Bloggang.com : marzo : กว่าจะเป็น " ผู้พิชิตภูกระดึง " เหนื่อยนี้อีกนาน ( จ.เลย

กว่าจะเป็น " ผู้พิชิตภูกระดึง " เหนื่อยนี้อีกนาน ( จ.เลย - Phu Kra Dueng , Loei Province )

.

ช่วงเวลาเดินทาง 15 - 17 Dec. 2009

ตอนแรกว่าจะไป 4วัน 3 คืน แต่เพลินๆที่ ปายเลยเหลือ 3วัน 2 คืน เดินทางจากเชียงใหม่ในคืนวันที่ 14 ธันวาคม 2009 ไปโผล่ที่จ.เลยวันที่ 15 ธันวาคม

เราโทรจองที่นั่งตั้งแต่อยู่ที่ปายกับ อ.ศึกษาทัวร์ เชียงใหม่ - อุดรธานี (Chiangmai - Udonthani) รถออกประมาณสองทุ่ม ขึ้นรถปุ๊บก็แจกผ้าปิดจมูก น้องคนที่นั่งข้างๆเราขึ้นรถปุ๊บก็หลับเลย ชีทำได้ไงเนี่ย น่าอิจฉาเป็นบ้า

นอนไม่หลับได้แต่แหงนหน้าดูดาวฟังเสียงกรนของแขกที่นั่งด้านหน้า มันช่างเป็นการเดินทางที่โรแม้นฯอะไรอย่างนี้ บางช่วงระหว่างการเดินทางเป็นที่มึด เห็นดาวเต็มฟ้า กว่าจะถึงเลยเรานับดาวตกได้ตั้งหกดาว มันประทับใจแค่ดาวตกนะ เรื่องอื่นไม่ปลื้มเลย ตั้งแต่คนด้านหลังไอไม่ยอมปิดปาก และแขกที่นั่งด้านหน้าแอนเบาะมาแทบจะเกยตักน้องที่นั่งด้านข้างเรา จนน้องเค้าต้องเบียดมาที่นั่งเราด้วย ทรมานมากกับการนั่งรถทัวร์ (เหนื่อยตั้งแต่เริ่มเดินทาง)

มาถึงขนส่งเมืองเลยเช้ามึดประมาณตีสี่ตีห้านี่แหละ ลงจากรถก็มีคนมาออกันเต็มถามว่าจะไปไหน เราบอกว่าจะไปห้องน้ำ เหม็นขี้ฟันตัวเองจะไปแปรงฟัน พอออกจากห้องน้ำก็มาออกันอีก จนเราบอกว่าจะไปภูกระดึง เท่านั้นแหละสลายตัวกันไปเลย

เกิดอะไรขึ้นฟระ ใจชักไม่ค่อยดี เดินทางคนเดียวมันมีเรื่องให้ตื่นเต้นแบบไม่พึงปรารถนาอยู่เรื่อยเชียว

สุดท้ายเห็นผู้หญิงนั่งขายตั๋วโดยสารอยู่ข้างๆ เลยถามหารถแก่นเมืองเลย (โทรถามที่อุทยานฯมา เค้าบอกให้นั่งรถนี้) เลยตีตั๋วห้าสิบบาทมั้ง รถวิ่งไปแค่ตลาดภูกระดึง ต้องจ้างรถเข้าไปในอุทยานฯอีก เวลาที่มาถึงยังเช้าเกินไป ไม่เห็นรถสองแถวเลย พี่เค้าแนะนำให้นั่งไปลงร้านเจ๊กิม เราอาจจะเจอคนร่วมเดินทางจะได้ไม่น่ากลัวและคนจะได้มีคนหารค่ารถด้วย อื่อ...เป็นความคิดที่ดี ระหว่างนั้นก็เริ่มมีเด็กนักเรียนขึ้นรถมาบางแล้ว

พอถึงร้านเจ๊กิม เราก็ลง เจอน้องกลุ่มนึ่ง(น่ารัก) เราเลยไปถามๆดู สุดท้ายก็มากับน้องๆกลุ่มนั้น หารค่ารถสองแถวออกมาคนละ 30 บาท สำหรับคนที่เอารถมาเอง สามารถจอดรถได้หน้าที่ทำการอุทยานฯ ที่จอดรถกว้างขวางดีคะ

