BlogGang.com : : คนดีผีคุ้ม : 2018 Mae Hong Son driving trip : แม่ลาน้อย - ผาบ่อง- หมู่บ้านกะเหรี่ยงคอยาว

2018 Mae Hong Son driving trip : แม่ลาน้อย - ผาบ่อง- หมู่บ้านกะเหรี่ยงคอยาว - ซูตองเป้ -แม่ฮ่องสอน

บล็อกก่อนหน้า >> เชียงใหม่ - ออบหลวง - สวนสนบ่อแก้ว- แม่ลาน้อย

ตื่นแต่เช้า เนื่องจากเสียงคุยจ๊อกแจ๊กของห้องข้างเคียงที่มายึดระเบียงหน้าห้องอิฉันเป็นที่นั่งเจรจากัน

อย่างที่บอกไว้ คือประตูระเบียงอิฉันมันเป็นกระจก และเตียงอยู่ติดกับประตูกระจกนี้พอดี และที่นั่งที่ระเบียงก็อยู่ติดกับประตูกระจกพอดี พอคนข้างห้องมานั่งคุยก็เหมือนกับมานั่งคุยกันข้างเตียงเลย ทำให้เราต้องปิดม่านไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว

อาเฮียเคืองมาก เพราะแทนที่เราจะได้นั่งชิลล์ริมระเบียงกินกาแฟกันก่อนออกไปกินข้าวเช้า ก็ต้องอยู่ในห้องอุดอู้ เฮียเลยพาลเหวี่ยงวีนไปหมดว่าโน่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ดี

แหม่ แล้วมันใช่ความผิดของรีสอร์ทเค้ารึง๊ายยยย

อ้ะ.. งั้นเรารีบกินรีบออกไปดีกว่า

เดินเล่นดูบริเวณเล็กน้อย ก่อนไปหาข้าวกิน

เขียวครึ้ม ธรรมชาติดีมาก

บริเวณพื้นที่พักผ่อนส่วนกลาง ทำได้น่ารัก มีที่นอนเล่นแบบตาข่ายด้วย

นั่งๆนอนๆเลื้อยดูวิวท้องนา

เดินดูห้องพักรอบๆ ที่พัก ว่าเค้ามีแบบไหนกันมั่ง ห้องมีหลายแบบเลย เป็นเต๊นท์ที่อยู่ในร่มก็มี

เป็นแบบเรือนใหญ่ก็มี ห้องอื่น ๆ ดูดีงามนะคะ (และทุกห้องมีบริเวณนั่งเล่นส่วนตัว ยกเว้นอีห้องข้างๆ อิฉัน)

ยิ่งเห็นห้องอื่นก็ยิ่งเดือด

งั้นไปหาอะไรกินดีกว่า

อาหารเช้าก็โอเค มีกล้วย มีข้าวเหนียวให้ด้วย

นอกนั้น ก็เป็นอาหารเช้าบุฟเฟ่ห์แบบทั่ว ๆ ไป สมราคา

วิวดีให้ 5 ดาว

ขับรถออกมาหน่อยนึง ว่าจะแวะกินกาแฟซักหน่อย เจอป้ายริมทาง
ป้ายบอกว่าใส่ชุดชาวเขาฟรีด้วย

ที่นี่แม่ลาหลวง

เข้ามาข้างใน เจอชุดชาวเขาเต็มเลย เค้าให้บริจาคตามใจ

และที่นี่ วิวงามหยด

สั่งกาแฟ แล้วหันมาสนอกสนใจชุดชาวเขากัน

ป้าคนขายมีคนเดียว บอกให้หยิบๆ ชุดมาลองใส่กันดูนะจ๊ะ เดี๋ยวป้าไปชงแฟมาให้ ตอนที่เดินไปต้มน้ำ ก็เดินมาเมียงมองช่วยอาเฮียใส่ชุดอยู่เป็นระยะ

บอร์นทูบีเด็กดอย
เสื้อคลุมน่าจะของเมี่ยน แต่หมวกของอะไรไม่รู้

จับปนกันไปทุกเผ่า

เด็กดอยตัวจริงมาเห็นคงเคือง แกรแต่งชุดอัลลัยยย

รื้อเล่นกันหนุกหนาน กาแฟเพิ่งมา ซดแฟร้อน ๆ ตอนอากาศเย็น ๆ กับชุดม้งนี่มันดีจริงๆ

ชอบ ๆ สนุกสนานมาก ตอนที่อิฉันไปไม่มีแขกอื่นเลย เราเลยเล่นกันเป็นชั่วโมง ใครผ่านไปน่าลองแวะกันนะคะ และอย่าลืมหยอดตังค์ช่วยชาวเขากันด้วย

