ้านเค้าอีกแล้ว..

ที่นี่ยังดีค่ะ มีแต่วัว ไม่มีหมา..

คนงานในฟาร์มเดินยิ้ม ๆ มาหา ถามว่า "หลงล่ะสิ"
จากที่ฟังมาก็คือว่าต้องผ่านทางนี้จริง ๆ พี่คนงานเค้าบอกว่าคนหลงมาประปราย มาเรื่อย ๆ เลย พี่เค้าใจดีมากกกก ช่วยกันดูแผนการเดิน แล้วบอกไม่รู้แฮะ ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ก็ชี้ทางให้เดินไปต่อ บอกว่าน่าจะเป็นทางนั้นนะ ใครหลงมาเค้าชี้ให้เดินไปทางนั้นหมดแหล่ะ

โอเค ไปต่อ.. ในฟาร์ม..

นี่คือเส้นทางที่พี่เค้าชี้ให้เดินมา..

ชักเริ่มไกลแหล่งศิวิไลซ์ และมนุษย์อีกแล้ว..

เดินไปไกลมาก.. ไม่มีคนที่จะให้ถามทางเลย มีแต่ทุ่ง แถมแย่กว่านั้น เดิน ๆ ไป ทางเดินหายค่ะ.. เป็นทุ่งที่ตัดไว้เกรียน ๆ เท่านั้น..

แล้วเราก็ตัดสินใจว่า เราคงไม่เดินตามแผนที่แล้ว (น่าจะเริ่มหลงมาตั้งแต่ฟาร์มวัวแล้วหล่ะ) แต่จากรูปข้างบน หลังจากเราเดินดุ่ย ๆ ไม่รู้ทิศทางมาเป็นชั่วโมง เราก็เจอหมู่บ้านอยู่ข้างหน้าลิบ ๆ จึงตัดสินใจเดินไปถามทางกลับดีกว่า

ไปเจอหมู่บ้านเงียบ ๆ น่ารัก มีผับอยู่แห่งหนึ่ง

นั่งพักเหนื่อย

เข้าไปถามทางกลับ.. ปรากฏว่าเราหลงกันมาไกลมาก เค้าแนะนำให้เดินกลับทางถนนใหญ่จะได้ไม่หลง..

เดินกลับ..

เดินหาถนนใหญ่ อันนี้เป็นวิวที่มองกลับไปที่หมู่บ้านนั้น..

ตามข้างถนนมีดอกไม้..

อันนี้เดินมาเรื่อย ๆ ค่ะ

ชื่อหมู่บ้านที่เราแวะถามทาง - Longborough -

Longborough หมู่บ้านเล็ก ๆ มีเสน่ห์ ผู้คนเป็นมิตรมีน้ำใจ..

แต่แกะ หน้าตาน่าเกลียดมาก...

และแล้ว เราก็เดินกลับถึงหมู่บ้านที่เราพักโดยสวัสดิภาพค่ะ ถึงแม้ว่าเราจะเดินไปจนเจอถนนใหญ่ และลองเดินไปตามทางประมาณ 15 นาที ก็รู้สึกเสียวตรูดเป็นอันมาก เพราะมันไม่มีขอบทางให้เดินเลย แถมรถที่นี่วิ่งกันประหนึ่งวิ่งกันที่ออโต้บาร์น เราจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ฟาร์มที่มีไอ้ 3 หมาดุนั่น ถึงแม้จะเสียวตรูดเหมือนกัน แต่ก็คงแค่เบาะ ๆ ยังไงคงไม่เท่าโดนรถเสยไปด้วย..

นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า แผนที่ ๆ ซื้อมาใช่ว่าจะเชื่อถือได้ตลอดนะคะ

อ่ะ.. เมื่อกลับมาจนถึงแล้ว มาดูอาหารคนเดินทางเหนื่อย ๆ ละกัน..

ไก่กับ chips อาหารสิ้นคิด

เชพเพิร์ดพายของอิฉัน อร่อยมาก..

ทริปอังกฤษอันยาวนาน (จากบุญคุณของท่านภูเขาไฟ

) ก็จบลงแค่นี้ อิฉันกะอาเฮียเดินทางกลับบ้านน้องชาย กำจัดเงินปอนด์ที่เหลืออยู่ที่ร้าน next กับ มาร์คแอนสเปนเซอร์ซะ แล้วก็บินกลับบ้านมาลุ้นต่อว่าบริษัทจะกำจัดอิฉันออกจากบริษัทอย่างง่ายดาย เหมือนที่อิฉันกำจัดเงินปอนด์ไหม โชคยังดี ที่เจ้านายอิฉันแกขาดคนช่วยงาน จึงกำจัดอิฉันไม่ได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น ฮ่า ฮ่า.. สมชื่อคนดีผีคุ้มเฟร้ย....

รูปเพิ่มเติม..

ช่วง Spring ดอกไม้น่ารัก ๆ เต็มไปหมด

อยากให้เมืองไทยสามารถทำแบบนี้ได้บ้าง

นอนเลื้อยข้างลำธาร

ปิคนิคข้างลำธาร

น้ำส้มยี่ห้อนี้ อร่อยมาก..