มาถึงก็ติดต่อเจ้าหน้าที่ของอาคารหมายเลข 1 เช่าเต้นสองคืน คืนละ 250 บาท ที่นอนผ้าห่มเช่าด้านบน เรื่องเต้นเรียบร้อย เอากระเป๋าไปชั่ง กิโลละ 15 บาท เป้เราไปมาหลายที่เลยหนักหน่อย ประมาณ 10 กิโลกรัม รู้สึกผิดนิดๆที่แวะหลายที่จนของมันเยอะและหลัก แล้วก็เสียค่าธรรมเนียมผู้ใหญ่คนไทยอีก 40 บาท

ถ่ายรูปก่อนขึ้น หน้าตายังแช่มชื่น(หลังจากนั้นจะแปลงร่าง) การเดินทางคนเดียวเนี่ยมีข้อเสียอย่างนึงคือ ไม่มีคนถ่ายรูปให้ รูปนี้ใช้ขาตั้งกล้องจิ๋วถ่าย วิ่งอยู่หลายรอบกว่าจะได้รูปที่โอเคหน่อย

เดินแรกๆยังล้าล้าล้าอยู่ ชมนกชมไม้ยิ้มกับธรรมชาติ พอเดินไปสักพัก สังขารอันไม่ยั่งยืนเริ่มไม่ให้ความร่วมมือ เริ่มหอบ เริ่มเหนื่อย เริ่มเมื่อย เริ่มร้อน (ยังไม่ถึงซัมแรกเลยนะเนี่ย)

เพื่อนร่วมทาง มากันเป็นครอบครัว ขึ้นวันเดียวกัน กลับวันเดียวกัน

มองดูท้องฟ้าพร้อมถอนหายใจยาวๆ สูดหายใจลึกๆ ถอนหายใจยาวๆ สูดหายใจลึกๆ ทำตามคนบอกทุกอย่าง ทำไมไม่หายเหนื่อยฟระ หยุดเดินหาที่นั่งพักดีกว่า (ย้ำยังเดินไม่ถึงซำแรกเลย) กะจะนับว่าตั้งแต่ขึ้นมานั่งพักไปกี่ครั้ง นับไปนับมาเลิกนับ มันเยอะจัด ดีที่มาคนเดียว ไม่ต้องรอใคร ไม่ต้องมีใครรอ คิดได้อย่างนี้ก็ปลอดโปร่งขึ้นมาหน่อย เงยหน้ามองฟ้าอีกรอบ แล้วเดินต่อ...

ถึงซัมแรกแล้ว ซัมแฮก... นั่งพัก นั่งพัก ใจมันเรียกร้อง ท้องมันเริ่มประท้วง หาอะไรใส่ท้องดีกว่า

หิวมาก เห็นรายการอาหารอยากกินทุกจาน ตอนแรกว่าจะสั่งสองจานเลยทีเดียว แต่คิดว่าคงไปหยุดอีกหลายซำข้างหน้า เลยยับยั้งชั่งใจ ขอเป็นเมนูสิ้นคิดตลอดการ ข้าวกระเพราไก่ไข่ดาว ไม่เคยกินข้าวกระเพราไข่ดาวที่ไหนที่อร่อยเช่นนี้มก่อน หิวแร้งลง...

กดภาพที่บันทึกไว้ว่าเหลืออีกกี่ซำ โอแม่เจ้าอีกเก้าซำ เดินต่อๆ ไหวไหมเนี่ย..

หลังๆเริ่มเหนื่อย ไม่มีรมณ์ถ่ายรูป จนมาถึงซำนี้ ใกล้ถึงแล้ว ระหว่างทางเดินสวนกับคนที่เดินลงมา เค้าก็แนะนำเดินช้าๆ แบบมาด่านสุดท้ายมันโหดนิ๊ด น้ำตาแทบไหล แล้วไอ้ที่ผ่านมานี่มันไม่เรียกว่าโหดเหรอ...