ขับต่อมา เจอป้ายก็แวะ

แวะเติมน้ำมัน เจอปั๊ม ปตท ใหญ่เชียว แวะเติมน้ำมัน เข้าห้องน้ำ เลยเจอวิวสวยข้างหลังปั๊ม

มีไก่ออกมารับแขก เลยเอาข้าวซอยตัดที่เหลือมาแบ่ง

ผ่านหมู่บ้านชื่อแปลก ๆ บ้านม้งไมโครเวฟ

แปลกซะจนต้องหาข้อมูลว่าชื่อนี้ท่านได้แต่ใดมา ก็พบว่าที่นี่เดิมมีชื่อว่า “บ้านนาเจ็ดล็อก” ต่อมาเจ้าหน้าที่ได้มาตั้งเสาคลื่นไมโครเวฟส่งสัญญาณโทรศัพท์ จึงเรียกว่า “บ้านม้งไมโครเวฟ” ปัจจุบันมีทั้งเสาส่งสัญญาณโทรศัพท์และสถานีโทรทัศน์หลายช่องมาตั้งอยู่ที่นี่

เมื่อหาข้อมูลไปเรื่อย ก็พบว่าที่นี่เป็นจุดชมวิวทะเลหมอกที่สวยปิ๊งในหน้าหนาวซะด้วย

หิวแล้ว เมื่อขับรถต่อไปหน่อย เราก็พบป้ายร้านอาหารข้างทาง มีเขียนภาษาปะกิดซะด้วยย

มีคุณลุงเดินมาต้อนรับ ยิ้มแย้ม ท่าทางเฟรนด์ลี่ช่างคุยมาก แต่บอกว่าไม่มีอะไรให้กินเลยนะ

อิฉัน: อ่าว ร้านไม่เปิดเหรอคะ
ลุง : เปิด แต่ไม่มีอะไรให้กินเลย

อ้าวววว...อิลุ๊งงงงงงงงงงง

เลยบอกแกว่าหิวแล้วอ่ะ ทำไมไม่มีอะไรขายเลยเหรอคระ แกบอกเมียไปกรุงเทพ วัตถุดิบก็ไม่มี มีแต่ไข่

อิฉัน: งั้นเอาข้าวไข่เจียวก็ได้ฮะ มีหมูรึไก่มั้ย ถ้ามีทอดกระเทียมมาด้วยก็ได้
ลุง : มีหมูแต่มีนิดเดียว

แกทำท่าเหมือนไม่อยากจะขาย

และพูดย้ำหลายรอบว่ามีหมูนิดเดียว
อิฉันก็ว่าไม่เป็นไร ทำมาจานเดียวก็ได้ เดี๋ยวแบ่งกันกิน

ระหว่างที่นั่งรอลุงทำอาหาร ก็มีน้องเหมียว และหมาดำหน้าตาน่าเอ็นดูมาเล่นกะเรา

อาเฮียเอาขนมมาเลี้ยงหมาดำหมดรถ ลุงก็ทำอาหารไป เดินออกมาเม้าท์มอยไปสนุกสนาน แกบอกว่าหมาดำตัวนี้ไม่ใช่ของแก หมาบ้านอื่นแต่ชอบมาหาของกินที่บ้านแก และเมื่อเช้าแกเพิ่งซื้อหมูมาเป็นกิโล ๆ แต่เจ้าหมาดำวิ่งมาคาบไปทั้งก้อน ทำให้หมูหมดเลย

ระหว่างรอแกทำอาหาร แกก็บอกให้ไปเดินเล่นรอบบ้าน แกมีบ้าน 2-3 หลังทำรีสอร์ทเล็ก ๆ ให้ฝรั่งเช่า และมีสวนผลไม้หลายไร่อยู่ด้านหลัง และตอนนั่งกิน แกก็ควักเอกสาร สปก จะเอามาปล่อยต่อ

หมาดำตัวแสบ ไอตัวขโมยหมู

อาหารมาแระ

อืมมมมมมมมม

สาบานว่าอันนี้คือตอนมาเลยฮ่ะ มาเท่านี้เจง ๆ ที่ลุงบอกหมูเหลือน้อย มันน้อยจริงๆ วุ้ย

ทำให้อิฉันนั่งเคี้ยวไปก็สงสัยไป ว่าที่ลุงเล่าว่าอิหมาดำคาบไปทั้งก้อน มันทั้งก้อนจริงๆ ใช่มั้ยวะ ลุงบอกว่าลุงวิ่งตามด้วย แกไปควักส่วนที่เหลือออกจากปากหมาดำรึเปล่า