พายไก่ white cream ของอิฉัน

ล้างปากด้วยพายไข่.. ขอบอกของมาเก๊าอร่อยกว่า..

ต้นไม้ช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ จะโกร๋น ๆ แต่มีตุ่ม ๆ ใบไม้ขึ้นมาแล้ว อิฉันว่ามันสวยดี..

อันนี้เป็นอาหารที่ไปกินกันตาม pub ในวันที่ไม่มีอะไรทำ เป็น 4 platter มาแบ่งกันกิน ดูสยองเล็กน้อย แต่ก็อร่อยดี ชีสเป็นชีส..

วันว่างอีกวันไปกินพายในตัวเมือง Birmingham

ส่วนนี่ เป็นสุดยอด A must ของอิฉันเวลาไปอังกฤษ

"Sausage roll ที่ร้าน GREGGS"

ร้านนี้มีอยู่ทั่วไป แทบจะหมู่บ้านละร้าน หรือหลาย ๆ ร้าน มันเป็นหนึ่งในรายการแรก ๆ ที่อิฉันคิดถึงเวลาไปอังกฤษ

อิฉันถึงกับเคยซื้อแล้วแพ็คใส่กระเป๋ากลับมากินที่กรุงเทพ แต่ยังไงก็ไม่อร่อยเท่าเวลาที่กินที่อังกฤษตอนอาหารหนาว ๆ กิน sausage roll ร้อน ๆ หูยยย.. เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม..

ในวันว่างจัด อิฉันกับอาเฮียไปแวะดูฟุตบอลแบบบ้าน ๆ ใกล้ ๆ บ้านน้องชาย
ที่ Sutton Coldfield FC. สนามเล็ก ๆ แต่เค้าเอาจริงเอาจังกันมากค่ะ เข้าไปดูนี่เสียคนละ 6 ปอนด์เชียวนะ แข่ง match นี้มีคนดูอยู่เป็นหลักร้อย ประมาณ 200-300 คน

โตขึ้นหนูจะเป็นเหมือนแมนยู..

สุดท้ายปิดท้าย blog นี้ด้วยรูปหลานชายตัวดื้อ..

หลังจากดองเค็มรีวิวอังกฤษมาถึงครึ่งปี วันนี้ก็ต้องจบเสียที เพราะสิ้นปีนี้ เราจะไป countdown กันที่ ฮ่องกง (อีกแล้ว) พบกันใหม่กับรีวิวหน้าที่ฮ่องกงค้าบบบบ...

Create Date : 19 ธันวาคม 2553

Last Update : 12 มิถุนายน 2554 17:04:19 น.

5 comments

Counter : 2851 Pageviews.

รู้แล้ว ไอ้ดอกเหลือง ๆ นั่น Dandilion นี่เอง..

โดย: คนดีผีคุ้ม

วันที่: 19 ธันวาคม 2553 เวลา:20:49:21 น.

ดูมาถึงตอนจบ คุณหลานชาย หล่อเท่มั่กๆเลยค่ะ
ชอบรูปหมู่บ้านเล็กๆที่จขบ.นั่งชมวิวอยู่จังค่ะดูสงบดีจัง

โดย: apple.007

วันที่: 19 ธันวาคม 2553 เวลา:23:22:51 น.

การเที่ยวแบบนี้น่ากลัวนะ อิชั้นคิดว่างั้น ถ้าเจอมิจฉาชีพ แบบที่ฝรั่งถือ walking map เที่ยวไปเรื่อยแล้วดันดวงซวยโคจรมาเจอมิจฉาชีพบ้านเรา โดนหมกที่ไหนก็ไม่รู้ น่ากลัวอ่ะ

อาเฮียใส่ชุดส้มขนาดนั้น ไม่กลัวพี่งัวเข้ามาทักนิ งัวน่ากลัวกว่าน้องหมาซะอีก

โดย: richly @ money

วันที่: 20 ธันวาคม 2553 เวลา:20:19:03 น.

คุณ apple.007
หลานชายหล่อมากค่ะ แต่ดื้อมาก ๆ เช่นกัน
ตอนนี้ยังคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่คิดว่าอีกปีสองปีไปอังกฤษอีกที น่าจะพอคุยกันรู้เรื่องมั่ง

คุณ richly
พวกที่ไปเดิน ๆ อย่างเงี๊ย ที่น่ากลัว ไม่ใช่น่ากลัวพวกมิจฉาชีพหรอก เพราะคนไปเดินปกติก็ไม่ได้พกตังค์กันไปเยอะแยะ แต่ที่น่ากลัวคือ พวกที่เดิน ๆ แถว ๆ ภูเขาเนี่ยสิ ถ้าตกเหว ตกเขามาเนี่ย ไม่มีคนเห็นเลยนะ

โดย: คนดีผีคุ้ม

วันที่: 20 ธันวาคม 2553 เวลา:21:49:24 น.

เอิ๊กกก อ่านไปหัวเราะไป นึกภาพสุนัขกับคนไม่ออกเลยทีเดียว

โดย: จือ IP: 115.67.35.61 วันที่: 3 มกราคม 2554 เวลา:20:28:50 น.