มีทางแยก ซ้ายขวาไม่รู้ไปทางไหนดี ถามคนที่ลงมา เค้าบอกว่าไปทางขวาทางชันแต่ใกล้กว่าทางซ้าย ทางขวาเป็นทางลูกหาบ เค้าไปมาทั้งสองแล้ว เป็นเค้าๆจะเลือกด้านขวา

อื่อ..ขอบคุณมากค๊า เลือกเดินด้านขวา

แต่........ว่า มัน...เออ....ทำไม.....ถึง..ได้ ชันเช่นนี้ เดินแล้ว เดินอีก เมื่อไรจะถึงซะทีฟระ คนที่เดินสวนลงมาก็ให้กำลังใจเหลือเกิน "เกือบถึงแล้ว ใกล้แล้ว" เดินไปอีกชั่วโมงยังไม่ถึง มันใกล้ถึงตรงไหน และแล้ว...แสงสว่างย่อมบังเกิดกับความพยายาม ในที่สุดก็ถึง หลังแป... ยู้ฮู

ชิลๆล้าๆ ถ่ายรูป แชะๆ หารู้ไม่......การเดินทางยังไม่จบลงแค่นี้ พี่น้องครับ

ฉ๊านพลาดอ่านและจำข้อมูลอะไรไปเนี่ย โอ โน.... ต้องเดินต่ออีกระยะทางหนึ่ง(มาจับเวลาตอนลง สามสิบนาทีกว่าจะถึงที่พัก) รายการเดินและเดิน

ตอนแรกก็ยังเจอผู้คนอยู่ เดินชิลๆ ขาลากคนเริ่มหายไป ความหายนะเริ่มเกิดขึ้นกับเรา ร้อนและร้อนมาก เลือดกำดาวเจ้ากรรมดันมาไหลกระฉูดตอนนี้(นะ) แล้วที่นั่งพักก็ไม่มี ทิชชูที่ติดตัวมาทั้งหมด หมดไปกับการอุดจมูก ต้องจับทิชชู ต้องเงยหน้ามองฟ้า ต้องเดินลากขากับทราย ไม่รู้อีกนานเท่าไหร่

ลูกหาบเข็นรถผ่านมา เราเลยถามว่าอีกไกลไหม เค้าบอกว่าไม่ไกล (คำว่าไม่ไกล เราต้องเดินอีกยี่สิบนาที) อุบาตตัวเอง...

กว่าจะถึง เลือดออกแทบหมดตัว เพลียมาก แววหนึ่งคิดว่า...ไม่น่ามาคนเดียวเลยตรู ติดต่อเจ้าหน้าที่พร้อมทิชชูยัดใส่จมูก ห้องพยาบาลมไม่สามารถใช้ได้ไม่รู้เพราะเหตุใด้ เอาสำลีมาให้อุดจมูกแทนทิชชู แล้วไล่ให้ไปนอนหงายให้เลือดหยุดแล้วค่อยไปคุย เจอน้องๆที่แชร์สองแถวมาด้วยกัน เห็นเรานอนแผ่หลาอยู่คงคิดว่าหมดแรงน้ำข้าวต้มไปแล้ว(มันก็หมดแรงจริงๆแหละ)

ติดต่อเต็น คนไม่เยอะ เดินเลือกได้เลย เราเลือกใกล้ๆที่ทำการ และไม่ไกลห้องน้ำ ขี้เกรียจเดิน แต่ไกลร้านอาหารจริงๆ เต็นดีกว่าที่คิด แต่ต้องเช่าเบาะลองด้วย ถ้าทางจะชื่น แล้วมันก็ชื่นจริงๆ แค่ถุงนอนเอาไม่อยู่ เพิ่มผ้านวมอีกผืน หลับสบาย

เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ห้าโมงเย็น(มาถึงที่พักก็เกือบสี่โมงเย็นไปแล้ว) อาบน้ำ แล้วไปหาอะไรใส่ท้องดีกว่า เลยซื้อไฟฉายพร้อมถ่านมาหนึ่งกระบอกเผื่อวันพรุ่งนี้ แล้วก็กลับเต็นรีบๆนอน พรุ่งนี้จะได้ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ผานกแอ่น

ตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตีสี่ครึ่ง ไปแปรงฟัน แล้วก็รอรวมพลที่ศูนย์ เดินตามๆกันไป ทำไมมันเดินยากจังฟระ(ตอนนั้นยังไม่รู้นะว่าบนภูฯมันเป็นทรายละเอียด) เดินไปหอบไปบ่นในใจไป เดินนานมากในความรู้สึกตอนนั้น แบบว่า..ไม่ได้เตรียมใจมาก่อน

เดินไปสักพักขบวนเริ่มห่างๆไป คนเริ่มหายๆไป ดีที่มีไฟฉาย และโชคดีที่เราไม่ได้อยู่ท้ายขบวน ไม่งั้นมีเสียว มันมึดมากจริงๆ

