Bloggang.com : marzo : เดินดูภูเขาไฟที่ Mount Tangkuban Perahu , Bandung

เดินดูภูเขาไฟที่ Mount Tangkuban Perahu , Bandung - Indonesia

31 Oct. 2009
TAMAN WISATA ALAM
Gn. Tangkuban Perahu
Bandung - West Java

ก่อนขึ้นเครื่องมาจากย็อกยาฯ ได้รับข้อความของเพื่อนแจ้งว่าลิน่ากับเลน่าจะมารอรับที่สนามบิน ออกมาไม่ต้องชะเง้อให้เสียเวลา เพราะเธอสองคนไม่ได้เปลียนไปเล๊ย ออกมาจากสนามบินรถติดมาก จาร์กาต้าประหนึ่งบางกอกตอนยังไม่มี BTS ยังไงยังงั้น

ไปถึงที่นัด มีรุ่นพี่มาแค่สามสี่คน เนื่องจากรถติดมากถึงมากที่สุด ค่อยๆทะยอยกันมา ดีใจมากๆที่เจอรุ่นพี่หลายคน อาหารจีนร้านนี้อร่อยดี แต่เป็นจีนคนละอย่างกับที่เมืองไทย

หลังอาหารเย็นที่เบิกบาน โดนลากไปต่อที่ผับสุดหรูกลางเมืองจาการ์ต้าชื่อว่า Immigrant อยู่ตรง Plaza Indonesia , จะดีใจมากถ้าให้เวลาเราแปลงร่างสักหน่อย แต่..เวลาไม่มี เพื่อนๆไม่อนุญาติ เลยต้องเข้าไปทั้งๆกางเกงเยินๆแล้วรองเท้าผ้าใบเน่าๆ (ดีแค่ไหนที่เค้าให้เข้า) เราคงเป็นคนเดียวในนั้นที่ใส่รองเท้าผ้าไป (แล้วดูพวกหล่อนสิยะ ฉ๊านกลายเป็นข้ารับใช้พวกหล่อนไปเลยนะนั่น) สวยเซ็ง สัญญากับตัวเองว่ามาคราวหน้าฉ๊านต้องเจิด ฮ่าฮ่าฮ่า

ตกลงคืนนั้นทุกคนยกเราให้ไปค้างที่บ้านริซ่า 2 คืน ตื่นเช้ามาเจออาหารหน้าตาแปลกๆ ลิซ่าเตรียมบะหมี่ให้เรา กลัวเรากินอาหารอินโด๊อินโดไม่ได้ เราเลยลองซะสองอย่าง เป็นอาหารที่จำชื่อไม่ได้ แต่โดยรวมคือเอาข้าวเหนียวห่อใบตองนึ่ง แล้วมาหั่นเป็นท่อนๆ ราดน้ำแกง(คล้ายๆน้ำยาใส่ขนมจีน)แล้วก็มีเครื่องเคียงอะไรต่อมิอะไรจนขี้เกรียจจำ สรุป..ชอบบะหมี่มากกว่า

กินอิ่ม อาบน้ำ ออกเดินทาง เป็นทริปที่เราอยากไป Tangkuban Perahu . บอกให้ริซ่าไปส่งที่สนามบิน ตรงนั้นมีรถตู้วิ่งตรงไปบันดุง(อ่านจากรีวิวห้องBPนั่นแหละ) แต่ริซ่าไม่ยอม เค้าบอกว่านานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ไป Tangkuban Perahu ตกลงวันนี้เลยมีผู้ร่วมคณะผู้ใหญ่ 5 เด็ก3 ..

ผ่านที่ไหนไม่รู้แต่วิวส๊วยสวย เป็นทุ่งไร่ชา กับไอหมอก

ริซ่าบอกให้หยุดรถซื้อบักสีดา(สับปะรด) เมีชื่อเพราะๆว่า honey pineapple เป็นสับปะรดที่หวานอร่อยที่สุดในสามโลก เรื่องจริงนะ...ชีซื้อเยอะมาก ฝากลูกน้อง ฝากเพื่อน ฯลฯ ชีบอกว่าถูกช่วยๆกันซื้อ เค้าจะได้ขายได้ ประเสริฐมาก...เพื่อน

หันกลับไปมองถนน ก็น่าจะจริง รถไม่ค่อยมีเลย เสียดายจัง สับปะรดอร่อยมากๆ

คงเริ่มเข้าบริเวณอุทยานฯแล้ว ข้อเสียของการที่มีคนพามาคือ เราจะกลายเป็นเด็กเอ๋อ ไม่ได้รู้เรื่ออะไรเลย ข้อดีคือมันสบายไง และไม่ต้องเสียความรู้สึกกับพวกตื้อออออๆๆๆๆ (แต่ก็ยังไม่วาย...)