แล้วที่เหลือคืออันที่เหลือน้อยนึงอยู่ในจานนี้ แกถึงไม่อยากจะขาย

นั่งเขี่ยกระเทียมกินจนหมด หมูแบ่งอีหมาดำกิน เพราะหวาดเสียวเหลือเกิน

มองหน้า แกจะมาทวงหมูคืนใช่มั้ย

ขับรถต่อมา พยามลืมเรื่องหมูกระเทียม ก็มาเจอจุดชมวิวผาบ่อง

วิวสวยมากกกกกกกกกกกกกกก สวยยังกะนิวซีแลนด์

ตามแผนการเดินทางที่ลอกเค้ามา เราจะไปกันต่อที่หมู่บ้านกะเหรี่ยงคอยาว โดยตั้ง GPS นำเราไปที่วัดบ้านห้วยเสือเฒ่า

ทางเข้า ๆ ไปลึกเหมือนกัน ขึ้น ๆ ลงๆ เขาผ่านถนนที่ต้องลุยน้ำเป็นทางน้ำไหล ดูลำบากพอควร แต่พอเข้าไป เจอโครงการพระราชดำริของในหลวง ร.9
ท่านบุกป่าฝ่าดงมาดู"คนไทย"ที่อยู่ตามป่าตามดอยถึงขนาดนี้ ตอนที่ท่านเข้ามาไม่น่าจะมีถนนหนทางสะดวกสบายอย่างนี้ด้วยซ้ำ

มาถึงวัดบ้านห้วยเสือเฒ่า เลยลงจอดรถ แล้วเดินไป

เดินไปไกลเหมือนกัน

มีหมาที่เจอที่วัดเดินตามมาด้วย ไม่ใช่สิ มันเดินนำไปหมู่บ้านกะเหรี่ยง

แลจะเป็นหมาเซเลป วิ่งไปทักทายหมาบ้านโน้นบ้านนี้ หมาตัวอื่นถ้าไม่มาเล่นด้วยส่วนใหญ่ก็จะหนี

เจอทางเข้าละ เมื่อเดินมาถึงก็พบว่าสามารถเอารถเข้ามาจอดได้ถึงทางเข้าหมู่บ้านเลย

ทางเข้ามีีตุ๊กตาไม้ยืนหวัดดีรับแขกอยู่

หวัดดีฮ่ะ

ข้างในมีร้านค้าขายโดยชาวกะเหรี่ยงคอยาว มีห่วงคอจำลองมาให้ลองใส่กันด้วย

หมาน้อยที่วิ่งนำเรามา ยังคงตามมาอย่างไม่ลดละ ถึงแม้บางทีจะมีเจ้าถิ่นวิ่งมาขู่ เจ้านี่บางทีก็วิ่งไปไล่ หรือบางทีก็วิ่งมาหลบหลังอิฉันกะอาเฮีย

ทางเข้าหมู่บ้านเป็นสะพานไม้ไผ่แบบลำๆ น้องหมาก็คลานข้ามมาด้วยอย่างยากลำบาก ก็ไม่เข้าใจว่าจะตามมาทำม้ายยยยย

ห่วงคอให้ลองใส่

กะเหรี่ยงคอย๊าววววววววว

หมู่บ้านกะเหรี่ยง

ดูสนิทสนมกันมาก อาเฮียเหมาแคปหมูจากร้านค้ามาเป็นของกำนัลที่พาเราเดินเที่ยวหมู่บ้านกะเหรี่ยงคอยาว

เจ้าตัวนี้น่ารักและกล้าหาญมาก อยากจะอุ้มกลับบ้านด้วย

ขับรถต่อไปที่สะพานซูตองเป้ สะพานซูตองเป้เป็นสะพานไม้ไผ่ที่ยาวที่สุดในประเทศ ซูตองเป้เป็นภาษาไทใหญ่แปลว่าอธิษฐานสำเร็จ มีความเชื่อว่าหากมายืนอยู่กลางสะพานและอธิษฐานก็จะสมหวัง

สะพานซูตองเป้ เป็นสะพานที่เกิดจากความศรัทธาและการร่วมแรงร่วมใจของพระและชาวบ้านที่ช่วยกันลงแรงสานพื้นสะพานด้วยไม้ไผ่ทอดยาวไปบนที่นาที่เจ้าของที่อุทิศผืนนาถวาย โดยสร้างเพื่อเชื่อมต่อระหว่างสวนธรรมภูสมะและหมู่บ้านกุงไม้สัก ข้ามผ่านทุ่งนาและแม่น้ำสายเล็กๆ เพื่อให้พระและชาวบ้านที่อยู่อีกฝั่งได้ใช้สัญจรไปมาระหว่างหมู่บ้านได้สะดวก