ไปถึงก็ซื้อกาแฟแก้วละ 20 บาทกับเจ้าหน้าที่ แล้วก็ยืนคุยกับเจ้าหน้าที่นั่นแหละ ก็คนอื่นเค้ามาเป็นกลุ่มนิ รอๆๆๆ พระอาทิตย์ขึ้น พี่เจ้าหน้าที่บอกให้ระวังอย่าเดินไปใกล้หน้าผาตลอด สักพักพระอาทิตย์ก็ขึ้น โชคไม่ดีวันนี้ไม่มีทะเลหมอก แล้วเสียงชัดเตอร์ก็รัวเลย เราไม่ได้วิวดีหรอก ไม่นิส... ตรงขอบผามีคนจองไว้หมดแล้วด้วย

อีกวิวนึง

เดินกลับที่เต็น เพิ่งรู้ว่าทางมึดๆที่เดินมากันจะเป็นจะตายมันคือป่าพื้นทรายดีๆนั่นเอง ไม่น่าหละ..เล่นเอาหอบเลย

ดอกไม้สวยๆข้างทาง

ไปกินอาหารเช้าเพิ่มพลังเสร็จก็กะจะลุยโดยจักรยาน เดินผ่านพี่คนนึงที่มาเที่ยวคนเดียวเหมือนกันบอกว่าอย่าเช่าเลยจักรยาน ปั่นเหนื่อย มันมีแต่ทราย เราก็เห็นด้วยแหละ

แต่มาคิดอีกที..ให้เราเดินดุ่มๆคนเดียวในป่าเนี่ยนะ เอาจักรยานไว้ให้อุ่นใจดีกว่า ตกลงเช่าจักรยาน...มีแผ่นที่แผ่นเล็กๆให้ไปตามจุด หลงได้เหมือนกันนะ หลงทีไม่ใช่เล่นๆด้วย ยาวเลย (แต่เราโชคดีที่ไม่หลง)

ไปดูใบไม้แดง ไม่ค่อยมีนะ น้ำตกก็น้ำนิดเดียวเอง

ขี่ไปเรื่อยๆ เจ้าหน้าที่เค้าจะบอกจุดต่อๆไป มีซำอยู่เป็นแห่งๆ เราก็หยุดพักคุยเรื่อยๆเช่นกัน บางทีก็เจอกลุ่มน้องที่นั่งรถสองแถวมาด้วยกัน หรือไม่ก็เจอกลุ่มที่เดินขึ้นมาด้วยกัน

ปั่น + จูงจนเหนื่อย แอบเสียวนิดๆ หันซ้ายไร้ผู้คน หันขวาไร้ผู้คน มีเสียงนกและแมลงร้องเป็นระยะ บางช่วงต้นไม้ขึ้นท่วมหัวเชียว

เจอนักท่องเที่ยวชาวฝรั่งเศษพักแถวๆเต็นเราที่ทักทายกันเมือวาน นั่งพักอยู่

สุดท้ายมาหยุดรอดูพระอาทิตย์ตกตรงนี้

คนรอดูเยอะมาก

จากชมพระอาทิตย์ตก รีบกลับที่พักเลย ฟ้ามึด ป่ามึด มาคนเดียว ขี่ๆปั่นๆจักรยาน เจอทราย จักรยานล้ม เหงื่อเข้าตา สุดท้ายนั่งรอกลุ่มคนไปด้วยกันเพื่อความอุ่นใจ ขี่ไปขี่มากลุ่มคนเริ่มหายไป ได้หนาวอีกแล้วครับท่าน จนใกล้ถึงที่พักนั่นแหละ ถึงมีเจ้าหน้าทีนำขี่มา ถามเราว่า..อ้าวมาคนเดียวเหรอ ทำไมไม่รอ แป๋ว...ก็ไม่รู้นี่หว่า ถ้ารู้จะเสี่ยงมาเองเหรอ

เหนือยแทบสลบ พยายามไปอาบน้ำอันหนาวเหน็บ ก็เหงื่อชุมซะขนาดนั้นใครมันจะไปนอนลง หลับเป็นตาย