เปรียบเทียบค่าเข้าของคนอินโดฯกับคนต่างชาติ

รถรับส่งคนเล็กๆสีขาวๆไม่รู้รับมาจากตรงไหน (ทริปนี้เอ๋อสุดๆ) พวกเราจอดรถกันไว้ที่นี่แหละ บริเวณก็จะมีขายของนิ๊ดๆหน่อยๆ อากาศครึ่มเชียว

เดินตรงมาเรื่อยๆก็เจอแย้ว

ป้ายนี้ถ่ายตอนที่กลับขึ้นมาแล้ว จริงๆเดินตรงไปจากรูปด้านบนอีกหน่อยก็เจอ..เราเจอฝนเลยอดถ่ายรูปกับป้ายนี้เป็นที่ระลึกเลย เศร้า... คลิกดูความเป็นมาของ Gn.Tangkuban Parahu

ร้านค้ายาวไปถึงโน้น เสียดายฝนตกเลยไม่ได้เดินดูอะไร แต่นะ..แค่นายสองคนข้างล่างฉ๊านก็เซ็งสุดๆ ถ้าเจอตื้อกันเป็นแถวๆร้านติดๆกันอย่างนั้น คงประสาทเสียไปเลย

ยื่นถ่ายรูปตรงนี้กันสักพัก แล้วริซ่าบอกว่าได้จ้างไกด์พาเราลงไปที่ภูเขาไฟ เค้าจ่ายตังค์ไปแล้วไม่ต้องจ่ายให้อีก พยายามจะถามว่าเธอจ่ายไปเท่าไหร่ เธอไม่ยอมบอก เราเลยถามไกด์ ประมาณ 50,000 IDR.

เราเดินลงกับไกด์อยู่ดีๆ ไม่นานก็มีชายสองคนมาประกบ ตอนแรกก็ดี๊ดี เริ่มลงไปเรื่อยๆก็เริ่มขายของ ไกด์ก็กลัวสองคนนี้จนหัวหด เราบอกว่าตามมาก็เปล่าประโยชน์เพราะฉันไม่ซื้อหรอก ตื่อๆๆๆๆ เสียรมณ์ก็กะจะซื้อสักชิ้นตัดลำคาญ

แต่..เชื่อไหมเค้าจะขายเราหลักหลายร้อยเหยียบพันบาทเชียวนะ เราเลยด่าให้ สุดท้ายเป็ดตัวเดียวกันลดลงมาเหลือตัวไม่กี่สิบ เราเลยถามว่าแล้วทำไมไม่ขายราคานี้ตั้งแต่แรก ถามจริงว่าเคยขายได้เหรออ๊ายหลักเกือบพันบาทเนี่ย บ้าหรือไง แล้วไม่ต้องตามมาอีก สรุปซื้อที่ติดตู้เย็นสองชิ้น จ่ายไป 60 บาท แพงนะ แต่กระแทกอารมณ์ใส่นายคนเสื้อแดง เพราะน้องคนนี้สุภาพกับเราตั้งแต่เดินลงมาแล้ว เดินตามแต่ไม่ตื้อ

ใครไปก็เตรียมใจไว้หน่อยเน้อ.. จริงๆไม่ต้องจ้างไกด์หรอกเพราะช่วยอะไรไม่ได้ ภาษาก็ไม่ได้ แถมพูดให้เรายอมซื้อๆของนายเสื้อแดงด้วย

(ไปเองเดินลงตามทางที่เป็นร้านกับข้าวเหลืองๆนะคะ ไกลและเหนื่อยอยู่เหมือนกันนะ)

ท่อนไม้ที่ถือเป็นไม้ไล่ยุ่ง เราเชื่อนะ ดมๆมีกลิ่นคล้ายๆตะไคร้ อยากซื้อหรอก แต่ไม่กล้า โดนฟันกระจุยหาชิ้นส่วนไม่เจอแน่ๆ ยังอารมณ์บูดอยู่ด้วย เดี๋ยวปี๊ด....