ช่วงที่อิฉันไปก็เห็นปิดอยู่ครึ่งนึงเพื่อซ่อมแซมสะพานอยู่พอดี เห็นมีชาวบ้านและ (น่าจะเป็น)ทหาร กำลังช่วยกันซ่อมอย่างแข็งขัน

สะพานและอุโมงค์ทางเข้า อลังการงานสร้างมาก

ดูแข็งแรงพอควรเลย แต่อิฉันไปช่วงหน้าฝน low season ไม่ค่อยมีคน ก็จะเดินสบาย ๆ หน่อย แต่สงกะสัยว่าถ้าเป็นช่วงหน้าไฮ คนเดินเยอะๆ นี่จะรับน้ำหนักไหวเหรอ

มีร้านกาแฟด้วย อิฉันถามเค้าว่าถ้าไปปางอุ๋งหมู่บ้านรักไทยด้วยจะทันไหม คนขายบอกไม่น่าทันไปกลับก็ใช้เวลาชั่วโมงกว่า ๆ ไม่น่าทันพระอาทิตย์ตก ดังนั้นเราจึงเปลี่ยนแผนที่จะไปปางอุ๋ง เป็นเดินเอ้อระเหยที่ซูตองเป้ และไปแวะถ้ำปลาแทน

มีร้านขายของของชาวบ้านด้วย ของขายถูกมากกกกก ชิ้นละ 20-30 บาท ใครไปเที่ยวแวะช่วยชาวบ้านซื้อของกันด้วยนะฮะ

ยักษ์ปางเล่นไอแพด

กำลังขนไม้ไผ่มาเตรียมซ่อมกันเพียบเลย

สะพานเชื่อมสวนและหมู่บ้าน

สุดท้ายก่อนจะเข้าที่พัก ขับเลยที่พักไปทางที่จะไปปาย เพื่อจะไปเที่ยวถ้ำปลา
เมื่อไปถึงเค้าเกือบปิดแล้ว แวะซื้ออาหารปลาเป็นผักผลไม้ใส่ถัง คนขายขายให้แบบซื้อ 1 แถม 1 คงจะให้รีบหมดรีบกลับบ้าน

ปลาเต็มเลย

พระราชินีสิริกิติ์ก็เคยมา

มีร้านอาหารอยู่ด้านหน้าด้วย

แล้วเราก็เข้าที่พัก เฟิร์นรีสอร์ท ทีแรกก็ว่าชื่อแปลก ๆ น่าจะเป็นรีสอร์ทเล็กกระจิ๋ว แต่พออ่านรีวิวแล้วมีแต่คนบอกว่าดี๊ดี ลองจองมา

ก็พบว่ารีสอร์ทขนาดใหญ่เบ้ง พื้นที่กว้างมาก เขียวครึ้มบรรยากาศดีมาก และมีรูปที่รีเซฟชั่นเป็นรูปของแองเจลิน่าโจลี่และแบรดพิทที่เคยมาพักที่นี่หลายครั้ง เพราะโจลี่มาทำงานช่วยคนลี้ภัยแถวชายแดน ที่พักมันก็ต้องดีระดับหนึ่งล่ะน้าาาา

เข้าไปดูห้อง ดีงามฮะ ราคาไม่แพงเลยนะ แต่ได้บ้านทั้งหลัง ไม่ใช่แค่ห้อง เพราะมีทั้งโซนห้องนอนห้องนั่งเล่นห้องน้ำ และมีที่นั่งตรงระเบียงด้านหน้าอีกด้วย

วันนี้คงไม่มีคนข้างห้องมานั่งที่ระเบียงเราแล้ว

ชอบปลาทองใบไม้ที่ใส่สบู่ของเค้ามาก

และที่นี่มีบริการชัทเทิลบัสไปส่งที่ตลาดในเมืองด้วย

มานั่งรอที่ล็อบบี้

ช่วงที่เราไป ของขายไม่เยอะ เพราะเพิ่งหมดฝนไปอาทิตย์เดียว แม่ค้ายังไม่ค่อยกลับมา แต่เห็นว่าถ้าเป็นช่วงหน้าหนาวร้านค้าจะมาเต็มมาก

แต่ก็เดินสบาย ๆ น่าเดินอยู่นะคะ