ตื่นเอา 8 โมงเช้า เห็นน้องกวางออกมาชะเง้อแงะ พุงป่องอยากกินขนม

วันนี้ไม่รู้เป็นไง อยากกินข้าวผัดแหนม อยากมากๆ เข้าออกร้านอาหารอยู่สองร้าน จะกินข้าวผัดแหนมแต่เค้าไม่มีแหนม เอาข้าวผัดหมูไก่ไหม เราบอกว่าไม่เอาจะกินข้าวผัดแหนม แหนมมมม เหมือนคนแพ้ท้องยังไงอย่างนั้น มาเจอร้านที่สาม ฮ่าฮ่า มีแหนมทำข้าวผัด กินร้านนี้แหละ

ไม่รู้เป็นไง อาหารบนภูอร่อยทุกจาน

กินอาหารเช้าเสร็จ เก็บของ คืนของ รีบๆไปชั่งของกับลูกหาบ เมื่อคืนได้ยิ่นแว่วๆว่าจะมีกลุ่มใหญ่ลงภูตอนสายๆ เดี๋ยวจะยาว
ทุกอย่างเรียบร้อย ถึงเวลาอำลาภูกระดึง เดินลงภูตอน 9 โมงเช้า ชิลๆ ไม่รีบเหมือนตอนขึ้น

เอาขยะขวดใส่ถุงลงไปด้วย เตรียมถุงเปล่าอีกหนึ่งเผื่อเก็บขยะระหว่างทาง เดินสวนกลุ่มที่กำลังจะขึ้นมา วันนี้คนเยอะนะเนี่ย เห็นหน้าตาอันเหน็ดเหนื่อย ย้อนคิดถึงตัวเองวันที่ขึ้นภู แอบอมยิ้มคนเดียว หิหิ

ตอนขึ้นขึ้นทางแยกด้านขวา ตอนลงลองลงอีกทาง ทางแยกด้านซ้ายมีบันได้ เดินง่ายกว่าทางแยกขวาตั้งเยอะแนะ

ไม่รู้เค้าเอาไม้ค่ำเพื่ออะไร

ตอนขาขึ้นไม่ค่อยสังเกตุอะไร แต่ตอนขาลงรู้สึกว่าขยะเยอะมากถึงมากที่สุด ที่เห็นเยอะมากก็เปลือกลูกอม หลอด ทิชชูเช็ดเหงื่อแล้วก็ขวดน้ำ อะไรกั๊น.... คนไทยมักง่ายกันอย่างนี้เชียวเหรอ

ที่ไหนมีมนุษย์ ยับเยินทุกที่ สิน๊า

ในที่สุดก็ลงมาจุดเริ่มต้นซะที อารมณ์อะไรบอกไม่ถูก ดีใจที่ถึง ได้กลับบ้าน อาลัยอาวร แต่ที่แน่ๆอารมณ์ปวดขาชิพเลย

แวะอาบน้ำห้องน้ำที่ทางอุทยานฯจัดไว้ น้ำเย็นดีแท้ เปลี่ยนเสื้อผ้า ทุกอย่างเสร็จประมาณบ่ายโมง แล้วเราก็เหมาสองแถว 200 บาทไปร้านเจ๊กิม

ตอนแรกจองรถกลับรอบสุดท้าย VIP ไว้แต่ขอเปลี่ยนตั๋วเป็นรอบบ่ายสาม นัยว่า..มาคนเดียวเลยเดินลงเร็วกว่าที่คิด เค้าก็ให้เปลี่ยนตัวคืนเงินส่วนต่าง นั่งรอรถเที่ยวบ่ายสามจนเกือบถึงบ่ายสามครึ่ง แว๊ปไปกินข้าวแบบซวกๆอีกหนึ่งจาน ซื้อน้ำดื่มไว้ในรถ แล้วเราก็หลับยาวจนถึงกรุงเทพฯ

โผล่กรุงเทพฯตอนเช้าตรูของอีกวัน เรียกแท็กซี่กลับบ้าน จัดเป๋าเดินทาง ออกไปเช็คอินที่โรงแรม แล้วก็ชะแว๊ปไปรับคุณสามีและเพือนๆที่สนามบิน บันท้ายเริ่มปวด เดินไม่ค่อยไหว ลงบันไดต้องเดินเอาหลังลง จับน่องก็เจ็บไปหมด เราเลยเป็นตัวประหลาดให้เพื่อนๆและคุณสามีถ่ายวีดีโอเก็บไว้เป็นที่ระลึก ซะงั้น

TOP

Create Date : 25 มกราคม 2553

Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2560 21:44:06 น.

0 comments

Counter : 3100 Pageviews.