ดูจิ สถานที่สวยๆต้องมาเสียบรรยากาศเพราะคนตื้อๆๆๆๆๆ อย่างงี้

เดือดเป็นเดือด บางที่เดินต้องระวัง เราใส่แตะ บางทีเหยียบโดนหินร๊อนร้อน เห็นเค้าแช่เท้าอยากแช่เท้าแต่ฝนเริ่มตั้งเค้า เลยรีบๆเดิน ไม่อยากอยู่ด้านล่างนานๆ เสียว...

แต่ดูคนอื่นๆไม่ค่อยเดือดร้อนเลย ยังคงแช่เท้ากันต่อไปแม้ฝนจะลงเม็ด

ในที่สุดก็หนีฝนไม่ทัน เดินตากฝนมาระยะนึง โชคดีที่ติดผ้าบาติกผื้นใหญ่ๆไว้ เอามากันน้ำฝนได้บ้าง

วิบากกรรมยังไม่จบ นายไกด์พาเราไปอีกทางหนึ่งที่ไม่ใช่ทางขามา แล้วบอกให้เรานั่งมอร์ไซไปตรงทางออก มันก็เป็นความคิดที่ดี แต่แม่เจ้า..ค่ามอร์ไซเล่นเรากระอักเลือดคูณสองเท่า เพราะต้องจ่ายให้ตาไกด์ด้วย ใครจะใจร้ายให้เดินก้มหน้าก้มตาเดินตากฝนไปจนถึงทางออก(มันไกลอยู่เหมือนกันนะ) รู้สึกเราจะจ่ายไป 400 บาทแหละ มันทดแทนความเสียดายเงินได้นิดหน่อยตรงที่ขี่ได้มันแล้วหวาดเสียวมาก สะใจ

มาถึงปลายทางแล้วยังต้องจ้างรถพาเราขึ้นไปตรงที่ริซ่าจอดรถไว้อีก 50,000 IDR. ยังไงก็แล้วแต่ พอขึ้นไปถึงที่จอดรถ ฝนก็หยุดซะอย่างงั้น ถือว่าคราว....ของเราละกัน โชคดีที่ริซ่าซื้อเสื้อที่เขียนว่า Bandung ให้เราและฝากคุณสามีคนละตัวเป็นที่ระลึก เลยได้เปลี่ยนเสื้อในรถ กางเกงเป็นผ้าแห้งเร็วหายห่วง

แล้วเราให้ริซ่าฟัง ชียั้วใหญ่เลย บอกว่าคราวหน้ามาจะให้ลูกน้องเดินลงไปเป็นเพื่อน ไม๊ต๊องเลย....แกคิดว่าฉ๊านจะมาอีกทีเมื่อไหร่กัน เก็บเป็นความทรงจำ

ปล.ตอนแรกเคืองนายไกด์เอามากๆ แต่หายเคืองนิดนึงตรงที่ขึ้นมาด้านบนแล้วเราหาริซ่าไม่เจอ เค้ายังยืนเป็นเพื่อนแล้วช่วยหา ไม่งั้นเจอคนขายของที่ระลึกรุมทึ้งแน่ๆ เจอนายคนเสื้อแดงเดินมาขายของให้เราอีกรอบ เรายังถามกลับไปเลยว่า ยังกล้ามาขายให้ฉันอีกเหรอ..... แล้วคิดว่าหลังจากวันนั้นเราคงไม่ต้องเจอกันอีกไม่ว่าโอกาสใดๆ นะ

ถ้าทุกที่ที่ไปไม่ต้องเจอกับพวกตามตื้อๆๆๆ คงมีความสุขกับสถานที่มากกว่านี้แน่เลย ถึงเวลานี้ ออกจะเห็นใจฝา-หรั่งที่มาเที่ยวเมืองไทยแล้วเจอทำนองนี้

Create Date : 31 มกราคม 2553

Last Update : 3 มีนาคม 2553 4:09:51 น.

0 comments

Counter : 3440 Pageviews.